256


                                               "รู้สึกตัวแล้วสินะมาโกโตะคุง.. พวกเรากำลังวิ่งวนไปมาอยู่ที่เดิม"

                                               ราวกับถูกฟ้าผ่าลงมาที่ตัวเขา เด็กหนุ่มได้ลุกขึ้นยืนบนรถพร้อมกับจ้องไปทางคนขับรถที่ดูแล้วไม่น่าไว้วางใจ เซนะที่เห็นท่าไม่ดีจึงยืนขึ้นตามพร้อมกับกอดแขนของมาโกโตะเอาไว้อย่างแน่น

                                                คนขับเองก็ดูเหมือนว่าจะรู้ตัวแล้วว่าถูกจับได้เขาจึงลุกขึ้นมาจากที่นั่งคนขับ ในขณะเดียวกันนั้นพวงมาลัยรถก็ยังคงหมุนและขับต่อไปอย่างไม่หยุดทั้งๆที่ตรงนั้นไม่มีใครบังคับอยู่เลยแท้ๆ
                                           
                                                 เขาได้หันมาทางนี้พร้อมกับค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าว

                                                 ตัวเขานั้นมีรูปร่างสูงผอม ผมสสีน้ำตาล คางเรียวยาว ชุดของเขานั้นเป็นชุดของคนขับรถเมย์แต่พอมองดูดีๆแล้วสภาพของมันกับดูซอมซ่อแบบแปลกๆ ที่ใบหน้านั้นมองเห็นได้ไม่ชัดเพราะดันมีหมวกมาบังเอาไว้อยู่ แต่มาโกโตะกับพอจะคาดเดาใบหน้าของเขาได้แบบลางๆผ่านทางโครงสร้างของใบหน้า

                                                "ในที่สุดก็รู้ตัวแล้วสินะครับ" รอยยิ้มได้ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา ถึงตรงนี้มาโกโตะก็ไม่ไว้ใจเขาอีกต่อไปแล้ว

                                                "พวกฉันว่าจะลงแล้วเดินไปเองแล้วล่ะเพราะงั้นช่วยจอดรถทีจะได้ไหม"

                                                "เกรงว่าผมคงจะทำให้ไม่ได้หรอกครับ"

                                                "เดี๋ยวฉันจะให้ค่าเสียเวลาเพิ่มละกัน"

                                                "งั้นก็พอดีเลยครับ งั้นผมขอชีวิตคุณผู้โดยสารเป็นค่าเสียเวลาละกัน"