256


                                               "รู้สึกตัวแล้วสินะมาโกโตะคุง.. พวกเรากำลังวิ่งวนไปมาอยู่ที่เดิม"

                                               ราวกับถูกฟ้าผ่าลงมาที่ตัวเขา เด็กหนุ่มได้ลุกขึ้นยืนบนรถพร้อมกับจ้องไปทางคนขับรถที่ดูแล้วไม่น่าไว้วางใจ เซนะที่เห็นท่าไม่ดีจึงยืนขึ้นตามพร้อมกับกอดแขนของมาโกโตะเอาไว้อย่างแน่น

                                                คนขับเองก็ดูเหมือนว่าจะรู้ตัวแล้วว่าถูกจับได้เขาจึงลุกขึ้นมาจากที่นั่งคนขับ ในขณะเดียวกันนั้นพวงมาลัยรถก็ยังคงหมุนและขับต่อไปอย่างไม่หยุดทั้งๆที่ตรงนั้นไม่มีใครบังคับอยู่เลยแท้ๆ
                                           
                                                 เขาได้หันมาทางนี้พร้อมกับค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าว

                                                 ตัวเขานั้นมีรูปร่างสูงผอม ผมสสีน้ำตาล คางเรียวยาว ชุดของเขานั้นเป็นชุดของคนขับรถเมย์แต่พอมองดูดีๆแล้วสภาพของมันกับดูซอมซ่อแบบแปลกๆ ที่ใบหน้านั้นมองเห็นได้ไม่ชัดเพราะดันมีหมวกมาบังเอาไว้อยู่ แต่มาโกโตะกับพอจะคาดเดาใบหน้าของเขาได้แบบลางๆผ่านทางโครงสร้างของใบหน้า

                                                "ในที่สุดก็รู้ตัวแล้วสินะครับ" รอยยิ้มได้ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา ถึงตรงนี้มาโกโตะก็ไม่ไว้ใจเขาอีกต่อไปแล้ว

                                                "พวกฉันว่าจะลงแล้วเดินไปเองแล้วล่ะเพราะงั้นช่วยจอดรถทีจะได้ไหม"

                                                "เกรงว่าผมคงจะทำให้ไม่ได้หรอกครับ"

                                                "เดี๋ยวฉันจะให้ค่าเสียเวลาเพิ่มละกัน"

                                                "งั้นก็พอดีเลยครับ งั้นผมขอชีวิตคุณผู้โดยสารเป็นค่าเสียเวลาละกัน"

                                             

                                                 

255


                                              มีอะไรแปลกๆ! มาโกโตะได้มองไปรอบๆรถเมย์โดยสารที่เหมือนจะสภาพไม่ไหวแล้วอย่างใจจดใจจ่อ

                                              ก็จริงอยู่ว่าที่หิมะตกหนักขนาดนี้คงจะไม่มีไอบ้าคนไหนอยากจะออกเดินทางไปไหนมาไหนนักหรอกแต่ว่าการที่มีแค่พวกเรานั่งอยู่นี่ก็ทำเอาบรรยากาศไม่ค่อยดีเลยแฮะ รถเองก็ดูเก่ามากๆด้วยที่นั่งเองก็ดูสกปรกมากเกินไปถึงจะบอกว่ามันดูสมเหตุสมผลกับการที่ไม่มีใครอยากจะขึ้นก็เถอะแต่มันก็เกินไป
          
                                             ตัวเขาได้ลูบหัวของเซนะไปพลางๆราวกับมันจะช่วยทำให้เขาผ่อนคลายได้บ้าง สาวน้อยเองก็ดูเหมือนจะรู้สึกถึงความกังวลใจเล็กๆที่กำลังก่อตัวขึ้นอยู่ในอกเรื่อยๆจนเธอถึงกับลุกขึ้นมานั่ง

                                             "ป...เป็นอะไรหรือเปล่าเซนะ  อยู่ดีๆก็ลุกขึ้นนั่ง"

                                             "นี่มาโกโตะคุงลองมองออกไปนอกหน้าต่างสิ"

                                             ตัวเขาได้มองออกไปตามคำบอกของเธอจนพบกับป่าสนขนาดใหญ่ที่เห็นได้ทั่วไปตามทางชนบทแบบนี้ก่อนจะหันมาถามด้วยความสงสัย

                                             "แล้วทำไมหรอ?"

                                             "ก็จริงอยู่นะว่าเพราะเป็นแทบชนบทที่ห่างไกลความเจริญแต่ว่านะลองมองมันดูดีๆสิ"

                                             "จ้าๆ~ "ตัวเขาได้ขานรับเธอดุจดั่งสามีที่เชื่อฟังภรรยาด้วยสีหน้างงๆก่อนจะเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติที่คนธรรมดาๆจะไม่มีทางเห็นได้อย่างเด็ดขาด

                                             ภาพของต้นสนต้นเดิมๆที่กำลังฉายซ้ำไปซ้ำมาราวกับกำลังฉายหนังเรื่องเดิมซ้ำๆ
                                           

                                           

254


                                        ในระหว่างที่พวกเขากำลังโดยสารรถเมย์เก่าๆคันนึงอยู่นั้นเซนะก็ได้มองออกไปริมหน้าต่างเพื่อที่จะมองทิวทัศน์รอบๆก่อนจะหันมามองหน้าของมาโกโตะที่กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

                                        "เป็นอะไรไปหรอมาโกโตะคุง" สาวน้อยนั้นเหมือนรู้งาน เธอได้เขยิบเข้ามาใกล้ๆเขาอย่างน่าเอ็นดู หนุ่มน้อยจึงตอบสนองความน่ารักนั้นของเธอด้วยอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น

                                        "ฉันไม่เป็นอะไรหรอกเธอนั่นแหละไหวไหม"

                                        "อะไรไหวหรอ"

                                        "ก็แบบเมื่อคืนนั้นไง ที่ฉันทำเธอหนักไปหน่อยจนแดงไปหมดเลย"

                                        "ก็รู้สึกเจ็บๆอยู่นิดหน่อยนะแต่ว่าไม่เป็นอะไรหรอก"

                                        "ฉันก็อยากจะเชื่อเธออยู่หรอกนะเซนะ แต่เผอิญว่าเธอดันเป็นคนชอบพูดเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจเพราะงั้นฉันคงจะเชื่อเธอไม่ลงหรอก"

                                        "งั้นจะถอดชุดให้ดูเอาไหม"

                                        "แน่นอน! แต่ไม่ใช่ที่นี่รอหาที่เหมาะๆก่อนฉันจะตรวจดูทุกซอกทุกมุมของเธอแบบละเอียดเลย" ตัวเขาได้ใช้มือห้ามเซนะที่กำลังจะเตรียมถอดชุดออกอย่างรู้ทัน สาวน้อยเองก็ดูเหมือนจะเข้าใจได้แล้วจึงหยุดความคิดนี้ไปก่อนที่จะมานั่งซบอกของหนุ่มน้อยอย่างน่ารัก

                                   

253


                                         เช้าวันรุ่งขึ้น!

                                         พวกเขาก็ได้ออกเดินทางจากเมืองนั้นเพื่อมุ่งหน้าไปที่เมืองชิโอมิโดยมีชาวบ้านต่างพากันมายืนโบกมือลาพวกเขากันอย่างอบอุ่น อันที่จริงหิมะนั้นก็ยังตกอยู่แถมมันยังไม่ค่อยจะสงบลงมากนักแต่พวกเขาก็มีเหตุผลที่จะต้องรีบออกเดินทาง

                                         นั่นก็เพราะเบลด้า! หลังจากที่พวกเขาตื่นขึ้นมาและเตรียมจะเรียกเบลด้าที่อยู่ห้องข้างๆมาทานข้าวด้วยพวกเขากับพบว่าเบลด้านั้นได้หายตัวไปอย่างลึกลับและที่เตียงนอนของเขากับพบกับเศษกระดาษที่เขียนข้อความจากเขาเอาไว้ว่า

                                         โทษทีแต่ฉันเป็นห่วงพวกเพื่อนๆก็เลยอยากจะออกเดินทางไปหาพวกนั้นเร็วๆ ถึงจะอยู่ด้วยกันไม่นานแต่ฉันก็สนุกมาก เซนะ มาโกโตะ ฉันหวังว่าพวกนายจะรักกันนานๆนะแล้วก็ขอให้สมหวังกันด้วย พวกนายน่ะเป็นคนดีเกินไปจนฉันไม่อยากจะให้พวกนายต้องมาเป็นอะไรไป ขอโทษด้วยนะสำหรับความหวังดีแต่ต่อจากนี้ฉันจะลุยเดี่ยวเอง จากเบลด้าสุดเท่!

                                        พวกเขาจึงได้รีบออกเดินทางตามเบลด้าไปในทันทีที่ได้อ่านข้อความนี้ท่ามกลางหิมะอันแสนไม่น่าไว้วางใจ

                                        เพราะพวกเขาถามทางจากคนในหมู่บ้านนั้นมาไว้ก่อนแล้วไม่นานนักพวกเขาก็ได้เจอกับถนน และได้รีบโบกมือขึ้นรถเมย์โดยสารแถวนั้นเพื่อมุ่งหน้าสู่เมืองถัดไปไปในทันที

                                         

252


                                      "อยากแล้วสินะ"

                                      "งื้อ..." เสียงตอบของเธอนั้นแผ่วเบามาก คงจะเป็นเพราะว่าเธออาจจะกำลังเขินอายอยู่ก็เป็นได้

                                      แต่แบบนี้ก็มองดูน่ารักไปอีกแบบ "งั้นก็~" มาโกโตะไม่รอช้ารีบผลักเธอลงไปนอนพร้อมกับเอาผ้าห่มสะบัดขึ้นมาห่มร่างของพวกตนจนมิดและเริ่มทำเรื่องลามกกัน

                                      "ม...มาโกโตะคุงอย่าดูดแรงแบบนั้นสิ~ "

                                      "ก็แบบมันอดใจไม่ไหวแล้วนี่น่า~"

                                      "ม...ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้>//////<"

                                      "ทำไมอ่ะ?"

                                      "ก็แบบว่า... ทั้งร่างกายและจิตใจของฉันเป็นของมาโกโตะคุงหมดแล้ว..."

                                      "เซน้าาาาาาา~!"

                                      "ว๊ายยยยย~! มาโกโตะคุงเริ่มมาก็ใส่เลยหรอ! แบบนี้เค้าจะไม่ไหวเอาน้าาาาาา~ !"

                                      อ๊างงงงงง~! เสียงร้องครางของสาวน้อยได้ดังออกมาจากภายในผ้าห่ม ก่อนที่เธอจะถูกทำแบบเดิมอีกกว่าสิบๆครั้ง

                                 
                                     

251


                                   อันที่จริงมาโกโตะก็พูดเกินความจริงไปเยอะพอสมควร

                                   ถึงเธอจะทำตัวเหมือนเด็กอยู่บ้างแต่นั่นมันก็แค่นิสัย ทั้งความสามารถและสติปัญญาของเธอนั้นเติบโตจนล้ำอายุไปไกลโขแล้ว ร่างกายเองก็เช่นกัน ทั้งขนาดหน้าอกที่ใหญ่มากจนไม่คิดว่าจะเป็นขนาดของเด็กสาวมอต้นเอวและสระโพกที่ดูดีอย่างไร้ที่ติเองก็เซ็กซี่ชวนให้ใครหลายๆคนที่เห็นต้องหัวใจเต้นรัวกันไปตามๆกัน

                                   เด็กหนุ่มที่เห็นสาวน้อยน่ารักคนนี้กำลังร้องไห้จึงเขยิบหน้าเข้าไปจูบเธอเบาๆเพื่อให้เธอหยุดร้อง แต่จากตอนแรกที่คิดว่าจะแค่จูบสั้นๆตอนนี้มันกลับเป็นการดูดปากไปเสียแล้ว

                                   ลิ้นของทั้งสองได้พันกันขณะกำลังแลกน้ำลายอยู่แต่ภายในปาก มือของเขาได้เอื้อมเข้าไปกอดเธอเอาไว้แน่นๆจากนั้นมือก็ค่อยๆเริ่มเขยิบต่ำลงมาเรื่อยๆจนสัมผัสกับแก้มก้นของเธอ

                                   มันเป็นสัมผัสอันเนียนนุ่มที่รู้สึกดีมากจนแทบไม่อยากจะหยุดมือ เขาได้คลำมันไปเรื่อยๆจนมีเสียงหลุดของสาวน้อยดังขึ้น เธอเองก็ดูเหมือนจะมีอารมณ์ร่วมเข้าให้เสียแล้ว

                                   การดูดปากของทั้งสองจึงหยุดลงเพื่อให้พวกเขาได้พักหายใจกันก่อน

                                   "ม..มาโกโตะคุง... ฉัน... "

250


                                   ดูเหมือนว่าเธอเองจะรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างจากท่าทางของเขาเธอจึงกอดตอบเขากลับไปก่อนที่สาวน้อยจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงน่าฟัด

                                   "คืนนี้ฉันคงไม่ได้นอนอีกแล้วสินะ~"

                                   "ถ้าเธอไม่ไหวฉันจะหยุดก็ได้นะ"

                                   "ไม่อ่ะๆ ก็แบบถ้ามันทำให้มาโกโตะคุงมีความสุขได้กับแค่ความเหนื่อยแค่นี้น่ะมันจิ๊บๆ"

                                   "ตัวแค่นี้แต่เก่งจังเลยนะเรา" เขาได้คลายกอดออกก่อนจะนำใือข้างหนึ่งมาลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยน

                                   "มาโกโตะคุงทำเหมือนฉันเป็นเด็กเลยอ่ะ"

                                   "ในสายตาของฉันเธอน่ะเหมือนเด็กอายุ 7 ขวบไม่มีผิด"

                                   "ตรงไหนอ่ะ!"

                                   "เกือบหมดทุกตรงเลย"

                                   "โหดร้ายยยยย~!" สาวน้อยถึงกับน้ำตาไหลพรากลงมาอย่างกับน้ำตกด้วยสีหน้าเอ๋อหน่อยๆ

249


                               "เปล่าหรอก.. พอดีว่าฉันลองคิดดูเล่นๆน่ะ"

                               "เธอไม่ต้องคิดมากไปหรอกเซนะ"

                               "ทำไมอ่ะ?"

                               "เพราะว่าการผจญภัยของเรามันยังมีต่อไปอีกเยอะแยะมากมายเลย ทั้งตอนที่พวกเราสร้างบ้านหลังเล็กๆอยู่ ทั้งตอนเข้าโรงเรียน ไม่แน่ว่าบางทีพวกเราอาจจะได้ไปเที่ยวที่อนาคตก็ได้"

                               ที่เขากล่าวมาทั้งหมดมันคือความต้องการของเขาล้วนๆ เขาอยากจะสร้างบ้านให้กับเซนะอยากจะให้เธอได้เรียนหนังสือ และถ้าหากเป็นไปได้ตัวเขาก็อยากที่จะพาเธอไปยังอนาคต อนาคตที่เขาจากมา

                               อยากจะแนะนำเพื่อนๆของเขาให้รู้จัก อยากจะโชว์เทคโนโลยีใหม่ๆจากอนาคตให้เธออึ้ง และอยากจะไปกล่าวขอโทษเพื่อนคนสำคัญ

                               ความฝันได้พุ่งพล่านออกมาเรื่อยๆในหัวของเขาแต่ทว่าทุกอย่างมันคงจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิดทั้งหมด เขาจึงหยุดคิดกับความฝันบ้าบอนั่นแล้วหัวมาสนใจสาวน้อยที่กำลังกอดตนอยู่ข้างๆ

                               และในไม่ช้าตัวเขาก็ได้หันมากอดสาวน้อยร่างเล็กอย่างทะนุถนอม...

248


                                           ไม่นานนักกลิ่นหอมอันแสนน่าเย้ายวนก็ได้พัดโชยออกมาตามสายลมจากข้างหลังของเขา ถึงแม้จะไม่ได้หันไปดูแต่เขาก็สามารถรับรู้ได้ทันทีว่าเป็นเซนะที่กำลังยืนอยู่ด้านหลังฟังจากเสียงฝีเท้าแล้วดูเหมือนว่าเธอจะกำลังเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ อ้อมแขนอันอ่อนนุ่มทั้งสองได้โอบกอดที่คอของเขาจากทางด้านหลัง

                                           มาโกโตะจึงได้หันหน้ามาหาเธอที่กำลังส่งยิ้มหวานให้กับเขาอยู่

                                           "มาโกโตะคุงกำลังทำอะไรอยู่หรอ~"

                                           "ฉันกำลังนั่งรอเธออยู่ไงเซนะ"

                                           ถึงแม้จะเป็นบนเตียงก่อนเข้านอนแต่เธอก็เลือกที่จะใส่ชุดนอนเป็นเพียงแค่เสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวหนึ่งกับชุดชั้นในสีขาวเผยให้เห็นท่อนล่างอันแสนเซ็กซี่แบบสุดๆทำเอาเขาแทบจะอดใจไม่ไหว หน้าอกที่ล้นออกมาจากชุดกำลังวเบียดเสียดไปมาอยู่ข้างหลังของเขา กลิ่นอายของเธอเองก็มีความหอมมากสักยิ่งกว่าพวกน้ำหอมราคาแพงพวกนั้นเสียอีก ตัวเธอที่เพอ่งออกมาจากห้องน้ำหมาดๆนั้นจึงยังมีส่วนที่ยังเปียกๆหลงเหลืออยู่และเพราะแบบนั้นเองชุดที่เธอใส่จึงแนบไปกับเนื้อของเธอจนได้วัมผัสเน้นๆทุกครั้งที่ร่างกายเบียดเสียดกันไปมา

                                           บรรยากาศเองก็เป็นใจให้ไม่น้อย...

                                           ในตอนนี้พวกเขากำลังนั่งคุยกันอยู่บนเตียงแบบสองต่อสอง หากเขาจะลงมือทำอะไรกับเซนะก็คงจะไม่มีใครเข้ามาขัดได้อย่างแน่นอน

                                           สาวน้อยเองก็ดูเหมือนจะยังไม่รู้ตัวเลยว่าเธออาจจะไม่ได้นอนทั้งคืนก็ได้

                                           "นี่มาโกโตะคุงถ้าหากว่าพวกเราไปถึงเมืองชิโอมิได้แล้วล่ะก็การผจญภัยของพวกเราก็คงจะจบลงสินะ"

                                           "ใครบอกเธอมาหรอ?"

                                           

                                           

                                         

247


                                                           "รู้สึกว่าการกระทำมันดูขัดๆกับคำพูดนะ..."

                                                           "พูดมากน่า!" แรงบีบอัดได้เพิ่มขึ้นไปอีกเท่าตัวจนหน้าตาของเบลด้าเริ่มบูดเบี้ยวตามรูปร่างที่กำลังโดนบีบอัด

                                                           "นี่เซนะฉันว่าน่าจะเอาเจ้านี่ไปทำเป็นอาหารมื้อเช้าสักเลยนะ เนื้อดูท่าทางแน่นดีด้วย"

                                                           "ไม่น้า~ !" สัญชาตญาณของมันบอกว่าขืนเป็นแบบนี้ไม่น่ารอดแน่มันจึงรีบพุ่งไปอ้อนเซนะ สาวน้อยตรงหน้าผู้ที่เป็นความหวังเดียวของมันอย่างสุดชีวิต

                                                           "เซน้า~! ช่วยด้วย~!"

                                                           "โอ๋ๆ~ ไม่ต้องกลัวไปนะเบลด้า นี่มาโกโตะคุงก็อย่าไปแกล้งเบลด้าเขามากสิ ดูสิตัวสั่นใหญ่เลย" แล้วก็เป็นไปตามคาดเธอพร้อมที่จะช่วยเหลืออย่างที่คิด เซนะได้อุ้มเบลด้าขึ้นมากอดราวกับแม่ที่กำลังกอดปลอบใจลูกชาย ทว่าก็มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนจะไม่ถูก

                                                           ในระหว่าที่เบลด้ากำลังนอนกอดหน้าอกของเซนะอยู่นั้นมันก็ได้แอบแหงนหน้ามามองเขาด้วยรอยยิ้มอันแสนชั่วร้ายที่ยิ่งกว่าปีศาจเสียอีก

                                                            ไอเจ้าหมอนี่~! สายตาอาฆาตแบบสุดๆได้จ้องไปทางมันพร้อมๆกับปล่อยออร่าสุดน่าสะพรึงกลัวออกมา

                                                            จากค่ำคืนที่แสนจะโรแมนติกจึงจบลงด้วยความแค้นของมาโกโตะที่มีต่อเบลด้าและก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ทั้งสองไม่ถูกกัน เบลด้าเองหลังจากที่กินอิ่มแล้วจึงบินไปนอนบนเตียงของอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ข้างๆกับห้องของพวกเซนะ

                                                            เด็กหนุ่มได้มองขึ้นไปบนท้องฟ้าผ่านทางหน้าต่างของห้องเพื่อแก้เซ็งขณะที่กำลังรอเซนะที่เข้าไปอาบน้ำอยู่นานกว่าครึ่งชั่วโมง

246


                                               "ว่าแต่มาโกโตะคุงรีบทานต่อเถอะ"

                                               "ค๊าบๆ~ กลัวอาหารเย็นหมดก่อนใช่ไหมล่ะ~"

                                               "เปล่านะ มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก.."

                                               "อ้าว.. งั้นกลัวอะไรอ่ะ?"

                                               เซนะได้จ้องมองต่ำลงมาที่โต๊ะอาหารตัวเขาจึงมองต่ำตามเธอลงมาจนพบกับเบลด้าที่สวาปามอาหารไปจนครึ่งโต๊ะแล้ว

                                               "กลัวเบลด้าจะทานหมดก่อนน่ะ"

                                               "นี่แก~ !!!"

                                               "แว๊กกกกก~ !" มาโกโตะได้รีบลุกขึ้นไปจับเบลด้าที่กำลังอ้าปากเตรียมพร้อมจะกินสเต็กที่อยู่บนจานมามะเหงกหัวไปมาอย่างน่าโมโห

                                               "ไอเราก็ว่าอยู่ว่าทำไมอาหารมันหายไปไหนที่แท้ก็เพราะนายนี่เองเบลด้า"

                                               "ก็พวกนายมัวแต่เลิฟซีนกันอยู่ฉันก็เลยกลัวว่าอาหารมันจะเย็นหมดสักก่อนก็เลยจะช่วยกินให้ก็เท่านั้นเอง~ "

                                               "แหม่ๆ~ ขอบคุณสำหรับความหวังดีน้า~ ช่างน่าซึ้งใจจริงจริ๊งงงงงง~"
แรงอัดได้เพิ่มขึ้นไปอีกเท่าตัวจนเริ่มเห็นหน้าของเบลด้าเปลี่ยนรูปร่างจากทรงกลมบล็อกเป็นทรงกระบอกและมันก็ค่อยๆแคบลงเรื่อยๆ  ใจเย็นๆเพ่~

245


                                         แต่อันที่จริงเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องนึกภาพให้เสียเวลาเพราะคนที่ทำอาหารจานนี้ได้นั่งทานอาหารอยู่ตรงหน้าของเขาอยู่แล้ว

                                         "เธอทำอาหารจานนี้สินะเซนะ" คำถามนี้เขาแทบจะไม่ต้องการคำตอบใดๆเลย นั่นก็เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นคนทำ

                                         รสชาติอันแสนมหัศจรรย์ที่ยิ่งกว่าเวทย์มนต์นี้คนที่จะทำอาหารจานแบบนี้ได้เท่าที่เขารู้จักก็มีเพียงแค่สองคนเท่านั้นนั่นก็คือแม่ของเขากับเซนะ....

                                         "รู้ได้ไงอ่ะ" สาวน้อยได้ถามขึ้นก่อนจะกัดผลของเชอรี่เป็นคำเล็กๆและทานมันเข้าไปอย่างช้าๆ

                                         "อาหารของเธอฉันกินอยู่ทุกวันเพราะงั้นทำไมแค่นี้ฉันจะไม่รู้ล่ะ" ถึงความจริงมันจะมีมากกว่านั้นก็เถอะ... ตัวเขาไม่อยากจะพูดออกมาสักเท่าไหร่นักเพราะที่ตรงนี้นอกจากพวกเขาแล้วก็ยังมีพนักงานรวมถึงนักบรรเลงเพลงอยู่ห่างจากพวกเขาไปแค่ไม่กี่เมตร

                                         แต่ที่แน่ๆอาหารของเธอนั้นพูดได้เต็มปากเลยว่า

                                         เหนือกว่าอาหารของโรงแรมนี้อยู่หลายขุมมาก ต่อให้เป็นเชฟที่เก่งกาจขนาดไหนมาทำแข่งกับเธอก็ยังยากที่จะเอาชนะรสชาตินี้ของเธอลงได้

                                         สาวน้อยที่ได้ฟังแบบนั้นจึงทำหน้ามุ่ยออกมา

                                         "อะ..อ้าวเป็นอะไรไปหรอทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ"

                                         "ก็มาโกโตะคุงรูทันอ่ะ เลยอดเซอร์ไพส์เลย"

                                         "ข..ขอโทษละกัน แฮะ แฮะ..."

244 


                                   เดิมทีที่ที่พวกเขานั่งคุยกันอยู่นั้นก็เป็นที่รับประทานอาหารได้อยู่แล้วซึ่งนั่นก็หมายความว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องเดินออกไปนั่งทานข้าวกันที่อื่นเลยแม้แต่น้อย แต่ความคิดของพวกเขาก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อเจอกับโต๊ะอาหารบนดาดฟ้าของโรงแรมที่ตอนนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งจนมองเห็นดวงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับบนฟากฟ้าได้อย่างชัดเจน
                                   ซึ่งกลุ่มดาวเหล่านี้ยิ่งทำให้บรรยากาศในการทานข้าวได้อรรถรสเพิ่มขึ้รนไปอีก คงเพราะเป็นแถบชนบทจึงสามารถเห็นดาวได้ชัดเจนงั้นสินะแถมมันยังสวยยิ่งกว่าของท้องฟ้าจำลองอีกด้วย  ฉันไม่แปลกใจเลยที่เธอรีบเรียกพวกเรามาเซนะ....  มาโกโตะได้หันหน้าไปหาเธอพร้อมกับรอยยิ้ม และเซนะเองก็ได้ยิ้มตอบเขากับมา 
                                   และก็เป็นจังหวะเดียวกับที่พวกเขาส่งยิ้มให้กัน เสียงดนตรีจากการบรรเลงเพลงของนักดนตรีที่อยู่ข้างหลังก็ได้เริ่มต้นขึ้นมาโกโตะที่เกิดนึกสงสัยจึงหันไปมองทางต้นเสียงโดยคอนดักเตอร์หรือคนที่เป็นผู้คุมเพลงได้หันมายิ้มให้กับมาโกโตะ มันเป็นรอยยิ้มจากชายแก่ๆคนหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกว่ามันอบอุ่นมากๆ 
                                   เขาที่หันไปสบตากับคอนดักเตอร์แก่ๆราวกับพ่อบ้านคนนั้นได้สักพักจึงได้หันกลับมาหาเซนะเพื่อเป็นการไม่ให้เสียโอกาส   
                                   หลังจากที่พวกเราทั้งสามนั่งลงบนโต๊ะทานอาหารก็ได้มีการยกอาหารมาเสิร์ฟแทบจะทันทีโดยอาหารนั้นออกแนวไปทางอาหารฟูลคอร์สออกแนวอิตาลีซึ่งอาหารบางจานก็ดูประณีตและสวยงามจนแทบจะไม่อยากจะทานสิ่งสวยงามเหล่านี้เลย
                                   ถึงจะเป็นแถบชนบทแต่การบริการนั้นกับรู้สึกเทียบเท่ากับโรงแรมหรือภัตคารใหญ่ๆภายในเมืองไม่มีผิด ความคิดนี้ได้ผุดขึ้นมาจากความรู้สึกของเขาหลังจากที่ได้รับประทานอาหารท่ามกลางบรรยากาศรอบๆที่ดูสุดยอดมากๆ
                                   ตัวเขาที่กำลังเพลิดเพลินกับทุกอย่างที่ดูดีมากๆนี้แล้วกับต้องหยุดชะงักเมื่อเจอกับอาหารจานหนึ่งที่ดูแตกต่างจากทุกๆจานที่เขาเคยกินและเห็นมาจากที่นี่ ระดับอาหารของมันแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดเจนมากๆ ทั้งความประณีต ความชำนาญ ทักษะ ทุกๆอย่างของคนทำได้บ่งบอกออกมาจากอาหารจานนี้หมดแล้ว
                                   ตัวเขาไม่รอช้ารีบตัดมันเป็นชิ้นเล็กก่อนที่จะนำมันเข้าไปในปากทันที รสชาติของอาหารจานนั้นได้เกินคำว่าอร่อยไปแล้ว ทั้งสัมผัสอันเหนียวนุ่ม รสชาติแฝงมากมาย เครื่องเทศต่างๆอีกหลายชนิด เพียงแค่คำแรกเท่านั้นเขาถึงกับวางมีดกับซ่อมลงแล้วนึกถึงหน้าของคนทำอาหารจานนี้ได้อย่างชัดเจน

243


                                           "ฉันว่าบางทีนายก็แสนรู้เกินไปนะเบลด้า"

                                           "นี่นายหลอกด่าฉันใช่ไหม"

                                           มังกรจิ๋วได้ทำท่าทางไม่พ่อใจแก่เด็กหนุ่ม แต่ท่าทางมันดูน่ารักเกินไปจนดูขัดกับอารมณ์ในตอนนี้เลย

                                           ถ้าเป็นเซนะคงไม่วายพุ่งเข้าไปกอดเบลด้าแน่ๆ มาโกโตะรีบนึกภาพของสาวน้อยสุดน่ารักที่พุ่งเข้ามากอดมังกรกระต่ายตัวนี้พร้อมกับเอาหน้าถูๆไถๆไปมาได้อย่างชัดเจน

                                           หลังจากที่ทั้งสองคนคุยกันอยู่นานไม่นานนักเซนะในชุดผ้ากันเปื้อนก็ได้เดินมาตามพวกเขาทั้งสองไปทานข้าว ทันทีที่พวกเขาเห็นชุดของเธอก็ถึงกับรับดาเมจนี้ไม่ไหวจนเลือดกำเดาถึงกับไหลย้อยลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก

                                           ถึงจะบอกว่าเธอในชุดกันเปื้อนแต่เธอก็ไม่ได้ใส่เพียงแค่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียวแต่อย่างใด ชุดของเธอที่เป็นชุดนักเรียนสีแดงขาวก็ยังสวมอยู่เพียงแต่ว่ามันถูกเพิ่มเข้ามาด้วยผ้ากันเปื้อนสีขาวซึ่งในยามปกติเซนะก็เป็นคนที่น่ารักมากอยู่แล้ว เธอที่มาพร้อมกับความน่ารักเมื่อรวมกับผ้ากันเปื้อนสีขาวก็ทำให้ค่าความน่ารักเพิ่มขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัวเลยก็ว่าได้

                                           พลังทำลายล้างนี้สามารถทำให้เด็กหนุ่มกับมังกรหนุ่มแทบจะกระอักเลือดกันไปตามๆกันเลยก็ว่าได้

                                           อึ่ก.. พลังทำลายสูงมาก!

                                           "อยู่นี่เองมาโกโตะคุงแล้วก็เบลด้าด้วยตอนนี้ได้เวลาทานข้าวแล้วนะรีบไปทานมันก่อนที่จะเย็นดีกว่านะเดี๋ยวจะจืดหมด กำลังร้อนๆได้ที่เลยด้วย"

                                           "จ้าาาา~ " ทั้งสองพร้อมใจกันพูดออกมาอย่างพร้อมเพียงก่อนจะเดินนำเซนะไปยังห้องอาหาร