242


                                            "ถ้านายตัดสินใจได้แบบนั้นฉันก็ไม่ว่าอะไร..."


                                            ตลอดเวลาที่ได้อยู่ร่วมกันถึงมันจะไม่นานมากนักแต่เบลด้ากับรู้สึกว่าตนสามารถเข้าใจและรับรู้ได้ถึงความสามารถของทั้งสอง พวกเขาสองคนล้วนแล้วแต่มีความสามารถถึงแม้จะยังไม่เผยออกมาให้เห็นในตอนนี้ก็ตามและนั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาต้องปกป้องทั้งสองคนเอาไว้

                                            "นี่มาโกโตะ นายสนใจที่จะมาทำสัญญากับฉันไหม"

                                            "สัญญา"

                                            duo และ master จะแสดงพลังออกมาได้ก็ต่อเมื่อได้ทำสัญญากัน ไม่มีเหตุผลที่เขาต้องปฏิเสธเพราะเขาเองก็ต้องการพลัง

                                            พลังที่จะปกป้องคนสำคัญ!

                                            แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะทำสัญญากับเบลด้าเหมือนกัน

                                            "โทษนะแต่ฉันขอไม่ทำสัญญากับนายละกัน"

                                            "นายมีคนที่จะทำสัญญากับนายอยู่แล้วสินะ"

241


                                            ในตอนนี้เซนะคือคนที่สำคัญสำหรับเขาและเขาก็ไม่ยอมแน่หากคนที่สำคัญที่เขารักจะต้องเป็นอันตรายเพราะงั้นการให้เขาซ่อนตัวอยู่ที่นี่จึงเป็นทางเลือกที่ปลอดภัยที่สุด แต่ถึงกระนั้น...

                                            "นายคิดหรือว่าเธอจะยอม เท่าที่ฉันดูเธอจะต้องมาด้วยแน่ๆหากรู้ว่าพวกเราไปเจอกับอะไร"

                                            "นายจะไปกับฉันจริงๆหรอเบลด้า!"

                                            "ก็ฉันรู้ทางทำไมอ่ะ! แล้วนายก็อย่ามาเปลี่ยนเรื่องด้วย!!!"

                                            "ขอโทษ" เขาถึงกับเหยียดยิ้มเมื่อถูกรู้ทันทุกอย่างแถมนี่ยังเป็นครั้งแรกที่ถูก duo รู้ทันด้วย

                                            "ไม่ต้องห่วงไปหรอกฉันเตรียมแผนรับมือเอาไว้แล้ว"

                                            "ฉันหวังว่ามันจะได้ผลนะ"

                                            "ก็ไม่รู้สิ"

                                            "แต่ฉันบอกได้เลยว่าถ้าหากเซนะตามมาด้วยบางทีในสถานการณ์ที่แย่ที่สุดหากพวกเราตายไปล่ะก็เซนะอาจจะต้อง.... " แค่คิดถึงภาพที่เบลด้าเคยเห็นมันก็ถึงกับหน้าซีดเผือก มาโกโตะเองก็พอจะเดาได้ไม่ยากเพราะว่ายังไงๆเซนะก็เป็นเด็กผู้หญิงแถมยังสวยขนาดนี้อีกด้วย

                                            แต่ว่านั่นก็ไม่ได้อยู่ในความคิดของเขาตั้งแต่แรก เพราะอะไรนะหรอ.. นั่นก็เพราะว่าเขาไม่คิดที่จะแพ้!

                                            "ไม่ต้องห่วงเบลด้าถ้ามีฉันอยู่เรื่องพวกนั้นก็ไม่มีทางเกิดขึ้นกับเซนะอย่างแน่นอน!"

                                           

                           

240


                                          ก่อนจะแยกย้ายกันมาโกโตะได้หันมาคุยกับเบลด้าโดยบอกให้เซนะไปเตรียมทำอาหารเย็นจนตอนนี้เหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น

                                          "จริงจังได้แล้วสินะ"

                                          "รู้ด้วยหรอ??"

                                          "หากคนฉลาดสองคนมาเจอกันมันมักจะจับไต๋กันได้น่ะ"

                                          "นายใช่คนหรอ~"

                                          "พิกัดของหัวหน้าของมันอยู่ที่เมืองถัดจากตรงนี้ไปอีก 5 เมืองโดยระหว่างทางที่ฉันผ่านเมืองพวกนั้นมาบอกได้เลยว่ามันมีสภาพไม่ต่างอะไรกับนรก"

                                          "ชั่งมันสิ! เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็จะไป"

                                          "แล้วเซนะล่ะ!"

                                          "ฉันจะทิ้งเธอไว้ที่นี่!"

                                          สายตาของเขาเริ่มจริงจังขึ้นมา

239


                                             "เข้าใจก็ดีแล้ว" เขาได้ถอนหายใจโล่งอก

                                             "แตว่านะ"

                                             "???"

                                             "ถ้ามันจำเป็นฉันก็จะใช้มันอ่ะ0v0"

                                             "นี่เธอ~!!!!" มาโกโตะทำท่าเหมือนจะกำลังโกรธให้ได้เลย

                                             "เพราะงั้นช่วยสอนวิธีการใช้ให้กับเขาหน่อยจิ(เค้าอยากใช้ได้อ่ะ)"

                                             ( แป๊ว~! )

                                             คำพูดสุดท้ายได้ทำให้มาโกโตะสงบลงในทันที

                                             "โอเคร~ งั้นวันนี้พอแค่นี้ละกันแยกย้ายๆ"

                                             "เดี๋ยวจิ~ สอนเค้าก่อนน้าาา~"

                                             "ฝันไปเถอะ!"

238


                                           "แต่ว่า!"

                                           "???"

                                           "พลังนี้แม่บอกกับฉันเอาไว้ว่า มันจะบั่นทอนชีวิตของผู้ใช้ไปเรื่อยๆจนในที่สุดคนๆนั้นก็จะต้องตาย"

                                           "เข้าใจแล้ว! เป็นอย่างงี้นี้เอง!" เซนะได้พูดตอบขณะที่กำลังยิ้มออกมา

                                           "นี่ฉันซีเรียสนะ!"

                                           "ทำไมอ่ะ???"

                                           "ก็เพราะว่าถ้าหากเธอใช้พลังนั่นละก็เธอจะมีอายุขัยที่สั้นลงยังไงล่ะ!"

                                           "แล้ว??"

                                           "ย่าของฉันเองจากที่ได้ยินมาจากแม่ท่านได้เสียชีวิตตอนอายุเพียงแค่ 30 กว่าๆเพราะใช้พลังนี้มากเกินไป เพราะงั้นที่ฉันตั้งใจเล่าให้เธอฟังขนาดนี้นั่นก็เพราะว่าฉันไม่อยากให้เธอใช้พลังนั้เข้าใจไหม"

                                           "อื้ม"

237


                                       "โอเครงั้นฟังต่อนะ"

                                       "อื้ม!"

                                       "สนใจฉันมั่งดิโว๊ยยยยย~!!!" เบลด้าได้ลุกขึ้นมาตระโกนเรียกความสนใจแต่ก็ไม่มีใครสนใจเขาเลย แม้แต่เซนะเองก็ตาม

                                       เธอในตอนนี้อยากรู้เกี่ยวกับพลังที่ตนมีจึงนั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ

                                       "สาเหตุจริงๆที่แม่อยากให้ฉันเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิงนั่นก็เพราะว่าจะให้ฉันได้มีพลังนี้นั่นเองเพราะว่าพลังนี้มีเพียงแค่ผู้หญิงเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้"

                                      "ต่อเลยๆ" เซนะได้จ้องมาโกโตะอย่างตาไม่กระพริบ เธอให้อารมณ์เหมือนกับแมวน้อยน่ารักที่ตอนนี้กำลังจดจ่อและสนใจกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

                                      "เอิ่ม... งั้นต่อนะ แม่ฉันเล่าว่าพลังนี้สามารถทำให้ผู้ใช้เห็นอนาคตล่วงหน้าได้รวมทั้งลางสังหรณ์และสิ่งที่ผุดขึ้นมาในลางสังหรณ์นั้นจะเป็นเรื่องจริงอาทิเช่น เธอสังหรณ์ว่าวันนี้ฝนจะตกและไม่ทันไรฝนก็จะตกจริงๆ"

                                     "ส...สุดยอด!"



                                       

236


                                        ( อ้าว~! ) คำถามใหม่ได้ผุดขึ้นทันที

                                        " งั้นมาโกโตะคุงรู้ได้ยังไงอ่ะ!? "

                                        " แม่ฉัน "

                                        \\ แม่! //

                                        มาโกโตะนั้นได้รับการเลี้ยงดูจากแม่ของตนพร้อมกับได้ฝึกวิชาและความรู้ต่างๆมามากมายหนึ่งในนั้นก็คือพลังนี้...

                                        " แม่ของฉันเขาเคยบอกเอาไว้ว่าอยากให้ฉันเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิง "

                                        " เพราะนายมันน่าหมั่นไส้สินะ(ฉลาดเกินจนตูรับไม่ได้) แอ่ก! "

                                        อยู่ๆโรงเท้าข้างหนึ่งก็ได้บินมาประทับเข้าที่เบ้าหน้าของเบลด้าเข้าอย่างจังจนลงไปนอนสลบอยู่ที่พื้น เซนะจึงจิ้มๆดูเพื่อยืนยันว่าตายยัง

                                        " ยังมีชีวิตอยู่ไหม??"

                                        " เลิกจิ้มเถอะ! "

235

                       
                                           "ก่อนอื่นเลยเพราะว่าเซนะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างฉันจึงได้พาเธอมา"

                                           "อื้ม~! ฉันสังหรณ์ใจไม่ดีก็เลยตามลางสังหรณ์มาน่ะ"

                                           "แต่ฉันว่ามันไม่ใช่ลางสังหรณ์หรอก~"

                                           "หมายความว่าไงอ่ะ???" เบลด้ากับเซนะพร้อมใจกันงงและทำสีหน้าเอ๋อๆ

                                           "ตระกูลชิราสากิคือตระกูลมิโกะ!"

                                           \\ มิโกะ!? //

                                           "ในอดีตบรรพบุรุษของพวกเราได้ใช้พลังนี้เพื่อต่อกรกับความชั่วร้ายเพื่อช่วยเหลือเหล่าผู้กล้าและคอยชี้นำพวกเขาเพื่อโค่นล้มอสูรร้ายที่มีพลังถึงขั้นเป่ามิติจนกระจุยได้เลยนามว่า ราฟาเอโร่ และพลังนั้นก็คือ ลางสังหรณ์สุดยอดกับพลังในการหยั่งรู้อนาคต"

                                           "สุดยอด! นายเองก็มีด้วยอ่ะดิ!"

                                           "เปล่าฉันไม่มีพลังแบบนั้นหรอก"

234


                                            "อื้ม!"

                                            เธอได้ส่งยิ้มให้กับเบลด้าในขณะที่มันกำลังอ้าปากค้างพร้อมๆกับหันไปมองมาโกโตะสลับกับเธอไปมาอย่างตกใจ

                                            เบลด้ารู้ได้ทันทีว่าเธอไม่มีทางโกหกเขาอย่างแน่นอนเพราะงั้นเขาถึงได้ตกใจมากเมื่อรู้ว่าทั้งหมดที่เล่ามานั้นคือความเป็นจริง

                                            "impossible~!!!! , when pig fly~!!!"

                                            "แต่มันเป็นไปแล้วน่ะสิ~"

                                            "ขอฉันทำใจแป๊บ!"

                                            หลังจากที่คิดหนักกันอยู่นานการประชุมก็ได้ดำเนินต่ออีกครั้ง

                                            เซนะได้นำชามาเสิร์ฟให้กับทั้งสองคนก่อนจะมานั่งที่และจิบชาของตนไปอย่างสบายใจ

                                            สองคนนั้นจึงเริ่มดื่มชาตามก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาทีนึง

                                            "โอเคร! มาประชุมกันต่อ!"

233


                                              เบลด้าแตกต่างจากเซนะตรงที่เขาไม่ได้รู้เรื่องของมาโกโตะผู้ซึ่งมาจากอนาคตจึงมีความตกใจไม่มากก็น้อยเมื่อเจอกับคำอธิบายครั้งนี้เข้าไป

                                              ทางฝั่งของเซนะเองก็ได้มีคำถามขึ้นจากคำอธิบายเมื่อกี้นี้ของเขา

                                              "แล้วมาโกโตะคุงเคยตรวจสอบไหมว่าตัวเองมีตัวตนอยู่ในประวัติศาสตร์ในอดีตหรือเปล่า???"

                                              "จะว่าไปฉันก็ยังไม่ได้ตรวจสอบเลยนี่น่า.. , แต่ว่าถ้าหากฉันเป็นคนที่มีผลต่อประวัติศาสตร์ในอดีตจริงๆล่ะก็ป่านนี้ฉันคงมีชื่อเสียงจนถูกกล่าวขึ้นบุคคลสำคัญของโลกแล้วล่ะ!"

                                              หลังจากที่เงียบไปไม่นานเขาก็ได้ฉุกคิดเรื่องนึงขึ้นมาได้ เดี๋ยวก่อนนะ! ถ้าหากฉันดันไปทำอะไรที่ส่งผลให้ตัวเองมีชื่อในประวัติศาสตร์ล่ะก็มีหวังแม่รู้แน่ว่าเราอยู่ยุคนี้ โธ่เว้ย~! รู้งี้หน้าไปอนาคตแทน!

                                              "เอิ่ม.. เซนะฉันตามไม่ทันแล้วอ่ะ" มังการจิ๋วได้เข้ามาสะกิดสาวน้อยเซนะจึงเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฟัง หละงจากที่เบลด้าได้ฟังจบก็ได้มีเสียงอุทานขึ้นมาว่า what!!!

                                             "คนจากอนาคต! เจ้านั่นเนี่ยนะ!"

232


                                           เขาต้องการข้อมูลมากกว่านั้เพื่อยืนยันในหลายๆเรื่องให้แน่ชัดสักก่อน

                                           "ก่อนอื่นฉันอยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับองค์กรณ์ที่นายหนีรอดออกมาได้หน่อยเบลด้า"

                                           "ซีกสแกล์"

                                           "???"

                                           "มันคือชื่อขององค์กรณ์สินะ"

                                           "ถูกต้อง โดยคนที่ฉันหนัีมาได้มันเป็นหัวหน้าหน่วยย่อยนามว่า ซิกส์!"

                                            "ฉันเคยได้ยินชื่อนี้! ดูเหมือนว่าเขาจะมีชื่อเต็มๆว่า ซิกส์ เอ็ดเวิด เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องแต่ความอัจฉริยะของเขานั้นเป็นของจริงและเป็นที่ยอมรับกัน ในอนาคตเขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์โดยตรงเลยเพราะว่าเขานั้นจะคิดค้นสิ่งที่สูตรยาอมตะขึ้นมาได้ซึ่งในอนาคตสูตรยาพวกนี้ได้ถูกทำลายลงไปจนหมดสิ้นเพราะมันคือการเล่นแร่แปรธาตุแห่งความมืดที่ไม่ควรถูกค้นพบและไม่ควรถูกล่วงรู้ในตอนนี้ยาอมตะของเขามีเหลืออยู่เพียงแค่ 3 หลอดเท่านั้น และในช่วงแรกของการทดลองเขาได้พรากชีวิตของผู้คนและ duo จำนวนมากไปแต่ฉันก็ไม่นึกเหมือนกันว่ามันจะเป็นช่วงนี้เวลานี้และฉันก็ขอบอกได้เลยว่าหากเป็นเขาคนนั้นจริงๆแม้แต่ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันเพราะถ้าหากฉันทำอะไรผิดพลาดลงไปมันจะส่งผลต่ออนาคตที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้อย่างแน่นอน ตัวตนของเขานั้นมีความสำคัญจริงๆ"

                                           เบลด้าถึงกับต้องอ้าปากค้างให้กับเขาหลังจากที่ได้ฟังจนจบ

231


                                            ไม่ทันไรพวกเขาก็ต่างพากันเดินออกไปจากห้องนี้กันหมด

                                            เซนะกับเบลด้าจึงหันมามองเขาด้วยความสงสัย

                                            "นี่นายทำอะไรอ่ะ?"

                                            "ฉันบอกกับพวกเขาว่าอยากได้เนื้อหมีจากภูเขาใกล้นี้มาทำอาหารตอนเย็นน่ะก็เลยสั่งให้พวกเขาออกไปหามันมาให้หน่อยแล้วก็อย่างที่เห็นนี่แหล่ะ"

                                            "คุมะ???"

                                            "แล้วมันใช่เรื่องไหมตอนนี้ฉันกำลังคุยเรื่องสำคัญกับนายอยู่นะ"

                                            "มันไม่เกี่ยวหรอกเพราะงั้นไงฉันถึงสั่งไป เพื่อให้พวกเขาออกไปจากห้องนี้จนหมดแล้วทีนี้พวกเราก็จะได้คุยกันโดยที่ไม่มีใครคนอืี่นได้ยินยังไงล่ะ"

                                            รอยยิ้มสุดชั่วร้ายได้โผล่ออกมาบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม ตัวเขาในตอนนี้ยิ่งกว่าตัวร้ายในกาตูนเสียอีก!

                                            "เอาล่ะ งั้นเราก็มาเข้าเรื่องกันเถอะ"

230


                                              จากความรักบนเตียงมันก็ได้ลามไปบนพื้นห้อง บนเก้าอี้ บนโต๊ะ ตรงหน้าต่าง และปิดท้ายคือที่ในห้องน้ำ

                                              ทั้งสองได้ทำกันจนเวลานั้นล่วงเลยไปตอนเที่ยงของวันซึ่งหลังจากที่ทั้งสองทางข้าวเสร็จแล้วเบลด้าหรือมังกรกระต่ายตัวจิ๋วที่พวกเขาเข้าไปช่วยเอาไว้จนเกิดเรื่องขึ้นขนาดนี้ได้วิ่งออกมาจากตรงไหนก็ไม่รู้ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพวกเขาที่กำลังหยอกเล่นกันอยู่บนโต๊ะทานอาหารในห้องโถงขนาดใหญ่

                                              หากเป็นช่วงงานเทศกาลหรือวันหยุดโกลด์เด้นวีคที่นี่จะเต็มไปด้วยผู้คนที่ไหลมาเทมาเพราะอยากพักผ่อนจนเต็มที่นั่งไปหมด แต่เพราะมันไม่ใช่ช่วงนั้นบวกกับสภาพอากาศอันเลวร้ายช่วงนี้จึงทำให้ที่นี่มีแต่พวกเขาสามคนเท่านั้น

                                              แต่เมื่อมีผลเสียก็ต้องมีผลดี..

                                              เพราะว่าพวกเขาเป็นแขกคนแรกที่มาถึงที่นี่ชาวบ้านและทุกคนจึงเอาใจใส่พวกเขากันเป็นพิเศษตามสไตล์ของหมู่บ้านของนักท่องเที่ยวไล่ตั้งแต่มีคนทักทายเวลาไปไหนมาไหนจนถึงขั้นระดับผู้ใหญ่บ้านยังเดินเข้ามาคุยด้วยตนเองและถึงจะเป็นเด็กแต่เนื่องจากความรอบรู้ของมาโกโตะจึงทำให้ผู้คนที่นี่ดูแลและเอ็นดูพวกเขายิ่งกว่าเดิมอีก

                                              มาโกโตะได้กวักมือเรียกพนักงานในโรงแรมคนนึงมาคุยด้วยก่อนที่พนักงานคนนั้นจะวิ่งไปบอกคนอื่นๆที่ยืนประจำอยู่...

229


                                              หลังจากที่เหตุการณ์ทุกอย่างได้จบลงวันเวลาก็ได้ล่วงเลยไปสองสัปดาห์ มาโกโตะได้รักษาร่างกายของตนจนตอนนี้ได้กลับมาคืนสู่สภาพเดิมเรียบร้อยแล้ว

                                              เช้าๆของวันมาโกโตะก็ไม่พลาดโอกาสที่จะได้ร่วมรักกับสาวน้อยตรงหน้า พอเขารู้สึกตัวอีกทีสาวน้อยคนนั้นก็ได้ลงไปนอนหงายน้ำลายเยิ้มอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่แสนจะมีความสุข

                                              "ไหวไหมเซนะ"

                                              "ถ้าเพื่อมาโกโตะคุงฉันก็ไหวหมดนะ"

                                              ตัวเขาได้เหยียดยิ้ม ชั่งเป็นคนที่น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ..

                                              "น่ารักแบบนี้ฉันคงต้องจัดให้อีกสักยกแล้วล่ะ"

                                              "เอ๋~!!!"

                                              "หรือเธอจะไม่เอา!?"

                                              "อ..เอาค่ะ เพราะงั้น.. ร..รบกวนด้วยนะคะ"

                                              สาวน้อยได้มีอาการหน้าแดงบ่งบอกออกมาผ่านทางสีหน้าของเธอ มันยิ่งกระตุ้นให้ตัวเขายิ่งอยากทำเข้าไปใหญ่

228


                                          เซนะได้ครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ใส่ใจในเรื่องนี้สักเท่าไหร่ประเด็นนี้จึงตกไป

                                          หลังจากการต่อสู้อันดุเดือดจบลงเซนะที่รอดมาได้จึงมุ่งตรงไปหามาโกโตะก่อนจะพบกับร่างของเขานอนชุ่มกองเลือดท่ามกลางพื้นหิมะอันหนาวเย็นเธอจึงรีบแบกร่างของเขามายังหมู่บ้านที่ตอนนี้พวกเขากำลังพักอยู่

                                          เมื่อเดินเข้ามาถึงข้างในหมู่บ้านทุกคนก็ต่างพากันตกใจกันยกใหญ่ เนื่องจากตอนนั้นกำลังมีพายุหิมะอยู่เพราะงั้นการที่จะมีคนเดินเท้ามาถึงที่นี่ได้จึงเป็นเรื่องที่ยากมาก ทัศนวิสัยทั้งหมดโดนบดบัง อากาศและอุณหภูมิที่เย็นยะเยือกจนติดลบ แล้วแถมที่สำคัญคือเป็นเด็กผู้หญิงที่กำลังแบกร่างของคนมาด้วยยิ่งแล้วใหญ่

                                          พวกเขาต่างพากันตกใจทันทีที่ได้เห็นร่างของเด็กหนุ่มผ่านบานกระจกของหน้าต่าง...

                                           ร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือด บาดแผลตามตัวที่เยอะมากจนไม่สามารถนับมันได้หมด

                                           ผู้คนต่างรีบพากันเปิดประตูบ้านของตนออกมาช่วยสาวน้อยร่างบางกันอย่างยกใหญ่ สุดท้ายพวกเขาก็ได้เข้าไปพักในโรงแรมแห่งหนึ่งของหมู่บ้านทั้งยังได้ความรักความเอ็นดูจากคนที่นี่เป็นพิเศษอีกด้วย...

227


                                              รุ่งเช้าของวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นหลังจากที่ทำกันตลอดทั้งคืนจนทำให้ร่างกายของทั้งสองเพลียจนแทบจะไม่มีแรงทำอะไนเลยแต่เรื่องนี้ก็ไม่เกินจากที่มาโกโตะคาดการณ์เอาไว้เท่าไหร่ เขาได้หยิบโพชั่นออกมาจากในกระเป๋ากางเกงซึ่งมันมีคุณสมบัติคล้ายกับยาชูกำลังแต่ผลลัพธ์นั้นสามารถเห็นได้เลยในทันที

                                              แต่มันมีปัญหาอยู่ที่สี โพชั่นนั้นอย่างที่กล่าวไปข้างต้นคือมีคุณสมบัติเหมือนยาชูกำลังเพราะงั้นจึงมีลักษณะเป็นของเหลวและเนื่องจากโพชั่นนั้นมีอยู่หลายประเภทหากมีอยู่สีเดียวอาจจะทำให้สับสนได้ทางผู้ผลิตจึงทำออกมาหลากสีและเพื่อแยกให้ออกจากสีภาชนะที่บรรจุมันจึงต้องเป็นแบบโปร่งแสงและสีที่มาโกโตะให้กับเซนะไปนั้นมันมีสีแดงสดราวกับเลือดของมนุษย์

                                              เธอนั้นลังเลอยู่นานเลยว่า จะดื่มมันดีไหมหรือว่าจะไม่ดื่มดี สุดท้ายเธอก็จำใจดื่มมัน

                                              "โอ๊ะ! อร่อยจัง~!"

                                              "โพชั่นนั้นน่ะมันทำการแต่งสีสังเคราะห์และกลิ่นสังคราะห์ให้เหมือนกับน้ำของทับทิมเพื่อให้ดื่มได้ง่ายๆเหมาะกับเด็กๆอายุต่ำกว่า 6 ปีลงไปน่ะ"

                                              "เด็ก"

                                              คำๆนั้นของเขามันสื่อออกมาได้หลายความหมายมาก
                                             

226


                                           ค่ำคืนของทั้งสองยังอีกยาวไกล... ในช่วงของเที่ยงคืนผ้าห่มได้ถูกใช้เป็นผ้าคลุมร่างของทั้งสองแทน เพราะความเหนื่อยทั้งคู่จึงนั่งพักกันก่อนโดยในตอนนี้สาวน้อยได้นั่งอยู่บนตักของเด็กหนุ่มและทั้งสองก็ใช้ผ้าห่มผืนเดียวกันห่อหุ้มร่างของพวกเขาเอาไว้

                                           มือของมาโกโตะได้โอบเอวของเซนะเอาไว้อย่างนุ่มนวลพร้อมๆกับนำคางของตนมาวางไว้บนไหล่ของสาวน้อย

                                           "ไหวไหมเซนะฉันหวังว่าท้องน้อยๆนี้จะไม่เป็นไรนะ"

                                           "หวาาา~>////< มาโกโตะคุงอย่าเล่นแบบนี้สิ" เด็กหนุ่มได้ใช้มือคลำๆลูบๆกับหน้าท้องของสาวน้อย มือทั้งสองของเซนะกำลังจับผ้าคลุมอยู่เพราะไม่งั้นพวกเขาต้องเจอกับความหนาวเย็นตรงๆเนื่องจากทั้งสองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย

                                           และมาโกโตะก็รู้ดีว่าเซนะไม่ยอมให้เขาเป็นหวัดแน่ๆเพราะงั้นเขาจึงสามารถเล่นสนุกกับเรือนร่างของเธอได้อย่างหนำใจ

                                           นิ้วชี้ของเขาได้เข้าไปแหย่สะดือของสาวน้อยส่วนอีกมือก็ได้จับหน้าอกของเซนะข้างหนึ่งเล่นไปเล่นมาราวกับของเล่น

                                           "ก็เซนะน่ารักอ่ะ!"

                                           "แง๊~>< ปล่อยเค้าไปเตอะ~!"

225


                                          "เซนะ..."

                                          "คะ.. "

                                          "คืนนี้อดนอน!"

                                          "ค่ะ.. , อ..เอ๋~!!!!" เธอที่ขานรับไปตามปกติพอประมวลผลเสร็จจึงมีเสียงหลงร้องตามออกมาแบบติดๆ

                                          "ไม่ต้องเอ๋เลย~!!!!"

                                          "ว๊ายยยย~!"

                                          มือของเด็กหนุ่มได้ถกเสื้อของสาวน้อยลงมาเล็กน้อยจนเห็นหัวไหล่ขาวๆเนียนๆของเธอก่อนที่จะทนไม่ไหวและเริ่มละเลงความรักกันบนเตียง

                                          ท่ามกลางพายุหิมะในคืนนั้น แม้ว่าอุณหภูมิจะหนาวเป็นพิเศษแต่ในห้องพักของโรงแรมแห่งหนึ่งในหมู่บ้าน ชายหญิงสองคนกำลังทำอะไรที่เร่าร้อนมากจนอุณหภูมิรอบๆไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย

                                          ทั้งสองได้ถอดเสื้อผ้าออกจนโป๊เปลือยและทำกันในที่มืดอย่างหนำใจ หากไม่มีประตูหรือหน้าต่างอยู่ล่ะก็ป่านนี้คนในโรงแรมคงจะได้ยินเสียงครางหลุดออกมาบ้างแล้ว

                                         
                                         

                                         

224


                                              "แต่มาโกโตะคุงพูดว่าไม่มีอะไรตั้งสองครั้งเลยนะแสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆเลย"

                                              ทีเรื่องแบบนี้ดันฉลาดทันทีเลยนะ! ถึงแม้ภายนอกจะส่งสายตาราวกับเทพบุตรแต่ภายใต้หน้ากากนั้นกับมีสายตาของปีศาจอยู่

                                              "เซนะ~!"

                                              "ว๊ายยยย!"

                                              มือทั้งสองของเด็กหนุ่มได้เข้ามาจับไหล่ของสาวน้อยเอาไว้อย่างแน่นหนา หากมีเรื่องที่ทำให้เธอตกใจหรือมีอิมแพ็คมากพอโดยทั่วไปของมนุษย์จะทำให้มนูษย์หันมาสนใจและให้ความสำคัญกับเรื่องนั้นทันที

                                              ในกรณีนี้เองก็เช่นกัน

                                              ร่างกายของผู้หญิงนั้นถูกสร้างมาเพื่อให้มี sensitive ดีกว่าผู้ชายเพื่อเรื่องแบบนั้นโดยเฉพาะเพราะงั้นแล้วการที่สาวน้อยร่างบอบบางถูกมือของเด็กหนุ่มสัมผัสเข้ากับร่างกายของตนจึงเป็นเหตุให้ความสนใจนี้มาแทนที่กับของเรื่องๆก่อนทันที

                                              เธอเบิ่งตากว้างขึ้นพร้อมกับเงียบลงไป

                                              เธอกำลังรอฟังเด็กหนุ่มพูดอยู่

223


                                         "จะทำต่อไหม.. "

                                         "อ..เอ่อ...อื้ม..!" เด็กหนุ่มถึงกับพูดติดขัดทันทีที่ต้องเจอกับคำถามแบบนี้

                                         หากว่าที่ๆพวกเขากำลังอยู่นี่ไม่ใช่เมืองที่เต็มไปด้วยอากาศและหิมะหนาวเย็นล่ะก็ป่านนี้เขาคงจะมีเหงื่อไหลออกมาแน่ๆ  พอเจอคำถามแบบนี้เรากับตอบแบบติดๆขัดๆเลยนะ เราเองก็ไม่ค่อยจะมีภูมิคุ้มกันไม่ก็ประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้เลยนี่น่า~! เพราะงั้นมันจึงไม่แปลกสักหน่อยที่เราจะตะกุกตะกักแบบนี้... ตัวเขาได้พยายามคิดในแง่บวกเข้าไว้พร้อมกับหาเหตุผลให้ตนเองดูดีขึ้น ทั้งนี้ทั้งนั้นสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นี้ก็ไม่ต่างอะไรจากพวกหมาขี้แพ้ที่หาอะไรมาปลอบใจตนเองเลยแม้แต่น้อย

                                         สติของเขาเริ่มจะจมดิ่งเข้าไปสู่โลกแห่งความคิดอีกครั้ง

                                         ทว่าครั้งนี้เหมือนเขาจะรู้สึกตัวทันจึงรีบส่ายหน้าไปมาเพื่อเรียกคืนสติก่อนจะหันไปมองสาวน้อยที่กำลังทำหน้างงอยู่

                                         "เป็นอะไรหรือเปล่ามาโกโตะคุง เห็นเมื่อกี้ส่ายหัวใหญ่เลย"

                                         "ไม่มีอาร๊าย~ ไม่มีอะไร~ ที่ฉันส่ายหัวเมื่อกี้เพราะรู้สึกว่ามีแมลงอะไรสักอย่างเกาะอยู่บนหัวน่ะ"

222


                                    "งั้นก็ขอระบายกับเธอหน่อยแล้วกันนะสึกุมิ"

                                    "อื้ม~ เรื่องอะไรก็ว่ามาได้เลย.. ว๊ายยยย~!!!!"

                                    ไม่ทันขาดคำมาโกโตะก็ได้ไซร้คอของสาวน้อย ก็จริงอยู่ที่เซนะนั้นซื่อมาก ซื่อเกินจะเยียวยา แต่ถ้าลองโดนเข้าไปสักหน่อยสาวน้อยคนนั้นก็จะรับรู้ได้ถึงเจตนาของตนได้ทันที

                                    เธอในตอนนี้ได้มีสีหน้าแดงขึ้นมาทันที

                                    "คราวนี้ก็คงจะรู้แล้วนะว่าฉันต้องการอะไรกันแน่"

                                    "อ..อื้ม.. เดิมทีฉันก็เป็นคนบอกกับมาโกโตะคุงเองเลยฉันขอโทษนะที่ไม่เข้าใจมาโกโตะคุงตอนช่วงเมื่อกี้นี้นะ"

                                   "เธอเป็นแบบที่เธอเป็นนั่นแหละดีแล้ว.. "เขาได้เว้นจังหวะก่อนจะนำหน้าของตนมาไว้ตรงกันกับหน้าของสาวน้อย

                                   "เพราะงั้นก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันหรอก.. "

                                   "นี่มาโกโตะคุง..."

                                   "ว่า???"


                                 

221


                                            "ก็มังกรน่ารักตัวนั้นไง~"

                                            "ฉันนึกว่ากระต่ายเสียอีก"

                                            "แต่เบลด้าเขาบอกว่าเป็นมังกรนะ"

                                            "สงสัยเห็นหูแล้วเผลอคิดเองเออเองน่ะ"

                                            มาโกโตะได้พูดเล่น่ก่อนจะหยุดชะงักและคิดตาม ..แค่ duo ตัวเดียวเลยสินะเพราะท่าฟังจากคำพูดของเซนะแล้วก็น่าจะเป็นแบบนั้นแต่สู้กับกองทัพจำนวนมากด้วยตัวคนเดียวได้นี่ก็น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว! ต้องขอพูดเลยว่าสมแล้วกับที่พวกมันยกพลมาขนาดนี้เพราะถ้าหากมันไม่ได้แข็งแกร่งอะไรประมาณนี้ทางฝั่งของพวกมันคงจะไม่ส่งคนมาถึงขนาดนี้หรอก... แต่สิ่งที่ฉันรู้สึกกวนใจมาโดยตลอดเลยก็คือพวกมันกำลังตามล่า duo ที่แข็งแกร่งระดับนี้อีกมากมายเลยสินะ ประเด็นก็คือหากเบลด้าที่หนีออกมาได้ยังขนาดนี้แสดงว่าขุมกำลังของ duo ที่พวกมันจับมาฆ่าและทำเป็นอวตารจะต้องแข็งแกร่งมากๆอย่างแน่นอน แค่สมมุติ..นี่เป็นแค่การสมมุติเท่านั้น! หากว่าในองค์กรณ์ของพวกมันเป็นคนที่มีพลังของอวตารหมดทุกคนเลยล่ะ มันจะต้องเป็นขุมกำลังที่แข็งแกร่งจนไร้ทางต่อกรแน่ๆ... ความกังวลนี้ได้แสดงผ่านออกมาทางสีหน้าของเจ้าตัว สติของเขาที่หลุดเข้าไปในโลกแห่งความคิดจึงถูกเสียงของสาวน้อยเรียกกลับคืนมา

                                             "มาโกโตะคุง... "

                                             "อ่ะ! โทษทีๆฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ"

220

       
                                          "พูดแล้วน้าาาา~"

                                          "อื้ม! , ฉันพูดคำไหนคำนั้นไม่คืนคำแน่นอน!"

                                          ( ช่างเป็นคนที่ซื่อเหลือเกิน! )

                                          มาโกโตะได้รู้สึกกลัวอนาคตต่อจากนี้ของเธอเสียแล้วบางทีความซื่อนี้อาจจะทำให้เธอตกที่นั่งลำบากเข้าในสักวันหนึ่งก็เป็นได้ แต่นั่นก็ไม่นับหากตอนนั้นยังคงมีตัวเขาคอยอยู่เคียงข้างเธออยู่   เขาได้จับร่างของสาวน้อยม้วนตัวลงไปลงนอนข้างๆพร้อมกับขึ้นคร่อมเธอไปด้วยเลย...

                                          บาดแผลของเขานั้นได้สมานจนจะหายสนิทแล้วเพราะงั้นเขาสามารถทำเต็มที่กับเธอได้อย่างแน่นอน

                                          ก่อนที่จะเริ่มลงมือ ตัวเขาได้ถามคำถามนึงกับเธอและนี่ก็เป็นคำถามที่สำคัญที่เขาอยากจะรู้มาตั้งนานแล้ว

                                          "ว่าแต่เธอรอดมาจากเจ้าพวกเกราะดำนั่นได้ยังไงกัน???" ในตอนที่ทั้งสองแยกกันกองทัพของ zarc ได้มุ่งหน้าตามล่าเธอด้วยกำลังพลมหาศาล

                                          "เบลด้าเขาช่วยฉันไว้น่ะ!"

                                          "เบลด้า???"

219


                                         ถึงเธออยากจะเถียงแต่ก็เถียงไม่ออก ไม่ใช่ว่าเธอยอมรับที่ตัวของเธอนั้นเป็นคนที่วิเศษแต่อย่างใดแต่มันเป็นเพราะว่าสายตาอันแน่วแน่ของเขาที่ไม่มีแม้แต่ความลังเลเลยแม้แต่น้อย... สายตานั้นมันทำให้เธอรู้ว่ามาโกโตะเตรียมใจพร้อมถึงขั้นที่จะยอมทิ้งทุกสิ่งเพื่อเธออย่างแน่นอน

                                         เพราะงั้นเธอก็ไม่ควรจะลังเลอีกต่อไป!

                                         "งั้นมาโกโตะคุงช่วยทำกับฉันแบบนั้นตอนนี้เลยได้ไหม" มาโกโตะนั้นรับรู้ได้ทันทีเลยว่าสาวน้อยกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่แต่เพื่อเป็นการยืนยันให้ชัวร์ตัวเขาจึงต้องถามออกไปให้แน่ใจ

                                         "ทำ... ???"

                                         "sex ไง... "

                                         ( ชัดเจน! ) สิ่งที่เขาคิดเอาไว้ไม่ผิดเลย แต่ทำไมกันล่ะ!? ทำไมเธอถึงต้องการมันตอนนี้???

                                         และไม่นานนักคำตอบก็ได้ตามมา

                                         "ถ้าหากว่ามาโกโตะคุงยอมทำทุกอย่างเพื่อฉันตัวฉันก็ต้องทำทุกอย่างให้สมกับที่มาโกโตะคุงพยายามทำให้กับฉันและฉันก็คิดว่ามาโกโตะคุงชอบที่จะได้ทำแบบนั้นกับฉัน เพราะงั้นนี่จึงเป็นสิ่งที่ฉันอยากให้กับคุณ... "

218


                                          ใบหน้าของเธอนั้นแสดงความเจ็บปวดออกมาได้อย่างชัดเจน น้ำตานั้นได้ไหลรินลงมายังแก้มของเธอก่อนจะหยดลงสู่ร่างของเขา
น้ำตาของเด็กสาวคนนี้มันทำให้ร่างกายของเขาที่บาดเจ็บขยับไปเอง... มือทั้งสองได้โอบกอดร่างของสาวน้อยไว้อย่างแน่นหนาเพื่อให้เธอแน่ใจว่าตนจะไม่ไปไหนอีกแล้วก่อนที่เขาจะลงมือจูบกับเธออีกรอบ....

                                          รสชาติของจูบนี้มันช่างหวานและเย้ายวนจนแทบไม่อยากจะหยุด ตัวเขาคิดว่าความรู้สึกนี้คงจะไม่ต่างอะไรกับคนบ้าสักเท่าไหร่นัก...

                                          หลังจากจูบที่สองจบลงมาโกโตะจึงได้นำหน้าของตนออกห่างจากหน้าของสาวน้อยก่อนจะใช้มือทั้งสองจับแก้มของเธออย่างอ่อนโยนพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้กับเธอ

                                          "ฉันคงให้สัญญาแบบนั้นไม่ได้เพราะว่าบางครั้งตัวฉันก็ต้องเห็นเธอสำคัญก่อนเป็นอันดับแรกอยู่แล้ว เพราะเธอน่ะเป็นยิ่งกว่าชีวิตของฉันสักอีกนะเซนะ.."

                                          "มาโกโตะคุง... " สายตาอันแน่วแน่ของมาโกโตะที่กำลังสบตากับของเธออยู่มันได้ทำให้สาวน้อยถึงกับยอมแพ้ไปเลยในทันที

                                           การเตรียมใจของเขานั้นคือของจริง...

                                           "ฉันรู้ว่ามันลำบากใจสำหรับเธอแต่ฉันเชื่อน่ะว่าท่าเป็นคนอื่นล่ะก็ต้องทำแบบที่ฉันทำอย่างแน่นอน... นั่นก็เพราะว่าเธอเป็นคนที่วิเศษขนาดนี้ยังไงล่ะ... "
                                           

217


                                             "ฉันกลัวมากเลยนะคะ"

                                             "ขอโทษ.. " เขาพูดได้เพียงแค่นี้จริงๆ ตัวเขาเองนั้นก็รู้ดีว่าผิดเต็มๆที่ต้องทำให้เธอต้องเป็นห่วง เพราะงั้นนี่จึงเป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้...

                                             ทางด้านของสาวน้อยจึงเขยิบร่างของตนขึ้นมาบนร่างของเด็กหนุ่ม ร่างกายอันอ่อนนุ่มของเธอมันทำให้มาโกโตะถึงกับเริ่มตื่นตูม ถึงแม้ว่าจะมีแต่ผ้าพันแผลพันอยู่เต็มตัวก็ตามแต่เขาก็รู้สึกถึงความนุ่มนิ่มนี้ได้อย่างชัดเจน

                                             สุดท้ายแล้วสาวน้อยก็ได้นำหน้าของตนเข้ามาใกล้ๆก่อนจะลงมือจูบอย่างเล่าร้อน ในช่วงเวลานั้นมาโกโตะถึงกับทำตาโตค้างเอาไว้อย่างนั้น.... เมื่อผ่านไปได้สักพักเธอจึงหยุดจูบอันเล่าร้อนนี้เอาไว้ก่อนจะนำใบหน้านั้นออกห่างออกมา...

                                             สายน้ำลายที่โยงระยางอยู่ทำให้บรรยากาศนั้นเริ่มเปลี่ยนแปลงไป

                                             "ขอบคุณนะมาโกโตะคุง.. ฉันรู้ดีว่ามาโกโตะคุงทำไปเพื่อฉันแต่ว่าฉันก็ไม่อยากให้คุณต้องมาเสี่ยงอันตรายเพื่อฉันขนาดนี้เพราะงั้นแล้ว.. ขอล่ะ..อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ.... "

216


                                          หลังจากที่ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีดั่งสุภาษิตที่ว่า เมื่อผ่านเรื่องร้ายๆก็จะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น... เด็กหนุ่มที่ฟื้นขึ้นมาจากการปะทะกันอย่างดุเดือดกับโครงกระดูกสุดแข็งแกร่งนามว่า zarc จนสามารถคว้าชัยชนะมาได้ในที่สุด ตัวเขาได้มองไปรอบๆแล้วเริ่มวิเคราะห์ทุกอย่างตามนิสัยของตนเองที่ถนัด  ห้องไม้อุ่นๆให้ความรู้สึกของบ้านไม้เมืองหนาวตามแบบฉบับหนังฝรั่งสไตล์ยุโรปและเมื่อมองออกไปด้านข้างก็มีหน้าต่างกว้างๆบานหนึ่งซึ่งที่ข้างนอกนั้นกำลังมีหิมะตกอยู่  อย่างนี้นี่เอง.. ตัวฉันที่กำลังจะตายถูกเธอช่วยเอาไว้สินะ... เขาได้เขยิบร่างของตนดันตัวเองขึ้นไปให้พอจะนอนเอนหลังลงได้อย่างเบาๆพร้อมกับมองมาที่สาวน้อยที่นอนเฝ้าตนอยู่บนเตียง

                                           ตัวเขาได้ยื่นมือข้างที่มีผ้าพันแผลไปลูบหัวของเด็กสาวอย่างถะนุถนอมอย่างเอ็นดู

                                           "ขอบใจเธอมากนะเซนะ"

                                           สัมผัสอันนุ่มนวลที่มือของเขารู้สึกได้จากการลูบผมของเธอมันช่างเป็นอะไรที่ทำให้ตัวเขาไม่อยากจะหยุดมือเลย...

                                           และแล้วในไม่ช้าเธอก็ได้ตื่นขึ้นมาในสภาพที่ดูงัวเงียราวกับลูกแมวเพิ่งตื่น พอผ่านไปสักพักเธอก็เริ่มเปลี่ยนสีหน้าพร้อมกับจ้องมองตัวเขาแบบตาเป็นมัน

                                           เธอแทบจะไม่ยอมกระพริบตาเลยแม้แต่น้อย ตัวเขาที่ถูกเธอจ้องเองก็เช่นกัน สำหรับเขาดวงตาของเธอนั้นราวกับมีเวทย์มนตร์อะไรสักอย่างที่ทำให้ตัวเขาไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้เลย

215


                                           ( ดูท่าเราจะมาได้แค่นี้สินะ... )

                                           มือข้างหนึ่งของเขาได้เข้ามาจับร่างของตนก่อนจะเอามันออกมามองดูเพื่อยืนยันให้แน่ชัดอีกทีนึง  เลือดสดๆของเขาติดมือข้างนั้นออกมาเต็มไปหมด...

                                           ตัวเขาไม่ได้ตกใจสักนิดกับผลลัพธ์นี้  อาจจะเป็นเพราะว่าเขานั้นพอจะเดาได้จากความเสียหายที่แปรเปลี่ยนกลายเป็นความเจ็บปวดส่งผ่านกระแสประสาทเข้ามายังสมองของเขาโดยตรง... 

                                           ความเจ็บปวดขนาดนี้.. แผลประมาณนี้ก็คงจะเหมาะสมแล้วล่ะ... รอยยิ้มฝืดๆของเขาได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า

                                           ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เขาล้มลงไปนอนกองกับพื้น สติของเขาเริ่มหายไปเรื่อยๆนับจากตอนนั้น 

                                           "มาโกโตะคุง!"

                                           ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่ความเงียบสงัดก็ได้มีเสียงที่คุ้นหูดังขึ้น

                                           ( เซนะ... )

                                           ปลอดภัยสินะ...

                                         

214


                                      ทันทีที่การสนทนานั้นจบลงดาบยักษ์จึงได้ถูกเหวี่ยงลงมา มันได้ฟาดใส่ร่างของ zarc ร่างของมันได้ค่อยๆจมหายเข้าไปในพลังนั้นเรื่อยๆจนถูกพลังนั่นกลืนกินเข้าไปทั้งตัว

                                      เสาแสงยักษ์จึงปรากฏขึ้น พลังนั้นมีมากพอที่จะทำให้ร่างของ zarc นั้นถูกทำลายลงจนไม่เหลือซาก ส่วนผลลัพธ์นั้นเจ้าตัวได้รู้อยู่ก่อนแล้ว...

                                      เพราะผลลัพธ์นี้เคยถูกบอกกับ zarc มาก่อนแล้วครั้งนึงซึ่งคนที่บอกก็คือ นายใหญ่ของมันนั่นเอง...

                                      ก่อนที่ทุกอย่างจะสลายหายไปจนหมดมันได้มองมาทางมาโกโตะอย่างจริงจัง  ...ไม่นึกเลยว่านอกจากท่านผู้นั้นแล้วจะยังมีคนที่คิดได้ถึงขนาดนี้.. เจ้าหนู.. ไม่ใช่สิ ชิราสากิ มาโกโตะ นายนี่มันอัจฉริยะของแท้เลย!....

                                      ในไม่ช้าทุกอย่างก็ได้หายไปจนหมด เหลือทิ้งไว้แต่เพียงเด็กหนุ่มที่มีเลือดชุ่มไปทั่วร่าง...

                                      เพราะไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้พลังมาโกโตะจึงได้สลายพลังของตนทิ้งไปจนเข้าสู่สภาวะไร้พลัง ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถเอาชนะศัตรูที่แข็งแกร่งลงได้แต่บาดแผลนั้นก็สาหัติเกินไป

                                      ร่างกายของเขาเริ่มทรุดลงไปอย่างรวดเร็ว พายุหิมะเองก็เริ่มรุมแรงขึ้นมาเรื่อยๆ

               

213


                                              แผนการของมาโกโตะนั้นสมบูรณ์แบบ!

                                              "พลังของนายน่ะคือ The reborn พลังที่จะทำให้นายคืนชีพขึ้นมาหลังจากความตายสินะ.. แต่ฉันคิดว่าสาเหตุที่ทำให้นายสามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้มันก็เพราะว่านายยังมีร่างนี้อยู่ก็ได้นะ"

                                              "ร่าง!!?"

                                              มันได้มองมายังร่างของตนที่เป็นโครงกระดูกก่อนจะหันมาหาเขาด้วยความสงสัย

                                              "แกหมายความว่ายังไง!"

                                              "ก็หมายความตรงๆเลยนั่นแหละ! พลังของแกมันเชื่อมต่ออยู่กับร่างถึงแม้จะเหลือแค่โครงกระดูกก็ตามแต่มันก็คือร่างเพราะงั้นแกถึงยังมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าหากว่าร่างของแกเกิดหายไปโดยไม่เหลือแม้แต่ฝุ่นผงเลยล่ะ มันจะเกิดอะไรขึ้น! คำตอบก็คือแกจะฟื้นคืนชีพไม่ได้ยังไงล่ะ!!!"

                                              "แต่มันก็เป็นแค่สมมุติฐาน.."

                                              "ฉันถึงต้องมาพิสูจน์ยังไงล่ะ!"

                                              ( ถ้าไม่ใช่ฉันก็ต้องตาย! )

212


                                              "บ้าน่า! เหตุการณ์ที่จะพอเหมาะพอเจาะแบบนี้มันไม่น่าจะเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน"

                                              "ฉันเลยสร้างมันขึ้นมายังไงล่ะ!"

                                              มันถึงกับเถียงไม่ออก เพราะว่าครั้งนี้มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นมัน

                                              เหตุการณ์ที่ถูกสร้างขึ้น สถานการณ์ที่มีคนเขียนและวาดฝันมันขึ้นมา

                                              มาโกโตะได้ทำให้มันเป็นจริงอีกครั้งนึงแล้ว!

                                              แต่ถึงอย่างนั้นก็มีอยู่หนึ่งข้อแห่งความได้เปรียบที่ทำให้ zarc ไม่เคยแพ้ใครมาก่อน

                                              "แกคงยังไม่ลืมสินะว่าข้าน่ะเป็นอมตะ!"

                                              "สิ่งที่แกอยากจะพูดก็คือถึงแกจะโดนฉันฟันยังไงแกก็รอดงั้นสินะ" มาโกโตะได้พูดในสิ่งที่ zarc คิดเอาไว้ ทว่าหากสิ่งนี้อยู่ในความคาดการณ์ของมาโกโตะอยู่แล้วล่ะ!

                                              ในตอนนี้มันก็ได้รู้สึกตัวถึงเรื่องนี้แล้ว..

211


                                       ถ้าไม่รีบปิดล่ะก็เราเองก็คงจะไม่รอด... เขาได้ขว้างดาบของตนขึ้นไปทั้งๆที่ตัวดาบอาบไปด้วยเลือดสดๆที่ไหลออกมาจากร่างของเขา เลือดเหล่านั้นได้ถูกแรงเหวี่ยงจะกระเด็นออกมาเป็นเส้นสายอย่างสวยงาม

                                       zarc ไม่รอช้ารีบพุ่งตัวไปหามาโกโตะที่ไร้ซึ่งอาวุธเพื่อหวังจะปลิดชีพของเขาซะ

                                       "ลาก่อนเจ้าหนู!!!"

                                       ดาบได้พุ่งมาหมายจะแทงเข้าที่หัวใจ มาโกโตะจึงได้เคลื่อนไหวในชั่วพริบตาทั้งๆที่ตอนนี้ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยเลือดจากหัวของเขาจนเห็นได้แต่ภาพลางๆเท่านั้น ตัวเขารู้ดีว่าในสถานการณ์แบบนี้มันเป็นเรื่องยากมากที่จะโจมตีโดนเพราะงั้นตัวเขาจึงต้องสร้างโอกาสนั้นขึ้นมาเอง

                                       การขยับตัวของเขาทำให้ดาบขนาดยักษ์นั้นแทงพลาด ด้วยการขยับไปด้านข้างพร้อมกับอ้าแขนเมื่อดาบเฉียดเข้ากับข้างลำตัวเขาจึงได้ใช้แขนที่อ้าออกมาล็อคดาบของมันเอาไว้จนไม่สามารถขยับออกไปไหนได้ทั้งสิ้น

                                       และแล้วโอกาสก็มาถึง!

                                       ดาบที่โยนออกไปตอนแรกได้หล่นลงมาพอดีกับมือของเขาที่ชูขึ้นไปรับอย่างพอเหมาะพอเจาะ ดาบได้ถูกชูขึ้นไปข้างหลังก่อนจะอัดพลังเพิ่มเข้าไปจนมีออร่าราวกับภาพวาดจักรวาลล้อมรอบตัวดาบจนกลายเป็นเหมือนดาบยักษ์ที่ใหญ่กว่าดาบของ zarc ถึงสามเท่า

210


                                       มันได้ปล่อยพลังจากฝ่ามือออกมาเป็นบอลกลมๆสีดำพุ่งมาใส่ร่างของมาโกโตะนับสิบๆลูก ทางฝั่งของเขาจึงรีบใช้ดาบมาปัดการโจมตีทั้งหมดนั้นออกไป

                                       มันมีจำนวนเยอะเกินไป!!! อันที่จริงจำนวนแค่นี้ถือว่าสบายๆมากหากเป็นยามปกติ แต่ก็เพราะพายุหิมะจึงทำให้ทัศนวิสัยในการมองเห็นของมาโกโตะเสียหายอย่างหนัก...

                                       และสิ่งที่ส่งผลตามมาอย่างเห็นได้ชัดเลยคือมีบอลหลุดมาถึงตัวเขา ชิส์!!! เขาได้แต่เจ็บใจและต้องทำใจรับการโจมตีนี้เอาไว้อย่างเลี่ยงไม่ได้และผลที่เกิดตามมาก็คือการระเบิด!

                                       แค่ครั้งเดียว.. แค่ครั้งเดียวเท่านั้นสถานการณ์ก็ได้พลิกทันที!!! ตัวเขาที่ถูกการระเบิดเข้าอย่างจังจึงทำให้สูญเสียสมาธิและนั่นจึงเป็นโอกาสให้ลูกอื่นๆที่ปล่อยตามออกมาถึงตัวเขาเรื่อยๆ การระเบิดจึงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เลือดสดๆจึงได้กระเซ็นออกมาราวกับน้ำพุที่พุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน เมื่อการโจมตีถูกหยุดลงด้วยข้อจำกัดทางพลัง ร่างของมาโกโตะในสภาพเลือดชุ่มไปทั้งตัวก็ได้ปรากฏขึ้น....

                                      เลือดสดๆได้กระเด็นออกมาจนทำให้หิมะรอบๆเป็นสีแดงไปหมด เมื่อได้รวมกับเลือดที่กำลังไหลออกมาจากร่างเพิ่มเติมไปอีกก็ยิ่งทำให้สีของหิมะรอบๆเข้มขึ้นเรื่อยๆ ต่อให้จะเจ็บปวดแค่ไหน ต่อให้จะบาดเจ็บแค่ไหน แต่เขากับยืนอยู่ได้อย่างมั่นคง

                                     

209


                                         ขาเองก็เริ่มฝืด มือเองก็เริ่มชา ร่างกายของเขากำลังเริ่มแข็งไปเรื่อยๆที่ละนิด ทีละนิด..

                                         "เป็นอะไรไปเจ้าหนู แรงเริ่มจะตกไปเยอะแล้วนะ"

                                         zarc เองก็สามารถสัมผัสมันได้จากการปะทะ การฟาดดาบที่มันเคยเสียเปรียบเรื่องแรงตอนนี้มันกับเทียบชั้นกับของมาโกโตะได้แล้ว และถ้าพูดให้ถูกคือพลังของมาโกโตะเองนั่นแหละที่ตกลงไป

                                         มาโกโตะที่เริ่มจะลนลานจึงได้เริ่มร่ายเวทย์เพื่อหยุดการโจมตีของอีกฝ่าย ทาง zarc จึงยิงแสงเลเซอร์ออกมาจากตรงส่วนหัวกระโหลกที่เป็นตาของมัน ทำให้มาโกโตะต้องถอยไปตั้งหลักจนร่ายเวทย์ไม่ได้ ดาบยักษ์ได้ตาบมาฟาดเขาถึงที่เจ้าตัวจึงได้รับมันด้วยดาบของตนก่อนจะม้วนตัวออกไปด้านข้าง zarc จึงได้ใช้เท้าเตะแต่เขาก็สามารถเอาแขนมากันเอาไว้ได้ก่อนจะฟันเสยขึ้นไปจนมันต้องถอยหลบไปตั้งหลัก

                                         มันได้มองมาทางนี้อย่างชื่นชม

                                         ต้องขอยอมรับเลยว่าเจ้าหนูเก่งมากที่มาได้ถึงขนาดนี้แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะเข้าทางเราแล้วถึงได้ทำให้เกิดพายุหิมะขนาดนี้ขึ้น เพราะเหตุนี้เจ้าหนูเลยเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัดเจนร่างกายที่เป็นมนุษย์นั้นไม่สามารถทนความหนาวได้นานนักหรอกและเมื่อรวมกับพลังที่ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นในตอนนี้ร่างกายของเจ้าหนูก็เริ่มพังลงมาเรื่อยๆ

208


                                       ถูกต้องอย่างที่ zarc พูด มาโกโตะเริ่มที่จะเสียเปรียบมากขึ้นเมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมที่ย่ำแย่อยู่แบบนี้ต่อไปอีกเรื่อยๆ ไม่ใช่เพียงแค่ทัศนวิสัยที่แย่ลงแต่มันรวมไปถึงร่างกายของเขาที่แย่ลงตามไปด้วย...

                                       ร่างกายของคนเรานั้นทำไมถึงต้องมีคน... คำตอบนั้นง่ายมากนั่นก็คือเพื่อป้องกันความหนาวนั่นเอง...

                                       แต่ก็ได้แค่ระดับนึงเท่านั้น...

                                       เหตุผลก็เพราะมนุษย์ไม่ชอบอยู่ในที่ที่หนาวๆนี่จึงเป็นเหตุให้มนุษย์ไม่มีขนปุกปุยเหมือนกับหมีแถวขั้วโลก ทั้งนี้ทั้งนั้นหากต้องพบเจอสภาพอากาศที่หนาวจัดแบบนานๆต่อให้เป็นมนุษย์ที่มีขนหนากว่าปกติก็สามารถเสียชีวิตได้ทันทีทันใด

                                       และขั้นแรกก่อนการเสียชีวิตท่ามกลางความหนาวเย็นก็คือ อาการชา ซึ่งสาเหตุก็มาจากความหนาวเย็นโดยมันจะเริ่มลามไปทั่วร่าง...

                                       แต่หากเป็นสถานการณ์แบบที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้ มันก็จะยิ่งส่งผลต่อการต่อสู้มากขึ้นหลายต่อหลายเท่า หนึ่งในประสาทสัมผัสทั้ง 5 กายสัมผัสคือสิ่งที่จะช่วยให้เราสามารถรับรู้ได้ถึงภัยอันตรายต่างๆที่เกิดขึ้นแต่ทว่าตอนนี้มันกลับเริ่มชาและใช้การไม่ได้ มันจึงเป็นตัวลดทอนความสามารถในการสัมผัสและจับดาบของมาโกโตะ จนถึงตอนนี้มาโกโตะเริ่มมือชาจนมือที่จับดาบเริ่มค่อยๆหลวมมากขึ้น..

207


                                                       "ถึงตาของฉันมั่งสักที"

                                                       อึ่ก... หมัดขวาตรงได้อัดใส่หน้าของมันเป็นการเริ่มต้นของการโต้กลับของมาโกโตะ แน่นอนว่าหากโดนชกก็จะต้องมีการกระเด็นไปด้านหลังแต่มาโกโตะก็ได้จับมันเอาไว้ไม่ให้ไปตามแรงพร้อมกับชกใส่มันรัวๆ

                                                       หลังจากชกเสร็จตัวเขาก็ได้กระโดดหมุนตัวเตะใส่หน้าของมันจนโครงกระดูกของมันถึงกับบิดเบี้ยว

                                                       "ลูกเตะ อินฟินิตี้"

                                                       "อั่กกก"

                                                       แรงมหาศาลได้ส่งผ่านไปยังทุกส่วนของร่างกายจนทำให้กระดูกที่ไม่มีวันหักของมันถึงกับเริ่มร้าว ร่างของมันได้ลอยไปชนกับภูเขาจนเกิดเป็นหลุมลึก มันที่เห็นมาโกโตะตามมาจะซ้ำจึงได้ร่ายเวทย์เพื่อที่จะซื้อเวลาแต่ก็ถูกมาโกโตะแคนเซิลเวทย์ของมันผลสุดท้ายมันจึงต้องกลิ้งหลบลูกเตะของมาโกโตะ  ท่ามกลางการต่อสู้อันดุเดือดก็ได้มีหิมะตกลงมา...

                                                       ทั้งสองที่กำลังต่อสู้อย่าดุเดือดอยู่นั้นจึงเริ่มมีทัศนวิสัยการมองที่แย่ลงซ้ำยังทำให้เกิดข้อได้เปรียบเสียเปรียบเกิดขึ้นแล้ว ณ ตอนนี้ ทั้งสองที่โจมตีใส่กันอย่างไม่ไหวหวั่นต่ออุปสรรคได้ใช้เวลานั้นสนทนากัน

                                                       "ถึงแกจะเก่งยังไงก็ตามเจ้าหนูแต่แกก็ยังเป็นมนุษย์"

206


                                                      "เป็นคนที่ตรงไปตรงมาดีจัง"

                                                      "มันก็พอกันนั่นแหละ"

                                                      ทั้งสองได้พุ่งเข้าใส่กันอีกครั้งโดยคราวนี้ทั้งคู่ได้ใช้กำปั้นของตนอัดใส่กันแบบไม่ออมือและแน่นอนว่าฝ่ายที่โดนซัดจนปลิวนั้นก็คือฝ่ายของมาโกโตะ ทางด้าน Zarc จึงตามไปกระหน่ำโจมตีอย่างร้อนรน

                                                       หากเป็นอย่างที่เจ้าหนูพูด ไม่สิ มันเป็นจริงแน่ๆ ตัวเราต้องรีบปิดมันให้ได้โดยเร็วไม่ก็ต้องทนเอาไว้ให้ร่างกายของมันรับไม่ได้แล้วค่อยจัดการมันทีหลัง... เขาสัมผัสถึงพลังของมาโกโตะที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ในตอนแรกสุดพลังของมาโกโตะยังไม่ได้เสี้ยวนึงของมันเลยแต่ทว่าตอนนี้มันกลับเพิ่มขึ้นจนจะตามมาทันแล้ว

                                                       บ้าๆๆๆๆ บ้าไปแล้ว เจ้านี่มันกำลังพลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนจะตามฉันทันอยู่แล้ว ตัวฉันที่อยู่ในโหมดอวตารเนี่ยนะ แถมมันยังได้รวมร่างเลยด้วย

                                                       หมัดอันแสนบ้าระห่ำได้กระหน่ำใส่ร่างของเด็กหนุ่มอย่างไม่ปราณีทั้งยังอ้าปากยิงพลังใส่ในระยะประชิดจนเกิดแสงสว่างจ้าขึ้นจนผู้คนที่อยู่ใกล้ๆสามารถสังเกตุเห็นมันได้ เมื่อเห็นว่ามาโกโตะยังรอดออกมาได้มันจึงพุ่งไปหาโดยใช้ปีกสร้างแรงส่งที่รุนแรงจนเกิดโซนิคบูมจนเกิดหิมะถล่มลงมาในหลายต่อหลายที่ในระแวกนั้น

                                                        แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว หมัดของมันได้ถูกมือของมาโกโตะรับเอาไว้ได้อย่างสบายๆ ในตอนนี้พลังของมาโกโตะได้เพิ่มขึ้นจนอยู่ระดับเดียวกับของ Zarc ไปแล้ว...

205 


                                                     "ขอบใจ... เพราะตอนที่ฉันสร้างหลุมศพให้นายฉันจะได้สลักชื่อได้ถูก"

                                                     ไม่เพียงแค่ Zarc เท่านั้นที่ยังไม่ยอมเอาจริงแต่มาโกโตะเองก็เช่นกัน และมันก็มีเหตุผลที่เขายัังไม่ยอมเอาจริงอยู่...

                                                      หากเราไม่เหลือพลังเอาไว้คงจะตามไปช่วยเซนะและปกป้องเธอเอาไว้ไม่ได้... แต่ถ้าหากไม่เอาจริงเราก็คงจะไม่รอด...

                                                      เพราะงั้น... ขอร้องล่ะ ใครก็ได้ช่วยปกป้องเธอที  มาโกโตะได้เดินออกมาข้างหน้าพร้อมกับพลังที่ถูกปลดปล่อยจนอีกฝ่ายสัมผัสถึงมันได้

                                                      อะไรกัน ทำไมพลังของเจ้าหนูถึงกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแบบนี้ล่ะ เจ้าหนูนี่มันเป็นใครกันแน่....

                                                      "แกบอกเองสินะว่ายอมรับฉันเพราะงั้นนี่ก็คือการที่ฉันยอมรับแก พลังของฉันคือ The Infinity เป็นพลังอันไร้ขีดจำกัดที่สามารถเพิ่มพลังของฉันนขึ้นนไปได้เรื่อยๆแต่นั่นก็มีข้อเสียอยู่เหมือนกันซึ่งนั่นก็คือร่างกายของฉันจะรับภาระหนักขึ้นเรื่อยๆและหากหยุดพลังนี้พลังของฉันก็จะถูกรีกลับไปจนอยู่ในสภาวะที่ไม่สามารถใช้พลังนี้ได้อีกซึ่งอย่างน้อยๆก็สัก 1 ชั่วโมง เพราะงั้นฉันต้องจัดการนายให้ได้ก่อนที่ร่างกายของฉันจะรับพลังที่เพิ่มขึ้นอยู่ตลอดเวลานี้ไม่ไหว"

                                                      "บอกฉันหมดแบบนี้มันจะดีเหรอ.."

                                                      "ก็ถือว่าเท่าเทียมกันกับตอนแรกที่นายบอกพลังของนายให้กับฉัน"

204


                                                      ทุกย่างก้าวของมันได้ทำให้หิมะตรงส่วนที่มันเดินผ่านเริ่มละลายจนยุบตัวลงไปเป็นรอยเท้าคล้าวกับรอยเท้าของไดโนเสาร์ซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่สูญพันธุ์ไปนานแล้วในช่วงยุคปลายของครีเทเชียสซึ่งเป็นยุคสุดท้ายของไดโนเสาร์

                                                      "เป็นอะไรไปเจ้าหนูทำไมไม่บุกเข้ามาล่ะ หรือว่านายกำลังกลัว"

                                                      ดวงตาของมันจับจ้องมาที่ร่างของเด็กหนุ่มด้วยเพลิงโลกันต์ที่กำลังลุกโชนอยู่ภายในกระโหลก

                                                      ร่างกายของมันแค่ขนาดตัวก็สามารถกดดันมาโกโตะไปได้มากมายแล้ว...

                                                      ถ้าเป็นอย่างที่เธอพูดไว้ล่ะก็ถ้าหากเธอมายืนอยู่ตรงนี้แทนฉัน เธอก็คงจะยิ้มออกมาสินะ เซนะ....

                                                      ตัวเขาได้มองเห็นถึงใบหน้าในตอนนั้นของเธอ ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่จินตนาการแต่ตลอดเวลาที่พวกเขาสองคนร่วมรักกันก็ทำให้ตัวเขาเข้าใจได้เป็นอย่างดีเลยว่า เธอต้องยิ้มแบบนี้ในสถานการณ์แบบนี้อย่างแน่นอน...

                                                      "นี่แกน่ะไหนๆก็ไหนๆแล้วฉันขอทราบชื่อจริงของนายหน่อยสิ"

                                                      "Zarc ชื่อของข้าคือ Zarc เจ้าจงจำเอาไว้ให้ดีก่อนตาย เจ้าเป็นคนที่ข้ายอมรับเจ้าหนู "

                                                     

203


                                                    พลังของอวตารนั้นแตกต่างจากการรวมร่างกันตามปกติอย่างมากหากคิดเป็นเปอร์เซ็นต์แล้วการร่วมร่างจะต้องใช้ทั้งมาสเตอร์และดูโอ้โดยจากทั้งสองอย่างละ 100 เปอร์เซ็นต์มารวมกันในร่างรวมจะได้เป็น 120 เปอร์เซ็นต์เท่านั้นเพราะเนื่องจากมันเป็นการรวมร่างที่ไม่ใช่การรวมร่างอย่างแท้จริงผิดกับของอวตารที่ได้พลังจากการเปลี่ยนร่างถึง 160 เปอร์เซ็นต์จึงไม่แปลกหากอวตารทุกคนจะมีพลังเหนือยิ่งกว่าผู้ที่รวมร่าง

                                                     โครงกระดูกของมันได้เพิ่มขนาดจนใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนมีขนาดตัวที่ใหญ่กว่ามาโกโตะถึง 3 เท่า ตรงส่วนของช่องว่างในร่างกายที่เป็นกระดูกก็ได้ถูกเพลิงสีฟ้าแทรกออกมาตามช่องว่าง กระดูกหลังได้ยื่นออกมาจนคล้ายกับมือและคาดว่าน่าจะใช้บิน

                                                      ใบหน้าโครงกระดูกได้เริ่มยื่นออกมาข้างหน้าทีละนิด ทีละนิด จนกลายเป็นโครงกระดูกที่มีใบหน้าคล้ายกับของโครงกระดูกมังกร ตรงส่วนของบนหัวได้มีโครงกระดูกงอกออกมาจนเป็นเหมือนกับเขาของกระทิงสองเขา

                                                       มาโกโตะรับรู้ได้เลยว่า ที่เบื้องหน้าของตนนันมีสิ่งมีชีวืิตที่สุดยอดอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

                                                       ปีศาจของจริงเลยนี่หว่า... ถ้าเรารอดกลับไปได้ล่ะก็จะขอรับความรักจากเธอสักหน่อยก็แล้วกันเซนะ..

                                                       ถ้าฉันรอดไปได้น่ะนะ...

                                                       ในที่สุดมันก็ได้ขยับตัวเพื่อมุ่งตรงมาทางนี้ ใช่แล้ว มันคือความตาย...

202


                                                    แต่ก็ถือว่าเขายังคงเป็นอัจฉริยะอยู่ดี

                                                    สรุปก็คือเขาไม่เคยแพ้ใครเลยทั้งนั้นหากเป็นการต่อสู้ในเกมแบบ 1 ต่อ 1...

                                                     "นายน่ะพลาดแล้วที่มาสู้กับฉันตัวต่อตัวผนึกนี้น่ะจะไม่หยุดทำงานจนกว่าฉันจะตายสรุปง่ายๆก็คือนายน่ะจะขยับไม่ได้สัก 100 ปีกว่าจะถึงตอนนั้นแผนการและองค์กรณ์ของพวกนายก็คงจะถูกฉันจัดการหมดแล้วล่ะ"

                                                     "'งั้นนี่ก็คงจะเป็นการดวลที่สนุกสินะ"

                                                     "นายหมายความว่ายังไง"

                                                     "ฉันเองก็เหมือนกับแก เป็นคนที่ถ้าสู้ 1 ต่อ 1 แล้วยังไม่เคยแพ้ใครมาก่อนเลย..."

                                                     มันได้ใช้พลังอันมหาศาลของตนระเบิดออร่าสีดำออกมาจากภายในร่าง และเพราะพลังนั้นของมันจึงทำให้ผนึกเริ่มมีรอยร้าวเปลวเพลิงสีฟ้าที่ลุกโชนอยู่บนหัวของมันได้เริ่มลามไปทั่วร่างจนในที่สุดร่างของมันก็ได้มีไฟลุกขึ้นทั้งตัว

                                                     และมันก็ได้ลามมาถึงวงแหวนอาคมที่มาโกโตะทำไว้ก่อนจะเผามันจนมอดไหม้ไปในที่สุด สัญชาตญานของเขากำลังบอกว่าไม่ดีแน่หากยังอยู่ใกล้ๆตัวเขาจึงได้กระโดดไปข้างหลังเพื่อถอยกลับมาตั้งหลัก

                                                      ร่างกลายของมันได้เริ่มการเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว และมันก็ดูเหมือนกับการรวมร่างแต่มันไม่ใช่ มันคืออวตาร....

201


                                             "นายคงจะมีคำถามอยู่ในหัวแล้วสินะว่าสิ่งนี้มาได้ยังไงงั้นฉันจะอธิบายให้เอง มันมาจากตอนที่ฉันยิงเลเซอร์ใส่นายยังไงล่ะ!"

                                             ย้อนกลับไปในตอนที่เขาปล่อยแสงเลเซอร์พุ่งออกมาใส่ king of dark ในตอนนั้นเขาได้คำนวณทุกๆอย่างเอาไว้ก่อนแล้ว การฟันแต่ละครั้งเขาก็ทำเพื่อสร้างวงแหวนเวทย์นี้ขึ้น เช่นเดียวกันการโจมตีที่เขาเผลอเปิดช่องว่างเอาไว้นั้นความจริงแล้วมันก็คือแผนของเขาที่ล่อให้อีกฝ่ายเห็นและโจมตีจากจุดที่เขาสร้างขึ้นเพื่อให้ตนเองสามารถสวนกลับได้อย่างง่ายดายในยามที่อีกฝ่ายติดกับ

                                             มาโกโตะนั้นมีประสบการณ์การเล่นเกมมาเยอะพอสมควรและที่เขาชอบมากคือประเภทของเกม MMO ซึ่งเป็นเกมในโลกเสมือนจริงซึ่งในยุคนี้กำลังพัฒนาขึ้นมา

                                             และในเกมประเภทนี้ก็จะมีการวางแผน ลงดันเจี้ยน กิลด์ และอีกมากมายที่น่าสนใจในโลกเสมือนแห่งนั้นเยอะแยะมากมาย

                                             ในการต่อสู้ครั้งนี้เขาก็ได้ใช้ความสามารถที่ได้รับมาจากเกมให้เป็นประโยชน์อย่างสูงสุด

                                             และสิ่งที่เขาชอบมากที่สุดนั่นก็คือการแข่งแบบ PVP (player vs player) หรือก็คือการต่อสู้ระหว่างผู้เล่นด้วยกัน

                                             ในเกมแนวนี้ผู้เล่นส่วนใหญ่มักจะคิดว่าบอสในดันเจี้ยนจะรับมือยากที่สุดเพราะค่า hp ที่สูง สกิลที่รุนแรง บางครั้งก็มีสกิลเรียกลูกน้องเก่งๆ

                                             แต่หากมองในอีกแง่นึงซึ่งเป็นแง่ของระบบเหล่าบอสที่ทุกคนคิดว่ามันยากนักยาากหนานั้นก็ไม่ต่างอะไรจากเครื่องจักรที่ใช้ตามโรงงาน

                                             มีอยู่ช่วงนึงที่มาโกโตะสนใจในตัวของระบบเกมพวกนี้และก็มีนักออกแบบระบบของเกมทาบทามให้ไปลองดูงานที่ศูนย์วิจัยโดยตรงและนั่นเองจึงทำให้เขาได้เห็นกลไกของระบบทุกอย่างไล่ตั้งแต่การวางโปรแกรม การดีไซน์ตัวละคร การกำหนดลักษณะต่างๆ

                                             และเหล่าบอสในเกมเองก็ไม่ต่างกัน


                                             พวกมันเองก็ถูกตั้งระบบเอาไว้เช่นเมื่อโดนตีจากทางซ้ายก็จะใช้หางปัด เมื่อโดนโจมตีจากทางด้านหน้าให้ใช้ดาบฟันพวกมันทิ้ง
และบอสแต่ละตัวนั้นก็จะมีฟังก์ชันพิเศษขึ้นอยู่กับระดับของพวกมันในเกมซึ่งล้วนแล้วแต่มีรูปแบบที่แน่นอน

                                             สรุปก็คือหากเรารู้กลไกการตอบสนองของมันเราก็สามารถรับมือได้ไม่ยาก

                                             แต่บอสบางตัวก็ใช่ว่าแค่ดักทางมันได้จะทำให้ชนะ

                                             แน่นอนว่า GM คงไม่ยอมให้มันง่ายดายขนาดนั้นหรอกเพราะไม่งั้นเกมก็จะเจ๋งไม่เป็นท่า



                                              และสิ่งที่ทำให้ผู้เล่นส่วนมากไม่สามารถผ่านด่านของบอสไปได้นั่นก็คือ LV ซึ่งรวมไปถึงค่าพลังเข้าไปด้วย

                                              LV หรือ Level มันก็คือสิ่งที่พบได้ในเกมทั่วไปซึ่งหากเปรียบเทียบกับโลกแห่งความเป็นจริงนั่นก็คือ ค่าประสบการณ์

                                              ยิ่งมีเลเวลสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งบ่งบอกถึงประสบการณ์มากขึ้นเท่านั้น

                                              และถึงแม้จะซื้อตัวละครมาแต่ถ้าประสบการณ์การเล่นไม่มีมันก็ไร้ค่า!

                                              แล้วสิ่งนี้มันเกี่ยวอะไรกับการต่อสู้ครั้งนี้!?

                                              คำตอบของเรื่องนี้อยูที่การ pvp ที่บอกไว้ในข้างต้น สำหรับมาโกโตะแล้วเขาสามารถโค่นบอสที่ต้องใช้จำนวนคนมหาศาลได้ด้วยตัวคนเดียวจนเป็นหนึ่งในฉายาของเขา อัจฉริยะนั่นเอง!

                                              ซึ่งมีอีกหลายต่อหลายอย่างที่ทำให้เขาได้เป็นอัจฉริยะ

                                              แต่หลังจากที่เขาเอาชนะบอสในเกมจนเคลียร์ได้หมด เขาจึงเล่น pvp กับคนอื่นเพื่อแก้เบื่อ

                                              และนั่นก็ทำให้เขาติดใจในการ pvp ในที่สุด

                                             
                                              เสน่ห์ของการ pvp กันสำหรับเขามันคือการต่อสู้อันนอกระบบหรือพูดง่ายๆคือการต่อสู้แบบตามใจฉันนั่นเองซึ้งวิธีนี้ทำให้เขาได้เห็นแนวทางใหม่ๆไม่ก็ได้ประสบการณ์ใหม่ๆมา

                                              แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยแพ้ใครเลยแม้สักครั้งเดียว

                                              สถิตการแข่ง pvp รวมทั้งหมดทุกเกมของเขาอยู่ที่ 802,965 ซึ่งสถิติการแพ้ของเขาคือ 0 แต่ทว่ากับมีการเสมอถึง 12 ครั้ง

200

                                               ท่าพิเศษ!

                                                    I

                                                   N

                                                   F

                                                    I

                                                   N

                                                    I

                                                   T

                                                   Y

                                                   L

                                                    I

                                                   N

                                                   E

                                              พลังได้รวมกันที่จุดเดียวนั่นก็คือที่ปลายดาบก่อนที่เจ้าตัวจะพุ่งดาบไปข้างหน้าส่งผลให้เกิดแสงที่คล้ายๆกับแสงเลเซอร์พุ่งออกมาจากปลายดาบ

                                              แสงนั่นได้พุ่งใส่อีกฝ่ายที่กำลังพุ่งมาหาตน ในช่วงก่อนการโดนโจมตีตัวมันได้หมุนตัวโดยใช้น้ำหนักจากดาบทำให้สามารถหลบวิถีของแสงเลเซอร์นั้นไปได้สำเร็จ

                                              "เจ้าหนูถึงพลังที่อัดรวมกันที่จุดๆเดียวจะมีอนุภาพมากก็จริงแต่เพราะมันมีขนาดที่เล็กมากการที่ศัตรูจะรอดพ้นจากการโจมตีของท่านี้ไปได้ก็เป็นเรื่องง่ายๆเช่นกัน!"

                                               แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็เก่งมากที่ไล่ต้อนฉันได้ถึงขนาดนี้เจ้าหนู ฉันคนนี้ต้องขอชมเลย!

                                               "คิดว่าเป็นอย่างงั้นจริงดิ!"

                                               "หมายความว่าไง ห่ะ!"

                                               มันที่ไหวตัวทันจึงสามารถหลบแสงเลเซอร์ที่พุ่งมาจากด้านข้างได้อีกรอบ

                                              

                                               แต่ทว่า! แสงเลเซอร์ที่พุ่งผ่านไปก็ได้วกกลับมาหามันอีกครั้ง  อะไรกัน!?

                                               ด้วยความตกใจมันจึงไม่สามารถหลบท่านี้พ้น

                                               การโจมตีครั้งนี้จึงทำให้มันกระเด็นตกลงสู่พื้นหิมะไปในที่สุด

                                               (อย่างนี้นี่เอง!) สายตาของมันได้จับจ้องขึ้นไปบนฟากฟ้า

                                               ทันทีที่มันมองขึ้นไปทุกอย่างก็ได้กระจ่าง มาโกโตะกำลังขยับดาบไปมาเพื่อบังคับทิศทางของแสงเลเซอร์!

                                               มันสามารถบังคับทิศทางของแสงจากดาบของมันได้สินะ แต่ถ้าอย่างงั้น!

                                               คราวนี้มันได้พุ่งตัวขึ้นไปอีกรอบโดยเป้าหมายเหมือนเดิมนั่นก็คือการฆ่ามาโกโตะ

                                               ทางด้านมาโกโตะจึงได้ขยับดาบไปมาเพื่อใช้แสงเลเซอร์ขัดขวาง แต่ครั้งนี้ทิศทางของมันถูกอ่านออกหมดจนสามารถหลบได้พ้นทั้งหมดและในไม่ช้ามันก็ได้เข้ามาถึงตัวของมาโกโตะ

                                               ดาบของพวกเขาได้ปะทะกันก่อนที่ดาบของมาโกโตะจะถูกแรงจากดาบของมันผลักออกไปจนเปิดช่องโหว่ในที่สุด

                                               "เจ้าหนูจุดบอดของท่าเมื่อกี้นี้มีอย่างเดียวนั่นก็คือการเคลื่อนไหวของมือ หากว่าศัตรูมองการเคลื่อนไหวของมือแกออกเมื่อไหร่มันก็ไม่ยากเลยที่จะหลบมันพ้น!"

                                                "....."

                                                "แกมาได้ไกลมากแล้วเจ้าหนู เพราะงั้นหลับให้สบายเถอะ!"

                                                "โทษทีแต่ฉันยังไม่ง่วงว่ะ!"

                                                คำพูดของเขาได้มาพร้อมกับมืออีกข้างที่กำลังถือบอลพลังงานอะไรสักอย่างเอาไว้อยู่ 

                                                 บ้าน่า! มันได้ตาค้างทันทีที่ได้เห็นสิ่งนั้น

                                                 มือของมันที่กำลังจะฟันในอีกรอบเพื่อเผด็จศึกนั้นพอคำนวณแล้วก็ยังช้ากว่าการโจมตีของมาโกโตะอยู่อีกมาก

                                                 อะไรกัน! ทำไมมันถึงพอดีขนาดนี้!? ช่องโหว่ของเรา ตำแหน่งของเรา ทุกๆอย่างมันจะพอดีเกินไปแล้ว!

                                                 "จงรับไปซะ ท่าพิเศษ อินฟินิตี้ พลาสม่า!"

                                                 บอลที่มีพลังอัดแน่นได้ถูกอัดใส่ร่างของมันก่อนที่ร่างของมันจะปลิวลงไปในกองหิมะอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ยอมล้มลงไปอีกแล้ว

                                                   "คิดว่าของแค่นี้จะทำอะไรฉันได้อย่างงั้นรึ!"

                                                   "ฉันก็เลยเตรียมไอนี่มาเซอร์ไพรส์ให้แกยังไงล่ะ"

                      

                                                   เปี๊ยะ! เสียงดีดนิ้วของเขาได้ดังขึ้น

                                                   "เซอร์ไพรส์ , นี่มัน!?"

                                                   อยู่ก็มีวงแหวนเวทย์ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมาที่เท้าของมัน และเพราะพลังของวงเวทย์นี้จึงทำให้ร่างกายของมันขยับไม่ได้เลย

                                                   มาโกโตะที่บินลงมาจึงได้เดินตรงมาทางนี้พร้อมกับเริ่มเฉลยทุกๆอย่าง