166


                                              ย้อนกลับไปเมื่อสองวันก่อนที่เซนะจะลอยมาติดชายฝั่งที่ญี่ปุ่น ในวันนั้นเองมาโกโตะที่นั่งยานหนีข้ามมิติมาจนถึงยุคนี้ก็ได้เจอกับพายุมิติก่อนที่มันจะทำให้ยานที่มาโกโตะนั่งมาด้วยได้รับความเสียหายหนักมากจนเขาได้รับบาดเจ็บตามไปด้วย

                                              โชคยังดีที่เขายังพอมีสติและสามารถวารป์มาโผล่ยังยุคเดียวกับเซนะโดยเป็นที่ญี่ปุ่นได้สำเร็จ

                                              แต่แล้วสิ่งที่ไม่ทันคาดคิดก็ได้เกิดขึ้นเมื่ออยู่ๆยานของเขาก็ได้เกิดระเบิด ทำให้มาโกโตะนั้นถูกแรงระเบิดจนร่างนั้นปลิวไปจากจุดจอดยานหลายต่อหลายเมตร

                                              ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัติจากการระเบิดครั้งนั้นจนไม่สามารถรอดมาได้อย่างแน่นอน สติของเขาเริ่มเลือนลางไปทีละนิดๆ

                                              นี่เราจะตายแล้วอย่างนั้นหรอ.. จะตายไปทั้งๆแบบนี้เลยใช่ไหม ตัวเรายังไม่ได้ทำตามความฝันเลยนะ ยังอยากจะเล่น ยังอยากจะสนุกอยู่เลยแท้ๆ ถ้าหากว่าเป็นแบบนี้จะขอบอกความรู้สึกจริงๆกับลูเมียไปสักก็ดี สาเหตุที่เราต้องหนีออกมาจากงานมั่นของเธอ นั่นก็เพราะว่าเรายังไม่อยากทำให้บรรยากาศแบบเดิมของพวกเราต้องเปลี่ยนแปลงไป พวกผู้ใหญ่รวมถึงแม่ของเราไม่รู้หรอกว่าพวกเราคิดยังไง พวกเขามักแต่จะคิดเลือกสิ่งที่ดีๆให้กับลูกของตนโดยไม่เคยถามพวกเราเลยว่าพวกเราพร้อมไหม แต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้างของเรา เราเพียงแค่... ไม่อยากจะฝืนใจของลูเมียก็เท่านั้น

                                              ตัวเขาได้ชูมือข้างหนึ่งยื่นขึ้นมาในขณะที่กำลังจะตาย

                                              เขาได้พยายามเค้นเสียงสุดท้ายออกมาก่อนจะสิ้นลมหายใจ

                                              "ฉันยังไม่อยากตาย... "




                                              "จัดไปอย่าให้เสีย~!"

                                              ขนนกสีขาวได้ลอยลงมาตรงหน้าของเขา  ท่ามกลางป่าอันเงียบสงบได้มีสิ่งที่เรียกว่าความหวังได้บินลงมาจากบนฟากฟ้า มันก็คือนกน้อยตัวเล็กสีขาวซึ่งก็คือพิเกียนั่นเอง

                                               ห่ะ! นก!?  ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเป็น duo ในรูปแบบของนกแต่เพราะเจอในสถานการณ์ใกล้ตายแบบนี้เขาจึงอดที่จะตกใจไม่ได้ซึ่งอย่างน้อยๆมันก็คือการตกใจครั้งสุดท้ายก่อนตาย

                                               เขาได้ยิ้มให้กับนกตัวนั้นก่อนที่มือของเขาจะตกลงมาพร้อมกับสิ้นลมหายใจ...

                                               ความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวแต่อย่างใดแต่สิ่งที่ทุกคนมักจะหวาดกลัวนั่นก็คือ การจินตนาการถึงตอนที่ตัวเองตาย

                                               จินตนาการถึงภาพการตาย

                                               จินตนาการถึงความเจ็บปวด

                                               จินตนาการถึงสิ่งเหล่านั้นจนหวาดกลัวกันไปเอง

                                               ภายใต้ความมืดอันหนาวเหน็บที่เย็นยะเยือก จิตใจของเด็กหนุ่มกำลังร่องรอยไปมาอยู่แต่ในนั้น จิตใจที่กำลังครุ่นคิดอะไรเล่นๆไปมา

                                               เราตายไปแล้ว... เราจะเป็นย้งไงต่อไปกันนะ...

                                               สวรรค์ นรก แม่น้ำ เรือ สิ่งที่คนต่างๆพากันบอกมาในโลกแห่งความตายนี้จะมีจริงๆไหมนะ...
                                             
                                             
                                               "เอาไว้นายตายจริงๆแล้วค่อยไปดูละกัน!"

                                               ห่ะ! มาโกโตะได้รีบสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที เขาตกใจมากที่ตัวเองตายไปแล้วแต่กับได้ยินเสียงของนกตัวนั้นอีก แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้าเพราะในตอนที่เขาตื่นขึ้นมาเขากับตกใจยิ่งกว่าเดิม ตัวเขาที่น่าจะตายไปแล้วกับรอดชีวิตมาได้อย่างปาฏิหาริย์

                                                เด็กหนุ่มได้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับทำสีหน้างงๆเมื่อได้ดูร่างของตนเอง ตัวเขาจำได้ว่าร่างกายของตนนั้นโดนระเบิดเข้าอย่างจังจนร่างกายนั้นเจ็บปวดจนชาด้านไปหมด ถึงแม้จะไม่สามารถมองเห็นสภาพร่างของตนเองได้แต่เขาก็พอจะเดาได้ว่าร่างกายของตนนั้นต้องมีเลือดไหลนอง สภาพดูไม่ได้ แต่ทว่ามันกลับน่าเหลือเชื่อเมื่อเขามองมายังร่างกายของตนเอง

                                                ตัวเขาไม่มีเลือดหรือบาดแผลอะไรพวกนั้นเลยจะมีก็แต่เสื้อผ้าที่ขาดเพราะแรงระเบิดก็เท่านั้น

                                                "นี่เรารอดมาได้เพราะเจ้า duo ที่เหมือนกับนกสินะ"

                                                ( ถั่วต้ม! )

                                                เขาได้ตกใจให้กับเสียงของนกตัวนั้นก่อนจหันไปมองรอบๆแต่ก็ไม่พบร่างของมันเลยแม้แต่น้อย

                                                มองหาไปก็เปล่าประโยชน์เพราะว่าฉันได้เข้ามาอยู่ในร่างของนายแล้วส่วนเสียงที่นายกำลังได้ยินอยู่นี้ก็คือเสียงที่มาจากข้างในหัวของนายยังไงล่ะ...

                                                งั้นนายเข้าไปทำอะไรในร่างกายของฉันกัน!?

                                                ช่วยชีวิตนายไงชัดยัง!

                                                นี่นายทำได้ยังไงกัน!?