169


                                            ในป่า สิ่งที่เป็นปัญหาใหญ่ๆก็มีอยู่ด้วยกันสามอย่างหนึ่งในนั้นก็คือที่พัก

                                            จริงอยู่ว่าที่พวกเราสามารถนอนได้โดยที่ไม่ต้องมีที่พักแต่ทว่านั่นก็ไม่ต่างอะไรกับแรงดึงดูดต่อเหล่าสัตว์ร้ายต่างๆที่เป็นภัยเพราะงั้นพวกคงต้องหาที่หลบภัยพร้อมกับเฝ้าระวังสัตว์ป่าพวกนั้นไปด้วย...

                                            "ขอบคุณมากนะครับคุณหมีถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้พวกเราคงแย่แน่"

                                            "กรร~!"

                                            ถึงงั้นก็เถอะ...

                                            "นี่ผิดจากสามัญสำนึกทั่วไปแล้วโว๊ยยยย~!!!"

                                            เด็กหนุ่มถึงกับลุกขึ้นมาตระโกนดังๆจนลั่นออกไปข้างนอกถ้ำ เขาอึ้งมากที่ตนได้รับความช่วยเหลือจากหมีแถมยังได้ที่พักรวมทั้งอาหารจากพวกมันมาอีกเพียบ

                                            กว่าจะไปถึงถ้ำก็ใช้เวลาจนพระอาทิตย์ตกและด้วยการประสานงานของเซนะที่สามารถสั่งเหล่าสัตว์ต่างๆรวมทั้งสามารถทำให้พวกมันเชื่องได้จึงไม่ยากที่จะก่อไฟและทำอาหาร

                                             นอกจากนี้เขายังมีเสบียงเหลืออยู่อีกเพียบแถมยังได้สมุนไพรต่างๆมามากมายเพื่อรักษาบาดแผลของเซนะ

                                             ความรู้ที่แทบจะไม่ได้ใช้เลยเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ได้ถูกใช้ออกมายังเต็มที่จนตัวเขาเองก็ยังตกใจกับความสามารถของตน...

                                             แล้วก็อีกอย่างที่ทำให้เขาตกใจมากที่สุดเลยก็คือ เซนะ เธอสามารถพูดคุยกับสัตว์ทั้งหลายได้อย่างไม่มีปัญหาและในตอนที่เดินทางมายังปากถ้ำเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายต่างก็พากันมายืนดูเธอเดินผ่านไปซึ่งไม่ต่างอะไรกับคนใหญ่คนโตที่เดินท่ามกลางสามัญชนทั่วไปเลย

                                             ความสามารถที่สุดยอดแบบนี้เขายังไม่เคยได้ยินได้อ่านจากหนังสือเล่มไหนมาก่อนเลยรวมถึงทางอินเตอร์เน็ตด้วย

                                            "นี่เซนะฉันขอถามตรงๆเลยนะเธอมีพลังอะไรกันแน่"

                                            "ไม่มีนะ!?"

                                            "งั้นสาเหตุที่สัตว์พวกนี้มันเชื่องล่ะมันคืออะไร!"

                                            "นั่นจิ!?"  เธอหันไปหาหมีที่ยืนอยู่ข้างๆ

                                            "กรร~!"

                                            "แล้วหันไปถามมันทำซากอาร๊ายยยย~!!!"

                                            หลังจากที่กินอาหารที่ได้จากหมีตนนั้นอย่างอเร็ดอร่อยมันก็ได้เดินจากไปท่ามกลางสีหน้าบอกบุญไม่รับของมาโกโตะ

                                            "โชคดีน้า~! กลับบ้านไปดูแล หลินคุงกับเจาคุงด้วยล่ะ!"

                                            "มันเป็นหมีที่มาจากประเทศจีนงั้นหรอ.... เฮ้ย! งั้นเราก็อยู่ในประเทศจีนน่ะสิ!"

                                            "ไม่ใช่หรอกๆ ที่นี่คือญี่ปุ่นครับ"

                                            "แล้วไหงมีลูกชื่อนั้นอ่ะ~!?"

                                            "เขาบอกว่ามีไอดอลเป็นหมีแพนด้าที่เป็นเอกลักษณ์จากประเทศจีนน่ะก็เลยตั้งลูกชื่อแบบจีนๆดู"

                                            "สุดยอดไปเลยนะเจ้าหมีนั่น! ในหลายๆความหมาย"

                                            "นั่นสิครับ"

                                            เซนะได้มองด้านหลังของหมีตัวนั้นด้วยตาที่เปล่งประกายแบบสุดๆ

                                            คงเพราะคืนนี้มีดวงดาวที่สดใสและสว่างไสวกว่าปกติจึงสะท้อนแสงเข้ากับดวงตาของเซนะจนเปล่งประกายถึงที่สุด

                                            เขาสัมผัสได้เลยว่าในไม่ช้าเซนะอาจจะเป็นบุคคลสำคัญของโลกก็เป็นได้

                                            สายตาของเด็กหนุ่มได้จับจ้องไปที่เซนะอย่างตาไม่กระพริบ บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มแห่งความดีใจผุดขึ้นมาก่อนจะหันหนีทันทีที่เซนะหันมา

                                           "เมื่อกี้นี้มองผมอยู่อ่ะเปล่า???"

                                           "เปล่าสักหน่อย~"

                                           "งั้นหรอครับ.."