หน้าที่ 128


                                  "แต่ไม่นึกว่าจะเขียนเรื่องราวอันตรายขนาดนี้เอาไว้ด้วยแล้วก็เวทย์มนตร์นี้อีก... "

                                  เธอเข้าใจอยู่เพียงแค่คนเดียว ความสามารถของเซนะจะแสดงผลก็ต่อเมื่อเธออยู่คนเดียวซึ่งเรื่องนี้ทุกคนเคยเห็นอยู่บ่อยๆ

                                  สาวน้อยได้ทำการเก็บกระดาษแผ่นนี้เข้าไปในกระเป๋าพร้อมๆกับเดินมาที่โต๊ะทำงานของรุ่นที่ 9 เธอได้สำรวจทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเอกสาร รายงาน รวมถึงกลไกลับที่รุ่นที่ 9 ทำเอาไว้ ทั้งหมดล้วนถูกเธอมองอ่านอย่างละเอียดรอบคอบ ด้วยความเมื่อยเธอจึงนั่งบนเก้าอี้ของรุ่นที่ 9 พร้อมกับนั่งอ่านเอกสารอย่างรวดเร็ว

                                  เธอในตอนนี้ดูเหมือนกับเป็นผู้อำนวยการไม่มีผิด

                                  "Project DDD(ทริปเปิ๊ลดี)"

                                  เซนะได้เจอเข้ากับสมุดบันทึกที่มีเนื้อหาลายมือเหมือนกับเอกสารที่ปักหมดเอาไว้บนกำแพง เธอได้เปิดอ่านมันจนได้รับรู้ความรู้และความคิดส่วนหนึ่งจากรุ่นที่ 9 ผ่านทางสมุดเล่มนี้

                                  เธอที่อ่านจบจึงปิดสมุดพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปในที่สุด

                                  "หลังจากผมเคลียร์เรื่องตรงหน้าสำเร็จต่อไปก็คือเรื่องของคุณรุ่นที่ 9"

                                  สาวน้อยเดินออกมาอย่างกังวล

                                  เธอไม่นึกว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ความลับของโรงเรียนชิโอมิที่ถูกเก็บเอาไว้ ผู้ก่อตั้งโรงเรียนชิโอมิรุ่นแรก ประวัติศาสตร์ที่ถูกสร้างขึ้นใหม่

                                  ทุกๆอย่างของที่แห่งนี้


                                  กำลังจะถูกเปิดเผย!!!....

                                  เซนะสัมผัสถึงมันได้ถึงแม้ว่ามันจะต้องใช้เวลาแต่เธอก็คิดว่าความลับของโรงเรียนนี้จะต้องถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน และเธอก็คิดว่าบางทีเธออาจจะมีส่วนร่วมในการเปิดเผยความลับของโรงเรียนแห่งนี้ก็เป็นได้...

                                  ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรืออะไรเธอจึงได้เดินไปจะเอ๋เข้ากับกระเป๋าของตนพอดี  อ่ะเร๊ะ! กระเป๋าใบนั้นไม่รอช้ารีบลอยหนีไปต่อหน้าต่อตาเธอทันที เจ้าตัวไม่รอช้ารีบวิ่งตามไปทันที

                                  "รอเค้าด้วย~~~!"

                                  ทางด้านของเซนะนั้นดูราบรื่นและกำลังไปได้สวย ตัดกลับมาที่สองสาวที่กำลังวิ่งหนีโกเลมอยู่ พวกเธอได้วิ่งเพียงแค่ไม่ถึง 10 นาทีก็เริ่มหอบเสียแล้ว

                                  ก็ไม่แปลกที่สองสาวจะเป็นแบบนี้นั่นก็เพราะพวกเธอไม่ค่อยได้ออกกำลังกายจึงเหนื่อยง่ายแบบนี้ หากเอาแต่วิ่งหนีต่อไปพวกโกเลมได้ตามมาทันแน่พวกเธอจึงเข้าไปซ่อนในห้องๆหนึ่ง เรเพียร์ได้แง้มประตูมองออกมาข้างนอกเพื่อดูสถานการณ์ก่อนจะหันมาทางทับทิมที่กำลังยืนหอบอยู่

                                  "ไหวไหม.. ทับ ทิม... "

                                  "ก็พอไหวค่ะ แฮะ แฮะ"

                                  "อย่าฝืนละกันนะถ้าหากเธอเป็นอะไรไปท่านเซนะมีหวังร้องไห้แน่ๆ" ถึงแม้จะพูดอ้อมๆแต่ทับทิมก็รู้อยู่ดีว่าเรเพียร์เป็นห่วงเธอ เธอจึงยิ้มให้กับอาจารย์สาว

                                  "คุณเองก็พอกันนั่นแหละค่ะอย่าฝืนสิคะ"

                                  "รู้ดีจังเลยนะคะ"

                                  "ก็พอกันทั้งคู่นั่นแหละ!"

                                  พวกเธอต่างมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาอย่างน่ารักน่าชัง ทั้งสองในตอนแรกนั้นแทบจะฆ่ากันด้วยซ้ำแต่พอผ่านอะไรมามากมาย
จนตอนนี้พวกเธอกับเข้าใจกันได้เป็นอย่างดี ช่วงเวลาแบบนี้เธอ(ทับทิม)อยากจะหยุดมันเอาไว้ตลอดไป....