หน้าที่ 113
สายตาของยูกะนั้นเริ่มกดดันพิเกียมากขึ้น มันทำให้เจ้าตัวเริ่มยั๊วะ!
"แล้วอะไรที่ทำให้เธอคิดแบบนั้น ตอบไม่ดีเรื่องไม่จบง่ายๆแน่!"
"นายปล่อยให้เซนะเผชิญอันตรายมาคนเดียวกี่ครั้งแล้วล่ะ"
"ประมาณ 2-3 ครั้งได้มั้ง!"
"คำตอบก็คือ 1,097 ครั้ง!"
( What~!!! )
ที่พิเกียอึ้งไม่ใช่ตัวเลขที่มากแสนมากแต่เป็นการที่ยูกะเอาเวลาไหนไปนับต่างหากที่ทำให้เจ้าตัวถึงกับอึ้ง ที่สำคัญคือเธอรู้ได้ไงและรู้มาจากไหน~!
"หน้าที่ของ duo คือการปกป้องผู้เป็นนายแต่นายกับปล่อยให้เซนะไปสู้ตามลำพังเหตุผลแค่นี้พอไหม" เธอกดดันด้วยสายตาหนักขึ้น
เธอเตรียมคำตอบที่จะใช้ตอบทุกข้ออ้างของพิเกียเอาไว้หมดแล้ว ขอเพียงแค่พิเกียเถียงต่อเธอก็จะตอกกลับไปด้วยเหตุผลทุกอย่างซึ่งแน่นอนว่ามันคือเรื่องจริง ใน duo พวกเดียวกันกลับเธอไม่มีใครเลยที่สามารถเถียงชนะยูกะลงได้ ยกเว้นเซนะในอดีตที่เธอไม่กล้าจะไปเถียงด้วย
ทั้งห้องได้เข้าสู่ความเงียบเพื่อรอฟังคำพูดของพิเกียต่อจากนี้ นกน้อยสีขาวจากตอนแรกที่ดูเกรี้ยวกราดในตอนนี้ได้เงียบและสงบลงจนดูน่าขนลุก
และไม่นานนักหลังจากที่เงียบไปนกน้อยก็ได้พูดขึ้น
"เกินพอเลยล่ะ.. "
คราวนี้เป็นตาของยูกะที่ต้องตกใจแทน สถานการณ์นี้ในความคิดของเธอมันไม่เคยมีอยู่ในหัว เพราะความที่ไม่ชอบเธอจึงคอยเฝ้ามองพิเกียอยู่เสมอมาซึ่งนั่นจึงทำให้เธอรู้นิสัยของพิเกียทั้งหมด หากเป็นสถานการณ์เมื่อกี้นี้พิเกียจะต้องเถียงต่อแท้ๆ แต่ไม่! เขากับยอมรับมัน!!!
นกน้อยได้บินมายืนเกาะอยู่ตรงหน้าต่างที่เปิดอยู่ก่อนจะแหงนมองท้องฟ้าอย่างคิดถึง
"หน้าที่ของฉันคือการปกป้องเซนะนั่นคือคำสั่งที่ฉันได้รับมาจากพ่อของเธอ จนตอนนี้เธออายุได้ 13 เจ้าบ้านั่นก็ยังไม่มาหาลูกตัวเองสักครั้ง ฉันเองก็พอจะรู้ว่ามันลำบากหากเจ้าหมอนั่นปรากฏตัวขึ้นจริงๆ แต่ฉันก็หวังที่จะให้เซนะได้เจอกับพ่อของตัวเองสักครั้ง พอถึงตอนนั้นฉันก็จะไปจากเซนะเอง.... "
สายลมได้พัดผ่านร่างของนกน้อยจนขนนั้นปลิวไสวไปมา
พิเกียไม่ใช่ว่าจะไม่ทำอะไรเลยแต่แค่เขาไม่สามารถทำมันได้ก็เท่านั้นล่าสุดสงครามของเหล่าราชันย์ตัวเขาเองก็รู้เรื่อง แต่เพราะคำสั่งเขาจึงไม่สามารถเข้าไปช่วยเซนะสู้ได้เลย
ตัวเขาที่ทำอะไรไม่ได้เลย มันทำให้เจ้าตัวรู้สึกเจ็บปวดมากจนอยากจะตาย
และนี่ก็คือการรับผิดชอบของเขา
"พอถึงตอนนั้นยัยนั่นต้องร้องไห้แน่ๆ"
( อะไรกัน! )
"ยัยนั่นน่ะชอบทำท่าทางเข้มแข็งแต่จริงน่ะอ่อนไหวมากเลยนะ"
( ใบหน้านั่นมันอะไรกัน! )
"ถึงตอนนั้นก็ขอฝากเซนะกับพวกเธอด้วยนะ"
( ทำไมกัน ทำไมเราถึงไม่ดีใจล่ะ ก็พิเกียจะไปจากท่านเซนะให้เองแล้วแท้ๆ แล้วทำไมกัน! ) ถึงจะไม่หันหน้ามาแต่แค่มองแผ่นหลังของนกน้อยก็บ่งบอกได้ถึงความเจ็บปวด ไม่ใช่แค่ยูกะเท่านั้นที่รับรู้แต่ทุกคนในห้องต่างก็รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้
ในตอนที่ทุกอย่างเงียบลงก็ได้มีใครบางคนเดินผ่านยูกะไปหาพิเกีย ทุกคนเองก็ไม่ใครเคยคาดคิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ได้เหมือนกัน
"พิเกียไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ"
"เซนะ?!" นกน้อยถึงกับหันไปมองข้างๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น