234


                                            "อื้ม!"

                                            เธอได้ส่งยิ้มให้กับเบลด้าในขณะที่มันกำลังอ้าปากค้างพร้อมๆกับหันไปมองมาโกโตะสลับกับเธอไปมาอย่างตกใจ

                                            เบลด้ารู้ได้ทันทีว่าเธอไม่มีทางโกหกเขาอย่างแน่นอนเพราะงั้นเขาถึงได้ตกใจมากเมื่อรู้ว่าทั้งหมดที่เล่ามานั้นคือความเป็นจริง

                                            "impossible~!!!! , when pig fly~!!!"

                                            "แต่มันเป็นไปแล้วน่ะสิ~"

                                            "ขอฉันทำใจแป๊บ!"

                                            หลังจากที่คิดหนักกันอยู่นานการประชุมก็ได้ดำเนินต่ออีกครั้ง

                                            เซนะได้นำชามาเสิร์ฟให้กับทั้งสองคนก่อนจะมานั่งที่และจิบชาของตนไปอย่างสบายใจ

                                            สองคนนั้นจึงเริ่มดื่มชาตามก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาทีนึง

                                            "โอเคร! มาประชุมกันต่อ!"

233


                                              เบลด้าแตกต่างจากเซนะตรงที่เขาไม่ได้รู้เรื่องของมาโกโตะผู้ซึ่งมาจากอนาคตจึงมีความตกใจไม่มากก็น้อยเมื่อเจอกับคำอธิบายครั้งนี้เข้าไป

                                              ทางฝั่งของเซนะเองก็ได้มีคำถามขึ้นจากคำอธิบายเมื่อกี้นี้ของเขา

                                              "แล้วมาโกโตะคุงเคยตรวจสอบไหมว่าตัวเองมีตัวตนอยู่ในประวัติศาสตร์ในอดีตหรือเปล่า???"

                                              "จะว่าไปฉันก็ยังไม่ได้ตรวจสอบเลยนี่น่า.. , แต่ว่าถ้าหากฉันเป็นคนที่มีผลต่อประวัติศาสตร์ในอดีตจริงๆล่ะก็ป่านนี้ฉันคงมีชื่อเสียงจนถูกกล่าวขึ้นบุคคลสำคัญของโลกแล้วล่ะ!"

                                              หลังจากที่เงียบไปไม่นานเขาก็ได้ฉุกคิดเรื่องนึงขึ้นมาได้ เดี๋ยวก่อนนะ! ถ้าหากฉันดันไปทำอะไรที่ส่งผลให้ตัวเองมีชื่อในประวัติศาสตร์ล่ะก็มีหวังแม่รู้แน่ว่าเราอยู่ยุคนี้ โธ่เว้ย~! รู้งี้หน้าไปอนาคตแทน!

                                              "เอิ่ม.. เซนะฉันตามไม่ทันแล้วอ่ะ" มังการจิ๋วได้เข้ามาสะกิดสาวน้อยเซนะจึงเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฟัง หละงจากที่เบลด้าได้ฟังจบก็ได้มีเสียงอุทานขึ้นมาว่า what!!!

                                             "คนจากอนาคต! เจ้านั่นเนี่ยนะ!"

232


                                           เขาต้องการข้อมูลมากกว่านั้เพื่อยืนยันในหลายๆเรื่องให้แน่ชัดสักก่อน

                                           "ก่อนอื่นฉันอยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับองค์กรณ์ที่นายหนีรอดออกมาได้หน่อยเบลด้า"

                                           "ซีกสแกล์"

                                           "???"

                                           "มันคือชื่อขององค์กรณ์สินะ"

                                           "ถูกต้อง โดยคนที่ฉันหนัีมาได้มันเป็นหัวหน้าหน่วยย่อยนามว่า ซิกส์!"

                                            "ฉันเคยได้ยินชื่อนี้! ดูเหมือนว่าเขาจะมีชื่อเต็มๆว่า ซิกส์ เอ็ดเวิด เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องแต่ความอัจฉริยะของเขานั้นเป็นของจริงและเป็นที่ยอมรับกัน ในอนาคตเขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์โดยตรงเลยเพราะว่าเขานั้นจะคิดค้นสิ่งที่สูตรยาอมตะขึ้นมาได้ซึ่งในอนาคตสูตรยาพวกนี้ได้ถูกทำลายลงไปจนหมดสิ้นเพราะมันคือการเล่นแร่แปรธาตุแห่งความมืดที่ไม่ควรถูกค้นพบและไม่ควรถูกล่วงรู้ในตอนนี้ยาอมตะของเขามีเหลืออยู่เพียงแค่ 3 หลอดเท่านั้น และในช่วงแรกของการทดลองเขาได้พรากชีวิตของผู้คนและ duo จำนวนมากไปแต่ฉันก็ไม่นึกเหมือนกันว่ามันจะเป็นช่วงนี้เวลานี้และฉันก็ขอบอกได้เลยว่าหากเป็นเขาคนนั้นจริงๆแม้แต่ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันเพราะถ้าหากฉันทำอะไรผิดพลาดลงไปมันจะส่งผลต่ออนาคตที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้อย่างแน่นอน ตัวตนของเขานั้นมีความสำคัญจริงๆ"

                                           เบลด้าถึงกับต้องอ้าปากค้างให้กับเขาหลังจากที่ได้ฟังจนจบ

231


                                            ไม่ทันไรพวกเขาก็ต่างพากันเดินออกไปจากห้องนี้กันหมด

                                            เซนะกับเบลด้าจึงหันมามองเขาด้วยความสงสัย

                                            "นี่นายทำอะไรอ่ะ?"

                                            "ฉันบอกกับพวกเขาว่าอยากได้เนื้อหมีจากภูเขาใกล้นี้มาทำอาหารตอนเย็นน่ะก็เลยสั่งให้พวกเขาออกไปหามันมาให้หน่อยแล้วก็อย่างที่เห็นนี่แหล่ะ"

                                            "คุมะ???"

                                            "แล้วมันใช่เรื่องไหมตอนนี้ฉันกำลังคุยเรื่องสำคัญกับนายอยู่นะ"

                                            "มันไม่เกี่ยวหรอกเพราะงั้นไงฉันถึงสั่งไป เพื่อให้พวกเขาออกไปจากห้องนี้จนหมดแล้วทีนี้พวกเราก็จะได้คุยกันโดยที่ไม่มีใครคนอืี่นได้ยินยังไงล่ะ"

                                            รอยยิ้มสุดชั่วร้ายได้โผล่ออกมาบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม ตัวเขาในตอนนี้ยิ่งกว่าตัวร้ายในกาตูนเสียอีก!

                                            "เอาล่ะ งั้นเราก็มาเข้าเรื่องกันเถอะ"

230


                                              จากความรักบนเตียงมันก็ได้ลามไปบนพื้นห้อง บนเก้าอี้ บนโต๊ะ ตรงหน้าต่าง และปิดท้ายคือที่ในห้องน้ำ

                                              ทั้งสองได้ทำกันจนเวลานั้นล่วงเลยไปตอนเที่ยงของวันซึ่งหลังจากที่ทั้งสองทางข้าวเสร็จแล้วเบลด้าหรือมังกรกระต่ายตัวจิ๋วที่พวกเขาเข้าไปช่วยเอาไว้จนเกิดเรื่องขึ้นขนาดนี้ได้วิ่งออกมาจากตรงไหนก็ไม่รู้ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพวกเขาที่กำลังหยอกเล่นกันอยู่บนโต๊ะทานอาหารในห้องโถงขนาดใหญ่

                                              หากเป็นช่วงงานเทศกาลหรือวันหยุดโกลด์เด้นวีคที่นี่จะเต็มไปด้วยผู้คนที่ไหลมาเทมาเพราะอยากพักผ่อนจนเต็มที่นั่งไปหมด แต่เพราะมันไม่ใช่ช่วงนั้นบวกกับสภาพอากาศอันเลวร้ายช่วงนี้จึงทำให้ที่นี่มีแต่พวกเขาสามคนเท่านั้น

                                              แต่เมื่อมีผลเสียก็ต้องมีผลดี..

                                              เพราะว่าพวกเขาเป็นแขกคนแรกที่มาถึงที่นี่ชาวบ้านและทุกคนจึงเอาใจใส่พวกเขากันเป็นพิเศษตามสไตล์ของหมู่บ้านของนักท่องเที่ยวไล่ตั้งแต่มีคนทักทายเวลาไปไหนมาไหนจนถึงขั้นระดับผู้ใหญ่บ้านยังเดินเข้ามาคุยด้วยตนเองและถึงจะเป็นเด็กแต่เนื่องจากความรอบรู้ของมาโกโตะจึงทำให้ผู้คนที่นี่ดูแลและเอ็นดูพวกเขายิ่งกว่าเดิมอีก

                                              มาโกโตะได้กวักมือเรียกพนักงานในโรงแรมคนนึงมาคุยด้วยก่อนที่พนักงานคนนั้นจะวิ่งไปบอกคนอื่นๆที่ยืนประจำอยู่...

229


                                              หลังจากที่เหตุการณ์ทุกอย่างได้จบลงวันเวลาก็ได้ล่วงเลยไปสองสัปดาห์ มาโกโตะได้รักษาร่างกายของตนจนตอนนี้ได้กลับมาคืนสู่สภาพเดิมเรียบร้อยแล้ว

                                              เช้าๆของวันมาโกโตะก็ไม่พลาดโอกาสที่จะได้ร่วมรักกับสาวน้อยตรงหน้า พอเขารู้สึกตัวอีกทีสาวน้อยคนนั้นก็ได้ลงไปนอนหงายน้ำลายเยิ้มอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่แสนจะมีความสุข

                                              "ไหวไหมเซนะ"

                                              "ถ้าเพื่อมาโกโตะคุงฉันก็ไหวหมดนะ"

                                              ตัวเขาได้เหยียดยิ้ม ชั่งเป็นคนที่น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ..

                                              "น่ารักแบบนี้ฉันคงต้องจัดให้อีกสักยกแล้วล่ะ"

                                              "เอ๋~!!!"

                                              "หรือเธอจะไม่เอา!?"

                                              "อ..เอาค่ะ เพราะงั้น.. ร..รบกวนด้วยนะคะ"

                                              สาวน้อยได้มีอาการหน้าแดงบ่งบอกออกมาผ่านทางสีหน้าของเธอ มันยิ่งกระตุ้นให้ตัวเขายิ่งอยากทำเข้าไปใหญ่

228


                                          เซนะได้ครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ใส่ใจในเรื่องนี้สักเท่าไหร่ประเด็นนี้จึงตกไป

                                          หลังจากการต่อสู้อันดุเดือดจบลงเซนะที่รอดมาได้จึงมุ่งตรงไปหามาโกโตะก่อนจะพบกับร่างของเขานอนชุ่มกองเลือดท่ามกลางพื้นหิมะอันหนาวเย็นเธอจึงรีบแบกร่างของเขามายังหมู่บ้านที่ตอนนี้พวกเขากำลังพักอยู่

                                          เมื่อเดินเข้ามาถึงข้างในหมู่บ้านทุกคนก็ต่างพากันตกใจกันยกใหญ่ เนื่องจากตอนนั้นกำลังมีพายุหิมะอยู่เพราะงั้นการที่จะมีคนเดินเท้ามาถึงที่นี่ได้จึงเป็นเรื่องที่ยากมาก ทัศนวิสัยทั้งหมดโดนบดบัง อากาศและอุณหภูมิที่เย็นยะเยือกจนติดลบ แล้วแถมที่สำคัญคือเป็นเด็กผู้หญิงที่กำลังแบกร่างของคนมาด้วยยิ่งแล้วใหญ่

                                          พวกเขาต่างพากันตกใจทันทีที่ได้เห็นร่างของเด็กหนุ่มผ่านบานกระจกของหน้าต่าง...

                                           ร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือด บาดแผลตามตัวที่เยอะมากจนไม่สามารถนับมันได้หมด

                                           ผู้คนต่างรีบพากันเปิดประตูบ้านของตนออกมาช่วยสาวน้อยร่างบางกันอย่างยกใหญ่ สุดท้ายพวกเขาก็ได้เข้าไปพักในโรงแรมแห่งหนึ่งของหมู่บ้านทั้งยังได้ความรักความเอ็นดูจากคนที่นี่เป็นพิเศษอีกด้วย...

227


                                              รุ่งเช้าของวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นหลังจากที่ทำกันตลอดทั้งคืนจนทำให้ร่างกายของทั้งสองเพลียจนแทบจะไม่มีแรงทำอะไนเลยแต่เรื่องนี้ก็ไม่เกินจากที่มาโกโตะคาดการณ์เอาไว้เท่าไหร่ เขาได้หยิบโพชั่นออกมาจากในกระเป๋ากางเกงซึ่งมันมีคุณสมบัติคล้ายกับยาชูกำลังแต่ผลลัพธ์นั้นสามารถเห็นได้เลยในทันที

                                              แต่มันมีปัญหาอยู่ที่สี โพชั่นนั้นอย่างที่กล่าวไปข้างต้นคือมีคุณสมบัติเหมือนยาชูกำลังเพราะงั้นจึงมีลักษณะเป็นของเหลวและเนื่องจากโพชั่นนั้นมีอยู่หลายประเภทหากมีอยู่สีเดียวอาจจะทำให้สับสนได้ทางผู้ผลิตจึงทำออกมาหลากสีและเพื่อแยกให้ออกจากสีภาชนะที่บรรจุมันจึงต้องเป็นแบบโปร่งแสงและสีที่มาโกโตะให้กับเซนะไปนั้นมันมีสีแดงสดราวกับเลือดของมนุษย์

                                              เธอนั้นลังเลอยู่นานเลยว่า จะดื่มมันดีไหมหรือว่าจะไม่ดื่มดี สุดท้ายเธอก็จำใจดื่มมัน

                                              "โอ๊ะ! อร่อยจัง~!"

                                              "โพชั่นนั้นน่ะมันทำการแต่งสีสังเคราะห์และกลิ่นสังคราะห์ให้เหมือนกับน้ำของทับทิมเพื่อให้ดื่มได้ง่ายๆเหมาะกับเด็กๆอายุต่ำกว่า 6 ปีลงไปน่ะ"

                                              "เด็ก"

                                              คำๆนั้นของเขามันสื่อออกมาได้หลายความหมายมาก
                                             

226


                                           ค่ำคืนของทั้งสองยังอีกยาวไกล... ในช่วงของเที่ยงคืนผ้าห่มได้ถูกใช้เป็นผ้าคลุมร่างของทั้งสองแทน เพราะความเหนื่อยทั้งคู่จึงนั่งพักกันก่อนโดยในตอนนี้สาวน้อยได้นั่งอยู่บนตักของเด็กหนุ่มและทั้งสองก็ใช้ผ้าห่มผืนเดียวกันห่อหุ้มร่างของพวกเขาเอาไว้

                                           มือของมาโกโตะได้โอบเอวของเซนะเอาไว้อย่างนุ่มนวลพร้อมๆกับนำคางของตนมาวางไว้บนไหล่ของสาวน้อย

                                           "ไหวไหมเซนะฉันหวังว่าท้องน้อยๆนี้จะไม่เป็นไรนะ"

                                           "หวาาา~>////< มาโกโตะคุงอย่าเล่นแบบนี้สิ" เด็กหนุ่มได้ใช้มือคลำๆลูบๆกับหน้าท้องของสาวน้อย มือทั้งสองของเซนะกำลังจับผ้าคลุมอยู่เพราะไม่งั้นพวกเขาต้องเจอกับความหนาวเย็นตรงๆเนื่องจากทั้งสองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย

                                           และมาโกโตะก็รู้ดีว่าเซนะไม่ยอมให้เขาเป็นหวัดแน่ๆเพราะงั้นเขาจึงสามารถเล่นสนุกกับเรือนร่างของเธอได้อย่างหนำใจ

                                           นิ้วชี้ของเขาได้เข้าไปแหย่สะดือของสาวน้อยส่วนอีกมือก็ได้จับหน้าอกของเซนะข้างหนึ่งเล่นไปเล่นมาราวกับของเล่น

                                           "ก็เซนะน่ารักอ่ะ!"

                                           "แง๊~>< ปล่อยเค้าไปเตอะ~!"

225


                                          "เซนะ..."

                                          "คะ.. "

                                          "คืนนี้อดนอน!"

                                          "ค่ะ.. , อ..เอ๋~!!!!" เธอที่ขานรับไปตามปกติพอประมวลผลเสร็จจึงมีเสียงหลงร้องตามออกมาแบบติดๆ

                                          "ไม่ต้องเอ๋เลย~!!!!"

                                          "ว๊ายยยย~!"

                                          มือของเด็กหนุ่มได้ถกเสื้อของสาวน้อยลงมาเล็กน้อยจนเห็นหัวไหล่ขาวๆเนียนๆของเธอก่อนที่จะทนไม่ไหวและเริ่มละเลงความรักกันบนเตียง

                                          ท่ามกลางพายุหิมะในคืนนั้น แม้ว่าอุณหภูมิจะหนาวเป็นพิเศษแต่ในห้องพักของโรงแรมแห่งหนึ่งในหมู่บ้าน ชายหญิงสองคนกำลังทำอะไรที่เร่าร้อนมากจนอุณหภูมิรอบๆไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย

                                          ทั้งสองได้ถอดเสื้อผ้าออกจนโป๊เปลือยและทำกันในที่มืดอย่างหนำใจ หากไม่มีประตูหรือหน้าต่างอยู่ล่ะก็ป่านนี้คนในโรงแรมคงจะได้ยินเสียงครางหลุดออกมาบ้างแล้ว

                                         
                                         

                                         

224


                                              "แต่มาโกโตะคุงพูดว่าไม่มีอะไรตั้งสองครั้งเลยนะแสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆเลย"

                                              ทีเรื่องแบบนี้ดันฉลาดทันทีเลยนะ! ถึงแม้ภายนอกจะส่งสายตาราวกับเทพบุตรแต่ภายใต้หน้ากากนั้นกับมีสายตาของปีศาจอยู่

                                              "เซนะ~!"

                                              "ว๊ายยยย!"

                                              มือทั้งสองของเด็กหนุ่มได้เข้ามาจับไหล่ของสาวน้อยเอาไว้อย่างแน่นหนา หากมีเรื่องที่ทำให้เธอตกใจหรือมีอิมแพ็คมากพอโดยทั่วไปของมนุษย์จะทำให้มนูษย์หันมาสนใจและให้ความสำคัญกับเรื่องนั้นทันที

                                              ในกรณีนี้เองก็เช่นกัน

                                              ร่างกายของผู้หญิงนั้นถูกสร้างมาเพื่อให้มี sensitive ดีกว่าผู้ชายเพื่อเรื่องแบบนั้นโดยเฉพาะเพราะงั้นแล้วการที่สาวน้อยร่างบอบบางถูกมือของเด็กหนุ่มสัมผัสเข้ากับร่างกายของตนจึงเป็นเหตุให้ความสนใจนี้มาแทนที่กับของเรื่องๆก่อนทันที

                                              เธอเบิ่งตากว้างขึ้นพร้อมกับเงียบลงไป

                                              เธอกำลังรอฟังเด็กหนุ่มพูดอยู่

223


                                         "จะทำต่อไหม.. "

                                         "อ..เอ่อ...อื้ม..!" เด็กหนุ่มถึงกับพูดติดขัดทันทีที่ต้องเจอกับคำถามแบบนี้

                                         หากว่าที่ๆพวกเขากำลังอยู่นี่ไม่ใช่เมืองที่เต็มไปด้วยอากาศและหิมะหนาวเย็นล่ะก็ป่านนี้เขาคงจะมีเหงื่อไหลออกมาแน่ๆ  พอเจอคำถามแบบนี้เรากับตอบแบบติดๆขัดๆเลยนะ เราเองก็ไม่ค่อยจะมีภูมิคุ้มกันไม่ก็ประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้เลยนี่น่า~! เพราะงั้นมันจึงไม่แปลกสักหน่อยที่เราจะตะกุกตะกักแบบนี้... ตัวเขาได้พยายามคิดในแง่บวกเข้าไว้พร้อมกับหาเหตุผลให้ตนเองดูดีขึ้น ทั้งนี้ทั้งนั้นสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นี้ก็ไม่ต่างอะไรจากพวกหมาขี้แพ้ที่หาอะไรมาปลอบใจตนเองเลยแม้แต่น้อย

                                         สติของเขาเริ่มจะจมดิ่งเข้าไปสู่โลกแห่งความคิดอีกครั้ง

                                         ทว่าครั้งนี้เหมือนเขาจะรู้สึกตัวทันจึงรีบส่ายหน้าไปมาเพื่อเรียกคืนสติก่อนจะหันไปมองสาวน้อยที่กำลังทำหน้างงอยู่

                                         "เป็นอะไรหรือเปล่ามาโกโตะคุง เห็นเมื่อกี้ส่ายหัวใหญ่เลย"

                                         "ไม่มีอาร๊าย~ ไม่มีอะไร~ ที่ฉันส่ายหัวเมื่อกี้เพราะรู้สึกว่ามีแมลงอะไรสักอย่างเกาะอยู่บนหัวน่ะ"

222


                                    "งั้นก็ขอระบายกับเธอหน่อยแล้วกันนะสึกุมิ"

                                    "อื้ม~ เรื่องอะไรก็ว่ามาได้เลย.. ว๊ายยยย~!!!!"

                                    ไม่ทันขาดคำมาโกโตะก็ได้ไซร้คอของสาวน้อย ก็จริงอยู่ที่เซนะนั้นซื่อมาก ซื่อเกินจะเยียวยา แต่ถ้าลองโดนเข้าไปสักหน่อยสาวน้อยคนนั้นก็จะรับรู้ได้ถึงเจตนาของตนได้ทันที

                                    เธอในตอนนี้ได้มีสีหน้าแดงขึ้นมาทันที

                                    "คราวนี้ก็คงจะรู้แล้วนะว่าฉันต้องการอะไรกันแน่"

                                    "อ..อื้ม.. เดิมทีฉันก็เป็นคนบอกกับมาโกโตะคุงเองเลยฉันขอโทษนะที่ไม่เข้าใจมาโกโตะคุงตอนช่วงเมื่อกี้นี้นะ"

                                   "เธอเป็นแบบที่เธอเป็นนั่นแหละดีแล้ว.. "เขาได้เว้นจังหวะก่อนจะนำหน้าของตนมาไว้ตรงกันกับหน้าของสาวน้อย

                                   "เพราะงั้นก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันหรอก.. "

                                   "นี่มาโกโตะคุง..."

                                   "ว่า???"


                                 

221


                                            "ก็มังกรน่ารักตัวนั้นไง~"

                                            "ฉันนึกว่ากระต่ายเสียอีก"

                                            "แต่เบลด้าเขาบอกว่าเป็นมังกรนะ"

                                            "สงสัยเห็นหูแล้วเผลอคิดเองเออเองน่ะ"

                                            มาโกโตะได้พูดเล่น่ก่อนจะหยุดชะงักและคิดตาม ..แค่ duo ตัวเดียวเลยสินะเพราะท่าฟังจากคำพูดของเซนะแล้วก็น่าจะเป็นแบบนั้นแต่สู้กับกองทัพจำนวนมากด้วยตัวคนเดียวได้นี่ก็น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว! ต้องขอพูดเลยว่าสมแล้วกับที่พวกมันยกพลมาขนาดนี้เพราะถ้าหากมันไม่ได้แข็งแกร่งอะไรประมาณนี้ทางฝั่งของพวกมันคงจะไม่ส่งคนมาถึงขนาดนี้หรอก... แต่สิ่งที่ฉันรู้สึกกวนใจมาโดยตลอดเลยก็คือพวกมันกำลังตามล่า duo ที่แข็งแกร่งระดับนี้อีกมากมายเลยสินะ ประเด็นก็คือหากเบลด้าที่หนีออกมาได้ยังขนาดนี้แสดงว่าขุมกำลังของ duo ที่พวกมันจับมาฆ่าและทำเป็นอวตารจะต้องแข็งแกร่งมากๆอย่างแน่นอน แค่สมมุติ..นี่เป็นแค่การสมมุติเท่านั้น! หากว่าในองค์กรณ์ของพวกมันเป็นคนที่มีพลังของอวตารหมดทุกคนเลยล่ะ มันจะต้องเป็นขุมกำลังที่แข็งแกร่งจนไร้ทางต่อกรแน่ๆ... ความกังวลนี้ได้แสดงผ่านออกมาทางสีหน้าของเจ้าตัว สติของเขาที่หลุดเข้าไปในโลกแห่งความคิดจึงถูกเสียงของสาวน้อยเรียกกลับคืนมา

                                             "มาโกโตะคุง... "

                                             "อ่ะ! โทษทีๆฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ"

220

       
                                          "พูดแล้วน้าาาา~"

                                          "อื้ม! , ฉันพูดคำไหนคำนั้นไม่คืนคำแน่นอน!"

                                          ( ช่างเป็นคนที่ซื่อเหลือเกิน! )

                                          มาโกโตะได้รู้สึกกลัวอนาคตต่อจากนี้ของเธอเสียแล้วบางทีความซื่อนี้อาจจะทำให้เธอตกที่นั่งลำบากเข้าในสักวันหนึ่งก็เป็นได้ แต่นั่นก็ไม่นับหากตอนนั้นยังคงมีตัวเขาคอยอยู่เคียงข้างเธออยู่   เขาได้จับร่างของสาวน้อยม้วนตัวลงไปลงนอนข้างๆพร้อมกับขึ้นคร่อมเธอไปด้วยเลย...

                                          บาดแผลของเขานั้นได้สมานจนจะหายสนิทแล้วเพราะงั้นเขาสามารถทำเต็มที่กับเธอได้อย่างแน่นอน

                                          ก่อนที่จะเริ่มลงมือ ตัวเขาได้ถามคำถามนึงกับเธอและนี่ก็เป็นคำถามที่สำคัญที่เขาอยากจะรู้มาตั้งนานแล้ว

                                          "ว่าแต่เธอรอดมาจากเจ้าพวกเกราะดำนั่นได้ยังไงกัน???" ในตอนที่ทั้งสองแยกกันกองทัพของ zarc ได้มุ่งหน้าตามล่าเธอด้วยกำลังพลมหาศาล

                                          "เบลด้าเขาช่วยฉันไว้น่ะ!"

                                          "เบลด้า???"

219


                                         ถึงเธออยากจะเถียงแต่ก็เถียงไม่ออก ไม่ใช่ว่าเธอยอมรับที่ตัวของเธอนั้นเป็นคนที่วิเศษแต่อย่างใดแต่มันเป็นเพราะว่าสายตาอันแน่วแน่ของเขาที่ไม่มีแม้แต่ความลังเลเลยแม้แต่น้อย... สายตานั้นมันทำให้เธอรู้ว่ามาโกโตะเตรียมใจพร้อมถึงขั้นที่จะยอมทิ้งทุกสิ่งเพื่อเธออย่างแน่นอน

                                         เพราะงั้นเธอก็ไม่ควรจะลังเลอีกต่อไป!

                                         "งั้นมาโกโตะคุงช่วยทำกับฉันแบบนั้นตอนนี้เลยได้ไหม" มาโกโตะนั้นรับรู้ได้ทันทีเลยว่าสาวน้อยกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่แต่เพื่อเป็นการยืนยันให้ชัวร์ตัวเขาจึงต้องถามออกไปให้แน่ใจ

                                         "ทำ... ???"

                                         "sex ไง... "

                                         ( ชัดเจน! ) สิ่งที่เขาคิดเอาไว้ไม่ผิดเลย แต่ทำไมกันล่ะ!? ทำไมเธอถึงต้องการมันตอนนี้???

                                         และไม่นานนักคำตอบก็ได้ตามมา

                                         "ถ้าหากว่ามาโกโตะคุงยอมทำทุกอย่างเพื่อฉันตัวฉันก็ต้องทำทุกอย่างให้สมกับที่มาโกโตะคุงพยายามทำให้กับฉันและฉันก็คิดว่ามาโกโตะคุงชอบที่จะได้ทำแบบนั้นกับฉัน เพราะงั้นนี่จึงเป็นสิ่งที่ฉันอยากให้กับคุณ... "

218


                                          ใบหน้าของเธอนั้นแสดงความเจ็บปวดออกมาได้อย่างชัดเจน น้ำตานั้นได้ไหลรินลงมายังแก้มของเธอก่อนจะหยดลงสู่ร่างของเขา
น้ำตาของเด็กสาวคนนี้มันทำให้ร่างกายของเขาที่บาดเจ็บขยับไปเอง... มือทั้งสองได้โอบกอดร่างของสาวน้อยไว้อย่างแน่นหนาเพื่อให้เธอแน่ใจว่าตนจะไม่ไปไหนอีกแล้วก่อนที่เขาจะลงมือจูบกับเธออีกรอบ....

                                          รสชาติของจูบนี้มันช่างหวานและเย้ายวนจนแทบไม่อยากจะหยุด ตัวเขาคิดว่าความรู้สึกนี้คงจะไม่ต่างอะไรกับคนบ้าสักเท่าไหร่นัก...

                                          หลังจากจูบที่สองจบลงมาโกโตะจึงได้นำหน้าของตนออกห่างจากหน้าของสาวน้อยก่อนจะใช้มือทั้งสองจับแก้มของเธออย่างอ่อนโยนพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้กับเธอ

                                          "ฉันคงให้สัญญาแบบนั้นไม่ได้เพราะว่าบางครั้งตัวฉันก็ต้องเห็นเธอสำคัญก่อนเป็นอันดับแรกอยู่แล้ว เพราะเธอน่ะเป็นยิ่งกว่าชีวิตของฉันสักอีกนะเซนะ.."

                                          "มาโกโตะคุง... " สายตาอันแน่วแน่ของมาโกโตะที่กำลังสบตากับของเธออยู่มันได้ทำให้สาวน้อยถึงกับยอมแพ้ไปเลยในทันที

                                           การเตรียมใจของเขานั้นคือของจริง...

                                           "ฉันรู้ว่ามันลำบากใจสำหรับเธอแต่ฉันเชื่อน่ะว่าท่าเป็นคนอื่นล่ะก็ต้องทำแบบที่ฉันทำอย่างแน่นอน... นั่นก็เพราะว่าเธอเป็นคนที่วิเศษขนาดนี้ยังไงล่ะ... "
                                           

217


                                             "ฉันกลัวมากเลยนะคะ"

                                             "ขอโทษ.. " เขาพูดได้เพียงแค่นี้จริงๆ ตัวเขาเองนั้นก็รู้ดีว่าผิดเต็มๆที่ต้องทำให้เธอต้องเป็นห่วง เพราะงั้นนี่จึงเป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้...

                                             ทางด้านของสาวน้อยจึงเขยิบร่างของตนขึ้นมาบนร่างของเด็กหนุ่ม ร่างกายอันอ่อนนุ่มของเธอมันทำให้มาโกโตะถึงกับเริ่มตื่นตูม ถึงแม้ว่าจะมีแต่ผ้าพันแผลพันอยู่เต็มตัวก็ตามแต่เขาก็รู้สึกถึงความนุ่มนิ่มนี้ได้อย่างชัดเจน

                                             สุดท้ายแล้วสาวน้อยก็ได้นำหน้าของตนเข้ามาใกล้ๆก่อนจะลงมือจูบอย่างเล่าร้อน ในช่วงเวลานั้นมาโกโตะถึงกับทำตาโตค้างเอาไว้อย่างนั้น.... เมื่อผ่านไปได้สักพักเธอจึงหยุดจูบอันเล่าร้อนนี้เอาไว้ก่อนจะนำใบหน้านั้นออกห่างออกมา...

                                             สายน้ำลายที่โยงระยางอยู่ทำให้บรรยากาศนั้นเริ่มเปลี่ยนแปลงไป

                                             "ขอบคุณนะมาโกโตะคุง.. ฉันรู้ดีว่ามาโกโตะคุงทำไปเพื่อฉันแต่ว่าฉันก็ไม่อยากให้คุณต้องมาเสี่ยงอันตรายเพื่อฉันขนาดนี้เพราะงั้นแล้ว.. ขอล่ะ..อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ.... "

216


                                          หลังจากที่ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีดั่งสุภาษิตที่ว่า เมื่อผ่านเรื่องร้ายๆก็จะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น... เด็กหนุ่มที่ฟื้นขึ้นมาจากการปะทะกันอย่างดุเดือดกับโครงกระดูกสุดแข็งแกร่งนามว่า zarc จนสามารถคว้าชัยชนะมาได้ในที่สุด ตัวเขาได้มองไปรอบๆแล้วเริ่มวิเคราะห์ทุกอย่างตามนิสัยของตนเองที่ถนัด  ห้องไม้อุ่นๆให้ความรู้สึกของบ้านไม้เมืองหนาวตามแบบฉบับหนังฝรั่งสไตล์ยุโรปและเมื่อมองออกไปด้านข้างก็มีหน้าต่างกว้างๆบานหนึ่งซึ่งที่ข้างนอกนั้นกำลังมีหิมะตกอยู่  อย่างนี้นี่เอง.. ตัวฉันที่กำลังจะตายถูกเธอช่วยเอาไว้สินะ... เขาได้เขยิบร่างของตนดันตัวเองขึ้นไปให้พอจะนอนเอนหลังลงได้อย่างเบาๆพร้อมกับมองมาที่สาวน้อยที่นอนเฝ้าตนอยู่บนเตียง

                                           ตัวเขาได้ยื่นมือข้างที่มีผ้าพันแผลไปลูบหัวของเด็กสาวอย่างถะนุถนอมอย่างเอ็นดู

                                           "ขอบใจเธอมากนะเซนะ"

                                           สัมผัสอันนุ่มนวลที่มือของเขารู้สึกได้จากการลูบผมของเธอมันช่างเป็นอะไรที่ทำให้ตัวเขาไม่อยากจะหยุดมือเลย...

                                           และแล้วในไม่ช้าเธอก็ได้ตื่นขึ้นมาในสภาพที่ดูงัวเงียราวกับลูกแมวเพิ่งตื่น พอผ่านไปสักพักเธอก็เริ่มเปลี่ยนสีหน้าพร้อมกับจ้องมองตัวเขาแบบตาเป็นมัน

                                           เธอแทบจะไม่ยอมกระพริบตาเลยแม้แต่น้อย ตัวเขาที่ถูกเธอจ้องเองก็เช่นกัน สำหรับเขาดวงตาของเธอนั้นราวกับมีเวทย์มนตร์อะไรสักอย่างที่ทำให้ตัวเขาไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้เลย

215


                                           ( ดูท่าเราจะมาได้แค่นี้สินะ... )

                                           มือข้างหนึ่งของเขาได้เข้ามาจับร่างของตนก่อนจะเอามันออกมามองดูเพื่อยืนยันให้แน่ชัดอีกทีนึง  เลือดสดๆของเขาติดมือข้างนั้นออกมาเต็มไปหมด...

                                           ตัวเขาไม่ได้ตกใจสักนิดกับผลลัพธ์นี้  อาจจะเป็นเพราะว่าเขานั้นพอจะเดาได้จากความเสียหายที่แปรเปลี่ยนกลายเป็นความเจ็บปวดส่งผ่านกระแสประสาทเข้ามายังสมองของเขาโดยตรง... 

                                           ความเจ็บปวดขนาดนี้.. แผลประมาณนี้ก็คงจะเหมาะสมแล้วล่ะ... รอยยิ้มฝืดๆของเขาได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า

                                           ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เขาล้มลงไปนอนกองกับพื้น สติของเขาเริ่มหายไปเรื่อยๆนับจากตอนนั้น 

                                           "มาโกโตะคุง!"

                                           ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่ความเงียบสงัดก็ได้มีเสียงที่คุ้นหูดังขึ้น

                                           ( เซนะ... )

                                           ปลอดภัยสินะ...

                                         

214


                                      ทันทีที่การสนทนานั้นจบลงดาบยักษ์จึงได้ถูกเหวี่ยงลงมา มันได้ฟาดใส่ร่างของ zarc ร่างของมันได้ค่อยๆจมหายเข้าไปในพลังนั้นเรื่อยๆจนถูกพลังนั่นกลืนกินเข้าไปทั้งตัว

                                      เสาแสงยักษ์จึงปรากฏขึ้น พลังนั้นมีมากพอที่จะทำให้ร่างของ zarc นั้นถูกทำลายลงจนไม่เหลือซาก ส่วนผลลัพธ์นั้นเจ้าตัวได้รู้อยู่ก่อนแล้ว...

                                      เพราะผลลัพธ์นี้เคยถูกบอกกับ zarc มาก่อนแล้วครั้งนึงซึ่งคนที่บอกก็คือ นายใหญ่ของมันนั่นเอง...

                                      ก่อนที่ทุกอย่างจะสลายหายไปจนหมดมันได้มองมาทางมาโกโตะอย่างจริงจัง  ...ไม่นึกเลยว่านอกจากท่านผู้นั้นแล้วจะยังมีคนที่คิดได้ถึงขนาดนี้.. เจ้าหนู.. ไม่ใช่สิ ชิราสากิ มาโกโตะ นายนี่มันอัจฉริยะของแท้เลย!....

                                      ในไม่ช้าทุกอย่างก็ได้หายไปจนหมด เหลือทิ้งไว้แต่เพียงเด็กหนุ่มที่มีเลือดชุ่มไปทั่วร่าง...

                                      เพราะไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้พลังมาโกโตะจึงได้สลายพลังของตนทิ้งไปจนเข้าสู่สภาวะไร้พลัง ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถเอาชนะศัตรูที่แข็งแกร่งลงได้แต่บาดแผลนั้นก็สาหัติเกินไป

                                      ร่างกายของเขาเริ่มทรุดลงไปอย่างรวดเร็ว พายุหิมะเองก็เริ่มรุมแรงขึ้นมาเรื่อยๆ

               

213


                                              แผนการของมาโกโตะนั้นสมบูรณ์แบบ!

                                              "พลังของนายน่ะคือ The reborn พลังที่จะทำให้นายคืนชีพขึ้นมาหลังจากความตายสินะ.. แต่ฉันคิดว่าสาเหตุที่ทำให้นายสามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้มันก็เพราะว่านายยังมีร่างนี้อยู่ก็ได้นะ"

                                              "ร่าง!!?"

                                              มันได้มองมายังร่างของตนที่เป็นโครงกระดูกก่อนจะหันมาหาเขาด้วยความสงสัย

                                              "แกหมายความว่ายังไง!"

                                              "ก็หมายความตรงๆเลยนั่นแหละ! พลังของแกมันเชื่อมต่ออยู่กับร่างถึงแม้จะเหลือแค่โครงกระดูกก็ตามแต่มันก็คือร่างเพราะงั้นแกถึงยังมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าหากว่าร่างของแกเกิดหายไปโดยไม่เหลือแม้แต่ฝุ่นผงเลยล่ะ มันจะเกิดอะไรขึ้น! คำตอบก็คือแกจะฟื้นคืนชีพไม่ได้ยังไงล่ะ!!!"

                                              "แต่มันก็เป็นแค่สมมุติฐาน.."

                                              "ฉันถึงต้องมาพิสูจน์ยังไงล่ะ!"

                                              ( ถ้าไม่ใช่ฉันก็ต้องตาย! )

212


                                              "บ้าน่า! เหตุการณ์ที่จะพอเหมาะพอเจาะแบบนี้มันไม่น่าจะเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน"

                                              "ฉันเลยสร้างมันขึ้นมายังไงล่ะ!"

                                              มันถึงกับเถียงไม่ออก เพราะว่าครั้งนี้มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นมัน

                                              เหตุการณ์ที่ถูกสร้างขึ้น สถานการณ์ที่มีคนเขียนและวาดฝันมันขึ้นมา

                                              มาโกโตะได้ทำให้มันเป็นจริงอีกครั้งนึงแล้ว!

                                              แต่ถึงอย่างนั้นก็มีอยู่หนึ่งข้อแห่งความได้เปรียบที่ทำให้ zarc ไม่เคยแพ้ใครมาก่อน

                                              "แกคงยังไม่ลืมสินะว่าข้าน่ะเป็นอมตะ!"

                                              "สิ่งที่แกอยากจะพูดก็คือถึงแกจะโดนฉันฟันยังไงแกก็รอดงั้นสินะ" มาโกโตะได้พูดในสิ่งที่ zarc คิดเอาไว้ ทว่าหากสิ่งนี้อยู่ในความคาดการณ์ของมาโกโตะอยู่แล้วล่ะ!

                                              ในตอนนี้มันก็ได้รู้สึกตัวถึงเรื่องนี้แล้ว..

211


                                       ถ้าไม่รีบปิดล่ะก็เราเองก็คงจะไม่รอด... เขาได้ขว้างดาบของตนขึ้นไปทั้งๆที่ตัวดาบอาบไปด้วยเลือดสดๆที่ไหลออกมาจากร่างของเขา เลือดเหล่านั้นได้ถูกแรงเหวี่ยงจะกระเด็นออกมาเป็นเส้นสายอย่างสวยงาม

                                       zarc ไม่รอช้ารีบพุ่งตัวไปหามาโกโตะที่ไร้ซึ่งอาวุธเพื่อหวังจะปลิดชีพของเขาซะ

                                       "ลาก่อนเจ้าหนู!!!"

                                       ดาบได้พุ่งมาหมายจะแทงเข้าที่หัวใจ มาโกโตะจึงได้เคลื่อนไหวในชั่วพริบตาทั้งๆที่ตอนนี้ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยเลือดจากหัวของเขาจนเห็นได้แต่ภาพลางๆเท่านั้น ตัวเขารู้ดีว่าในสถานการณ์แบบนี้มันเป็นเรื่องยากมากที่จะโจมตีโดนเพราะงั้นตัวเขาจึงต้องสร้างโอกาสนั้นขึ้นมาเอง

                                       การขยับตัวของเขาทำให้ดาบขนาดยักษ์นั้นแทงพลาด ด้วยการขยับไปด้านข้างพร้อมกับอ้าแขนเมื่อดาบเฉียดเข้ากับข้างลำตัวเขาจึงได้ใช้แขนที่อ้าออกมาล็อคดาบของมันเอาไว้จนไม่สามารถขยับออกไปไหนได้ทั้งสิ้น

                                       และแล้วโอกาสก็มาถึง!

                                       ดาบที่โยนออกไปตอนแรกได้หล่นลงมาพอดีกับมือของเขาที่ชูขึ้นไปรับอย่างพอเหมาะพอเจาะ ดาบได้ถูกชูขึ้นไปข้างหลังก่อนจะอัดพลังเพิ่มเข้าไปจนมีออร่าราวกับภาพวาดจักรวาลล้อมรอบตัวดาบจนกลายเป็นเหมือนดาบยักษ์ที่ใหญ่กว่าดาบของ zarc ถึงสามเท่า

210


                                       มันได้ปล่อยพลังจากฝ่ามือออกมาเป็นบอลกลมๆสีดำพุ่งมาใส่ร่างของมาโกโตะนับสิบๆลูก ทางฝั่งของเขาจึงรีบใช้ดาบมาปัดการโจมตีทั้งหมดนั้นออกไป

                                       มันมีจำนวนเยอะเกินไป!!! อันที่จริงจำนวนแค่นี้ถือว่าสบายๆมากหากเป็นยามปกติ แต่ก็เพราะพายุหิมะจึงทำให้ทัศนวิสัยในการมองเห็นของมาโกโตะเสียหายอย่างหนัก...

                                       และสิ่งที่ส่งผลตามมาอย่างเห็นได้ชัดเลยคือมีบอลหลุดมาถึงตัวเขา ชิส์!!! เขาได้แต่เจ็บใจและต้องทำใจรับการโจมตีนี้เอาไว้อย่างเลี่ยงไม่ได้และผลที่เกิดตามมาก็คือการระเบิด!

                                       แค่ครั้งเดียว.. แค่ครั้งเดียวเท่านั้นสถานการณ์ก็ได้พลิกทันที!!! ตัวเขาที่ถูกการระเบิดเข้าอย่างจังจึงทำให้สูญเสียสมาธิและนั่นจึงเป็นโอกาสให้ลูกอื่นๆที่ปล่อยตามออกมาถึงตัวเขาเรื่อยๆ การระเบิดจึงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เลือดสดๆจึงได้กระเซ็นออกมาราวกับน้ำพุที่พุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน เมื่อการโจมตีถูกหยุดลงด้วยข้อจำกัดทางพลัง ร่างของมาโกโตะในสภาพเลือดชุ่มไปทั้งตัวก็ได้ปรากฏขึ้น....

                                      เลือดสดๆได้กระเด็นออกมาจนทำให้หิมะรอบๆเป็นสีแดงไปหมด เมื่อได้รวมกับเลือดที่กำลังไหลออกมาจากร่างเพิ่มเติมไปอีกก็ยิ่งทำให้สีของหิมะรอบๆเข้มขึ้นเรื่อยๆ ต่อให้จะเจ็บปวดแค่ไหน ต่อให้จะบาดเจ็บแค่ไหน แต่เขากับยืนอยู่ได้อย่างมั่นคง

                                     

209


                                         ขาเองก็เริ่มฝืด มือเองก็เริ่มชา ร่างกายของเขากำลังเริ่มแข็งไปเรื่อยๆที่ละนิด ทีละนิด..

                                         "เป็นอะไรไปเจ้าหนู แรงเริ่มจะตกไปเยอะแล้วนะ"

                                         zarc เองก็สามารถสัมผัสมันได้จากการปะทะ การฟาดดาบที่มันเคยเสียเปรียบเรื่องแรงตอนนี้มันกับเทียบชั้นกับของมาโกโตะได้แล้ว และถ้าพูดให้ถูกคือพลังของมาโกโตะเองนั่นแหละที่ตกลงไป

                                         มาโกโตะที่เริ่มจะลนลานจึงได้เริ่มร่ายเวทย์เพื่อหยุดการโจมตีของอีกฝ่าย ทาง zarc จึงยิงแสงเลเซอร์ออกมาจากตรงส่วนหัวกระโหลกที่เป็นตาของมัน ทำให้มาโกโตะต้องถอยไปตั้งหลักจนร่ายเวทย์ไม่ได้ ดาบยักษ์ได้ตาบมาฟาดเขาถึงที่เจ้าตัวจึงได้รับมันด้วยดาบของตนก่อนจะม้วนตัวออกไปด้านข้าง zarc จึงได้ใช้เท้าเตะแต่เขาก็สามารถเอาแขนมากันเอาไว้ได้ก่อนจะฟันเสยขึ้นไปจนมันต้องถอยหลบไปตั้งหลัก

                                         มันได้มองมาทางนี้อย่างชื่นชม

                                         ต้องขอยอมรับเลยว่าเจ้าหนูเก่งมากที่มาได้ถึงขนาดนี้แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะเข้าทางเราแล้วถึงได้ทำให้เกิดพายุหิมะขนาดนี้ขึ้น เพราะเหตุนี้เจ้าหนูเลยเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัดเจนร่างกายที่เป็นมนุษย์นั้นไม่สามารถทนความหนาวได้นานนักหรอกและเมื่อรวมกับพลังที่ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นในตอนนี้ร่างกายของเจ้าหนูก็เริ่มพังลงมาเรื่อยๆ

208


                                       ถูกต้องอย่างที่ zarc พูด มาโกโตะเริ่มที่จะเสียเปรียบมากขึ้นเมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมที่ย่ำแย่อยู่แบบนี้ต่อไปอีกเรื่อยๆ ไม่ใช่เพียงแค่ทัศนวิสัยที่แย่ลงแต่มันรวมไปถึงร่างกายของเขาที่แย่ลงตามไปด้วย...

                                       ร่างกายของคนเรานั้นทำไมถึงต้องมีคน... คำตอบนั้นง่ายมากนั่นก็คือเพื่อป้องกันความหนาวนั่นเอง...

                                       แต่ก็ได้แค่ระดับนึงเท่านั้น...

                                       เหตุผลก็เพราะมนุษย์ไม่ชอบอยู่ในที่ที่หนาวๆนี่จึงเป็นเหตุให้มนุษย์ไม่มีขนปุกปุยเหมือนกับหมีแถวขั้วโลก ทั้งนี้ทั้งนั้นหากต้องพบเจอสภาพอากาศที่หนาวจัดแบบนานๆต่อให้เป็นมนุษย์ที่มีขนหนากว่าปกติก็สามารถเสียชีวิตได้ทันทีทันใด

                                       และขั้นแรกก่อนการเสียชีวิตท่ามกลางความหนาวเย็นก็คือ อาการชา ซึ่งสาเหตุก็มาจากความหนาวเย็นโดยมันจะเริ่มลามไปทั่วร่าง...

                                       แต่หากเป็นสถานการณ์แบบที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้ มันก็จะยิ่งส่งผลต่อการต่อสู้มากขึ้นหลายต่อหลายเท่า หนึ่งในประสาทสัมผัสทั้ง 5 กายสัมผัสคือสิ่งที่จะช่วยให้เราสามารถรับรู้ได้ถึงภัยอันตรายต่างๆที่เกิดขึ้นแต่ทว่าตอนนี้มันกลับเริ่มชาและใช้การไม่ได้ มันจึงเป็นตัวลดทอนความสามารถในการสัมผัสและจับดาบของมาโกโตะ จนถึงตอนนี้มาโกโตะเริ่มมือชาจนมือที่จับดาบเริ่มค่อยๆหลวมมากขึ้น..