หน้าที่ 145


                                     ถึงแม้จะถูกฮิคาริกลั่นแกล้งแบบนั้นแต่เซนะก็ไม่เคยปฏิเสธเลยแม้แต่ครั้งเดียว เรื่องนี้แทบไม่เคยมีใครรู้นอกจากพวกเธอสองคน ในใจของเซนะเธอรู้ดีว่าตัวเองนั้นชอบโซเฟียเข้าให้แล้ว

                                     แล้วยิ่งตัวจริงของโซเฟียคือเซสึนะซึ่งเป็นผู้ชายจึงทำให้เธอรู้สึกชอบมากกว่าเดิม เดิมทีเซนะนั้นแทบไม่สนใจผู้หญิงเลยเพราะงั้นถึงต้องเป็นผู้ชายเพื่อดึงดูดและเข้าหาผู้ชายได้ง่ายๆ

                                     ทุกอย่างที่ทำไป

                                   
                                     ก็เพื่อ อยากจะเป็นแบบผู้ชาย!

                                     เธอหลงไหลในความแข็งแกร่งจนอยากจะเป็นให้ได้แบบนั้นบ้างตั้งแต่เด็กเธอจึงต้องพยายามเพิ่มขึ้นอีกเมื่อรวมกับการที่เธอไร้พลังแล้วล่ะก็เธอก็ต้องยิ่งกว่าคำว่าพยายาม

                                     หากเธอทำตัวสมเป็นผู้หญิงป่านนี้เธอคงเป็นเด็กสาวผู้อ่อนแอที่ต้องให้คนอื่นมาคอยปกป้องซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ!

                                     แต่เขาก็ยังห่างไกลจากคำว่ารักของเซนะ

                                     ขนอันเรียวงามสีขาว....

                                     สายตาอันแหลมคม....

                                     คำพูดอันแสนดุดัน....

                                     พิเกียคือคนที่เซนะชอบ

                                     เพราะว่าเขาคือ พิเกีย!

                                     หากมีความกล้าสักนิดเธอก็อยากจะบอกว่าชอบออกมาตรงๆแต่ก็รู้ว่าเขาคิดกับเธอเพียงแค่ลูกสาวของเพื่อนของพ่อตนเอง จึงไม่ค่อยจะมีความหวังมากนักสำหรับเธอ

                                      ฮิคาริเองหลังจากที่ถามคำถามสุดท้ายจบเธอก็ได้ลุกขึ้นมาประชันหน้ากับเซนะตรงๆ

                                      เธอจ้องเซนะเขม็งด้วยสายตาแบบเดียวกับของเซเรน่า สายตาของคนที่มีความลับอะไรสักอย่างปกปิดเอาไว้เช่นกัน

                                      ลมหายใจของเธอเริ่มแปรปรวน

                                      เธอกำลังสับสนกับสายตานั่น!

                                      อะไรกัน

                                      ภายในสมองของเธอเกิดการสปาร์คกันครั้งใหญ่ คลื่นกระแสไฟฟ้าที่ทำงานอยู่ในสมองต่างพากันเคลื่อนที่เร็วขึ้น แรงขึ้น พวกมันกำลังทำให้อะไรบางอย่างที่ถูกสะกดเอาไว้กำลังจะคลายออก

                                      ภายใต้จิตสำนึกของเธอนั้น

                                      ลึกลงไปอีก...

                                      ข้างในนั้น ความทรงจำที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้กำลังถูกผนึกอยู่

                                      และฮิคาริก็กำลังจะทำให้ผนึกนั้นคลาย

                                       เธอไม่รู้สึกตัวเลยว่าดวงตาของเธอนั้นตาเปลี่ยนสีโดยไม่รู้ตัว แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้อึ้งอะไรมากนะเพราะว่าเธอเคยเห็นมันมาก่อนแล้ว
                                       

หน้าที่ 144

                           
                                     หลังจากที่ชิ้งมาได้เซนะจึงไม่รอช้ามุ่งไปยังห้องพยาบาลที่ซึ่งมีฮิคาริ หมอประจำตัว ของเธอนั่งเฝ้าอยู่ที่นั่นทั้งวัน เธอที่เปิดประตูห้องเข้ามาก็ได้พบกับสาวน้อยที่กำลังนั่งปั่นงานอย่างเมามันส์ชนิดที่ว่ามีเสียงกดปุ่มของคีย์บอร์ดดังอกมาเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน

                                     เมื่อมองจากด้านหลังของฮิคาริมายังทางจอคอมพิวเตอร์ก็มีหน้าของการโปรโมทเนื้อหาในใบปลิวโชว์หราอยู่หน้าคอม มันถูกออกแบบ ตกแต่งจนน่าดึงดูดยิ่งนัก ซึ่งถ้าหากเป็นตัวเขาเองที่ออกแบบก็ยังไม่ได้ขนาดนี้เธอนึกขอบคุณโชคชะตาจริงๆที่ทำให้เขาและเธอมาพบกัน

                                     หากมีฮิคาริที่มีพลัง The data ซึ่งสามารถหาข้อมูลทั่วโลกได้ง่ายๆก็ไม่ต่างจากมี google เดินได้อยู่ข้างกายข้อดียิ่งกว่าคือไม่ต้องใช้อินเตอร์เน็ตก็สามารถหาข้อมูลได้ง่ายๆ และเธอก็ยังเป็นหมอนับว่าดีมากหากมีเธอไปไหนมาไหนด้วยเพราะทุกๆที่อาจจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นก็เป็นได้ ยังไม่พอเพียงแค่นันเรื่องอาหารถึงเธอจะเป็นลองจากทับทิมแต่ฝีมือนั้นก็ทำให้กรรมการสลบเหมือบทุกรายราวกับได้ไปสวรรค์ งานบ้านก็เก่ง การเรียนก็ดี สัดส่วนร่างกายก็แจ่ม ขนาดหน้าอกนั้นยิ่งกว่าคัพดี บั้นท้ายก็กลมมนดูเนียนนุ่ม รอยยิ้มนั้นสามารถฆ่าคนโสดได้เลย

                                     หากใครได้ฮิคาริไปเป็นเจ้าสาวคนๆนั้นต้องโชคดีมากแน่ๆความคิดนี้มีอยู่ในหัวของเซนะทุกครั้งที่เธอเจอกับฮิคาริ

                                     ทั้งใจดี ทั้งเอาใจใส่ เธอชั่งสมกับเป็นยอดหญิงจริงๆ

                                     ทว่ามีข้อดีนั้นก็ต้องมีข้อเสียบ้างเป็นธรรมดา...

                                     "รู้นะว่าอยู่ด้านหลัง"

                                     "แฮะๆ รู้อีกนะครับ"

                                     "เสียงตอนเดินเข้ามาน่ะ วันหลังถ้าจะย่องเข้ามาข่มขืนฉันก็ถอดรองเท้าก่อนนะเพราะว่ามันจะทำให้ฉันได้ยินแล้วตระโกนขอความช่วยเหลือได้"

                                     "ค๊าบๆ"

                                      อย่างที่เห็น เธอเป็นคนขี้เล่น!

                                      ชอบแกล้งเซนะอยู่บ่อยๆ นี่จึงเป็นข้อเสียของเธอเพียงข้อเดียว
                                   
                                      แต่ทว่ามีเพียงคนเดียวที่ได้เห็นข้อเสียนี้ก็คือเซนะเท่านั้น

                                       ฮิคาริชอบเซนะ!

                                       เพราะงั้นเธอจึงแกล้งเซนะแบบนี้

                                       สาวน้อยผมทองได้หมุนเก้าอี้มาหาเซนะพร้อมกับเริ่มบ่นเรื่องงานให้ฟัง อันที่จริงถ้าเป็นคนทั่วไปหันมาหาแบบนี้คนส่วนมากจะมองมาที่หน้าผู้หันแต่ในกรณีของฮิคาริเพราะหน้าอกอันแสนยิ่งใหญ่ที่ปกติก็เด่นอยู่แล้วพอหันมาอย่างรวดเร็วจึงทำให้หน้าอกเด้งดึ๋งไปมา

                                      นี่จึงทำให้สายตาของเซนะไปจดจ่ออยู่ตรงนั้นตรงเดียว

                                      ( เด่นเกิ๊น! )

                                      "นี่เซนะช่วงนี้มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นกับร่างกายเธอไหม"

                                      "ไม่มีนิคับ"

                                      "ตอนกลางคืนนอนห่มผ้าไหม"

                                      "ห่มครับ!"

                                      "แปรงฟันก่อนเข้านอนไหม"

                                      "แปรงครับ"

                                      "มีอาการวิงเวียนศีรษะบ้างไหม"

                                      "ไม่มีครับ"

                                      คำถามนับร้อยได้ถาโถมใส่เซนะโดยทุกๆสัปดาห์เธอจะสั่งให้เซนะมาตรวจร่างกายครั้งนึงซึงแต่ละครั้งจะมีการทำตารางบันทึกเอาไว้ แถมยังถูกสั่งห้ามนู้นห้ามนี่ตามแต่อาการของสัปดาห์นั้นๆแถมยังมีการให้ยาเพื่อเอาไว้ด้วยจำนวนหนึ่ง

                                      แต่หลังจากถามเป็นงานเป็นการจบก็จะมีคำถามไร้สาระถามมาด้วยซึ่งนี่เป็นความอยากรู้ส่วนตัวของฮิคาริ

                                      "เมื่อคืนนอนกี่ทุ่ม"

                                      "ตี 3 ครับ"

                                      "อยู่กับโซเฟียเป็นไงมั่ง!"

                                      "เหมือนเดิมครับ.. "

                                      "ชีวิตคู่ยังราบรื่นดีสินะ"

หน้าที่ 143


                                     สุดท้ายเรื่องก็จบโดยที่อุยต้องยอมให้สองคนนั้นนอนจนจบช่วงเช้า ในคาบก่อนจะพักในที่สุดทั้งสองคนก็ได้ตื่นขึ้นมาท่ามกลางสายตาสุดเอือมระอาของทุกคน คนแรกที่ทักเซนะหลังจากที่เธอตื่นก็คือโอริกามิ ถัดมาก็คือเซเรน่า

                                     "เซนะนอนหลับสบายดีไหม~ "

                                     "อื้ม.. เต็มที่เลยครับ!"

                                     "นี่ เซนะมาเล่นกันเตอะ!"

                                     "ตื่นมาก็เล่นเลยหรอ~!"

                                      เซนะเข้าใจดีว่าเซเรน่าต้องการอยากจะเล่นกับเธอ บางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่เซเรน่ามาที่นี่เลยก็เป็นได้

                                      แต่ว่าอาจจะไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด!

                                      นิสัยของเซเรน่คือชอบปิดบังความลับเหมือนๆกับเธอเมื่อมีคนแบบเดียวกันมาเจอกันก็ไม่แปลกที่ทั้งสองฝ่ายจะมองกันและกันออก

                                      ในระหว่างที่โอริกามิกำลังบ่นเซเรน่าสายตาของเซนะกับสายตาของเธอก็ได้จ้องมองกัน

                                       สายตาอันคมกริบสีแดงฉานได้จ้องมายังสายตาสีน้ำเงินของเซนะที่อยู่ๆสีหน้าก็ดูเข้มขึ้น

                                       พวกเธอต่างฝ่ายต่างเข้าใจกัน...

                                     
                                       ถึงภาระที่ตนต้องแบกรับ!

                                       หลังจากที่จ้องมองกันแค่พริบตาเดียวทั้งสองก็ได้กลับมาทำสีหน้าหลอกๆเหมือนเดิมโดยที่เซเรน่าหันไปคุยกับโอริกามิที่กำลังบ่นเธออยู่
อย่างใจจดใจจ่อโดยไม่รู้อะไรเลยทั้งสิ้น

                                       "เข้าใจไหมว่าเซนะเป็นของฉันเพราะงั้นเธอต้องได้รับอนุญาติจากฉันก่อนถึงจะได้เล่นกับเซนะ"

                                       "จ้าๆ ดีขอโทษ~ "

                                       "ถ้าเข้าใจก็ดีแล้ว! งั้นเซนะเรามาเล่นกันเตอะ!"

                                       ( เฮ้ย! )

                                       คำๆนี้แทบจะหลุดออกมาจากปากของเซเรน่ทันทีที่ได้ยินเธอพูดจบ ตอนแรกที่เธอคิดไว้คือโอริกามิต้องการจะปกป้องเซนะเลยไม่ให้ใครมายุ่งแต่ปล่าวเลย เธอแค่อยากจะเก็บเซนะไว้เล่นคนเดียว

                                       แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันจึงเตรียมข้ออ้างมาไว้ก่อนแล้ว

                                       "โทษทีนะครับผมมีงานใบปลิวคงต้องไปแล้วล่ะ"

                                       "ง่า~ ไม่ไปไม่ได้หรอ~ "

                                       "ไม่ไปผมก็ซ้ำชั้นน่ะสิ... "

                                       ( ฮึ่มมม! )

                                       เธอหันไปจ้องอุยด้วยใบหน้าอันแสนโกรธกริ้ว เพราะอุยจึงทำให้เธอไม่ได้เล่นกับเซนะ จิตอาฆาตอันรุนแรงจึงพุ่งไปยังเขาแบบเต็มๆ จนอาจารย์ประจำชั้นอย่างอุยถึงกับหน้าซีดเหงื่อตกกันเลยทีเดียว

                                       เค้าผิดอาราย~

หน้าที่ 142


                                ค่ำคืนในบ้านหลังนั้นได้ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งรุ่งเช้าของวันใหม่ ทุกอย่างดูสดใสขึ้นยกเว้นโซเฟียกับเซนะที่ทำกันทั้งคืนจนตาคล้ำ
ทั้งสองคนได้เดินมาโรงเรียนก่อนจะสลบลงไปคาโต๊ะที่นั่งประจำทำเอาคนทั้งห้องถึงกับงง

                                อาจารย์อย่างอุยเองก็ถึงกับยิ้มเอือมระอาให้กับพวกเธอ

                                คาบเรียนของช่วงเช้านั้นมีแต่วิชาหนักๆจนบางคนแทบจะอยากเป็นลมยกเว้นสองสาวที่ชิ้งสลบไปก่อนแล้ว คาบหนึ่ง สอง สาม จึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว

                                "นี่พวกเธอตื่นเถอะ" เสียงจากอาจารย์สาวได้ดังขึ้น

                                ทั้งสองคนรู้ตัวดีว่าเขาเรียกพวกเธอ ทั้งสองจึงเงยหน้าขึ้นมาตอบ

                                "กวนเวลานอนนะคะผู้อำนวยการ"

                                "ขอนอนต่ออีก 5 นาที"

                                "นี่พวกเธอตั้งใจจะมาเรียนกันจริงไหม แล้วนี่มีขอต่อเวลาด้วยหรอ~"

                                " ก็ไม่อ่ะดิ!!! "

                                คำตอบกวนๆได้พูดออกมาจากปากของพวกเธอแบบไม่แคร์อาจารย์ประจำชั้นของตนเองเลยแม้แต่น้อย

                                อาจารย์จึงวีนแตกใส่พวกเธอ

                                "นี่พวกเธอหัดสนใจเรื่องการเรียนมั่งสิ! หากพวกเธอไม่เรียนสูงๆ จบสูงๆพวกเธอจะไม่มีความรู้ไปทำงานเลยนะ!"

                                "หนูจบขั้นดอกเตอร์ไปแล้วค่ะ!"

                                (เก่งจัง~!)

                                "เดี๋ยวเก็บขยะไปขายเอา!"

                                (เจริญเถอะ~!)

                                ทั้งสองได้ตอบก่อนจะฟุบลงไปนอนหมอบกับโต๊ะอย่างพร้อมเพรียง

                                "หนอย~ ถ้าหากพวกเธอไม่ลุกขึ้นมาเรียนฉันไล่พวกเธอออก~!"

                                ( ลุกให้ไวเลย~! )

                                "เซนะไปเรียนที่อังกฤษต่อไหม"

                                ( ห่ะ! )

                                "ก็ดีนะครับ"

                                ( เดี๋ยวดิ! )

                                เธอถึงกับเปลี่ยนความคิดให้ไว สองคนนี้ถึงจะเห็นอย่างนี้แต่ก็มีทางเลือกมากมายสำหรับการเรียนต่อเพราะงั้นเธอจึงเดินเกมพลาดเสียแล้ว

                                "งั้นเดี๋ยวจองตั๋วให้นะจะไปเลยไหม~" โซเฟียนั้นคิดจริงทำจริง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจองตั๋ว

                                ( เวรแล้ว! )

                                "เอิ่มคือว่านะทั้งสองคน~ ฟังเค้าหน่อยนะ"

                                อุยพยายามจะพูดโน้มน้าวแต่ดูเหมือนว่าเสียงของเธอจะส่งไปไม่ถึง

                                "อยากเจอกับคุณอาเรียเร็วๆจัง คุณฟินิกส์ด้วย~"

                                ( ต้องหยุด! )

                                "นี่พวกเธออย่าไปน้า~ "
                               
                                "ซื้อของฝากไปฝากพวกเขากัน"

                                "ฟังฉันก่อนเซ่~!"

                               

                               

หน้าที่ 141


                               เซนะที่เริ่มจะมีอารมณ์จึงได้มองมายังโซเฟียด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เธอกำลังอายที่เธอรู้สึกแบบนี้กับเขา

                               เพราะอยู่กันมาตั้งแต่เด็กโซเฟียจึงรับรู้ได้ถึงความต้องการนั้นของเซนะ เธอจึงเอ่ยพูดสิ่งที่เซนะไม่กล้าที่จะพูดออกมา

                               "อยากทำสินะ... "

                               "เปล่านะคะ แค่... "

                               ถึงจะบอกว่าเปล่าแต่หน้าของเธอมันฟ้อง
             
                               "หน้าแดงแล้วนะ"

                               "คือว่านี่มัน... เอ่อ.. แบบว่า... "

                                ยิ่งพยายามกลบเกลื่อนยิ่งน่ารัก คำๆนี้ได้ผุดขึ้นมาในหัวของโซเฟีย เซนะในตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างจากพวกซึนเดเระที่แสนจะใสซื่อสักเท่าไหร่ หากย้อนกลับไปตอนเด็กๆที่เซนะเจอกับโซเฟียเป็นครั้งแรกซึ่งในตอนนั้นเป็นตอนหลังจากที่โดนลบความทรงจำเธอก็แทบจะเดินตัวติดกับโซเฟียอยู่ตลอด

                                ตอนเธอหลับเซนะก็หลับ ตอนเธอเดินเซนะก็เดินตามมาหรือแม้แต่ตอนที่เธอกำลังทำธุระส่วนตัวเซนะก็ยังเดินตามเข้ามาอีกแล้วพอลองถามถึงเหตุผมก็ชอบหาคำพูดแก้ตัวติดอ่างแบบนี้อยู่เสมอๆ

                                กว่าจะเลิกเดินตามก็ปาไปหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ

                                พอมองกลับมาตอนนี้เธอก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
โซเฟียได้ยิ้มหวานให้กับเซนะราวกับยิ้มให้กับน้องสาว

                                เธอจึงยิ้มหวานตอบกลับมาทำเอาโซเฟียถึงกับใจละลาย~

                                ดาเมจมันชั่งรุนแรงยิ่งนัก! เลือดกำเดาได้ไหลออกมาจากทางจมูกโดยไม่รู้ตัว

                               "หวา~ คุณโซเฟียเลือด! มีเลือดไหลออกมาจากทางจมูกด้วยล่ะค่ะ!"

                               "อ๋อ... ไม่เป็นไรเลือดนี่คือเลือดแห่งความสุขน่ะ!"

                               "จริงอ่ะ???"

                               "ช่างเรื่องนี้แล้วมาต่อเรื่องของเรากันเถอะก่อนที่มันจะกลายเป็นฉากไร้สาระ"

                                ตัวเธอได้ใช้หน้าอกของตนทับลงไปโดนหน้าอกของอีกฝ่ายก่อนจะขยับร่างไปมาจนหน้าอกของสองสาวโยกไปโยกมา

                                ทั้งสองรู้สึกได้ถึงความเสียวผ่านทางสิ่งแข็งๆที่ตั้งชนกันทำเอาต่างฝ่ายต่างพากันร้องครางออกมา

                                 
                                ร่างกายที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อบัดนี้เหงื่อพวกนั้นต่างไหลมาปนกันจนเกิดกลิ่นหอมอันแสนวิเศษ ร่างกายของพวกเธอที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อทำให้เสื้อผ้าเปียกโชกไปหมด

                                ภาพของสองสาวที่กำลังกดกันจึงดูเป็นภาพที่เซ็กซี่เหลือเกิน

                                โซเฟียได้ใช้ดันเร็วขึ้นๆ

                                หัวของพวกเธอนั้นเริ่มขาวโพลน

                                พวกเธอกำลังใกล้จะถึงจุดนั้นเข้าเต็มที สองสาวจึงเริ่มกระวนกระวายมากขึ้น

                                ฝ่ายของโซเฟียเริ่มโยกตัวแรงขึ้น แรงขึ้น!

                                และแล้วสองสาวก็ไปถึงจุดสุดยอด เสียงร้องของพวกเธอได้ดังขึ้นมาจนทะลุออกมานอกห้อง พวกเธอต่างพากกันนอนเคลิ้มอยู่บนเตียงท่ามกลางร่างกายที่ทับกันอยู่

ผน้าที่ 140


                                    กลิ่นหอมของสาวๆได้ฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง มันทั้งหอมหวานและเย้ายวนเกินจะห้ามใจไหว

                                    หลังจากที่โซเฟียอุ้มเซนะมายังห้องนอนเธอก็จัดแจงกดเซนะลงไปกับเตียงก่อนจะละเลงจูบอันเร่าร้อนลงไปท่ามกลางแสงจากโคมไฟอันสลัวๆ ทางด้านของเซนะเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้ขัดขืนอะไรมากนักเพราะเห็นว่าเป็นโซเฟียเธอจึงปล่อยให้เขาทำตามใจชอบ

                                    สองสาวเริ่มดูดดื่มกันอย่างเมามันส์พร้อมๆกับเริ่มมีเหงื่อไหลออกมาส่งกลิ่นกายประปนกันไปในอากาศ กลิ่นพวกนี้ค่อยๆทำให้ทั้งสองเกิดอารมณ์ขึ้นมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งฝั่งของโซเฟียทนไม่ไหว

                                    เธอได้ลงมานอนทับร่างของเซนะพร้อมกับไซร้คอไปมา

                                    เสียงร้องครางของสาวน้อยได้ดังขึ้นมาเป็นระยะๆ

                                    บางครั้งเธอก็พยายามที่จะกลั้นเสียงเอาไว้ จนเกิดเสียงหลุดสุดน่ารักทะลุออกมา

                                    ฟุเนี๊ยว~ เสียงของเธอทำเอาโซเฟียใจละลาย


                                    ( น่ารัก! )

                                    เธอไม่ยอมปล่อยให้โอกาสแบบนี้หลุดไปได้ ขาของเธอได้ทำการล็อคขาของเซนะเอาไม่ให้หนี คืนนี้ เธอตั้งใจจะเล่นกับเซนะจนถึงตอนเช้าของวันใหม่เลย

                                    สาวสวยได้นำหน้าผากของตนมาชนกับหน้าผากของอีกฝ่ายก่อนจะละเลงจูบใส่เธออีกรอบนึง มือของเธอข้างหนึ่งได้มาคลำๆที่หน้าอกของเซนะก่อนจะนวดไปมาอย่างสนุกสนาน

                                    เธอรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายก็มีอารมณ์จากการที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ตั้งขึ้นจากตรงหน้าอก

                                    ลิ้นของเธอได้ชอนไชเข้าไปในปากของอีกฝ่ายก่อนจะตวัดไปมาอยู่แต่ภายในปาก เซนะเองจึงได้ตวัดลิ้นไปมามั่ง ลิ้นของพวกเธอจึงห่อและพันกันอย่างกับขนมที่ม้วนและพันกัน

                                    สองสาวได้แลกน้ำลายกันภายในปากจนรสชาติของมันนั้นเปลี่ยนแปลงไป จูบอันแสนหอมหวานได้ทำให้สองสาวแทบจะไม่อยากหยุดช่วงเวลานี้จึงยาวนานมากจนกระทั่งทั้งสองฝ่ายต่างเริ่มหายใจไม่ออก

                                    พวกเธอจึงหยุดจูบแล้วเอาหน้าออกห่างจากกัน

                                    ลมหายใจนั้นถี่ขึ้นเรื่อยๆเพราะต้องการสูดอากาศจำนวนมากเข้าไป มันจึงทำให้พวกเธอหอบแฮ่กๆไม่ต่างจากคนที่เพิ่งจะหยุดวิ่งจากการออกกำลังกาย

                                     ในตอนนี้พวกเธอต่างมองหน้ากันไปพลางๆ

                                     สายน้ำลายที่ระโยงระยางนี่คือหลักฐานว่าพวกเธอนั้นพึ่งจะดูดดื่มกันมาอย่างสดๆร้อนๆ

                                     ต่างฝ่ายต่างพากันแลบลิ้นห้อยออกมาเพราะความเหนื่อยหอบ

                                     ลมหายใจของพวกเธอดังแรงมากจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน

                                   
                                     ทว่าแค่นี้มันยังไม่จบ!

                                     พวกเธอค่อยๆพยายามทำให้ลมหายใจกับมาเป็นอย่างเดิมเพื่อที่จะได้สนุกกันต่อ ลมหายใจของพวกเธอจึงกลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง

                                     สายตาของทั้งสองจ้องมองกันไม่ต่างจากสายตาของคู่รัก

                                     หากว่าเซนะคือแฟนสาวโซเฟียก็คือฝ่ายชายอย่างไม่ต้องสงสัย


                                     โซเฟียพยายามหลีกเลี่ยงเหตุการณ์แบบนั้นแต่มันก็ทำให้พวกเธอเข้าข่ายยูริไปโดยปริยาย







                                   

หน้าที่ 139


                                เซนะได้ยิ้มตอบก่อนจะหันไปมองทองฟ้ายามเย็นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเตรียมตัวเข้านอน เธอพยายามจดจำภาพนี้เอาไว้เป็นครั้งสุดท้าย

                                "สวยจังเลยนะคะ.."

                                "อื้ม~ สวยมาก~"

                                ( หมายถึงเซนะน่ะนะ )

                                เธอจ้องมองเซนะพร้อมกับทำหน้าอมยิ้ม

                                เซนะในตอนนี้ดูเปล่งประกายงดงามยิ่งกว่าทุกสรรพสิ่ง

                                การได้ยืนเคียงข้างคนที่งดงามขนาดนี้ทุกวันเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องที่วิเศษจริงๆ หากเธออยู่ในสภาพเป็นผู้หญิงทุกวันก็คงจะดีไม่น้อยเลย
โซเฟียได้คิดถึงภาพของวันนั้นพร้อนกับยืนฟินไปพราง

                                แต่เนื่องจากความเป็นห่วงที่ตอนนี้ดึกมากแล้ว อากาศจึงเริ่มเย็นขึ้นอาจจะส่งผลกับเซนะก็เป็นได้โซเฟียจึงควงเอวของเซนะแล้วพาเดินเข้าไปในห้องอุ่นๆ เพื่อคลายความหนาวนี้

                                เซนะมีโรคประจำตัว!.

                                นี่คือสิ่งที่ฮิคาริเดินมาบอกกับตนในสมัยที่ยังเด็กๆ

                                 
                                คนที่รู้เรื่องนี้มีเพียงเหล่าราชันย์เท่านั้น เซนะนั้นมีโรคประจำตัวมากมายหลายอย่างชนิดที่ว่าควรจะตายไปตั้งนานแล้วไม่ก็ควรนอนอยู่แต่โรงพยาบาลไม่มีวันได้ออกไปไหน แต่เธอกับเดินเล่นสบายใจเฉิบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

                                เธอกำลังฝืนตัวเองอยู่!

                                ฮิคาริจึงได้กำชับกับโซเฟียเอาไว้ว่า ห้ามทำให้อาการของเซนะหนักลงไปกว่านี้พร้อมกับหลีกเลี่ยงทุกอย่างที่จะทำให้อาการแย่ลง หากเซนะมีอาการแย่ลงขึ้นมาก็ให้รีบโทรตามเธอมาทันทีหรือไม่ก็รีบพาเธอมาส่งถึงมือของตนทันที!

                                เพราะงั้นเธอถึงได้หลีกเลี่ยงจากอากาศหนาวเย็นตอนกลางคืนเพื่อกันไม่ให้อาการของเธอนั้นกำเริบ

                                จะว่าไปเซนะเป็นกี่โรคล่ะเนี่ย???

                                คำถามนี้ได้พุดขึ้นมาในหัวแต่ก็เท่านั้นเพราะตอนนี้เธอต้องคอยปกป้องเซนะก่อน เธอชักเริ่มสำนึกผิดที่ให้เธอใส่กางเกงสั้นๆจนต้องหนาวขา
เพราะอากาศยามเย็น

                                โซเฟียจึงทนไม่ได้ที่จะให้เซนะเดินขณะที่ขาแข็งและเย็นอยู่แบบนี้ เธอจึงตัดสินใจอุ้มเซนะในท่าอุ้มเจ้าสาวซึ่งมันทำให้เธอฟินไม่มากก็น้อย

                                "ง่า~! คุณโซเฟียจะทำอะไรหน่ะคะ!"
                               
                                "อุ้มเซนะไปห้องยังไงล่ะ!"

                                ( ฟินอ่ะ! )

                                "ฉันเดินเองได้นะคะ~!"

                                "ขาเย็นหมดแล้ว เดี๋ยวฉันพาไปให้เอง!"

                                ( ขออ้างอ่ะ! อันที่จริงอยากอุ้มร่างนิ่มๆนี้ต่างหาก )

                                "มันน่าอายนะคะ~!"

                                "ไม่ต้องอาย~!"

                                 ( แต่ตอนอายก็น่ารักดีแฮะ )

                                 "มันหนักนะคะ!"

                                 "เค้าไหว~!"

                                 ( 10 กิโลบอกหนัก อื้ม! )

หน้าที่ 138


                                   ชุดของโซเฟียนั้นเป็นชุดคลุมกระโปรงสีขาวๆออกไปทางน้ำเงินเป็นหลักซึ่งเธอก็มักจะใส่มันเดินไปไหนมาไหนอยู่ทุกวันซึ่งเห็นได้จนชินตา
แต่ต่อนนี้มันถูกดัดแปลงให้เข้ากับชุดนอนที่เหมือนจะไม่ได้ทำมาเพื่อนอน

                                   กระโปรงของเธอนั้นสั้นลงไปมากพอๆกับกางเกงของเซนะเพื่อโชว์สัดส่วนของตนขาอย่างแท้จริง หากมีลมพัดมาแรงๆเซนะก็คิดว่ากระโปรงคงจะเปิดอย่างแน่นอน ซึ่งถ้าหากมันเป็นอย่างนั้นคงไม่ดีแน่ๆเธอจึงเริ่มลนลานในความไม่ระมัดระวังของโซเฟียโดยไม่รู้เลยว่าโซเฟียจงใจใส่มันเพื่อให้เซนะได้เชยชม 

                                   กระโปรงว่าหนักแล้วชุดช่วงบนนั้นหนักยิ่งกว่า

                                   ชุดนั้นแหวกหน้าอกออกมาให้เชยชมได้อย่างเต็มที่แถมยังไม่ใส่บลาอีกด้วย เซนะรูได้ทันทีจาการที่ไม่เห็นขอบบลาและเพราะงั้นเซนะจึงเริ่มหวั่นใจกับช่วงร่างของโซเฟีย หากเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ล่ะก็ในตอนนี้โซเฟียก็ไม่ได้ใส่กางเกงในมาด้วยเช่นกัน!

                                   ยังมันยังไม่จบเพียงเท่านี้เพราะตรงส่วนแขนของชุดนั้นถูกดัดแปลงจนเหลือเพียงแค่ที่คาดเท่านั้น แขนขาวๆเนียนๆของเธอพร้อมกับหัวไหล่ได้เปิดโชว์ต่อสายตาของเซนะ!

                                   เมื่อรวมกับความสวยของเธอจึงไร้เทียมทาน!

                                   ผมอันยาวสลวยสีทองของเธอพัดปลิวไสวกลางอากาศจนมาเตะโดนจมูกของเซนะทำเอาเธอถึงกับหน้าแดงและเคลิ้มไปตามๆกัน กลิ่นกลายของเธอถึงเซนะจะไม่ค่อยถูกกับพวกเครื่องสำอางแต่เพราะเธออยู่กับเซนะมานานและทั้งสองสนิทกันเธอจึงเริ่มชินกลับกลิ่นของโซเฟีย

                                   ผลสุดท้ายเธอก็พูดได้เต็มปากว่าชอบกลิ่นหอมจากร่างของโซเฟีย....


                                   เพราะงั้นโซเฟียจึงเป็นคนพิเศษของเซนะเพียงคนเดียวเท่านั้นทั้งในโลก และทั้งจักรวาล....

                                   นี่ยังไม่พอเพราะโซเฟียนั้นดันมีตาสีน้ำเงินเหมือนไพรินซึ่งคล้ายกับเซนะอีกซึ่งสองดวงตาที่เหมือนกันนี้ต่างกันตรงที่ ดวงตาของเซนะเหมือนกับภาพวาดอันกว้างใหญ่บนฟากฟ้า ส่วนดวงตาของโซเฟียนั้นเหมือนกับสีของน้ำแข็งอันมืดมิด ซึ่งต่างกันราวฟ้ากับเหว
                                 
                                   หากเซนะคือสาวสวยน่ารัก โซเฟียก็คือสาวสวยสุดงดงาม
                                 
                                   สองสาวในชุดนี้หากขึ้นไปประกวดความงามบนเวทีนางแบบล่ะก็คงไม่มีใครเอาชนะพวกเธอได้อย่างแน่นอน ซึ่งเรื่องนี้ก็เคยมีคนเข้ามาทาบถามอยู่บ่อยๆแต่เนื่องจากว่าเซนะเป็นพวกไม่ชอบอะไรแบบั้นจึงปฏิเสธเขาไป
ส่วนโซเฟียนั้นยิ่งแล้วใหญ่เพราะเธอนั้นสนใจแต่เซนะเพราะงั้นหากเซนะไม่ไปเธอก็ไม่คิดจะไปให้เสียเวลา

                                   โซเฟียได้มองมาทางเธอพร้อมกับส่งยิ้มให้

                                   "นี่เซนะชุดนั้นพอดีตัวไหม"

                                   "ดีค่ะ! แต่ว่ามันดูคับไปนะคะ"

                                   "ฮึ่ม~!  ก็แน่ล่ะ!"

                                   สายตาของโซเฟียจ้องมองมายังหน้าอกขนาดยักษ์ที่เห็นแล้วอยากจะพุ่งเข้าไปฟัดของเซนะก่อนจะคิดในใจ

                                 
                                    ไอเราก็ว่าวัดขนาดมาดีแล้วนะสงสัยจะโตเร็วไป ว่าแต่เห็นกินน้อยแบบนั้นไหงมีหน้าอกตู้มกว่าเราได้ล่ะ!

                                 
                                    เธอมองหน้าอกของตนสลับกับหน้าอกของตนเองที่ขนาดนั้นคิดว่าใหญ่แล้วยังสู้ไม่ได้กับหน้าอกที่ดูเหมือนจะดันออกมาจากข้างในชุดของเซนะ

                                    "เซนะโตเร็วเกินไปนะ"

                                    "งั้นหรอคะ???"

                                    "ช่างมันเตอะ! ว่าแต่รีบเข้านอนกันได้แล้วนะดึกมากแล้วด้วย"

                                     ( ถึงจะไม่ได้นอนก็เตอะ! )

                                     เธอได้พูดอยู่แต่ภายในใจพร้อมๆกับส่งยิ้มให้กับเซนะผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่
                                 

หน้าที่ 137


                                 เธออยากจะรู้จักกับตัวเองมากขึ้นกว่านี้ เพราะงั้นตั้งแต่ที่ได้เจอกับโซเฟียเธอจึงตั้งเป้าหมายเอาไว้แล้วว่า จะต้องรู้ถึงอดีตของตนให้ได้!

           
                                 ซึ่งนั่นก็รวมถึงความทรงจำที่หายไปของเธอด้วย!

                                 เธอรู้ตัวดีว่าตัวเองนั้นก็พอมีความรู้อยู่บ้างแถมยังสามารถเข้าใจในความรู้ระดับของดอกเตอร์ได้อีกด้วย เพราะงั้นเธอจึงไม่น่าจะอายุเพียงเท่านี้แน่ๆ บางทีอายุของเธอจริงๆอาจะเป็น 18 ไม่ก็มากกว่านั้น

                                 ร่างกายเองก็รู้สึกว่าจะสามารถใช้อาวุธได้มากกว่านี้แถมยังสามารถใช้อาวุธใหญ่ๆหนักๆได้อีกด้วย จึงมีอยู่ครั้งนึงที่เธอลองใช้อาวุธหมดทุกประเภทซึ่งเธอก็สามารถใช้มันได้อย่างชำนาญนั่นจึงแสดงว่าตัวเธอในอดีตฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดี เพราะขนาดครั้งแรกที่ใช้มัน เธอกับใช้มันได้อย่างคล่องแคล่วว่องไวแถมยังชำนาญมากอีกด้วย

                                  ตัดกลับมาที่ชุดซึี่งอยู่ในคลังชุดของเธอนั้นมีชุดของผู้ใหญ่อยู่มากมายแถมยังมีชุดของผู้ใหญ่อยู่อีกด้วย สันนิษฐานของเธอจึงเริ่มถูกต้องทีละนิดๆ แถมในมุมๆหนึ่งได้มีชุดสุดยอดที่เธอแยากจะใส่มันอยู่ด้วยแต่ดูเหมือนว่าร่างกายเธอจะไม่ยอม ราวกับมันต้องการจะบอกว่า  ยังไม่ถึงเวลา

                                  แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเธอก็มั่นใจแล้วว่าตนนั้นโกงอายุอย่างแน่นอน

                                  สาวน้อยในชุดสุดน่ารักได้ถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะมองลงมายังข้างล่างของระเบียง

                                  เธอได้มองต้นไม้ที่กำลังถูกลมพัดจนเริ่มปลิวไสวไปมา ใบไม้ของลำต้นนั้นได้หลุดออกมาพร้อมกับร่องลอยไปตามกระแสลม กลิ่นของหญ้าที่ถูกลมพัดได้ปลิวไปตามกระแสลมจนผ่านร่างของเธอไป


                                  กลิ่นของธรรมชาติอันเขียวขจีได้ทำให้สาวน้อยยิ้มออกมา

                                 
                                  ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงแต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะรักสวยรักงาม เธอมักจะไม่ยุ่งกับน้ำหอมหรือเครื่องสำอางทุกชนิดเพราะมันดูไม่เข้ากับคาแรคเตอร์เอ๋อๆของเธอเลยแม้แต่น้อย อีกเหตุผลนึงคือเธอไม่ชอบกลิ่น พวกน้ำหอมทั้งหลายแหล่ที่ชาวบ้านมักจะฉีดใส่ตัวก่อนจะออกจากบ้านกันเธอก็จะไม่ยุ่งกับมันเลย

                                  กลิ่นของมันทำให้เธอไม่ชอบ!

                               
                                  หากจะพูดถึงกลิ่นที่เธอชอบแล้วคงจะหนีไม่พ้นกลิ่นของธรรมชาติ ป่าอันเขียวขจี ภูเขาอันแสนยิ่งใหญ่ ทะเลสาบอันแสนสวยงาม กลิ่นของธรรมชาติทำให้เธอยิ้มออกมาได้

                               
                                  "กลิ่นแบบนี้แหละที่หนูขอบ~!"

                                  เธอทำหน้าเคลิ้มไปกับมันอย่างอิ่มเอมใจ...

                                  โซเฟียที่ยืนดูเธออยู่นานแล้วจึงเดินเข้ามาทักเธอ

                                  "ท่าจะชอบกลิ่นจากธรรมชาติจริงๆเลยนะ"

                                  "ยืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"

                                  "ตั้งนานแล้วจ่ะ!"

                                  ( รู้อยู่แล้วล่ะ! )

                                  เธอพูดแบบนั้นอยู่แต่ในใจ... เธอได้กลิ่นตั้งแต่ตอนแรกที่โซเฟียมายืนดูตนแล้ว แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะเป็น โซเฟีย

                                  โซเฟียได้เดินมาทางหน้าระเบียงพร้อมกับจ้องมองเซนะด้วยรอยยิ้ม เธออมยิ้มให้กับเซนะในชุดที่น่ารักขนาดนี้

                                  หากเซนะคืออันดับหนึ่งของความสวยโซเฟียก็คืออันดับสองรองลงมา ในชุดยามค่ำคืนของเธอนั้นยังคงเป็นชุดเดรสสีขาวแบบเจ้าหญิงอยู่เหมือนเดิม แต่ที่ต่างออกไปก็คือสัดส่วนของชุด

                                  มันสั้นลงมาก~!

                                  มากสักจนเซนะยังต้องอายแทนเธอเลย...

หน้าที่ 136


                           ผมสีส้มยาวสลวยได้พริ้วไหวไปมาตามสายลมมันได้สะท้อนแสงกับแสงจากฟากฟ้าจนส่องประกายสวยงามยิ่งกว่าอัญมณีใดๆทั้งปวง กลิ่มหอมจากแชมพูผสมกับกลิ่นกลายจากร่างของเธอได้ลอยฟุ้งไปทั่วอากาศส่งกลิ่มหอมชวนน่าหลงใหลเกินห้ามใจ ใบหน้าของเธอนั้นดูเรียวยาวแต่ก็มีส่วนที่อวบอิ่มจนดูน่ารักน่าจิ้ม

                           แก้มของเธอที่เพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำนั้นดูเต่งตึงอวบอิ่มสีชมพูน่ารักน่าหยิกดูรวมๆแล้วน่ารักสมกับเป็นโลลิอายุ 13 เธอมักจะคิดว่าตัวเองไม่สวยไม่น่ารักอยู่เสมอ แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่!


                            เธอยิ่งกว่าน่ารักเสียอีก!

                         
                            ผิวขาวๆเนียนๆพร้อมกับชุดนอนสุดน่ารักที่มีผ้าคลุมหัวเป็นรูปหน้าแมวสีชมพูขาวตัดกันอย่างลงตัว กางเกงขาสั้นที่เสมอกับต้นขาเผยให้เห็นขาขาวๆอ่อนๆชวนน่าฟัดน่าทำเอาใจของใครหลายคนถึงกับละลาย เสื้อข้างในเองก็เป็นชุดนอนที่ดูเหมือนจะเล็กไปสักนิดกับขนาดไซส์หน้าอกจนหน้าอกนั้นดันออกมาจนมีส่วนนูนขึ้น

                             ดวงตาของเธอได้มองขึ้นยามฟากฟ้าเธอมองท้องฟ้ายามค่ำคืนโดยยังไม่รู้ตัวเลยว่าดวงตาของเธอนั้นได้เปลี่ยนสีจากสีน้ำเงินดุจดั่งไพรินกลายเป็นสีรุ้งดุจดั่งโอปอล

                             และทุกๆครั้งที่ตาเธอเปลี่ยนสี เธอก็จะได้ยินเสียง


                             เสียงของทุกสรรพสิ่ง~!

                           
                             พวกเขากำลังพูดคุยกันแต่เรื่องของเธอ บ้างก็พูดชมเธอเรื่องความงาม บ้างก็พูดทำนองที่เชิงเป็นห่วง พวกเขาต่างพูดกันให้แซดเกี่ยวกับเรื่องของเธอ

                             แต่ถึงงั้นตัวเธอก็ไม่ได้รำคาญอะไรเพราะเข้าใจความหวังดีของทุกคน หากแต่บ้างครั้งก็อดที่จะเหนื่อยใจไม่ได้เพราะว่าพวกเขานั้นชมเธอเกินไป

                             ยามใดที่จะมีอันตรายเกิดขึ้นดวงตาของเธอจะเปลี่ยนสีเป็นแบบนี้ทันทีซึ่งก็จะมีเสียงของพวกเขาดังขึ้นมาเพื่อคอยเตือนเธอเกี่ยวกับอันตรายที่จะเกิดขึ้น ซึ่งมันเกิดขึ้นเร็วมากก่อนที่ดวงตาของเธอจะกลับมาเป็นสีเดิมเพราะงั้นทุกคนจึงไม่เคยได้เห็นเธอตอนที่ตาเปลี่ยนสีอย่างแน่นอน

                             แต่ถึงจะรู้ถึงอันตรายแต่เธอก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้ทั้งหมดซึ่งเหตุผลนั้นง่ายมาก


                             เธอกลัวจะเสียคาเเรคเตอร์!


                             เธอมักจะแสดงเป็นคนเอ๋อๆอยู่เสมอเพื่อที่จะสามารถเคลื่อนไหวได้สะดวก บ้างก็เพราะไม่อยากให้ทุกคนเครียด แต่ในหลายๆครั้งมันก็ทำให้เธอเสี่ยงอันตรายจนเกือบตายมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง

                             ทับทิมเองก็รู้ถึงพลังนี้ของเซนะดีพร้อมกับกำชับเธอให้ใช้มันหลีกเลี่ยงอันตรายอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งมีเพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่เซนะหัวรั้นไม่ยอมทำตาม
แถมทับทิมยังบอกอีกว่า บางครั้งก็ไม่ต้องสร้างหรือรักษาคาแรคเตอร์แบบนี้ไว้ก็ได้เพราะมันจะทำให้เซนะเกิดอันตรายได้ ซึ่งเรื่องนี้เซนะก็ขอทับทิมให้ปิดเป็นความลับเอาไว้โดยสัญญาเพียงแค่ว่า  จะพยายาม!

                             ในบางครั้งเซนะก็ยังสงสัยในตัวทับทิมอยู่เลยว่าเธอไปรู้มาได้ยังไงซึ่งเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรพร้อมกับให้คำตอบแก่ตัวเองเอาไว้ว่า เพราะเป็นพี่ทับทิม

                             เธอนั้นมักจะรู้จักตัวของเซนะดีกว่าเจ้าตัวเสียอีก

                           
                             ซึ่งนั่นก็ทำให้เซนะเริ่มเดาได้แล้วว่าทับทิมนั้น...



                             เคยรู้จักกับเธอมาก่อนหน้านี้!!!


                             ซึ่งนั่นอาจจะเป็นสมัยที่เซนะยังมีความทรงจำอยู่ก็เป็นได้...
                           

                         

                         

หน้าที่ 135


                                หลังจากทานข้าวกันเสร็จสองสาวจึงเดินไปอาบน้ำพร้อมๆกัน พวกเธอสองคนแต่ก่อนก็อาบน้ำด้วยกันอยู่แล้วนี่จึงไม่เป็นปัญหาอะไรมากนะ แต่ที่เป็นปัญหาใหญ่สุดสำหรับการอาบน้ำร่วมกันของพวกเธอก็คือ โซเฟีย

                                เธอมักจะลวนลามเซนะอยู่บ่อย~!

                                "นี่เซนะหน้าอกใหญ่จังนะ จิ้มๆ"

                                "คุณโซเฟียไม่ได้นะคะ จิ้มแบบนี้ฉันเสียวนะคะ"

                                "งั้นขยำหน่อยนะ~!"

                                "ง่า~!"

                                เนื่องด้วยความใจกว้างของเธอจึงทำให้โซเฟียสามารถเล่นสนุกกับร่างกายของตนได้นี่จึงทำให้มีเสียงครางของเซนะดังออกมาจากห้องน้ำหลายต่อหลายครั้ง 

                                โซเฟียที่เล่นจนพอใจแล้วจึงเดินกอดท้องน้อยๆของเซนะออกมาจากในห้องน้ำ พวกเธอได้เดินห่มผ้าเช็ดตัวสีขาวออกมา

                                 "สนุกจังเลยเซนะ~!"

                                 "คุณโซเฟียล่ะก็!... "

                                 "ก็เซนะไม่ยอมขัดขืนอะไรฉันเลยนี่น่า~!"

                                 เธอเถียงไม่ออก! เซนะนั้นถ้าเพื่อโซเฟียแล้วล่ะก็เธอยอมหมดทุกครั้งในบางเรื่อง เรื่องนี้เองก็เช่นกัน

                                 สาวน้อยได้เงียบลงไปแบบดื้อๆ

                                 "เซนะเป็นอะไรไปหรอ~!"

                                 "ฉันคงขัดขืนคนอื่นไม่เป็นเลยสินะคะ"

                                 "เซนะ.... " โซเฟียได้มองสาวน้อยที่กำลังยืนซึมอยู่กับตน

                                 เมื่อทิ้งช่วงคำพูดได้พอสมควรแล้วเธอจึงพูดต่อ

                                 "อื้ม~! เซนะไม่ขัดขืนเลยล่ะ!"

                                 "ไม่ปลอบใจกันเลยนะคะ"

                                 หลังจากที่ตบมุขกันไปสองสาวจึงได้หัวเราะออกมาอย่างน่ารัก ฉากนี้ของสองสาวช่างงดงามราวกับนางฟ้า พวกเธอต่างพากันไปแต่ตัวเพื่อเตรียมที่จะเข้านอน  ในช่วงแต่งตัวนั้นเองโซเฟียก็ขออาสาจะแต่งตัวให้กับเซนะเหมือนอย่างกับตอนของโอริกามิ

                                  "มาม่ะ เซนะอ้าขานิดนึงนะเดี๋ยวฉันจะใส่กางเกงในให้~!"

                                  "ฉันใส่เองก็ได้นะคะ โตแล้วนะ~!"

                                  "อ้าว อ้า~!"

                                  "ฟังฉันบางสิค๊า~!"

                                  สุดท้ายเซนะก็ต้องยอมเธอจนได้ในที่สุด

                                  ในช่วงก่อนที่จะเตรียมเข้านอนกัน เซนะได้เดินออกมาหน้าระเบียงเพื่อชมกลุ่มดาวอันแสนจะงดงามบนฟากฟ้ายามค่ำคืนนี้ ถึงแม้จะเป็นดวงดาวที่สวยงามบนฟากฟ้าก็ยังเทียบกับเซนะในตอนนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ความงดงามของเธอในตอนนี้ดูงดงามยิ่งกว่าทุกสรรพสิ่ง

                               

หน้าที่ 134

 
                                 หลังจากเรื่องวุ่นในห้องครัวจบลงก็ถึงคราวรับประทานอาหารค่ำ ทั้งสองได้รีบทำจนทำราเม็งฉบับรีบเสร็จสิ้นและถึงแม้ว่าจะรีบทำแต่รสชาตินั้นเทียบไม่ติดกับราเม็งทั่วๆไป

                                 ทั้งสองได้ทำสุดยอดราเม็งขึ้นมาก่อนจะกินมันอย่างอเร็ดอร่อย

                                 "เส้นนี้นุ่มดีจัง สมกับเป็นเซนะ"

                                 "เพราะน้ำซุปของคุณโซเฟียนั่นแหละที่ไหลซึมผ่านเส้นเข้าไปจนมีรสชาติขนาดนี้" สาวน้อยได้พูดก่อนจะดูดเส้นราเม็งเส้นหนึ่งเข้าปาก

                                 "ชมเกินไปแล้วนะ จะว่าไปเซนะเรียกฉันว่าโซเฟียเฉยๆก็ได้นะ"

                                 "ไม่เอาอ่ะ!"

                                 ( กรรม! )

                                 พูดจบไม่ถึงวิดันได้รับคำตอบกลับมาเร็วสักจนหายใจเข้ายังไม่ทันทั่วท้องเลย โซเฟียจึงเริ่มถามเซ้าซี้ขณะกินราเม็ง

                                 "ฮึ่ม... ทีกับทับทิมยังเรียกพี่ได้เลย!"

                                 "ก็เพราะพี่เขาช่วยเหลือผมเอาไว้มากมายเลย! , ง่ำๆ"

                                 ( อิจฉาทับทิมอ่ะ! )

                                 ในใจของเธอได้มีเสียงแบบนี้ตระโกนออกมาจากในส่วนลึกของหัวใจ เธอเองก็อยู่มากับเซนะนานมากแล้วแต่ก็ยังไม่มีคำพูดนำหน้าสุดวิเศษเหมือนกับคนอื่นเลย

                                 เธอนึกย้อนกลับไปตอนอดีตที่เธอเคยถามเรื่องแบบนี้กับเซนะ แล้วก็ได้คำตอบจากเธอกลับมาว่า

                               
                                 ....เธอก็คือเธอ ไม่จำเป็นต้องมีคำนำหน้าอะไรทั้งนั้นแหละตราบเท่าที่เธอยังเป็นโซเฟียเธอก็อย่าหวังว่าฉันจะเรียกแบบที่เธอต้องการ....

                               
                                 เซนะในตอนนั้นถึงจะดูกวนๆแต่มันก็ทำให้เขาดูเท่มาก เท่จนเธอถึงกับหลงไหลหัวปักหัวปลำ แต่พอเธอมองกลับมายังปัจจุบันเซนะในตอนนี้ช่างต่างกันราวกับฟ้ากับเหวเลย

                                 "จะว่าไปสิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนไปเลยก็คือนั่นเนาะ"

                                 เธอพึมพำออกมา พร้อมกับจ้องมายังยางมัดผมสีน้ำเงินที่ดูเหมือนจะหาซื้อได้ทั่วไป เซนะที่ได้ยินจึงถามเธอขึ้นมา

                                  "อะไรหรอครับที่ว่าไม่เปลี่ยนน่ะ???"

                                  "ก็ยางมัดผมของเซนะน่ะสิ"

                                  "อ๋อ... นั่นดิ!?"

                                  ( ทำไมถึงยังอยู่อีกอ่ะ!??? )

                                  เธอเพิ่งชุดคิดขึ้นมาได้เมื่อกี้นี้  ทุกครั้งที่สู้เธอก็จะสวมมันอยู่ตลอดและเพราะเหตุนั้นขนาดเสื้อผ้ายังขาดนับประสาอะไรกับยางเส้นบางที่จะไม่ขาด แต่มันก็ไม่เคยขาดสักที!?

                                  "สงสัยเซนะจะมีสำรองเยอะนะเนี่ย"

                                  "เปล่านะผมมีอันนี้อันเดียว"

                                  "จริงอ่ะ!?"

                                  "จริงสิ"

                                  "ดูท่าจะถูกทำขึ้นเป็นพิเศษเลยนะ ชักอยากจะลองตัดสักแล้วสิ!" โซเฟียหยิบกรรไกรออกมาเตรียมจะพุ่งเข้าไปตัดแต่เซนะกับพูดักเธอเอาไว้ก่อน

                                  "ผมว่าอย่าดีกว่านะ , ซู๊ด~!" เสียงซดน้ำซุปได้ดังขึ้น

                                  "ทำไมอ่ะ???"

                                  "ร่างกายของผมมันบอกว่าถ้าตัดมันจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น"

                                  "ง่า~! ก็ได้ๆ!"

                                  เธอได้กลับมานั่งกินราเมงเหมือนเดิม แต่ดวงตาของเธอนั้นได้จับจ้องไปที่รัดผมของเซนะอยู่ตลอดเวลา....

หน้าที่ 133


                                 ทั้งสองได้ตาจ้องมองกันก่อนจะจูบปาก...         

                                 ถ้าไม่นับพิเกียที่เซนะมีใจให้โซเฟียที่มีร่างจริงเป็นเซสึนะก็คือผู้ชายที่คู่ควรกับเซนะที่สุดคนหนึ่ง เพราะไม่ว่าจะเป็นที่ไหนหรือเวลาไหนโซเฟียก็มักจะคอยอยู่เป็นกำลังให้เธอเสมอมา และถึงแม้ว่าตนจะไม่อยู่ตอนเซนะกำลังลำบากแต่เธอก็จะพยายามหาทางส่งกำลังใจมาให้เธออยู่เสมอมา นี่จึงเป็นเหตุผลที่ยูกะเข้ามาเป็น duo ของโซเฟีย เพราะว่าเธอนั้นคิดว่าจะได้เจอกับเซนะอยู่บ่อยๆนั่นเอง

                                และอีกเหตุผลหนึ่งที่เธอเลือกที่จะมาอยู่กับโซเฟีย นั่นก็เพราะโซเฟียคือผู้สืบสายเลือดตรงของอดีตมาสเตอร์ของตน ในอดีตในช่วงยุคที่โซเฟียพบกับเซนะในตอนนั้นทุกจักรวาลต่างมีวายร้ายปรากฏตัวขึ้นมาเป็นดอกเห็ด เรียกได้ว่าเป็นยุคสมัยที่เลวร้ายที่สุดเลยก็ว่าได้

                                แต่แล้วยุคนั้นก็ได้จบลงด้วยเวลาอันสั้นเพียงแค่ไม่ถึง 1 ปี อยู่ๆเหล่าวายร้ายก็ค่อยๆถูกจัดการลงเป็นจำนวนมาก ทุกคนคิดว่ามันเป็นเพราะ light lord องค์กรณ์แห่งความยุติธรรมที่คอยต่อกรกับองค์กรณ์ชั่วร้ายที่สุดในจักรวาลนามว่า darklord แต่เปล่าเลย เพราะหลังจากที่สององค์กรณ์สู้กันจึงเกิดความเสียหายไปเป็นจำนวนมาก lightlord ในตอนนั้นอยู่ในช่วงเวลาแห่งการฟื้นฟูจึงไม่มีทางที่จะจัดการเหล่าวายร้ายจำนวนมากได้

                                ผู้ที่รู้เรื่องและเหตุการณ์ครั้งนี้ดีที่สุดก็มีเพียงแค่ระดับผู้นำของสององค์กรณ์ที่ใหญ่ที่สุดของโลกกับกลุ่มคนอีกจำนวนนึงเท่านั้น

                                และหนึ่งในนั้นก็คือ ยูกะ...

                                ในห้องครัวของบ้านโซเฟียได้มีสาวน้อยสองคนกำลังจูบกันอยู่ พวกเขาได้แลกลิ้นกันอย่างเมามันส์พร้อมกับจูบดูดดื่มอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาหลายนาที

                                โซเฟียได้วางมือจากการทำอาหารก่อนจะเข้ามาลวนลามเซนะ เธอใช้มือข้างหนึ่งลูไร้ไปมาตรงหน้าอกเธอรู้ดีว่าเซนะนั้นใช้ผ้าชนิดหนึ่งทับหน้าอกไว้เพื่อไม่ให้มันนูนออกมาจนถูกจับได้ว่าเป็นผู้ชายแต่แค่ลูบๆไร้ตรงแถวๆหน้าอกของเธอเซนะก็จะรู้สึกดีตามไปด้วยได้ไม่ยาก เธอได้ทดลองเรื่องนี้มาแล้วในอดีตตอนที่เซนะนอน

                                "คุณโซเฟีย..."

                                "ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ แค่นิดหน่อยเอง!"

                                เนื่องด้วยความสนิทยิ่งกว่าเพื่อนเธอจึงไว้ใจโซเฟียง่ายๆพอๆกับทับทิม โซเฟียเองก็รู้ดีถึงจุดนั้นจึงใช้ประโยชน์จากมันทำอะไรๆกับเซนะได้หลายอย่าง

                                มืออีกข้างที่ว่างของโซเฟียได้ลูบไร้ไปมาที่เอวของเซนะก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงมาเรื่อยๆ มือของเธอได้มาหยุดตรงก้นของเซนะก่อนจะลูบไร้ไปมาอยู่แถวๆนั้น

                                "ง่า~"

                                เสียงครางของเซนะทำเอาเธออยากจะแกล้งเข้าไปอีก มันได้ไปกระตุ้นให้โซเฟียอยากทำมากขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มเลยเถิดจากตอนแรกที่เธอคิดเอาไว้มาก
                               
                                "เซนะฉันขอโทษด้วยนะแต่ฉันทนไม่ไหวแล้ว~!"

                                "ไม่ได้นะ เรากำลังทำอาหารอยู่.. "

                                "งั้นฉันจะทำให้เซนะเป็นมื้อเย็นอันแสนวิเศษของฉันเอง"

                                เธอได้เอามือมาลูบแก้มของเซนะอย่างอ่อนโยน

                                "มื้อเย็นของฉัน~!"

                                "แง๊~! ผมไม่อยากโด้นต้มน้า~! ใครก็ได้ช่วยที~!!!"

                                ( กรรม )

                                จากบรรยากาศชวนติดเรทที่กำลังจะเริ่มได้พังลงไปเพราะคำพูดอันแสนใสซื่อของเซนะ เธอนั้นไม่รู้จักความหมายแฝงจึงแปลได้ว่า โซเฟียจะเอาเธอไปทำอาหาร สาวน้อยจึงร้อนลนวิ่งไปมาอยู่แต่ในห้องครัว

                                ถึงเซนะในอดีต ฉันอยากให้นายมาดูสภาพของตัวเองตอนนี้จริงๆ~!....

                               

หน้าที่ 132


                                  สองสาวได้เริ่มลงมือทำอาหารกันโดยในระหว่างที่ทั้งสองกำลังทำอาหารในส่วนของตนอยู่นั้นโซเฟียก็ได้เอ่ยคำพูดขึ้นมา และการสนทนาของสองสาวจึงเริ่มต้นขึ้น

                                  "ฉันน่ะนะเคยเจอกับเซนะในอดีตด้วยล่ะ"

                                  "เจอกับผม???"

                                  ถึงจะรู้เรื่องมานิดหน่อยว่าตัวเขานั้นในอดีตเคยเป็นเพื่อนกับโซเฟียมาก่อนแต่เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าในอดีตตนเองนั้นทำอะไรเอาไว้บ้าง นี่จึงเป็นสิ่งที่ทำให้เซนะเริ่มรู้สึกอยากรู้มากยิ่งขึ้น โซเฟียที่รู้จักกับเซนะมานานพอเห็นสีหน้าของเธอในตอนนี้จึงเดาได้ไม่ยากว่าเธอคิดอะไรอยู่ เธอจึงค่อยๆเริ่มเล่าเรื่องนี้ขึ้นมา

                                  "ในตอนนั้นเป็นช่วงที่ฉันยังอยู่ยุคเดิมของตนอยู่และนั่นก็เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เซนะปรากฏตัวขึ้น"

                                  เจ้าตัวได้หันมามองสาวน้อยในคราบผู้ชายที่กำลังตั้งใจฟังเธอเล่าพร้อมกับเริ่มเล่าต่อไปอีก

                                  "ในตอนนั้นเซนะไม่ได้ใช้ชื่อว่า เซนะ แต่เป็นชื่อว่า ชิราสากิ
สึกุมิ ซึ่งในตอนนั้นตัวเธอได้มาพร้อมกับ duo มากมายซึ่งทุกตัวล้วนแล้วแต่ทรงพลังมากๆจนชนิดที่ว่าฉันยังต้องกลัวเลย ในช่วงนั้นเองที่เธอกับฉันอาศัยอยู่ด้วยกันเพราะเนื่องจากว่าเธอต้องการอะไรสักอย่างจากฉันซึ่งตอนจากกันเขาก็ไม่บอกว่าอะไร พวกเราสองคนในช่วงนั้นเหมือนจะเป็นอาจารย์กับลูกศิษย์มากกว่าเพื่อนกับเพื่อนเรียกได้ว่าตอนนั้นตัวฉันยังเป็นเพียงแค่เด็กอมมืออยู่เลย"

                                   "ตัวผมเป็นอาจารย์ของคุณโซเฟียได้ไงอ่ะ!?"

                                   ราวกับเป็นเรื่องโกหก เพราะว่าตัวเขาในตอนนี้ยังต้องขอให้โซเฟียฝึกให้กับตนเองอยู่เลยเพราะงั้นมันจึงเป็นเรื่องเหลือเชื่อมากที่ในอดีตเขาจะเป็นอาจารย์ให้กับโซเฟียสักเอง

                                   "เซนะในอดีตแข็งแกร่งมากแล้วมันก็มีที่มาด้วยซึ่งตัวเธอเองเคยเล่าให้ฉันฟังว่า ...สาเหตุที่ฉันแข็งแกร่งขนาดนี้มีด้วยกันสามอย่าง อย่างแรกเลยคือเพราะฉันยังมีความทรงจำตัวฉันนั้นไม่มีพลังจึงมีข้อเสียเปรียบอยู่เพราะฉันจึงต้องทดแทนมันด้วยมันสมองซึ่งในหัวฉันตอนนี้ก็มีความรู้มากมายที่ชาวบ้านไม่รู้กัน อย่างที่สองคืออาจารย์ ตัวฉันนั้นก่อนจะมาเจอกับเธอได้พบกับคนๆหนึ่งซึ่งเขาเป็นคนสอนทุกอย่างให้กับฉันอีกด้วยซึ่งถ้าสู้กันเองฉันก็ยังแพ้เขาอยู่ดีไม่ว่ามันจะเป็นอดีตหรือตอนนี้ก็ตามที ส่วนอย่างที่สามคือก่อนที่ฉันจะมาเจอกับเธอฉันได้พบกับโลกหนึ่งซึ่งที่โลกนั้นฉันได้เจอกับเหล่าคนที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าฉัน ตัวฉันนั้นจึงไปฝึกที่โลกนั้นแบบลับๆก่อนจะกลับมารวมทีกับพวก duo ของฉันซึ่งฉันยังฝึกไม่จบหลักสูตรหรือเรียกๆง่ายๆว่าชิ้งออกมานั่นเอง... เขาว่าเงี่ย!"

                                    "ยาวเวอร์~! ว่าแต่ตัวผมในตอนนั้นเป็นยังไงหรอครับ"

                                    ถึงแม้จะคุยกันแต่พวกเธอก็ยังคงทำอาหารได้อย่างแม่นยำไม่สูญเสียสมาธิเลยแม้แต่น้อย ในตอนนี้เซนะได้เริ่มทำการนวดแป้งเพื่อทำเส้นราเม็งส่วนโซเฟียก็เริ่มทำการปรุงแต่งน้ำซุปทั้งสองทำอาหารไปด้วยพร้อมกลับหันมาคุยกันไปด้วยโดยไม่มีใครหันกลับไปมองสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่เลยแม้แต่น้อย

                                     ทางฝั่งของโซเฟียเมื่อเจอกับคำถามนี้ก็ถึงกับหน้าแดง เซนะในตอนนั้นคือรักแรกที่เธอตามหามานานเลยก็ว่าได้

                                     "อยากฟังจริงอ่ะ"

                                     "งื้ม" เธอได้พยักหน้าไปมา

                                     "งั้นก็ได้.. ตัวของเซนะในอดีตคือคนที่ทั้งเท่ทั้งเก่งจนฉันยังต้องหลงใหล ในช่วงที่ฉันได้อยู่ด้วยกันกับเขาพวกเราก็มักจะฝึกซ้อมกันแต่พอช่วงบ่ายๆเซนะก็จะไปนั่งเคลียร์เอกสารมากมายที่ duo ของตนนำมา ส่วนช่วงเย็นก็จะเป็นเวลาพักผ่อนของพวกเรา" 

                                     เธอได้เล่าไปยิ้มไปอย่างมีความสุขทำเอาเซนะต้องพลอยยิ้มตามเธอไปด้วยเลยแต่ลึกๆแล้วในใจของเธอตอนนี้กับเริ่มอิจฉาตัวเองในอดีตที่สุด เธออยากจะทำให้ได้แบบตนเองในอดีตบ้างแม้สักครึ่งนึงก็ยังดี  โซเฟียได้หันมาจ้องมองเซนะก่อนจะใช้มือโอบกอดเธอเอาไว้ด้วยความอบอุ่น เซนะที่โดนกอดจึงหยุดมือทันที

                                     "คุณโซเฟีย..."

                                     "รู้นะว่าอยากจะเป็นแบบนั้นน่ะแต่เซนะก็คือเซนะเพราะงั้นไม่ต้องฝืนหรือทำอะไรทั้งนั้นแหละ"

                                     "คุณโซเฟียรู้จักผมดีจัง"กอดแน่น

                                     "ก็ฉันอยู่กินมากับเซนะนี่นา.. เพราะงั้นต่อให้ว่าเมื่อไหร่ที่ไหนฉันก็มองเซนะออกหมดทุกอย่าง"


                                      เธอพยายามกอดเซนะอย่างระมัดระวังราวกับเด็กทารกพร้อมกับบ่นกันกับตัวเองอยู่แต่ภายในใจ

                                     
                                      ก็จริงอยู่นะว่าเราชอบและรักเซนะมากๆแต่ตอนนี้ดูยังไงๆมันก็เหมือนไม่ต่างจากพี่สาวรักน้องสาวง่ะแล้วแบบนี้เมื่อไหร่เราจะได้มีโมเม้นต์แบบคู่รักกับเขาบ้างล่ะเนี่ย~!.....


                                      เธอได้เก็บเอาความคิดอันแสนเจ็บปวดนี้ไว้ก่อนจะกอดเซนะไปเพื่อลืมๆมันไปซะ ในตอนนี้ช่วงเวลาอันแสนอบอุ่นของทั้งสองก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง นับจากตอนนั้น ตอนที่ทั้งสองต้องแยกจากกัน มันเป็นเวลาที่นานมาก~








                             

หน้าที่ 131


                                  เรื่องวุ่นๆที่โรงเรียนได้จบลงไปแล้ว แต่เรื่องวุ่นๆตอนกลางคืนก็ได้เริ่มขึ้นแทน เพราะความจริงเรื่องของโซเฟียถูกเปิดเผย(เปิดเผยนานแล้ว)
เซนะจึงตัดสินใจออกจากคฤหาสน์ของโอริกามิเพื่อมาอยู่กับโซเฟีย/เซสึนะแทน ซึ่งเรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นเรื่องราวของสาวๆยามค่ำคืน...

                                  ยูกะ duo ของเซสึนะนั้นเป็นคนที่อาศัยอยู่ก่อนหน้าที่เซนะจะมา เธอชอบเซสึนะเพราะว่าเขาเหมือนกับ master คนก่อนของเธอซึ่งนายคนก่อนของเธอนั้นได้ทิ้งเธอไปเมื่อ 8 ปีก่อน ในตอนนั้นเธอต้องอดกลั้นความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้เอาไว้เพื่อไม่ให้อดีตนายของตนต้องเป็นห่วง

                                  ตำแหน่งและจุดยืนของเธอในตอนนั้นแทบจะไม่ต่างจากรองผู้นำของเหล่าสมาชิก duo ในทีมเดิม เธอจึงต้องพยายามทำตัวให้เข้มแข็งที่สุดในทีมเพื่อเป็นขวัญกำลังใจให้กับทุกคน  หลังจากที่เซนะได้รับจดหมายเชิญรวมถึงรู้เรื่องของนายใหม่ของตนแล้วยูกะจึงได้ออกจากบ้านของเซสึนะเพื่อไปส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้นายเก่าของตนรู้ผ่านทางไปรษณีย์อวกาศ

                                  หลังจากที่เธอไปส่งจดหมายสำเร็จเธอจึงมุ่งหน้าไปหาคนๆหนึ่งเพื่อขอคำปรึกษาเกี่ยวกับสถานการณ์ต่อจากนี้รวมถึงเรื่องขององค์กรณ์ที่เคยล่มสลายไปแล้วครั้งนึงด้วย เธอได้ขึ้นเครื่องบินเพื่อมุ่งหน้าสู่นิวยอร์กซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาคนนั้นทำงานอยู่พร้อมกับหันหน้าลงมาบอกลาเมืองของตน....

                                   "ไซโยนาระ!"

                                   ทางด้านของพิเกียเองหลังจากส่งพวกเซนะกลับถึงบ้านได้อย่างปลอดภัยแล้วเขาจึงได้บินไปยังหลังภูเขาแห่งหนึ่งซึ่งที่นั่นรองผู้อำนวยการของโรงเรียนชิโอมิ ซุบารุ ก็ได้มายืนรอเขาอยู่นานแล้ว

                                   ตัวเขานั้นรู้ดีว่ายังไม่มีพลังพอที่จะต่อกรกับพ่อของเซนะ เพราะงั้นตัวเขาจึงต้องขอร้องซุบารุให้ฝึกให้กับเขา ซุบารุที่ได้เห็นสายตาอันจริงจังของพิเกียจึงอดไม่ได้ที่จะช่วยเขา

                                    "พร้อมแล้วใช่ไหมพิเกีย"

                                    "ฉันพร้อมเสมอแหละน่า~!!!"

                                    พิเกียได้พุ่งเข้าใส่เขาอย่างไม่ลังเล

                                    และแล้ว การฝึกจึงได้เริ่มต้นขึ้น!!!

                                    เนื่องจากการที่สองคนนี้ไม่อยู่บ้านจึงเหลือเพียงเซนะกับเซสึนะที่อยู่บ้านกันตามลำพังสองต่อสอง แต่เซสึนะดูเหมือนจะเริ่มคิดมากเรื่องที่ชายหญิงอยู่ด้วยกันเขาจึงแปลงร่างไปเป็นโซเฟียเด็กสาวผมทองยาวตาสีเงินที่เซนะรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างดีเพื่อให้เปลี่ยนจากการที่ชายหญิงอยู่ด้วยกันมาเป็นหญิงหญิงอยู่ด้วยกันแทน

                                    หลังจากที่สองสาวเดินเข้าบ้านหลังเล็กสุดน่ารักแล้วภาพก็ได้ถูกตัดมาที่การฝึกของพิเกียแทน ค่ำคืนของสองสาวจึงถูกปิดเป็นความลับ

                                    โซเฟียได้เสนอให้เซนะไปอาบน้ำก่อนส่วนตนนั้นจะเตรียมทำอาหารเพื่อมื้อเย็นนี้แต่เซนะกับปฏิเสธอย่างไร้เหตุผลซึ่งเรื่องนี้ก็มักจะเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆตอนที่พวกเธอสองคนอยู่ด้วยกัน เซนะนั้นอยากจะทำเพื่อโซเฟีย และโซเฟียก็อยากจะทำเพื่อเซนะ ทั้งสองฝ่ายต่างเป็นห่วงกันและกันจนมักจะเกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้นอยู่ๆบ่อยและผลสุดท้ายก็คือ

                                    ทำพร้อมกัน!
                               
                                    วันนี้โซเฟียคิดจะทำแกงกระหรี่อาหารที่สามารถทำได้ง่ายๆและพื้นๆแต่เพราะมีเซนะเข้ามาช่วยด้วยเธอจึงต้องเปลี่ยนเป็นเมนูอื่นแทน
เพราะอยากให้เซนะม่ส่วนร่วม อันที่จริงเธอจะแกล้งให้เซนะทำส่วนเล็กๆส่วนตนทำส่วนใหญ่คนเดียวก็ได้แต่พอทำแล้วเซนะจะงอแงขึ้นมาทันทีเพราะว่าตนนั้นต้องการช่วยอย่างจริงจังเพื่อโซเฟียแต่กับได้ทำส่วนที่เบากว่า หลังจากที่ยืนคิดอยู่นานเธอก็ได้ข้อสรุปว่าจะทำ ราเม็ง ซึ่งเซนะก็เห็นด้วยเพราะสัดส่วนการแบ่งกันทำนั้นง่ายๆและเด่นชัดมาก

                                   "พวกเรามีกันสองคนเพราะฉ่ะนั้นจะต้องมีคนหนึ่งทำส่วนของเส้นและอีกคนต้องทำส่วนของน้ำกับของตกแต่ง"

                                   "งั้นเดี๋ยวผมทำส่วนของเส้นเองครับ!"

                                   "เข้าใจแล้วงั้นเดี๋ยวฉันจะทำส่วนของน้ำและของตกแต่งเอง"

                                   "โอเค! งั้นมาลงมือกันเตอะ!" เซนะได้ประกบมือเสียงดัง เธอเริ่มคันไม้คันมือขึ้นมาทันที แต่เธอก็ต้องหยุดความอยากเอาไว้ก่อนเมื่อเจอกับคำพูดของโซเฟีย

                                   "ช้าก่อน!"

                                   "มีอะไรหรือครับ???"

                                   "ก่อนทำอาหารต้องทำอะไรก่อนเอ่ย~! จำได้ไหม"

                                   "ล้างมือ!"

                                   "ใกล้เคียง!"

                                   "เช็ควัตถุดิบ!"

                                   "เกือบถูก!"

                                   "เช็คอุปกรณ์!"

                                   "stop พอเตอะ ก่อนที่มันจะยาวไปมากกว่านี้"โซเฟียได้หยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมให้กับเซนะอย่างถะนุถนอม เธอทำเอาเซนะคิดว่าโซเฟียเป็นแม่ของตนเลย

                                   "ก่อนทำอาหารต้องสวมผ้ากันเปื้อนก่อนนะรู้ไหม"เธอที่สวมผ้ากันเปื้อนให้กับเซนะเรียบร้อยแล้วจึงค่อยๆถอยห่างออกมา

                                   "ขอบคุณนะครับ"

                                   "ไม่เป็นไรจ้า~!"

                                 
                               

หน้าที่ 130


                              "พิเกียรีบถอยออกจากตรงนั้นเร็ว~!"

                              "ทำไมอ่ะ???"

                              คำตอบนั้นลอยลงมาหาเขาทันที

                              จุดที่พิเกียยืนอยู่นั้นก็คือจุดที่เซนะกำลังจะตกลงไปนั่นเอง

                              "เหวอ~!!!" ตึง!

                              หลังจากที่ตกลงมาก้นของเธอก็ได้หล่นลงมาทับร่างของพิเกียเข้าพอดิบพอดี โชคยังดีที่เซนะนั้นน้ำหนักเบามากพิเกียจึงรอดมาได้อย่างหวุดหวิด
                               
                              เธอที่กำลังงัวเงียหลังจากที่ตกลงมาจึงพูดขึ้น

                              "เพราะว่าเค้าจะร่วงลงมายังไงล่ะ อ้าว พิเกียไปไหนแล้วอ่ะ!?"สาวน้อยรีบหันไปรอบๆเพื่อมองหาร่างของเขาแต่ก็ไม่พบ

                              "ฉันอยู่นี่~!"

                              "เสียงนี้พิเกีย ว่าแต่อยู่ไหนอ่ะ" เธอมองรอบๆอีกครั้งแต่ก็ยังไม่เห็น

                              "ฉันอยู่ตรงก้นเธอนี่แหละ!"

                              สาวน้อยรีบหันไปมองด้านหลังของเธอจนได้พบกับพิเกีย

                              "ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นอ่ะ!"

                              "มันเป็นเพราะใครกันร่า~~~!"

                              เขาโมโหมากจนถึงขั้นยกร่างของเธอชูขึ้นฟ้าก่อนจะวางร่างของเธอไปด้านข้างเบาๆ

                              "ขอบใจนะที่มาช่วย"

                              "วันหลังก็หัดช่วยตัวเองบ้างสิ"

                              "แต่บางครั้งเค้าคนเดียวก็ไม่ไหวนะ"

                              "งั้นฉันจะช่วยเธออีกแรงก็แล้วกัน"

                              "งั้นก็เหมือนเดิมอ่ะดิ"

                              "นั่นดิ!"

                              ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะลุก/บิน ขึ้นพร้อมกับหันมามองเหล่าโกเลมจิ๋วที่กำลังหน้าซีด พวกมันสัมผัสได้ถึงอันตรายจนบางตัวนั้นโกยแนบไปก่อนแล้ว

                              "กี๊ๆ~~!!!"

                              สิ้นเสียงของมันพิเกียกับเซนะก็ได้พุ่งเข้ามาอัดหน้ามันตัวหนึ่ง
จนลอยปลิวตามไปยังโกเลมที่วิ่งหนีไปเมื่อกี้นี้จนชนกันล้มระเนระนาด

                              พวกมันตัวอื่นๆได้หน้าซีดยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นเพื่อนของตนถูกเล่นงานได้ขนาดนี้

                              "กี๊.. "

                              "ลุยกันเลยนะพิเกีย!"

                              "จัดปาย~!"

                              ในวันนั้นพิเกียกับเซนะก็ได้คืนดีกันได้ในที่สุดแต่ผลลัพธ์นี้ก็ต้องแลกมาด้วยอาคารร้างทั้งหลังที่ถล่มลงมาเพราะสองคนนั้นอาละวาด อุยที่เห็นแบบนี้แล้วจึงแทบปั้นหน้ายิ้มไม่ออกเลย

                              "รุ่นที่ 9 หนูขอโทษ~!!!"

                             

หน้าที่ 129


                             "จะว่าไปท่านเซนะกับเธอเป็นถึงแค่ขั้นนั้นเองหรอ~!"

                             "ขั้นนั้นที่ว่าหมายถึงอะไรกันคะ!"

                             "ก็แบบพี่สาวน้องสาวไง ท่านเซนะกับเธอน่าจะเคยมีประสบการณ์อันเร่าร้อนกันมาก่อนใช่ไหม!" อาจารย์สาวได้พูดออกไปแบบตรงไปตรงมา เธออยากจะยืนยันเรื่องนี้ให้แน่ใจเสียก่อน

                              ทางด้านของทับทิมเองก็เริ่มที่จะครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

                              เรื่องประสบการณ์อันเร่าร้อนน่ะก็เคยมีแต่ถ้าจะให้พูดว่ารักนี่ก็ยังไงยังไงอยู่นะเซนะเองก็มีโซเฟีย/เซสึนะ อยู่แล้วด้วยแล้วยิ่งรวมกับความทรงจำที่หายไปอีกคิดแล้วยิ่งท้อแฮะ!...

                              หลังจากการประมวลผลเสร็จสิ้นเธอจึงตอบกลับไป

                              "พวกเราเป็นแค่เพื่อนค่ะเพราะงั้นเรื่องประสบการณ์อันเร่าร้อนพวกเราไม่เคยทำกันอย่างแน่นอน!"

                              "จริงอ่ะ!" สายตาของเธอจับจ้องไปที่คนโกหก

                              "ถะ ถ้าหากคุณไม่เชื่อฉัน ฉันจะขอสาบานเลยค่ะ"

                              "ขอแบบเห็นผลไวๆนะ ฟ้าผ่า บ้านไฟไหม้ไม่ต้องเอามา"

                              "งั้นถ้าหากฉันโกหกขอให้มีเสียงของเซนะดังขึ้นมา!"



                              "กรี๊ดดดดดด~!!!!"

                              ( อ้าว! กรรม~!!! )

                              เสียงร้องที่คุ้นเคยได้ดังขึ้นจากทางหลังประตูที่พวกเธอหนีเข้ามาหลบซ่อนพวกโกเลม สองสาวจึงรีบเปิดประตูออกมาเพื่อดูเหตุการณ์ ในตอนนี้เซนะกำลังถูกผ้ามัมมี่ของโกเลมรัดร่างกายเอาไว้ในท่าทางชวนเซ็กซี่ติดเรท

                              "ง่า~! ปล่อยผมไปเถอะค๊าบ~!"

                              "กี๊ๆ~!" เสียงของเธอที่กำลังขอร้องอ้อนวอนพวกโกเลมนั้นชั่งน่าฟังน่าหลงใหลจนทำให้พวกผู้ชายที่กำลังฟังและดูอยู่ผ่านทางจอมอนิเตอร์ทั่วทุกโลกต่างพากันเคลิ้ม ฟิน กันไปตามๆกัน

                              ผ้านั้นค่อยรัดเธอแน่นขึ้น แน่นขึ้น จนเห็นสัดส่วนของเธอได้แบบเต็มที่ ถึงแม้ว่าเธอจะสวมชุดผู้ชายอยู่แต่เธอก็ยังสามารถสร้างดาเมจให้กับคนทั้งโลกได้ไม่ยาก เสียงทรมาณของเธอฟังแล้วเริ่มลื่นหูขึ้น

                              "อึ่กก.. ปล่อยผมไป อ่ะ... ผมอึดอัด นะ... อร๊าง~!!!"

                              อย่าว่าแต่ผู้ชายเลย เหล่าพวกผู้หญิงที่ดูอยู่ต่างก็พากันเคลิ้มให้กับเสียงร้องครางสุดน่ารักนี้ชนิดที่ว่าสามารถรักเพศเดียวกันได้เชียว เรเพียร์กับทับทิมที่อยู่ใกล้ต่างพากันหอบให้กับเสียงร้องของเธอ

                              "แฮ่ก แฮ่ก.. เสียงร้องของท่านเซนะมันชั่งยั่วยวนเสียเหลือเกิน ถ้าหากฉันต้องฟังไปนานๆล่ะก็ฉันคงห้ามใจตัวเองไม่ไหวแน่"

                              "แฮ่ก แฮ่ก ฉันเองก็เหมือนกันค่ะ"

                               
                              "แต่ฉันไม่โว๊ยยยยยยยย~~~!!!!!"

                              ลูกถีบอันโกรธเกรี้ยวได้พุ่งเข้ามาประทับเข้าที่เบ้าหน้าของโกเลมที่กำลังมัดร่างของเซนะเอาไว้จนปลิวไปไกลแสนไกล ก่อนที่ร่างของเซนะจะเป็นอิสระ

                              "พิเกีย~!!!"

                              "เซนะ~!!!"

                              ในระหว่างที่เสียงของเซนะดังขึ้น พิเกียก็ได้มีสติกลับคืนมาเพิ่มเติมมาก็คือความโกรธ เขาได้พังอาคมเวทย์มนตร์รอบทางเดินทิ้งพร้อมกับรีบพุ่งมาหาเธอทันที...