173


                     
                                                 กลัวที่จะฆ่าคน... มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกมากที่เธอคิดแบบนั้นโดยปกติที่หยิบจับอาวุธขึ้นมาของมนุษย์นั่นก็เพื่อป้องกันตัวเองจากภัยอันตรายทั้งปวงที่เข้ามาใกล้ตนโดยสิ่งนั้นก็ไม่ต่างจากสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของสัตว์สักเท่าไหร่นัก

                                                  แล้วการที่เธอพูดแบบนี้มันก็คิดได้เพียงแค่สองอย่าง หนึ่งคือเธอกลัวที่จะฆ่าคนไม่อยากจะทำให้ใครบาดเจ็บ สองคือเธอไม่ใช่พวกที่ถูกล่าแต่เป็นผู้ที่ล่าอย่างแท้จริง เพียงแค่ได้ดูอาการของเธอเขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่า มันเป็นอย่างหลัง...

                                                  "เซนะเธอไม่ต้องกลัวไปหรอก ถ้าหากเธอมีฉันอยู่ด้วยเธอก็หมดห่วงเพราะว่าฉันจะเป็นดาบให้เธอเอง..."

                                                   เขาได้เข้าไปโอบกอดร่างของสาวน้อยที่กำลังตัวสั่นเสมือนโอบกอดลูกแมวน้อยที่ตกลงไปในน้ำ เขาได้ลูบหลังของเธออย่างเบาๆเพื่อช่วยปลอบโยนเธอ

                                                   ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพิเกียถึงเป็นห่วงเธอขนาดนี้...

                                                   ยิ่งอยู่ด้วยกันนานเข้าเขาก็ยิ่งรู้จักเซนะมากขึ้นไปอีก มันช่างเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกับเพื่อนสนิทของเขาลิบลับ

                                                   เธอคนนั้นทั้งใจดีและดูสมบูรณ์แบบไปหมด ความตั้งใจของเธอไร้ที่ติและไม่เคยสั่นคลอนลงเลยแม้แต่น้อยซึ่งผิดกับเซนะที่อ่อนไหวได้ง่ายลิบลับ

                                                    แต่นั่นก็ทำให้เขาอยากที่จะปกป้องเธอมากยิ่งขึ้น

                                                    สายตาของเขามองว่าตนคืออัศวิน!

                                                    เป็นอัศวินที่จำเป็นสำหรับหญิงสาวตรงหน้า!

                                                    ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของเขากำลังแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกายของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ พอเธอรู้สึกตัวอีกทีความกลัวจนตัวสั่นแบบเมื่อกี้ก็ได้หายไปจนหมด

                                                    สาวน้อยได้เงยหน้าขึ้นมามองเด็กหนุ่ม ถึงแม้ความสูงจะห่างกันอยู่นิดนึงแต่เธอก็รู้สึกได้ถึงความเป็นผู้ใหญ่จากตัวของมาโกโตะ

                                                    "ขอบคุณนะมาโกโตะคุง"

                                                    "ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ต้องคิดมากไปหรอกนะนั่นก็เพราะว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วยังไงล่ะ"

                                                    "เพื่อน... นั่นสิเนอะ เพื่อน!"

                                                    เธอถึงกับยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว

                                                    "เซนะถ้าหากว่าเธอไม่มีที่จะไปแล้วจริงๆพอหลังจากที่ฉันเคลียร์ปัญหาของฉันหมดลงแล้วเธอจะมาอยู่กับฉันก็ได้นะ ฉันยินดีที่จะต้อนรับเธอเสมอเลย"

                                                   "อื้ม~! ถ้าถึงตอนนั้นแล้วฉันยังไม่เปลี่ยนใจก็ขอฝากตัวด้วยนะ~" เธอได้กอดคืนกลับไป มันเป็นหนึ่งในนิสัยของเธอที่ออกจะแปลกๆไปสักหน่อยตรงที่เวลาใครทำอะไรดีๆให้เธอเธอก็มักจะทำแบบเดียวกันคืนกลับไป

                                                   ถึงแม้ว่าหน้าอกอันยิ่งใหญ่จะเบียดเสียดร่างของเด็กหนุ่มอยู่แต่เขาก็ไม่คิดถึงเรื่องลามกเลยแม้แต่นิดเดียว สำหรับเด็กหนุ่มอย่างมาโกโตะคิดกับเซนะในตอนนี้เป็นเพียงแค่น้องสาวสุดอ่อนแอที่ต้องปกป้องเอาไว้ให้ได้...