161


                                              รับรู้ได้ถึงความห่างชั้น...

                                              ความแตกต่างของพลังอย่างเห็นได้ชัดขนาดนี้มันมากสักจนทุกคนยังต้องหันมามอง กลุ่มคนจำนวนมากที่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างปริศนาบัดนี้พวกเขาได้มายืนดูการต่อสู้ครั้งนี้ด้วยสายตาต่างๆนานา

                                              ความคลุมเครือนี้กำลังวิ่งว่อนไปทั่วลานกว้าง

                                              ทว่าความโกลาหลนี้กับเป็นความโกลาหลในแบบที่เงียบเฉียบสักจนราวกับป่าช้า

                                              โอดินที่ทำท่าทางจะออกคำสั่งกับพวกทหารก็ได้ถูกเรเพียร์ห้ามเอาไว้ก่อน  อย่าทำอะไรไม่เข้าเรื่องนะค่ะ...

                                              "แต่ว่าท่านเรเพียร์ คนที่จะสามารถเข้าออกที่นี่ได้ก็มีแต่ผู้ที่เกี่ยวข้องกับพวกทีมผู้เข้าแข่งขันเท่านั้นแต่ว่าเจ้าพวกเด็กกลุ่มนั้นไม่ใช่! พวกมันไม่ใช่ทั้งผู้แข่งขันหรือคนที่เกี่ยวข้องทั้งสิ้น!"

                                              "หยุดพูด!" สีหน้าของอาจารย์สาวได้กดดันขึ้นชั่วขณะ เธอสามารถใช้เพียงแค่สายตาก็สามารถที่จะทำให้ 11 คนจากในสภาถึงกลับต้องกลืนน้ำลายลงคอไปตามๆกัน

                                               ทันทีที่โอดินถูกสั่ง เขาก็ได้นั่งอย่างสงบอยู่บนเก้าอี้

                                               สำหรับเรเพียร์แล้วทั้งสภาก็ไม่ต่างจากลูกจ้างส่วนตำแหน่งของเธอเองก็ไม่ต่างจากหัวหน้าฝ่ายต่างๆที่ทำหน้าที่สั่งงานเหล่าลูกจ้างให้ทำตามแผนงานที่บริษัทวางเอาไว้โดยมีคานาเลียคือผู้บริหารสูงสุดของบริษัท

                                               ความสงบของเธอเริ่มกลับคืนมาอีกครั้ง

                                               เรื่องเมื่อกี้นี้นอกจากเหล่าสมาชิกสภาทั้ง 11 คนกับทหารอีกจำนวนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆนั้นกับพวกของเรเพียร์ก็ไม่มีใครรู้เรื่อง

                                               ไม่นึกเหมือนกันว่าเด็กพวกนั้นจะมากันถึงขนาดนี้แต่ก็สมกับเป็นพวกเขาจริงๆ...

                                               "ทุกคนอย่าเพิ่งตกใจ เด็กพวกนั้นเป็นคนรู้จักของฉันเองเพราะงั้นต่อจากนี้หากมีอะไรเกิดขึ้นกับงานประลองแห่งนี้ฉันจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง"

                                               "คนรู้จัก.. "

                                               คำอธิบายของเรเพียร์ได้ทำให้สถานการณ์นั้นดีขึ้นมาระดับหนึ่ง แต่นั่นก็ยังไม่สามารถคลี่คลายปัญหาทั้งหมดลงได้

                                                ทำไมพวกเขาถึงเข้ามาที่นี่ได้

                                                เด็กพวกนั้นเป็นใครกัน

                                                พวกเขาต้องการอะไรจากงานประลองนี้

                                                สามคำถามนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของทุกคน แต่ในอีกไม่ช้าความจริงก็จะถูกเปิดเผยออกมา

                                                ทุกอย่างจะถูกคลี่คลายลงเมื่อการต่อสู้ครั้งนี้จบลง

                                                ในขณะที่คลาดสายตาไปเพียงแค่แว๊บเดียวสถานการณ์ก็ได้ถูกพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ ดาบคู่ใจของเซนะเรเพียร์ได้หักลงไปจนใช้การไม่ได้แล้ว ส่วนดาบอีกเล่มก็ถูกทำลายไปทั้งเล่มจนแตกหักคามือของเธอ

                                                 เสื้อคลุมสีน้ำเงินตัวโปรดที่เธอใส่อยู่เป็นประจำได้ถูกทำให้ขาดจนโทรมได้ที่ มือที่จับดาบข้างหนึ่งได้มีเลือดไหลนองออกมาเรื่อยๆจนดูน่ากลัว ที่บนใบหน้ามีเลือดจากหัวไหลลากยาวผ่านแก้มลงไปจนหยดลงสู่พื้น

                                                ที่เท้าเองกางเกงตรงส่วนร่างได้มีสภาพยับเยินจนเห็นปลายขาขาวๆที่อยู่เหนือขึ้นไปจากตรงข้อเท้านิดนึงได้อย่างชัดเจน เธอได้สู้ไปทั้งๆที่ไม่ได้สวมรองเท้า

                                                การต่อสู้นี้คือการรวมทักษะทุกอย่างของเธองัดมันออกมาใช้จนหมดสิ้น

                                                แต่ทว่า...

                                                "สมแล้วที่ผ่านมาตั้งหนึ่งปี แกแข็งแกร่งขึ้นจนทำให้ฉันอึ้งได้ในหลายๆความหมาย แต่มันก็เหมือนกับเมื่อหนึ่งปีก่อนแกทำได้เพียงแค่เดินตามหลังของเจ้ามาโกโตะเท่านั้น... ชิราสากิ เซนะ... "