หน้าที่ 123


                                   ยิ่งรู้มากยิ่งอันตราย  ทับทิมรู้ถึงเรื่องนี้ดีที่สุดจากการประเมินอะไรหลายๆอย่างเธอจึงเริ่มพูดเพื่อที่จะเปลี่ยนเรื่องสนทนา ส่วนเรเพียร์ที่เตรียมจะสู้กับเธอนั้นก็โดนเซนะล็อคแขนเอาไว้แน่น เธอไม่ต้องการให้เกิดการต่อสู้กันตรงนี้

                                   อาจารย์สาวจึงรีบเก็บดาบลง เธอเคารพการตัดสินใจของเซนะแต่เธอก็ยังคงไม่ลดการป้องกันลง หากเมื่อใดที่มีอะไรเกิดขึ้นเธอก็พร้อมที่จะสู้อยู่ตลอดเวลา

                                   เมื่อเห็นสถานการณ์เริ่มสงบทับทิมจึงเริ่มพูดต่อ

                                   "นอกเรื่องกันพอแล้วนะขอเข้าเรื่องเลยจะได้ไหม"

                                   "ครับ"เซนะตอบกลับไปราวกับเป็นตัวแทนของทุกคน ทุกคนเองจึงได้แต่ตามน้ำเธอไปก่อน

                                   "คือแบบที่พี่มาที่นี่ก็เพราะสัมผัสได้ว่ามีคนกำลังเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ พอจะมีใครรู้ไหมว่าจุดไหนของการเปลี่ยนแปลงและใครเป็นคนทำ"

                                   "คุณอุยทำครับส่วนจุดที่เปลี่ยนคือกระเป๋าของผมที่ลอยไปยังอาคารล้างนู๊น~!"
                                   "อาคารร้าง???"

                                   ทับทิมจึงรีบหันตามที่เซนะชี้

                                   อาคารที่ยิ่งกว่าบ้านผีสิง เมฆทมิฬที่ปกคลุมตรงส่วนของรอบๆอาคาร สายฟ้าที่โผล่ออกมาเป็นระยะๆ สายลมอันแสนจะเกรี้ยวกราดรอบๆตัวอาคาร ต้นไม้ที่เอนไปมาอย่างกับจะโค่น

                                    เมื่อซูมดูดีๆจะเห็นกระเป๋าสุดมุ้งมิ้งสีแดงของเซนะลอยเข้าไปในตัวอาคาร ทับทิมจึงหันกลับมาหาทุกคน

                                    "เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าโรงเรียนมีบ้านผีสิงด้วย ลงทุนนะเนี่ย"

                                    "แต่ผมว่ามันไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ ดูยังไงๆก็อาคารเก่าที่ถูกทิ้งร้างมานานซึ่งมาพร้อมกับเรื่องสยองแน่นอน"

                                    "บางทีพี่ก็เหนื่อยใจกับการตบมุขแบบนี้นะ ฟังแล้วเพลีย~"

                                    "มุข???"


                                    ( เฮ้อ~!!!! )

                                    เสียงประสานของทุกคนได้ดังขึ้นมาพร้อมๆกันท่ามกลางเซนะที่กำลังงุนงงและไม่เก็ทในสิ่งที่เรียกว่ามุข

                                    อันที่จริงเซนะก็พอจะรู้จักกับคำว่าตลกแต่คำว่ามุขนั้นเธอเพิ่งจะเคยเจอ คงเพราะในอดีตเซนะต้องเจอกับเรื่องสุดเลวร้ายมากมายเธอจึงไม่รู้จักกับคำประเภทนี้มากสักเท่าไหร่นัก
                             
                                    เนื่องจากกระเป๋าใบนั้นของเธอบินเข้าไปยังอาคารร้างแล้วในตอนนี้จึงมีตัวเลือกไม่มากนักสำหรับเธอ ทับทิมได้ยื่นข้อเสนอว่าเธอจะซื้อกระเป๋าใหม่ให้เพราะงั้นเซนะก็ไม่ต้องเข้าไปที่นั่น ความจริงแล้วตัวตนของซนะนั้นมีเพียงแค่หนึ่งเธอไม่มีตัวตนอยู่โลกอื่นเลยซึ่งมันแปลกมาก ไม่มีทั้งอนาคต และอดีต ตัวตนปริศนาที่แม้แต่นักท่องเวลายังงงๆ เพราะงั้นการที่เซนะทำอะไรสักอย่างจึงเป็นการเปลี่ยนอนาคตทางอ้อมซึ่งคนที่เปลี่ยนมันนั้นไม่ใช่เซนะแต่เป็นคนรอบตัวเธอ เพราะเซนะไม่มีตัวตนอยู่ในอนาคตสิ่งที่จะเปลี่ยนจึงเป็นคนรอบข้างเขาตอนนี้หากการกระทำของเธอส่งผลต่อคนพวกนั้นประวัติศาสตร์ก็จะถูกเปลี่ยนกันเป็นว่าเล่น