161
รับรู้ได้ถึงความห่างชั้น...
ความแตกต่างของพลังอย่างเห็นได้ชัดขนาดนี้มันมากสักจนทุกคนยังต้องหันมามอง กลุ่มคนจำนวนมากที่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างปริศนาบัดนี้พวกเขาได้มายืนดูการต่อสู้ครั้งนี้ด้วยสายตาต่างๆนานา
ความคลุมเครือนี้กำลังวิ่งว่อนไปทั่วลานกว้าง
ทว่าความโกลาหลนี้กับเป็นความโกลาหลในแบบที่เงียบเฉียบสักจนราวกับป่าช้า
โอดินที่ทำท่าทางจะออกคำสั่งกับพวกทหารก็ได้ถูกเรเพียร์ห้ามเอาไว้ก่อน อย่าทำอะไรไม่เข้าเรื่องนะค่ะ...
"แต่ว่าท่านเรเพียร์ คนที่จะสามารถเข้าออกที่นี่ได้ก็มีแต่ผู้ที่เกี่ยวข้องกับพวกทีมผู้เข้าแข่งขันเท่านั้นแต่ว่าเจ้าพวกเด็กกลุ่มนั้นไม่ใช่! พวกมันไม่ใช่ทั้งผู้แข่งขันหรือคนที่เกี่ยวข้องทั้งสิ้น!"
"หยุดพูด!" สีหน้าของอาจารย์สาวได้กดดันขึ้นชั่วขณะ เธอสามารถใช้เพียงแค่สายตาก็สามารถที่จะทำให้ 11 คนจากในสภาถึงกลับต้องกลืนน้ำลายลงคอไปตามๆกัน
ทันทีที่โอดินถูกสั่ง เขาก็ได้นั่งอย่างสงบอยู่บนเก้าอี้
สำหรับเรเพียร์แล้วทั้งสภาก็ไม่ต่างจากลูกจ้างส่วนตำแหน่งของเธอเองก็ไม่ต่างจากหัวหน้าฝ่ายต่างๆที่ทำหน้าที่สั่งงานเหล่าลูกจ้างให้ทำตามแผนงานที่บริษัทวางเอาไว้โดยมีคานาเลียคือผู้บริหารสูงสุดของบริษัท
ความสงบของเธอเริ่มกลับคืนมาอีกครั้ง
เรื่องเมื่อกี้นี้นอกจากเหล่าสมาชิกสภาทั้ง 11 คนกับทหารอีกจำนวนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆนั้นกับพวกของเรเพียร์ก็ไม่มีใครรู้เรื่อง
ไม่นึกเหมือนกันว่าเด็กพวกนั้นจะมากันถึงขนาดนี้แต่ก็สมกับเป็นพวกเขาจริงๆ...
"ทุกคนอย่าเพิ่งตกใจ เด็กพวกนั้นเป็นคนรู้จักของฉันเองเพราะงั้นต่อจากนี้หากมีอะไรเกิดขึ้นกับงานประลองแห่งนี้ฉันจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง"
"คนรู้จัก.. "
คำอธิบายของเรเพียร์ได้ทำให้สถานการณ์นั้นดีขึ้นมาระดับหนึ่ง แต่นั่นก็ยังไม่สามารถคลี่คลายปัญหาทั้งหมดลงได้
ทำไมพวกเขาถึงเข้ามาที่นี่ได้
เด็กพวกนั้นเป็นใครกัน
พวกเขาต้องการอะไรจากงานประลองนี้
สามคำถามนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของทุกคน แต่ในอีกไม่ช้าความจริงก็จะถูกเปิดเผยออกมา
ทุกอย่างจะถูกคลี่คลายลงเมื่อการต่อสู้ครั้งนี้จบลง
ในขณะที่คลาดสายตาไปเพียงแค่แว๊บเดียวสถานการณ์ก็ได้ถูกพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ ดาบคู่ใจของเซนะเรเพียร์ได้หักลงไปจนใช้การไม่ได้แล้ว ส่วนดาบอีกเล่มก็ถูกทำลายไปทั้งเล่มจนแตกหักคามือของเธอ
เสื้อคลุมสีน้ำเงินตัวโปรดที่เธอใส่อยู่เป็นประจำได้ถูกทำให้ขาดจนโทรมได้ที่ มือที่จับดาบข้างหนึ่งได้มีเลือดไหลนองออกมาเรื่อยๆจนดูน่ากลัว ที่บนใบหน้ามีเลือดจากหัวไหลลากยาวผ่านแก้มลงไปจนหยดลงสู่พื้น
ที่เท้าเองกางเกงตรงส่วนร่างได้มีสภาพยับเยินจนเห็นปลายขาขาวๆที่อยู่เหนือขึ้นไปจากตรงข้อเท้านิดนึงได้อย่างชัดเจน เธอได้สู้ไปทั้งๆที่ไม่ได้สวมรองเท้า
การต่อสู้นี้คือการรวมทักษะทุกอย่างของเธองัดมันออกมาใช้จนหมดสิ้น
แต่ทว่า...
"สมแล้วที่ผ่านมาตั้งหนึ่งปี แกแข็งแกร่งขึ้นจนทำให้ฉันอึ้งได้ในหลายๆความหมาย แต่มันก็เหมือนกับเมื่อหนึ่งปีก่อนแกทำได้เพียงแค่เดินตามหลังของเจ้ามาโกโตะเท่านั้น... ชิราสากิ เซนะ... "
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น