ตอนที่ 3 ฉันและเธอ
ไปเล่นกัน คำๆนั้นของเธอได้พาผมออกไปไหนต่อไหนก็ไม่รู้โดยที่ผมนั้นเมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็ดันมาหลงอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ทั้งมืด ทั้งน่ากลัว จนอยากจะตระโกนออกมาดังๆว่า นี่มันอะไรกันเนี่ย
แต่ผมก็ไม่ทำนั่นก็เพราะผมในตอนนี้นั้นมีเธอ มีโซเฟียคอยอยู่ข้างๆ
เธอดูผมออก เธอมองผมออกหมดทุกอย่าง ในยามที่ผมกลัวเธอก็จะปลอบโยนผม
ไม่เป็นไรหรอก และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เธอปลอบผมก่อนที่ผมจะนึกคำถามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งออก
ผมจึงได้ถามเธอออกไป
คุณเคยมาที่นี่อย่างงั้นหรอ เธอจึงตอบมาด้วยรอยยิ้มใสๆ
ไม่เลย ฉันก็เพิ่งมานี่แหละ
จบแล้ว คำๆนี้ได้ผุดขึ้นมาในหัวผมอย่างไวก่อนที่ผมจะหันไปพึ่งตัวเองแทน
ขั้นแรกมองไปรอบๆอย่างใจเย็นแล้ววิเคราะห์ ในตอนนี้อย่างกับว่าพวกเราอยู่กันคนละโลกเลย
ท้องฟ้ามืดแสนมืด(แถมมีฟ้าแลบด้วย) เมื่อมองไปรอบๆก็พบแต่อาคารที่แสนจะวังเวราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิต
อาศัยอยู่ในเมืองเลยถ้าจะให้เปรียบเทียบล่ะก็คงจะคล้ายบ้านผีสิงล่ะมั้งผมคิดว่านะ
ที่สำคัญคือกลิ่นอายแปลกๆที่ผมไม่ค่อยชอบใจเอาสักเลย แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รู้สึกตัวเลยนี่สิ
ปัญหา
เอิ่ม... โซเฟียพอนึกอะไรออกบ้างไหม อันนี้หมายถึงก่อนหน้าที่พวกเราจะมาที่นี่น่ะ
เส้นทางหรอ
ตามนั้นแหละ แล้วพอจะรู้อะไรบ้างไหม
ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็บอกไม่ได้หรอกเพราะว่าเขาห้ามบอกน่ะ
เขาน่ะใครหรอ แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามผมก็ว่าไม่น่าจะใช่คนธรรมดาแล้วล่ะ
ในตอนที่เธอกำลังจะพูดนั้นเองผมก็รู้สึกได้ถึงสิ่งไม่ดีกำลังตรงมาหาพวกเราผมจึงจับมือเธอ
เอาไว้แล้วพากันวิ่งสุดชีวิตเพื่อที่จะหนีให้ห่างจากมันให้ได้
เซนะจะวิ่งทำไมหรอ
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ร่างกายมันบอกว่าให้ผมวิ่งน่ะ
ถ้างั้นก็เล่นวิ่งแข่งกันไหม พูดจบผมก็ปล่อยมือเธอจากนั้นผมก็ถูกเธอวิ่งแซงไปอย่างง่ายดาย
โดยเธอพูดทิ้งท้ายไว้ให้กับผมว่า ถ้างั้นขอไปก่อนล่ะนะ
ไม่ทันไรกลุ่มควันก็ได้ตลบอบอวนไปในอากาศพร้อมกลับจางหายไปในไม่ช้าพร้อมกับร่าง
ของเธอ มันก็ดีอยู่หรอกที่เขาวิ่งเร็วขนาดนี้แต่ข่าวร้ายคือผมใกล้จะถูกอะไรก็ไม่รู้ตามทันแล้วนี่ดิ
END...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น