174


                                      ทั้งสองได้เดินทางเพื่อเตรียมที่จะออกจากป่าโดยทุกอย่างเริ่มเป็นไปอย่างราบรื่นจนน่าแปลกใจ มาโกโตะที่มาจากอนาคตเขาได้ใช้เทคโนโลยีที่ติดตัวมาโดยหาข้อมูลทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับโลกที่เขากำลังอยู่จนทราบข้อมูลคร่าวๆผ่านทางจอแท็บสีฟ้าขนาดเล็ก

                                      จอสีฟ้านี้หากเป็นโลกยุคนี้ก็ยังไม่มีการพัฒนามากสักเท่าไหร่เพราะเนื่องจากมีค่าใช้จ่ายที่สูงและมีกลไกการทำงานที่ซับซ้อนมากรวมทั้งยังเป็นระบบที่ยังไม่สมบูรณ์ดีพอจึงทำให้แทบจะยังไม่รู้จักอย่างกว้างขวางมากนัก

                                      ทว่าก็มีสององค์กรณ์ที่กำลังใช้มันอยู่อย่างทั่วถึงและในไม่ช้าพวกเขาก็จะนำพาให้คนของยุคนี้ก้าวกระโดดไปอย่างรวดเร็ว

                                      ส่วนทางด้านของเซนะเองเธอได้ใช้ความสมารถของเธอในการสื่อสารกับสัตว์ถามทางจากพวกมันที่บังเอิญเดินมาเจอกันไล่ตั้งแต่ หมูป่า หมาป่า หมี กระต่าย แรคคูน กระรอกและอื่นๆอีกมากมายหลายชนิด

                                      ความสามารถของเธอมันมีประโยชน์มากสักจนดึงดูดความสนใจของมาโกโตะมาทางเธอได้อย่างหมดจด

                                      ยิ่งเธอทำอะไรที่น่าเหลือเชื่อขึ้นก็ยิ่งทำให้เขาสนใจมากกว่าเดิม

                                      เธอนี่มันสุดยอดของสุดยอดจริงๆเซนะ....

                                      ในช่วงบ่ายของวันทั้งสองก็ได้มาถึงจุดที่จะพักแห่งใหม่ซึ่งนั่นก็คือน้ำตก พิกัดนี้ได้มาจากความสามารถในการหาข้อมูลของมาโกโตะกับความสามารถในการสื่อสารของเซนะ

                                      ทั้งสองได้มองหน้าสบตากันก่อนที่จะยิ้มให้กันและกันตามประสาเด็กๆ หากแต่ว่าความคิดนั้นไม่ใช่

                                      "ฉันคิดว่าพวกเราควรจะพักผ่อนกันที่นี่จะดีไหมมาโกโตะคุง"

                                      "ฉันก็คิดว่างั้นเหมือนกันอีกอย่างมันก็เป็นเรื่องจำเป็นสำหรับเด็กผู้หญิงจะต้องอาบน้ำอยู่แล้วซิจริงไหม" เขาได้เหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อยโดยไม่ให้เธอทันได้เห็น

                                      "อื้ม~! งั้นฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะ"

                                      "โอเคร~! "

                                      ถึงแม้การสนทนาจะเหมือนกับเด็กๆทั่วไปคุยกันแต่หากวิเคราะห์ดูดีๆแล้วจะเห็นว่ามันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิด

                                      พักผ่อน ความหมายของมันคือการได้ทำกิจกรรมนันทนาการจนรวมไปถึงการหยุดทำกิจกรรมต่างๆเพื่อพักสมองแต่สถานการณ์ในป่านี้ถ้าหากเป็นคนปกติทั่วๆไปที่กำลังหลงป่าคงจะไม่มีใครคิดจะใช้ที่นี่เป็นจุดพักแน่ๆเพราะมันจะเป๊นเป้าหมายของสัตว์ป่าที่มากินน้ำจากธารน้ำตกและถึงแม้ว่าเซนะจะคุยกับสัตว์ได้แต่เธอก็ยังไม่ได้พูดสักคำเลยสัตว์ที่เธอพูดด้วยนั้นจะเชื่องกับเธอทุกตัวเสมอไป

                                        สรุปก็คือมาโกโตะต้องห้ามประมาทแม้แต่วินาทีเดียวโดยเด็ดขาด

                                        ทางด้านของมาโกโตะที่ตอบกลับคืนไปแบบนั้นจึงเป็นการท้าทายเซนะเป็นนัยๆว่าฉันสามารถปกป้องเธอได้ทุกที่ทุกเวลาและทุกสถานการณ์ ยิ่งไปกว่านั้นคือเขามั่นใจในฝีมือของตนเองมากแถมยังอยากจะโชว์ฝีมือให้เธอเห็นอยู่เต็มแก่แล้ว

                                        หี! มาเลยเจ้าพวกสัตว์ร้ายหรืออะไรก็ช่างออกมาเพื่อให้ฉันโชว์พาวต่อหน้าเธอซะดีๆ~ ออกมาเล๊ยยยย~!!!

                                        แต่บางทีสิ่งที่เขาคิดไว้มันก็อาจจะไม่ใช่เสมอไป

                                        ยกตัวอย่างก็เช่นตอนนี้...

                                        มาโกโตะได้ลงมาแช่น้ำด้วยคำเชิญของเซนะโดยมีใบหน้าไม่พอใจเธอเป็นอย่างมากผุดขึ้นมา

                                        "นี่เซนะรู้ไหมว่าการที่พวกเราทั้งสองคนมาอาบน้ำพร้อมกันแบบนี้ซึ่งก็ทำตามคำเชิญของเธอมันเป็นการเปิดช่องโหว่ให้สัตว์ต่างๆโจมตีเราได้ง่ายๆเลย" เด็กหนุ่มได้บ่นให้กับสาวน้อยที่กำลังแช่น้ำอยู่ตรงหน้าฟัง
สาวน้อยตรงหน้าจึงตอบกลับมาด้วยสีหน้าสบายๆ

                                        "พวกเขาไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ"
     
                                        "ขอเหตุผลประกอบด้วย"

                                        "ก็แบบถ้าทำจริงๆป่านนี้พวกเขาก็คงทำตั้งแต่ตอนที่พวกเราเดินออกมาจากถ้ำแล้วล่ะค่ะ"

                                       


                                   


















                                 

173


                     
                                                 กลัวที่จะฆ่าคน... มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกมากที่เธอคิดแบบนั้นโดยปกติที่หยิบจับอาวุธขึ้นมาของมนุษย์นั่นก็เพื่อป้องกันตัวเองจากภัยอันตรายทั้งปวงที่เข้ามาใกล้ตนโดยสิ่งนั้นก็ไม่ต่างจากสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของสัตว์สักเท่าไหร่นัก

                                                  แล้วการที่เธอพูดแบบนี้มันก็คิดได้เพียงแค่สองอย่าง หนึ่งคือเธอกลัวที่จะฆ่าคนไม่อยากจะทำให้ใครบาดเจ็บ สองคือเธอไม่ใช่พวกที่ถูกล่าแต่เป็นผู้ที่ล่าอย่างแท้จริง เพียงแค่ได้ดูอาการของเธอเขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่า มันเป็นอย่างหลัง...

                                                  "เซนะเธอไม่ต้องกลัวไปหรอก ถ้าหากเธอมีฉันอยู่ด้วยเธอก็หมดห่วงเพราะว่าฉันจะเป็นดาบให้เธอเอง..."

                                                   เขาได้เข้าไปโอบกอดร่างของสาวน้อยที่กำลังตัวสั่นเสมือนโอบกอดลูกแมวน้อยที่ตกลงไปในน้ำ เขาได้ลูบหลังของเธออย่างเบาๆเพื่อช่วยปลอบโยนเธอ

                                                   ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพิเกียถึงเป็นห่วงเธอขนาดนี้...

                                                   ยิ่งอยู่ด้วยกันนานเข้าเขาก็ยิ่งรู้จักเซนะมากขึ้นไปอีก มันช่างเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกับเพื่อนสนิทของเขาลิบลับ

                                                   เธอคนนั้นทั้งใจดีและดูสมบูรณ์แบบไปหมด ความตั้งใจของเธอไร้ที่ติและไม่เคยสั่นคลอนลงเลยแม้แต่น้อยซึ่งผิดกับเซนะที่อ่อนไหวได้ง่ายลิบลับ

                                                    แต่นั่นก็ทำให้เขาอยากที่จะปกป้องเธอมากยิ่งขึ้น

                                                    สายตาของเขามองว่าตนคืออัศวิน!

                                                    เป็นอัศวินที่จำเป็นสำหรับหญิงสาวตรงหน้า!

                                                    ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของเขากำลังแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกายของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ พอเธอรู้สึกตัวอีกทีความกลัวจนตัวสั่นแบบเมื่อกี้ก็ได้หายไปจนหมด

                                                    สาวน้อยได้เงยหน้าขึ้นมามองเด็กหนุ่ม ถึงแม้ความสูงจะห่างกันอยู่นิดนึงแต่เธอก็รู้สึกได้ถึงความเป็นผู้ใหญ่จากตัวของมาโกโตะ

                                                    "ขอบคุณนะมาโกโตะคุง"

                                                    "ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ต้องคิดมากไปหรอกนะนั่นก็เพราะว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วยังไงล่ะ"

                                                    "เพื่อน... นั่นสิเนอะ เพื่อน!"

                                                    เธอถึงกับยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว

                                                    "เซนะถ้าหากว่าเธอไม่มีที่จะไปแล้วจริงๆพอหลังจากที่ฉันเคลียร์ปัญหาของฉันหมดลงแล้วเธอจะมาอยู่กับฉันก็ได้นะ ฉันยินดีที่จะต้อนรับเธอเสมอเลย"

                                                   "อื้ม~! ถ้าถึงตอนนั้นแล้วฉันยังไม่เปลี่ยนใจก็ขอฝากตัวด้วยนะ~" เธอได้กอดคืนกลับไป มันเป็นหนึ่งในนิสัยของเธอที่ออกจะแปลกๆไปสักหน่อยตรงที่เวลาใครทำอะไรดีๆให้เธอเธอก็มักจะทำแบบเดียวกันคืนกลับไป

                                                   ถึงแม้ว่าหน้าอกอันยิ่งใหญ่จะเบียดเสียดร่างของเด็กหนุ่มอยู่แต่เขาก็ไม่คิดถึงเรื่องลามกเลยแม้แต่นิดเดียว สำหรับเด็กหนุ่มอย่างมาโกโตะคิดกับเซนะในตอนนี้เป็นเพียงแค่น้องสาวสุดอ่อนแอที่ต้องปกป้องเอาไว้ให้ได้...

                                                 

                                                 

172


                                            "แต่ถึงจะว่างั้นก็เถอะนะ.. แล้วไหงต้องหันหน้ามาทางนี้ขณะที่เปลี่ยนชุดด้วยล่ะ!" เด็กหนุ่มได้ตระโกนใส่เด็กสาวขณะที่กำลังถอดเสื้อคลุมออก

                                            มันเป็นเรื่องที่ต่อให้เป็นเด็กก็รู้เลยว่ามันไม่ถูก

                                            "กะ..ก็แบบมันอุ่นใจกว่านิ!"

                                            "อุ่นใจของเธอทำฉันหัวใจจะวายเลยนะรู้ไหม!"

                                            "ไม่รู้วววว~!"สาวน้อยได้พูดออกมาจากใจจริงขณะที่กำลังปล่อยผม แต่มาโกโตะดันคิดว่าเป็นการยั่วโมโหบวกกับอารมณ์ที่พรุ่งพล่านจึงทำให้เจ้าตัวพุ่งเข้าใส่เซนะจนล้มลงไปนอนคร่อมกันในที่สุด

                                            "ว๊ายยย~ จะทำอะไรน่ะมาโกโตะคุง" แค่ปล่อยผมทุกอย่างก็เปลี่ยน ทั้งคำพูด ทั้งกลิ่นหอม ทั้งใบหน้า มันทำให้เธอดูเป็นสาวขึ้นมาทันที

                                            "นี่เธอรู้ไหมว่าที่ทำอยู่มันก็ไม่ต่างจากการเอาน้ำมันไปราดกองไฟหรอกนะ ที่นี่มีแค่ฉันกับเธออยู่สองต่อสองเข้าใจไหมว่าฉันกำลังจะทำอะไรกับเธอต่อจากนี้"

                                            "ไม่เข้าใจนะ" เธอได้แสดงสีหน้าเอ๋อๆออกมาอีกครั้งซึ่งมันยิ่งทำให้กองไฟที่ลุกอย่าแล้วลุกขึ้นไปอีก

                                            "งั้นคืนนี้ฉันจะสอนเธอเอง จะสอนแบบไม่มีวันลืมเลย~!!!"

                                            "กรี๊ดดดดดด~!!!!"

                                            เสียงร้องของสาวน้อยได้ดังขึ้นมาอีกเป็นระยะๆ ค่ำคืนแห่งการพบกันครั้งแรกของทั้งสองคนมันได้ฝังใจของกันและกันจนไม่มีวันลืมเลือนอย่างแน่นอน

                                            หลังจากพระอาทิตย์ยามเช้าขึ้นก็เป็นเวลาออกเดินทางที่ดีสำหรับการหาทางออกไปจากป่าแห่งนี้ ทั้งสองได้เดินเคียงคู่กันไปอย่างกับคนรัก ก่อนออกเดินทางพวกเขาก็ได้ทานอาหารและอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยเพราะความช่วยเหลือจากหมีตัวเมื่อวานจึงทำให้การเดินทางดูสมกับเป็นการเดินทางผจญภัยมากขึ้น

                                             ชุดของทั้งสองได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงจากเมื่อวานฝั่งของมาโกโตะยังคงคอนเซปเป็นชุดนักเรียนเอาไว้แต่ที่เปลี่ยนมาคือเปลี่ยนจากเสื้อคลุมเป็นเสื้อทับ ฝั่งของเซนะก็ได้เปลี่ยนจากชุดของผู้ชายมาเป็นชุดของผู้หญิงแบบเต็มตัว

                                             ผมยาวสลวยสีส้มได้ทำให้มีกลิ่นกายรอยฟุ้งไปทั่ว รอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ได้ทำให้อหล่าสัตว์ที่ถูกจ้องถึงกับเป็นลมหงายเก๋ง ชุดที่เธอสวมก็เป็นชุดนักเรียนที่แม่ของมาโกโตะเคยใส่ตอนเรียนเรื่องการบินและการบริการโดยสาเหตุที่ดันมีชุดพวกนี้ในคลังก็เพราะแม่ของตนแอบยัดเข้ามาโดยแฝงไปด้วยความคิดอกุศลอย่างเต็มเปี่ยม

                                             แต่ในระหว่างการเดินทางก็ได้เกิดการสนทนาจิกกัดระหว่างสองคนนั่นขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

                                             "ว่าแต่เรื่องเมื่อคืนทำไมเธอถึงต้องร้องลั่นขนาดนั้นด้วยล่ะ"

                                             "ไม่ร้องน่ะสิแปลก!"

                                             "แห่ม.. ฉันแค่จับเธอเปลี่ยนชุดเองนะ"

                                             "ก็ฉันทำเองได้นี่น่า~!"

                                             "แล้วตอนเช้าที่ยืนจ้องชุดกว่าสองชั่วโมงคือ!"

                                             "กะ..ก็แบบขอทำใจแป๊บนึง"

                                             "จนกว่าเธอจะสามารถใส่มันได้เองฉันคงต้องจัดการเรื่องการแต่งตัวให้กับเธอแล้วล่ะเพราะไม่งั้นมันคงจะเป็นการเสียเวลามากมายหากเธอจะแต่งตัว"

                                              "ไม่น่าาาา~! แง๊~!!!"

                                              สาวน้อยได้พุ่งเข้ามากอดแขนข้างหนึ่งเพื่อเป็นการอ้อน

                                              "พักเรื่องนั้นแล้วเข้าเรื่องกันดีกว่า ตอนนี้พวกเราต้องหาที่อยู่"
                                           
                                              "ในป่าไม่ได้หรอ~"

                                              "นี่แม่คุณมาจากยุคหินหรอ..."

                                              สิ่งที่เขาคิดเอาไว้ทั้งหมดได้พังไม่เป็นท่า เป้าหมายที่เพิ่งได้รับกับทำสำเร็จอย่างรวดเร็วจนไม่น่าเชื่อแต่ถึงจะเจอกับเซนะแล้วก็ตามแต่ปัญหาที่ตามมาก็คือพิเกียที่กำลังรักษาร่างของเขาอยู่ เขาไม่สามารถคุยกับพิเกียได้เลยซึ่งก็หมายความว่าเขาจะต้องปกป้องเซนะเอาไว้จนกว่าจะถึงตอนที่พิเกียออกมา

                                               พอถึงตอนนั้นพันธะทั้งหมดของเขาก็จะหายไปครึ่งนึง

                                               "เอาเป็นว่าฉันจะปกป้องเธอเองเพราะงั้นห้ามอยู่ห่างจากฉันเข้าใจไหมเซนะ"

                                               "งื้ม~" สาวน้อยได้พยักหน้ารับคำของมาโกโตะ

                                               แต่เด็กหนุ่มกับสัมผัสได้เลยว่าเรื่องที่เขาขอไว้จะต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ไม่ช้าก็เร็ว....

                                               "นี่เซนะเธอพอสู้ได้ไหม"

                                               "ถามทำไมหรอ?"

                                               "ก็เดี๋ยวฉันจะได้ฝึกให้เธอยังไงล่ะ!"

                                               "เอ๋~!!!"

                                               มาโกโตะเขาเป็นเด็กอัจฉริยะของแท้ เพราะงั้นความรู้ของเขาจึงมีมากพอๆกับระดับศาตราจารย์เลยก็ว่าได้ ในอนาคตเขายังถูกทาบทามจากองค์กรณ์ดังๆทั่วโลกเพราะงั้นการที่เขาจะสอนอะไรให้กับใครสักคนจึงเป็นเรื่องที่สุดยอดมากๆ

                                               แต่ทว่าเซนะกับไม่สนใจมันเลยแม้แต่นิดเดียว..

                                               "ไม่เอา ฉันไม่อยากต่อสู้"

                                               "ฉันเข้าใจเพราะพวกผู้หญิงส่วนมากมักจะไม่ชอบในเรื่องการใช้กำลังฉันได้รู้มาจากเพื่อนสนิทคนหนึ่งแต่ว่าในตอนนี้เธอควรจะมีมันเอาไว้สำหรับยามฉุกเฉิน มันจะต้องมีประโยชน์มากสำหรับอนาคตต่อจากนี้ของเธออย่างแน่นอน"

                                               "ฉันรู้แต่ว่าฉันกลัว.."

                                               "กลัวที่จะต่อสู้สินะ ในตอนแรกฉันก็เป็นแต่เดี๋ยวมันก็ชินไปเอง" เขาได้พูดปลอบใจสาวน้อยที่กำลังตัวสั่น

                                               "ไม่ใช่..."

                                               "ว่าไงนะ"

                                               "มันไม่ใช่ความกลัวแบบนั้น"

                                               "แล้วมันคือความกลัวแบบไหนกัน?" เสียงหอบได้ดังขึ้นมาเรื่อยๆ สาวน้อยในตอนนี้กำลังยืนกอดอกอย่างทรมาณ  ความกลัวของเธอได้ทำให้เด็กหนุ่มเริ่มหน้าซีด มันส่งผ่านมาทางท่าทีของเธอหมดแล้ว...

                                               "ความกลัวของฉันคือ ความกลัวที่จะฆ่าคน!"

                                             
















                                     

171


                                            หากลูกชายของเขาเกิดทำผิดพลาดขึ้นมา คนที่จะเสียหน้าที่สุดก็คือแม่ของเขานั่นเอง

                                            ต้องดีที่สุด!

                                            ต้องสมบูรณ์ทุกอย่าง!

                                            หากทำตามทุกอย่างที่วางเอาไว้จะต้องไปได้สวย!

                                            เขาไม่ยอมแน่นอนที่จะทำให้แม่ของตนต้องมาเสียหน้าเพราะฝีมือของลูกชายไม่เอาไหนแบบเขา

                                            "ตะ..แต่ว่าผมคงทำไม่ได้หรอก"

                                            "ทำได้สิเซนะเธอเหมือนกับฉันเป็นคนที่มีความเป็นไปได้อันไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ในตัว ถึงแม้จะเป็นพวกบ้าๆกันไปสักหน่อยแต่คนของตระกูล ชิราสากิ คือคนที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้อย่างแน่นอนแม่ของฉันเขาบอกมาแบบนี้น่ะ"

                                            "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ผมต้องใส่ชุดพวกนั้นล่ะ!?"เธอมองมายังมาโกโตะที่กำลังเทียบชุดกับเธออยู่

                                            "มันคือการก้าวข้ามตัวเองยังไงล่ะ!"

                                            "ก้าวข้าม!?"

                                            ความสมบูรณ์แบบ สิ่งนี้คือคติประจำใจของเขาจนกระทั่งก่อนวันงานหนึ่งวัน มันเป็นวันที่เหมือนกับวันนี้แต่ที่แย่หน่อยคือเขาเป็นเซนะและแม่ของเขาก็คือตัวเขาในตอนนี้

                                            ในช่วงค่ำที่เขากำลังฝึกการทำอาหารอยู่นั้นแม่ของเขาก็ได้เดินเข้ามา เธอได้เดินมาหาตัวเขาด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์

                                            "ผมกำลังยุ่งอยู่เพราะงั้นอย่ามากวน"

                                            "ลูกคิดจะทำอะไร"

                                            "ก็ทำอาหารฟูลคอร์สไงครับหากเป็นอาหารนี้ที่ชอบใช้ในงานใหญ่ๆล่ะก็คงได้คะแนนจากทุกคนเต็มร้อยแน่นอน"

                                            "แล้วลูกคิดจะทำตามชาวบ้านเขาไปถึงเมื่อไหร่!"

                                            "ทำตาม!"

                                            "คิดว่าแม่ไม่รู้หรอว่าลูกคิดจะทำอะไร ทั้งอาหาร การแสดง กายกรรม มายากล ลูกเอาแต่คิดจะทำตามของคนอื่นเขาหมดเลยก็จริงอยู่ว่ามันอาจจะทำให้คนที่มางานในวันนี้ชอบใจแต่นั่นมันก็ไม่ต่างอะไรกับการเอาผลงานของคนอื่นมาใช้เลยเรียกง่ายๆว่า ลอก!"

                                            "แล้วถ้างั้นผมควรจะทำยังไงล่ะ!?"

                                            "แสดงผลงานที่มีแต่ลูกคนเดียวที่ทำได้สิ ใช้ความรู้ที่มีมาทั้งหมดก้าวข้ามความสมบูรณ์แบบจอมปลอมนั่นไปซะ มันก็เหมือนกับตัวเลขที่ไม่มีวันสิ้นสุด มันถึงเวลาแล้วที่ลูกจะต้องมุ่งไปจุดที่สูงยิ่งกว่า!"

                                            "ก้าวข้ามข้ามความสมบูรณ์!"

                                             และแล้ววันจริงก็มาถึง เราได้ทำในสิ่งที่เราคนเดียวทำได้ขึ้นมากลางงานแน่นอนว่าบางรายการเราก็ต้องด้นสุดแต่ในวันนั้นเราก็ได้รู้สึกถึงความภูมิใจแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

                                             "ขอบเขตที่เราตั้งเอาไว้มันก็เหมือนกับเป็นการปิดกันตัวเองที่สามารถพัฒนาได้มากกว่านี้ให้หยุดอยู่กับที่เพราะงั้นถึงต้องทำลายมันแล้วก้าวเดินต่อไป ถ้าเธออยากจะไปให้ถึงจุดสูงสุดเธอก็ควรจะเผชิญหน้ากับสิ่งที่ตนคิดว่าเป็นกำแพงซึ่งนั่นก็คือ ความหยิ่งทะนง!"

                                              สาวน้อยได้จับชุดที่มาโกโตะถืออยู่ค้างเอาไว้ก่อนจะมองมาด้วยสายตาแบบเดียวกับของตน

                                              สายตาของคนที่เตรียมใจจะก้าวข้ามอะไรบางอย่าง

                                              "ก็ได้!"

                                              "มันต้องอย่างนี้สิ!"

                                              ทั้งสองได้ยิ้มให้กันและกัน เขาสัมผัสได้เลยว่าหากเป็นเซนะล่ะก็ต้องเปลี่ยนแปลงโลกนี้ได้จริงๆ

                                              ภาพของแม่เขาได้สะท้อนกับภาพของเซนะ

                                              ภาพทั้งสองได้ซิงโครกันอย่างลงตัว

                                              มันไม่น่าแปลกใจเลยหากว่าเซนะจะเป็นบรรพบุรุษของเขา ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ยุคไหน แต่ตระกูลชิราสากิก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
                                           

















                                           

170


                                           ในช่วงยามเย็นอันเงียบสงัด

                                           ชายหญิงสองคนกำลังนั่งล้อมรอบกองไฟอยู่สองต่อสองภายในถ้ำ ในช่วงที่ว่างๆอยู่นี้นั้นจึงเป็นโอกาสดีที่จะได้พูดคุยกัน

                                           "เอิ่ม..นี่เซนะเธอพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองบ้างไหมอะไรก็ได้"

                                           "ไม่เลย ผมจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง.. "

                                           "งั้นเธอมีสิ่งที่อยากจะทำไหม"

                                           "ไม่มี ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรทั้งนั้น.. "

                                           ไร้ซึ่งความทรงจำโดยสมบูรณ์แบบเลยสินะ มาโกโตะได้วิเคราะห์อย่างใจเย็น ในสถานการณ์ที่จำอะไรไม่ได้แบบนี้ถึงจะบอกเรื่องของพิเกียไปก็เท่านั้นและถ้าขืนบอกไปมันจะเป็นการทำให้รกสมองสักเปล่าๆ..

                                           เด็กหนุ่มได้มองหน้าเด็กสาว เธอมองสบตากลับมาแบบงงๆเมื่อรู้ว่ากำลังถูกมองอยู่ อาไยหยอ~

                                           "นี่เซนะ.. ฉันว่าเธอควรจะเปลี่ยนชุดได้แล้วล่ะชุดที่เธอใส่อยู่นั้นมันขาดจนสภาพดูไม่ได้แล้วล่ะ"

                                           "แต่ผมไม่มีชุดเปลี่ยนนี่น่า~"

                                           "แต่ฉันมี"
         
                                           มาโกโตะได้ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตนก่อนจะหยิบตู้เสื้อผ้าออกมาจากในกระเป๋า นี่คือสิ่งที่คนทุกคนต้องมีในอนาคต

                                           กระเป๋า 4 มิติ

                                           มันเป็นกระเป๋าที่ข้างในนั้นเป็นมิติสมชื่อโดยมันจะสามารถบรรจุของต่างๆได้มากมายอย่างน่าเหลือเชื่อซึ่งมันจะถูกคิดค้นขึ้นมาในอีก 150 ปีหลังจากนี้

                                           เขาได้ลุกขึ้นเดินไปยังตู้เสื้อผ้าพริบตาที่เดินเข้ามาตู้ก็ได้เปิดประตูออกทันที เด็กหนุ่มจึงมองชุดอยู่นานก่อนจะหยิบชุดนอนน่ารักออกมา

                                           "ok ชุดนี้เธอชอบไหมเซนะ"

                                           "ไม่เอา!"

                                           "งั้นนี่ล่ะ!"

                                           "ไม่เอา"

                                           "งั้นก็นี่ๆๆ แล้วก็นี่ล่ะ ชุดนี้ด้วย!"

                                           ถึงแม้จะหยิบชุดน่ารักๆออกมาจนหมดตู้เธอก็ยังไม่พอใจกับชุดอยู่ดีจนเด็กหนุ่มถึงกับหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

                                           "งั้นฉันขอถามเหตุผลที่เธอไม่เอาหน่อยสิ"

                                           "เพราะว่ามันเป็นชุดของผู้หญิงยังไงล่ะ!"

                                           "เธอก็เป็นผู้หญิงไม่ใช่หรอ~!"

                                           "ผู้ชายต่างหากกก~!"

                                           และนี่ก็เป็นครั้งที่สองที่มาโกโตะต้องเอามือก่ายหน้าผาก เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมพิเกียถึงเป็นห่วงเธอขนาดนี้

                                           แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม...

                                           "งั้นฉันขอถามหน่อยว่าทำไมเธอถึงต้องยึดติดกับเรื่องแบบนี้ด้วย"

                                           "ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองจะปฏิเสธการเป็นผู้หญิงอย่างถึงที่สุด คงเพราะว่าผมคิดว่าผู้ชายเข้มแข็งกว่าผู้หญิงก็ได้"

                                           "งั้นหรอ.. แต่ว่านะฉันจะบอกอะไรให้อย่างหนึ่งผู้หญิงไม่ได้อ่อนแอแต่แค่ถูกมองว่าบอบบางก็เท่านั้นยกตัวอย่างก็แม่ของฉัน เขาแข็งแกร่งจนถูกขนานามว่าวีรสตรีสงครามเลยล่ะ"

                                           "งึ่มม..แล้ว.. " เธอได้ทำหน้าตายเมินคำพูดของมาโกโตะ เขาเองก็รู้ดีว่าเพราะอะไร

                                           เธอไม่อยากยอมรับ! หากเธอยอมรับก็เท่ากับว่าเธอแพ้เพราะงั้นเธอถึงต้องปฏิเสธต่อไปเรื่อยๆ

                                           เซนะในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเขาในตอนเด็กๆ

                                           มันเหมือนกับว่าเขากำลังยืนคุยกับตัวเองในอดีตไม่มีผิด...

                                          "เซนะสิ่งที่เธอต้องการคือความแข็งแกร่งสินะ แข็งแกร่งในแบบของผู้ชาย"

                                          "ใช่แล้ว!"

                                          "อ่อนหัด!"

                                          "ว่าไงนะ!?"

                                          "ฉันบอกว่าอ่อนหัดยังไงล่ะ! ถ้าหากเธอคิดว่านั่นคือความแข็งแกร่งที่สุดยอดแล้วเธอก็ไม่ต่างจากพวกมือสมัครเล่น ถ้าหากว่าเธอจะแข็งแกร่งจริงๆล่ะก็เธอควรจะแข็งแกร่งให้เหนือกว่าผู้ชายไปเลยสิ!"

                                          "เหนือกว่าผู้ชาย.. !"

                                          ใช่แล้ว ถึงจะน่ารำคาญไปหน่อยแต่ก็ต้องขอขอบคุณจริงๆนะครับแม่! เด็กหนุ่มได้นึกถึงวันที่ตนอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเซนะ ในวันนั้นเป็นวันที่เขาต้องไปงานใหญ่ๆที่มีแต่ผู้คนมากมายแถมเขายังเป็นตัวหลักของงานอีกด้วย

                                          แรงกดดันมากมาย ความคาดหวังที่ได้รับ ตัวเขาได้แบกรับทุกอย่างเอาไว้บนหลัง ต้องทำให้เป๊ะๆ ห้ามทำผิดพลาดสถานเดียว นี่ไม่ใช่เพื่อตัวของเขาแต่เป็นเพื่อแม่!

                                          แม่ที่ต้องเลี้ยงดูเขามาโดยตลอด!

                                       
                                       

169


                                            ในป่า สิ่งที่เป็นปัญหาใหญ่ๆก็มีอยู่ด้วยกันสามอย่างหนึ่งในนั้นก็คือที่พัก

                                            จริงอยู่ว่าที่พวกเราสามารถนอนได้โดยที่ไม่ต้องมีที่พักแต่ทว่านั่นก็ไม่ต่างอะไรกับแรงดึงดูดต่อเหล่าสัตว์ร้ายต่างๆที่เป็นภัยเพราะงั้นพวกคงต้องหาที่หลบภัยพร้อมกับเฝ้าระวังสัตว์ป่าพวกนั้นไปด้วย...

                                            "ขอบคุณมากนะครับคุณหมีถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้พวกเราคงแย่แน่"

                                            "กรร~!"

                                            ถึงงั้นก็เถอะ...

                                            "นี่ผิดจากสามัญสำนึกทั่วไปแล้วโว๊ยยยย~!!!"

                                            เด็กหนุ่มถึงกับลุกขึ้นมาตระโกนดังๆจนลั่นออกไปข้างนอกถ้ำ เขาอึ้งมากที่ตนได้รับความช่วยเหลือจากหมีแถมยังได้ที่พักรวมทั้งอาหารจากพวกมันมาอีกเพียบ

                                            กว่าจะไปถึงถ้ำก็ใช้เวลาจนพระอาทิตย์ตกและด้วยการประสานงานของเซนะที่สามารถสั่งเหล่าสัตว์ต่างๆรวมทั้งสามารถทำให้พวกมันเชื่องได้จึงไม่ยากที่จะก่อไฟและทำอาหาร

                                             นอกจากนี้เขายังมีเสบียงเหลืออยู่อีกเพียบแถมยังได้สมุนไพรต่างๆมามากมายเพื่อรักษาบาดแผลของเซนะ

                                             ความรู้ที่แทบจะไม่ได้ใช้เลยเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ได้ถูกใช้ออกมายังเต็มที่จนตัวเขาเองก็ยังตกใจกับความสามารถของตน...

                                             แล้วก็อีกอย่างที่ทำให้เขาตกใจมากที่สุดเลยก็คือ เซนะ เธอสามารถพูดคุยกับสัตว์ทั้งหลายได้อย่างไม่มีปัญหาและในตอนที่เดินทางมายังปากถ้ำเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายต่างก็พากันมายืนดูเธอเดินผ่านไปซึ่งไม่ต่างอะไรกับคนใหญ่คนโตที่เดินท่ามกลางสามัญชนทั่วไปเลย

                                             ความสามารถที่สุดยอดแบบนี้เขายังไม่เคยได้ยินได้อ่านจากหนังสือเล่มไหนมาก่อนเลยรวมถึงทางอินเตอร์เน็ตด้วย

                                            "นี่เซนะฉันขอถามตรงๆเลยนะเธอมีพลังอะไรกันแน่"

                                            "ไม่มีนะ!?"

                                            "งั้นสาเหตุที่สัตว์พวกนี้มันเชื่องล่ะมันคืออะไร!"

                                            "นั่นจิ!?"  เธอหันไปหาหมีที่ยืนอยู่ข้างๆ

                                            "กรร~!"

                                            "แล้วหันไปถามมันทำซากอาร๊ายยยย~!!!"

                                            หลังจากที่กินอาหารที่ได้จากหมีตนนั้นอย่างอเร็ดอร่อยมันก็ได้เดินจากไปท่ามกลางสีหน้าบอกบุญไม่รับของมาโกโตะ

                                            "โชคดีน้า~! กลับบ้านไปดูแล หลินคุงกับเจาคุงด้วยล่ะ!"

                                            "มันเป็นหมีที่มาจากประเทศจีนงั้นหรอ.... เฮ้ย! งั้นเราก็อยู่ในประเทศจีนน่ะสิ!"

                                            "ไม่ใช่หรอกๆ ที่นี่คือญี่ปุ่นครับ"

                                            "แล้วไหงมีลูกชื่อนั้นอ่ะ~!?"

                                            "เขาบอกว่ามีไอดอลเป็นหมีแพนด้าที่เป็นเอกลักษณ์จากประเทศจีนน่ะก็เลยตั้งลูกชื่อแบบจีนๆดู"

                                            "สุดยอดไปเลยนะเจ้าหมีนั่น! ในหลายๆความหมาย"

                                            "นั่นสิครับ"

                                            เซนะได้มองด้านหลังของหมีตัวนั้นด้วยตาที่เปล่งประกายแบบสุดๆ

                                            คงเพราะคืนนี้มีดวงดาวที่สดใสและสว่างไสวกว่าปกติจึงสะท้อนแสงเข้ากับดวงตาของเซนะจนเปล่งประกายถึงที่สุด

                                            เขาสัมผัสได้เลยว่าในไม่ช้าเซนะอาจจะเป็นบุคคลสำคัญของโลกก็เป็นได้

                                            สายตาของเด็กหนุ่มได้จับจ้องไปที่เซนะอย่างตาไม่กระพริบ บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มแห่งความดีใจผุดขึ้นมาก่อนจะหันหนีทันทีที่เซนะหันมา

                                           "เมื่อกี้นี้มองผมอยู่อ่ะเปล่า???"

                                           "เปล่าสักหน่อย~"

                                           "งั้นหรอครับ.."

168


                                          สิ่งที่มักจะเกิดขึ้นตอนหลงป่าคือความวิตกกังวล ความกังวลที่จะไม่ได้ออกไปจากที่นี่ ความกังวลที่จะเจอกับภัยอันตรายภายในป่า ความกังวลต่างๆกำลังถาโถมเข้ามาหาเด็กหนุ่มอยู่เรื่อยๆ ทว่า...

                                          มาโกโตะไม่ใช่เด็กที่จะกลัวเพราะกับเรื่องเพียงเท่านี้ ตัวเขาได้จัดการกับงูที่พุ่งเข้ามากัดอย่างง่ายดายรวมทั้งสู้กับหมีตัวที่ตนเดินตามรอยเท้ามาได้สำเร็จ ก่อนจะถูกล้อมเอาไว้ด้วยหมีนับสิบๆตัว

                                          มันคือสถานการณ์แบบที่หนึ่งที่ออกจะเกินคาดไปหน่อยสำหรับเขา

                                          "สรุปว่าเป็นกับดักอย่างไม่ต้องสังสัยเลยสินะ"

                                          ด้วยความที่มาจากอนาคตเขาจึงเลี่ยงการเปลี่ยนแปลงอดีต ตัวเขาได้จัดการกับหมีเหล่านั้นโดยไม่ให้ถึงตายทั้งหมดก็เพื่อที่จะให้อนาคตไม่เปลี่ยนไปมากนัก

                                          สมมุติว่าหมีพวกนี้กำลังจะรวมกลุ่มกันเพื่อโจมตีคนของหมู่บ้านใกล้ๆแล้วคนพวกนั้นจึงต้องย้ายไปยังในเมืองจนทำให้เมืองๆนั้นมีการพัฒนาและเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ถ้าหากเราฆ่ามันซะที่นี่ผู้คนในหมู่บ้านก็จะไม่ถูกโจมตีทำให้เมืองๆนั้นไม่ได้เติบโตขึ้นจนเป็นเหตุให้อนาคตเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเพราะงั้นการไม่ฆ่ามันจึงเป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุด

                                          หมีตัวสุดท้ายได้ถูกไล่ต้อนจนยืนหลังติดกับกอไผ่ มันกำลังหวาดกลัวให้กับมาโกโตะที่สามารถเอาชนะพวกของมันนับสิบๆตัวลงไปได้อย่างรวดเร็ว

                                          "กรร!"

                                          "ไม่ต้องมากรรเลยอย่างน้อยๆฉันขออัดแกสักหมัดหน่อยเถอะ"

                                          "แง๊~!!!" เสียงร้องของใครบางคนได้ดังขึ้นมาในป่าทั้งมาโกโตะและหมีจึงมองไปรอบๆ ทางฝั่งของมาโกโตะนั้นยังแยกไม่ออกว่าเสียงนั้นมาจากไหนจึงมองหันไปรอบๆอย่างไม่หยุด

                                          เสียงนี้มันคนแน่ๆ แต่ดันมาใกล้กับที่ๆเรากำลังสู้กับหมีพวกนี้อีกแถมถ้าฟังดูจากเสียงมันฟังออกมาในแนวผู้ชายก็ได้ผู้หญิงก็ใช่แต่ยังไงกัตามเราต้องหยุดเจ้าหมีพวกนี้ไม่ให้ไปหาเขา! ก่อนที่จะคิดจบหมีตัวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็ได้งับคอเสื้อของเขาแบบไม่ทันตั้งตัว อ่ะเร่ะ! ซวยแล้ว... เจ้าหมีตัวนั้นได้วิ่งไปทางต้นเสียงพร้อมกับคาบมาโกโตะไปด้วย ปล่อยช๊านนนน~!!!

                                          "กรร~!!!"

                                          "หน่อยแน่ถ้าแกยังไม่ปล่อยฉันไปรับรองแกได้เป็นซุปหมีในอาหารเย็นแน่ๆ!"

                                          "กรร~!!!" หลังจากพูดจบหมีตัวนั้นก็ได้หยุดวิ่งก่อนจะเหวี่ยงร่างของมาโกโตะลอยขึ้นสู่ฟ้าอย่างสวยงาม...

                                          "ดูมันทำ.. , แกน่ะแก~!!!!" ร่างของเขาค่อยๆตกลงมาจากความสูงที่ไม่มากนัก ก่อนจะหล่อนใส่ทับร่างของเจ้าของเสียงจนมีเสียงหลุดออกมา แอ๊ก!

                                          ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นเขาก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดทันที  เจ้าหมีนั่นเพราะว่ารู้พิกัดของเสียงคนจึงพาเรามาหาเขาก่อนจะโยนส่งออกมาเพื่อกันไม่ให้เขาเห็นมัน หากคนปกติเห็นหมีคงมีการช็อคไม่ก็กลัวอย่างแน่นอน
เพราะงั้นมันถึงต้องทำวิธีนี้เองสินะ...  การคำนวณอย่างใจเย็นของเขาได้ใช้เวลาอยู่ช่วงเวลาหนึ่งก่อนที่จะมีเสียงโอดครวญดังขึ้นมาจากข้างล่างตัวเขา

                                           "หนักน้า~!"

                                           "โอ๊ะ! โทษทีๆพอดีฉันคิดอะไรเพลินๆไปหน่อย"

                                           เขาได้ลุกออกมาจากร่างของคนที่เขาทับและแน่นอนว่าคนๆนี้คือคนที่ร้องออกมาตอนที่เขากำลังสู้กับหมีอย่างแน่นอนเมื่อได้ฟังจากเสียงที่พวกเขาสนทนากัน

                                           มือของเขาได้ยื่นมือมาให้กับคนที่ตนหล่นมาทับก่อนที่เขาคนนั้นจะจับมือที่ยื่นให้แล้วลุกขึ้นมา การสัมผัสมือ น้ำเสียง จึงทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นเด็กผู้หญิง ถึงแม้ว่าจะใส่ชุดของผู้ชายอยู่ก็ตามที

                                           "ฉัน ชิราสากิ มาโกโตะ ยินดีที่ได้รู้จักแล้วเธอล่ะชื่ออะไร"

                                           "ชิราสกิ เซนะ ถ้าหากว่าจำไม่ผิดน่ะนะ"

                                           เด็กหนุ่มได้ทำหน้ามึนงงขึ้นมาทันทีที่ได้ฟัง มันไม่น่าเชื่อว่าเขาจะสามารถหาคนที่พิเกียตามหาได้เร็วขนาดนี้ มันราวกับเรื่องเหลือเชื่อที่แทบจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้นเลย 

                                           สาวน้อยที่เข้าใจผิดในสีหน้าอันมึนงงนั้นจึงได้อธิบายต่อ

                                           "คือแบบผมสูญเสียความทรงจำน่ะ แฮะๆๆ~!"

                                           "อย่างนี้นี่เองฉันคิดว่ามันคงจะเป็นผลมาจากการต่อสู้อย่างแน่นอนเมื่อดูจากสภาพชุดของเธอ"

                                           เขาได้มองมายังชุดที่เธอใส่ รอยขาดที่ได้จากของมีคมฟัน รอยเลือดที่ติดเต็มชุดไปหมด รองเท้าที่หายไป รอยแผลตามร่างกายนั้นอีกสิ่งเหล่านี้ได้แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ของสมมุติฐานที่เขาตั้งขึ้นและมันก็มีโอกาศที่จะถูกกว่า 95%

                                           เธอได้ยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม

                                           "ดูท่าว่าจะเป็นแบบนั้นแหละ"

                                           "ในสถานการณ์แบบนี้ยังยิ้มได้อีกนะ"

                                           "ไม่ได้หรอ~!?"

                                           "มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้แต่ประเด็นหลักคือเราหลงป่าน่ะเข้าใจไหม"

                                           "แล้วทำไมอ่ะ!?" เธอได้ทำหน้าตาเอ๋อๆออกมาซึ่งมันก็ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับเอามือก่ายหน้าทันที

                                           เอ๋อ! ไม่ก็พวกติ้งต๊อง! ไม่ผิดแน่ ฉันพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมพิเกียถึงเป็นห่วงขนาดหนัก

                                           แค่มองเพียงแว๊บเดียวตัวเขาก็มองออกหมดทุกอย่างของสาวน้อย แต่ยังมีสิ่งนึงที่สงสัยมากสำหรับเขา

                                           ถึงจะมองไม่เห็นแต่ตัวเขาก็สัมผัสได้ถึงมัน ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะชุดที่ขาดๆหรือรอยแผลตามตัวของเธอแต่มันก็ทำให้มีออร่าความเก่งกาจผุดขึ้นมาอยู่รอบๆ สิ่งนี้อยู่ในจุดที่เหนือยิ่งกว่าพลัง มันคือสิ่งที่ต้องใช้เวลาอย่างยาวนานเพื่อสั่งสมมันมา การต่อสู้อันนับไม่ถ้วน ความพ่ายแพ้หลายต่อหลายครั้ง ออร่านี้มันกำลังจะบอกถึงประสบการณ์ต่างๆของเธอ

                                             

167


                                               นกน้อยได้เริ่มอธิบายจากข้างในตัวของมาโกโตะด้วยเสียงที่ดังกังวานไปมาอยู่ในหัว

                                               ...วิธีก็ง่ายๆคือฉันมอบสัญลักษณ์แสดงความเป็น master ของฉันให้กับนายเท่านี้นายกับฉันเราก็เป็น master และ duo ต่อจากนี้ฉันก็ทำการบังคับให้รวมร่างซึ่งนั่นจึงทำให้นายรอดตายมาได้ด้วยพลังชีวิตของฉันยังไงล่ะ!

                                              ...งั้นขอถามหน่อยว่าถ้าหากยกเลิกการรวมร่างกับนายฉันจะเป็นยังไง

                                              ...ในกรณีนี้นายก็จะตายยังไงล่ะ!

                                              เด็กหนุ่มถึงกับเริ่มเครียดทันทีที่ได้ยิน ชีวิตของเขาขึ้นอยู่กับนกน้อยตัวนี้จริงๆ แล้วถ้างั้นเขาควรจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ

                                              เนื่องจากในตอนนี้ทั้งสองคนกำลังรวมร่างกันอยู่เพราะงั้นความคิดของมาโกโตะกับพิเกียจึงแชร์กัน เพราะงั้นพิเกียจึงรู้ความคิดของมาโกโตะทุกอย่าง

                                               เจ้าตัวจึงพูดให้เด็กหนุ่มคลายความกังวล

                                               ฟังนะ! ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่านายจะหายดีก็จริงอยู่ว่าร่างกายนายนั้นตายไปแล้วแต่ด้วยพลังของฉันกับช่วงเวลาที่เซลล์ในร่างกายของนายเริ่มหยุดทำงานมันเพิ่งผ่านไปได้ไม่นานเพราะงั้นนายจึงยังมีโอกาสรักษาให้หายได้ เพราะในขณะที่ฉันกำลังรวมร่างอยู่กับนายร่างกายของนายจึงได้รับการรักษาไปด้วยแต่หากคุยกันแบบนี้สัก 10 ปีคงจะหายอ่ะเพราะงั้นฉันจะขอตัดขาดการติดต่อกับนายแล้วกันเจ้าหนู...

                                                ฉันไม่ได้ชื่อว่าเจ้าหนูชื่อของฉันคือ มาโกโตะ
ชิราสากิ มาโกโตะ แล้วนายล่ะ!?

                                                ฉันชื่อว่า พิเกีย นามสกุลนายเหมือนกับคนที่ฉันกำลังตามหาเปี๊ยบเลยนะมาโกโตะ

                                                งั้นนายกำลังตามหาใครบอกฉันมาสิ ฉันจะช่วยนายตามหาเอง!  ตัวเขาได้ถามสิ่งที่ไม่ควรจะถามไปเสียแล้ว และนี่จึงเป็นจุดเปลี่ยนของเด็กหนุ่ม... 

                                                พิเกียสัมผัสได้ถึงจิตใจอันแรงกล้าที่อยากจะทำประโยชน์ให้กับตนผ่านทางกระแสจิต มันชั่งทำให้เขานึกถึงเรื่องของเพื่อนคนสนิท พ่อของเซนะนั้นเอง...

                                                มีอยู่วันหนึ่งที่พ่อของเซนะกับพิเกียได้มานั่งดื่มสาเกกันบนดาดฟ้าซึ่งมีท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวสวยๆงามๆ วันนั้นเป็นวันก่อนที่เซนะจะถือกำเนิดในอีก 7 วัน

                                                และก็เป็นวันที่พวกเขาคิดชื่อให้กับเซนะด้วย

                                                "จะว่าไปนายเองก็มีลูกแล้วนะจะตั้งชื่อเขาว่าอะไรดีล่ะ" นกน้อยได้หันไปถามเพื่อนสนิทขณะกำลังเมาๆอยู่

                                                "แล้วถ้าเป็นนายจะตั้งชื่อว่าอะไรล่ะพิเกีย"

                                                "ชิราสากิ สึกุมิ นี่แหละคือชื่อที่ฉันพอจะคิดออก"

                                                ตัวเขานั้นได้คิดชื่อออกมาเล่นๆในขณะกำลังยกแก้วกระดกสาเกเข้าปาก

                                                "งั้นก็เอาตามนั้น"

                                                ปู๊ดดดดด~! พิเกียได้ถึงกับสำลักและสร่างเมาทันทีที่ได้ยินเพื่อนสนิทของตนพูดออกมาแบบนั้น มันทำให้เจ้าตัวโกรธมากกับนิสัยแบบนี้ของเขา

                                                "เฮ้ย! นี่นายเป็นพ่อนะเพราะงั้นนายต้องเป็นคนตั้งชื่อเด็กคนนี้สิ"

                                                "ฉันมีเหตุผลหลายๆอย่างเพราะงั้นนายนั่นแหละที่สมควรที่สุดในการตั้งชื่อให้กับเด็กคนนี้"

                                                "นายนี่มันบ้าไปแล้ว~!"

                                                "ใช่ๆฉันมันบ้าแต่ว่านะพิเกียคนตระกูลชิราสากิน่ะถึงจะเห็นเป็นพวกบ้าๆแต่พอเอาเข้าจริงๆแล้วล่ะก็พวกเขาก็สามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้เลยนะ... "

                                                 ตระกูลที่มีแต่ศูนย์รวมพวกบ้าๆ พิเกียได้ถึงกับยิ้มออกมาทันทีที่นึกถึงคำพูดในตอนนั้น ไหนๆก็ไหนๆแล้วเขาจึงอยากจะเดิมพันดู

                                                 กับอนาคตบทใหม่ของพวกเขา!

                                                 ชิราสากิ เซนะ นี่คือชื่อของคนที่ฉันกำลังตามหาอยู่ยัยนี่หนีออกจากบ้านมาน่ะฝากตามหาให้ด้วยละกัน ไปล่ะ!

                                                 เข้าใจแล้ว!

                                                 ความรู้สึกของเขาสามารถรับได้ถึงคำว่าไปล่ะของพิเกียได้ทันทีคงเป็นเพราะอยู้ในสถานะที่รวมร่างกันอยู่จึงทำให้เขากับพิเกียมีอะไรต่อมิอะไรที่สามารถรับได้โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องบอก

                                                 ผลพวงที่ได้จากการรวมร่างมันยังไม่หมด เนื่องจากพิเกียต้องจำศีลเพื่อทำให้ร่างของมาโกโตะฟื้นตัวได้เต็มที่เพราะงั้นสิทธ์ในการใช้พลังจึงเป็นของมาโกโตะแบบเต็มรูปแบบ

                                                 พลังในตอนนี้ของมาโกโตะนั้นจึงมีพลังเพิ่มมากกว่าแต่ก่อนจนมีพลังใกล้เคียงกับขั้นอวตารเลยก็ว่าได้
                                             
                                                 ตัวเขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีความกตัญญูเพราะงั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะตามหาเซนะซึ่งเป็นคนที่พิเกียกำลังตามหาอยู่

                                                 "พิเกียฉันจะตามหาคนที่ชื่อเซนะให้เจอให้ได้ต่อให้ฉันจะต้องเดินทางไปทั่วจักรวาลก็จะต้องตามหาเธอคนนั้นฉันสัญญา!"

                                                 ในหัวของเขาได้คิดถึงแผนการต่างๆรวมถึงแนวทางการหาคนโดยมีความคิดผุดออกมาแล้วกว่า 567 วิธี ชิราสากิ มาโกโตะ
เขาเป็นเด็กที่เรียกได้ว่าอัจฉริยะกลับชาติมาเกิด

                                                 ตัวเขานั้นมีผมสีส้มตั้งตรงซึ่งได้มาจากพ่อเต็มๆ ส่วนสิ่งที่ได้มาจากทางแม่คือดวงตาสน้ำเงินที่ตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นสีฟ้าแทน เขาสูญเสียพ่อไปตั้งแต่ตอนยังเป็นเด็กๆทำให้ถูกเลี้ยงดูมาด้วยแม่แท้ๆของตนซึ่งก็คือ ลิลิท แม่ของเธอไม่ต่างอะไรจากผู้นำของโลกในยุคนั้นเพราะงั้นลูกชายอย่างเขาจึงถูกคาดหวังเอาไว้อยู่ทุกวัน ต้องไร้ที่ติ ต้องไร้เทียมทาน!

                                                 ในระหว่างการสำรวจรอบๆป่านั้น ตัวเขาได้เลือกเดินไปตามทางที่มีรอยเท้าสัตว์ซึ่งวิธีแบบนี้มักจะใช้กันบ่อยมากในกลุ่มของเหล่าพรานนักล่า

                                                 หากเดินตรงไปเรื่อยก็มีโอกาสและตัวเลือกอยู่หลักๆสามตัวเลือก หนึ่งคือกับดัก! พวกสัตว์บางชนิดโดยเฉพาะหมีมักจะทำรอยเท้าแบบนี้เพื่อหลอกเราพรานนักล่าให้หลงไปอีกทางหากเป็นกรณีนี้เราคงจะยิ่งหลงกว่าเดิมแต่ก็นะตอนนี้เราก็หลงอยู่แล้วสถานการณ์คงจะไม่แย่ไปกว่านี้หรอกสองคือเจอกับที่อยู่ของพวกมันในกรณีนี้คือการพบที่อยู่อาศัยไม่ก็ฝูงของสัตว์ที่ทิ้งรอยเท้าเอาไว้ และสุดท้ายคือเจอกกับแหล่งน้ำขึ้นชื่อว่าสิ่งมีชีวิตหากขาดอาหารจะอยู่ได้หลายต่อหลายสัปดาห์ซึ่งทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายๆอย่างแต่ถ้าหากขาดน้ำแค่ 7 วันก็สามารถตายได้ทันทีและพวกสัตว์เองก็เช่นกัน.... การวิเคราะห์สถานการณ์อย่างใจเย็นสิ่งนี้คือสิ่งที่ลิลิทแม่ของเขาสอนมา และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้ใช้มันจริงๆตัวเขาได้นึกขอบคุณความรู้ที่ได้ร่ำเรียนมาจากแม่ของตนก็วันนี้นี่แหละ

                                               

166


                                              ย้อนกลับไปเมื่อสองวันก่อนที่เซนะจะลอยมาติดชายฝั่งที่ญี่ปุ่น ในวันนั้นเองมาโกโตะที่นั่งยานหนีข้ามมิติมาจนถึงยุคนี้ก็ได้เจอกับพายุมิติก่อนที่มันจะทำให้ยานที่มาโกโตะนั่งมาด้วยได้รับความเสียหายหนักมากจนเขาได้รับบาดเจ็บตามไปด้วย

                                              โชคยังดีที่เขายังพอมีสติและสามารถวารป์มาโผล่ยังยุคเดียวกับเซนะโดยเป็นที่ญี่ปุ่นได้สำเร็จ

                                              แต่แล้วสิ่งที่ไม่ทันคาดคิดก็ได้เกิดขึ้นเมื่ออยู่ๆยานของเขาก็ได้เกิดระเบิด ทำให้มาโกโตะนั้นถูกแรงระเบิดจนร่างนั้นปลิวไปจากจุดจอดยานหลายต่อหลายเมตร

                                              ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัติจากการระเบิดครั้งนั้นจนไม่สามารถรอดมาได้อย่างแน่นอน สติของเขาเริ่มเลือนลางไปทีละนิดๆ

                                              นี่เราจะตายแล้วอย่างนั้นหรอ.. จะตายไปทั้งๆแบบนี้เลยใช่ไหม ตัวเรายังไม่ได้ทำตามความฝันเลยนะ ยังอยากจะเล่น ยังอยากจะสนุกอยู่เลยแท้ๆ ถ้าหากว่าเป็นแบบนี้จะขอบอกความรู้สึกจริงๆกับลูเมียไปสักก็ดี สาเหตุที่เราต้องหนีออกมาจากงานมั่นของเธอ นั่นก็เพราะว่าเรายังไม่อยากทำให้บรรยากาศแบบเดิมของพวกเราต้องเปลี่ยนแปลงไป พวกผู้ใหญ่รวมถึงแม่ของเราไม่รู้หรอกว่าพวกเราคิดยังไง พวกเขามักแต่จะคิดเลือกสิ่งที่ดีๆให้กับลูกของตนโดยไม่เคยถามพวกเราเลยว่าพวกเราพร้อมไหม แต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้างของเรา เราเพียงแค่... ไม่อยากจะฝืนใจของลูเมียก็เท่านั้น

                                              ตัวเขาได้ชูมือข้างหนึ่งยื่นขึ้นมาในขณะที่กำลังจะตาย

                                              เขาได้พยายามเค้นเสียงสุดท้ายออกมาก่อนจะสิ้นลมหายใจ

                                              "ฉันยังไม่อยากตาย... "




                                              "จัดไปอย่าให้เสีย~!"

                                              ขนนกสีขาวได้ลอยลงมาตรงหน้าของเขา  ท่ามกลางป่าอันเงียบสงบได้มีสิ่งที่เรียกว่าความหวังได้บินลงมาจากบนฟากฟ้า มันก็คือนกน้อยตัวเล็กสีขาวซึ่งก็คือพิเกียนั่นเอง

                                               ห่ะ! นก!?  ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเป็น duo ในรูปแบบของนกแต่เพราะเจอในสถานการณ์ใกล้ตายแบบนี้เขาจึงอดที่จะตกใจไม่ได้ซึ่งอย่างน้อยๆมันก็คือการตกใจครั้งสุดท้ายก่อนตาย

                                               เขาได้ยิ้มให้กับนกตัวนั้นก่อนที่มือของเขาจะตกลงมาพร้อมกับสิ้นลมหายใจ...

                                               ความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวแต่อย่างใดแต่สิ่งที่ทุกคนมักจะหวาดกลัวนั่นก็คือ การจินตนาการถึงตอนที่ตัวเองตาย

                                               จินตนาการถึงภาพการตาย

                                               จินตนาการถึงความเจ็บปวด

                                               จินตนาการถึงสิ่งเหล่านั้นจนหวาดกลัวกันไปเอง

                                               ภายใต้ความมืดอันหนาวเหน็บที่เย็นยะเยือก จิตใจของเด็กหนุ่มกำลังร่องรอยไปมาอยู่แต่ในนั้น จิตใจที่กำลังครุ่นคิดอะไรเล่นๆไปมา

                                               เราตายไปแล้ว... เราจะเป็นย้งไงต่อไปกันนะ...

                                               สวรรค์ นรก แม่น้ำ เรือ สิ่งที่คนต่างๆพากันบอกมาในโลกแห่งความตายนี้จะมีจริงๆไหมนะ...
                                             
                                             
                                               "เอาไว้นายตายจริงๆแล้วค่อยไปดูละกัน!"

                                               ห่ะ! มาโกโตะได้รีบสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที เขาตกใจมากที่ตัวเองตายไปแล้วแต่กับได้ยินเสียงของนกตัวนั้นอีก แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้าเพราะในตอนที่เขาตื่นขึ้นมาเขากับตกใจยิ่งกว่าเดิม ตัวเขาที่น่าจะตายไปแล้วกับรอดชีวิตมาได้อย่างปาฏิหาริย์

                                                เด็กหนุ่มได้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับทำสีหน้างงๆเมื่อได้ดูร่างของตนเอง ตัวเขาจำได้ว่าร่างกายของตนนั้นโดนระเบิดเข้าอย่างจังจนร่างกายนั้นเจ็บปวดจนชาด้านไปหมด ถึงแม้จะไม่สามารถมองเห็นสภาพร่างของตนเองได้แต่เขาก็พอจะเดาได้ว่าร่างกายของตนนั้นต้องมีเลือดไหลนอง สภาพดูไม่ได้ แต่ทว่ามันกลับน่าเหลือเชื่อเมื่อเขามองมายังร่างกายของตนเอง

                                                ตัวเขาไม่มีเลือดหรือบาดแผลอะไรพวกนั้นเลยจะมีก็แต่เสื้อผ้าที่ขาดเพราะแรงระเบิดก็เท่านั้น

                                                "นี่เรารอดมาได้เพราะเจ้า duo ที่เหมือนกับนกสินะ"

                                                ( ถั่วต้ม! )

                                                เขาได้ตกใจให้กับเสียงของนกตัวนั้นก่อนจหันไปมองรอบๆแต่ก็ไม่พบร่างของมันเลยแม้แต่น้อย

                                                มองหาไปก็เปล่าประโยชน์เพราะว่าฉันได้เข้ามาอยู่ในร่างของนายแล้วส่วนเสียงที่นายกำลังได้ยินอยู่นี้ก็คือเสียงที่มาจากข้างในหัวของนายยังไงล่ะ...

                                                งั้นนายเข้าไปทำอะไรในร่างกายของฉันกัน!?

                                                ช่วยชีวิตนายไงชัดยัง!

                                                นี่นายทำได้ยังไงกัน!?

                                             

165


                                                กระแสลมได้เริ่มมารวมกันที่ร่างของซิกเรื่อยๆ พลังของเขาเองก็เริ่มเพิ่มพูนขึ้นเช่นเดียวกัน มันแตกต่างจากตอนของเซนะนิดหน่อยตรงที่พลังนี้ได้ออกมาจากภายในตัวของซิกส์เองโดยตรง

                                                เรเพียร์ก็พอจะเดาได้แล้วว่าผลมันจะต้องออกมาเป็นเช่นนี้ เหล่าคนปริศนาเองก็เช่นกันพวกเขาได้จับจ้องวินาทีที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้อย่างจดจ่อ

                                                สาวน้อยข้างๆชายหนุ่มจึงถามขึ้นมา

                                               "นี่นายพอจะรู้ผลอยู่แล้วใช่ไหมกลียุค"

                                               "ใช่ฉันรู้แต่ฉันก็คงไม่มีสิทธิจะเข้าไปยุ่งกับการแข่งรมถึงเธอด้วยทิวา"

                                               "งั้นจะรอดูเขาถูกเล่นงานอย่างนั้นหรอ!?"

                                               "ใช่! ฉันจะรอดู!"

                                               "เฮ้ย!" เธอถึงกับอุทานใส่นายแว่นด้านข้างทันที

                                               "นี่นายจะบ้าหรือไงนายลืมหน้าที่ของพวกเราไปแล้วหรอ!"

                                               "แล้วเธอลืมไปแล้วหรือว่าเขาสั่งอะไรพวกเราไว้"

                                               "อึ่กกก.!"

                                                ทิวาได้หันกลับมานึกถึงคำสั่งสุดท้ายก่อนที่จะจากกับนายของตนไป 

                                                ทุกคนจงฟังต่อจากนี้หากไม่มีคำสั่งจากฉันห้ามทุกคนทำตามใจชอบโดยเด็ดขาดเพราะนี่อาจจะทำให้ความทรงจำอันแสนสนุกของผมต้องพังลงไปก็ได้...  คำพูดนั้นของเขาได้พูดไปด้วยพลางยิ้มไปด้วย เขาเป็นชายที่เธอชื่นชมมากมายจนไม่อยากจะอยู่ห่างกายแต่เพราะเขาเปรียบได้กับนกที่บินไปทุกที่อย่างอิสระเธอจึงไม่สามารถวิ่งตามเขาไปทุกที่ได้

                                                 นั่นเป็นสิ่งที่ทุกคนในที่นั้นรู้กันดีที่สุด

                                                 ทิวาจึงได้มองกลับมายังบนลานประลองอีกครั้ง

                                                "ฉันหวังว่าหัวหน้าของเราคงจะไม่ปล่อยให้เขาตายหรอกนะ"

                                                "นั่นสิ.. ฉันก็หวังเอาไว้แบบนั้นอยู่เหมือนกัน"

                                                ( แค่นิดนึงน่ะนะ... )

                                                กระแสลมที่มารวมตัวกันที่ซิกอยู่จุดเดียวได้สลายหายไปก่อนจะปรากฏร่างใหม่ของซิกขึ้นมา

                                                อวตารคือพลังที่อยู่เหนือไปอีกขั้นของการรวมร่าง เดิมที duo กับ master ต้องมีทั้งสองอย่างนี้ถึงจะสามารถรวมร่างกันได้แต่อวตารนั้นไม่ต้องนั่นก็เพราะว่า master ได้กลืนกินพลังของ duo เข้าไปแล้ว

                                                รูปร่างแบบนั้น...

                                                หน้าตาแบบนั้น...

                                                เราจำได้แล้ว~!!!

                                                ในวันนั้น ณ วันแห่งจุดเริ่มต้นของเรากับมาโกโตะคุง

                                                และก็เป็นช่วงเวลาที่เราได้เจอกับซิก...


                                                หลังจากที่ถูกพัดมาติดฝั่งจากศึกของราชันย์เราก็ได้ลอยมาถึงที่ญี่ปุ่น ตัวเราที่ไร้ซึ่งความทรงจำเพราะเหตุการณ์ในช่วงของซิกฟรีดได้ลืมตาตื่นขึ้นมาแบบงงๆ

                                                ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครหรือต้องทำอะไร ชีวิตของเราในตอนนั้นไม่ต่างอะไรกับเมื่อห้าปีก่อนที่เราได้พบกับโซเฟียที่กรุงลอนดอนประเทศอังกฤษ แต่ถึงจะไม่รู้อะไรเลยทั้งสิ้นแต่หากอยู่แบบนั้นต่อไปก็คงจะไม่ได้การ ตัวเราจึงลุกขึ้นเดินเข้าป่าไปอย่างไร้จุดหมาย

                                                ในช่วงเวลานั้นตัวเราหัวโล่งไปหมด

                                                ไม่มีทั้งสถานที่ที่ต้องกลับไป ไม่มีทั้งครอบครัวที่ต้องไปหา ไม่มีเพื่อนๆที่เป็นที่พึ่งให้ ไม่มีอะไรเลยทั้งสิ้น

                                                แล้วตัวเราจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมกันล่ะ!?

                                                คำถามนี้ได้วิ่งวนไปมาอยู่ในหัวแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบอะไรได้เลยสักอย่างแถมยังทำให้ใช้พลังงานความคิดไปโดยไม่ใช่เหตุ

                                                จ๊อก จ๊อก~ เสียงท้องได้ดังลั่นขึ้นมาอย่างน่าอาย
มันดังสักจนสาวน้อยถึงกับลนลานกลัวว่าจะมีใครมาได้ยินถึงแม้ว่าตอนนี้อยากจะได้คนมาช่วยแท้ๆ

                                                สภาพของเธอเองก็โทรมไปหมด ถึงแม้จะแต่งตัวเป็นผู้ชายอยู่ก็ตามแต่เธอในตอนนี้แทบจะมีสภาพไม่ต่างกับคนจนๆที่เร่ร่อนไปมา เสื้อมีสภาพขาดหลุดรุ่ยในส่วนของชายเสื้อกับส่วนของปลายของแขนเสื้อ ที่กางเกงเองก็ขาดหลุดรุ่ยจนสภาพไม่ต่างกับเสื้อเลยแม้แต่น้อย ผมเองก็ดูยุ่งๆไปหมด ร่างกายเองก็มีบาดแผลอยู่ตามตัวโดยยังรู้สึกเจ็บๆอยู่

                                                จ๊อก จ๊อก~ เสียงท้องร้องของเธอได้ดังขึ้นมาอีกครั้งโดยครั้งนี้มันร้องนานกว่าปกติทำเอาเธอถึงกับหน้าแดงฉ่าไปหมด

                                                "แง๊~ อย่าร้องจิเดี๋ยวก็มีคนมาได้ยินหรอก!"

                                                เธอได้เอาหัวโขกกับลำต้นของไม้ไผ่หลายต่อหลายทีเพื่อระงับอารมณ์ทั้งหมด แต่ก็ไม่ได้ผลมันกลับทำให้ท้องร้องยิ่งกว่าเดิมเข้าไปอีกราวกับกำลังประชดเธออยู่เลย....

                                               

164


                                              "บ้าที่สุดดด~!"

                                              การฟันนี้ได้ฟาดใส่มายังร่างของซิกแบบจังๆโดยได้มีเสาแสงสีม่วงพุ่งตามลงมาใส่ร่างของซิกส์จากบนฟากฟ้า

                                              ท่าพิเศษที่สามารถทำลายได้ทุกเขตอาคมหรือบาเรียต่างๆ

                                              ความจริงแล้วท่านี้มันควรจะใช้เฉพาะทางของมันแต่ความเป็นจริงยิ่งกว่าคือท่านี้ไม่ได้เป็นท่าที่มีคุณสมบัติแบบที่ทุกคนรู้กันแต่อย่างใดและท่านี้ก็ไม่ใช่ท่าเฉพาะทางอีกด้วย

                                              ความจริงในความจริงอีกทีก็คือ..

                                              ท่านี้เป็นหนึ่งในท่าที่มีพลังทำลายล้างมากที่สุดซึ่งมีพลังที่ทัดเทียมหรือไม่ก็มากกว่าท่า อินโฟโน่เวฟ ได้เลย โดยเป็นท่าที่มีข้อจำกัดอยู่อย่างเดียวคือต้องเล่นงานเป้าหมายเพียงหนึ่งอย่างโดยเฉพาะเจาะจงเท่านั้น
                                              มันจึงไม่เหมาะแก่การต่อสู้เป็นหมู่ และเพราะทุกอย่างที่กล่าวมาข้างต้นนี้จึงทำให้เซนะแทบจะไม่ค่อยอยากที่จะใช้ท่านี้สักเท่าไหร่ และอีกหนึ่งในเหตุผลนึงที่ทำให้เธอไม่อยากใช้มันเข้าไปอีกก็เพราะว่าหากมีใครโดนมันแบบจังๆอาจจะมีสิทธิตายได้ในทันที

                                               คุณสมบัติที่แท้จริงของท่านี้คือการทำลายล้างอย่างแท้จริงหรือก็คือ การลบให้หายไป

                                               โดยส่วนมากนั้นทุกคนจะเห็นแต่การต่อสู้ในแบบที่ใช้พลังเข้าปะทะแต่ท่านี้คือการลบล้างให้หายไปโดยมันจะทำให้เป้าหมายหายไปจริงๆหากมีพลังต่ำกว่าเกณฑ์ที่กำหนด

                                               แต่หากรอดมาจากท่านี้มาได้ไม่ว่าจะเป็นกรณีไหนๆทั้งนั้น ร่างกายก็จะสูญเสียพลังไปชั่วขณะและมีแผลตามตัวเกิดขึ้นมามากมายอันเนื่องมาจากการที่รอดมาได้

                                             
                                               และสิ่งที่ซิกกำลังเจออยู่ก็คือผลลัพธ์จากหนึ่งในสองตัวเลือกนั้น!

                                     
                                               "อ๊ากกกกกก~ หนอยแน่แก~!!!!" ภายในเสาแสงสีม่วงที่มีร่างของซิกอยู่นั้นร่างกายของเขากำลังค่อยๆถูกลบหายลงไปทีละนิดๆ ดวงตาของเขาปริ้นออกมานิดนึงพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากลูกตาจำนวนมาก ตรงส่วนของแผลที่มีรอยเปิดอยู่นั้นได้ฉีกกระชากออกจนดูน่าสยดสยอง เลือดที่กระเซ็นออกมาได้กระเด็นไปติดบนใบหน้าของเซนะ

                                               เสียงโหยหวนได้ดังออกมาเรื่อยๆจากในนั้น

                                               ความเจ็บนี้มันได้ไปกระตุ้นให้ความอยากฆ่าของซิกเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ 

                                               "ข้าจะฆ่าแกชิราสากิ เซนะ~!!!!"

                                               เสียงของเขาได้ดังลั่นออกมาจากในเสาแสงนั่น

                                               ดวงตาของมันเบิกกว้างขึ้นมาเพื่อจับจ้องร่างของเซนะที่กำลังคุมพลังของท่านี้เอาไว้อยู่

                                               ความแค้น ความโกรธ ความเจ็บปวด ทั้งสามอย่างนี้ได้พุ่งเป้าไปที่เซนะคนเดียว จิตใจที่มุ่งมั่นจะฆ่าเซนะให้ได้นั้นมันได้เริ่มมีผลทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้น

                                               "อ๊ากกกกกกกก~!!!"

                                               วู๊บบบ~ ผลจากท่านี้ได้ทำหมดลงไปในไม่กี่วินาทีต่อมา ผลลัพธ์ของมันไม่ได้ทำให้ซิกหายไป กำลังใจของเขานั้นเป็นตัวกระตุ้นให้พลังของเขาเพิ่มมากขึ้น

                                               แต่ความเสียหายที่ได้รับก็สาหัติเอาการ

                                               ร่างของเขาได้ชุ่มไปด้วยเลือดทั่วทั้งร่าง บาดแผลได้เปิดออกมาอย่างน่าสยดสยองชวนอ๊วก ผิวหนังฉีกขาดออกไปหลายต่อหลายจุดจนเปิดให้เห็นเนื้อข้างในได้อย่างชัดเจน เกราะทั้งหมดหรือไอเทมต่างๆที่ติดตัวมาของเขาได้ถูกทำลายลงไปจนหมดสิ้น

                                               ในตอนนี้เขาเหลือเพียงแค่ตัวเปล่าๆที่อาการบาดเจ็บสาหัติจนดูราวกับศพ

                                               แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้เขาตายได้

                                               ตัวเขาได้ลุกขึ้นเดินมาหาเซนะที่อาการเริ่มไม่ดีขึ้นทุกที ออร่าสีทองของเขาค่อยๆหายไปเรื่อยๆ

                                               "แกเป็นคนที่สองต่อจากมาโกโตะที่ทำให้ข้าสาหัติได้ขนาดนี้"

                                               สายตาของเขามองมาที่เซนะที่ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นโดยเริ่มมีอาการหอบขึ้นเรื่อยๆ

                                               "แต่ท่าเทียบกันแล้วเจ้านั่นยังเหนือกว่าแกอีกหลายต่อหลายขุมนัก"

                                               "แฮ่ก แฮ่ก.. "

                                               ลมหายใจของเซนะมันเริ่มถี่ขึ้นอีก

                                               "ดูท่าพลังที่แกได้มาจะหายไปแล้วสินะ และดูเหมือนว่ามันจะมาถึงขีดจำกัดของร่างกายของแกด้วยแล้วสิ" เขาสามารถมองเซนะผ่านทางตาที่บาดเจ็บได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เซนะในตอนนี้ได้สูญเสียพลังที่จะต่อกรกับซิกออกไปหมดแล้ว...

                                               สาวน้อยได้กัดปากมองขึ้นมาเพื่อประเชินกับความจริงเบื้องหน้าโดยใช้มือข้างหนึ่งกำเสื้อตรงหัวใจไว้แน่นมาก

                                               "ถูก ต้อง.. แฮ่ก แฮ่ก... "

                                               "ดูท่าแกจะทรมาณนะ"

                                               "สภาพของนายเอง.. ก็ไม่ต่างกัน หรอก!"

                                               "ปากดีแบบนี้สงสัยอยากตายเร็วๆสินะ ข้าจะบอกอะไรเอาไว้อย่างก่อนจะจากกัน ข้ายังไม่ได้เอาจริง!"

                                               ว่าไงนะ! คำนี้ได้ทำให้เซนะถึงกับตาค้าง เธอคิดว่าอย่างน้อยๆก็สามารถสู้ได้อย่างสูสีแล้วแท้ๆ แต่เธอกับคิดผิด!

                                               สีหน้าของซิกได้มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาอย่างสะใจ

                                               "ก่อนจะจากกันข้าจะให้เจ้าได้เห็นเอง ถึงพลังของข้าที่เจ้ายังมิอาจทำให้ข้าต้องใช้มัน"