170


                                           ในช่วงยามเย็นอันเงียบสงัด

                                           ชายหญิงสองคนกำลังนั่งล้อมรอบกองไฟอยู่สองต่อสองภายในถ้ำ ในช่วงที่ว่างๆอยู่นี้นั้นจึงเป็นโอกาสดีที่จะได้พูดคุยกัน

                                           "เอิ่ม..นี่เซนะเธอพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองบ้างไหมอะไรก็ได้"

                                           "ไม่เลย ผมจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง.. "

                                           "งั้นเธอมีสิ่งที่อยากจะทำไหม"

                                           "ไม่มี ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรทั้งนั้น.. "

                                           ไร้ซึ่งความทรงจำโดยสมบูรณ์แบบเลยสินะ มาโกโตะได้วิเคราะห์อย่างใจเย็น ในสถานการณ์ที่จำอะไรไม่ได้แบบนี้ถึงจะบอกเรื่องของพิเกียไปก็เท่านั้นและถ้าขืนบอกไปมันจะเป็นการทำให้รกสมองสักเปล่าๆ..

                                           เด็กหนุ่มได้มองหน้าเด็กสาว เธอมองสบตากลับมาแบบงงๆเมื่อรู้ว่ากำลังถูกมองอยู่ อาไยหยอ~

                                           "นี่เซนะ.. ฉันว่าเธอควรจะเปลี่ยนชุดได้แล้วล่ะชุดที่เธอใส่อยู่นั้นมันขาดจนสภาพดูไม่ได้แล้วล่ะ"

                                           "แต่ผมไม่มีชุดเปลี่ยนนี่น่า~"

                                           "แต่ฉันมี"
         
                                           มาโกโตะได้ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตนก่อนจะหยิบตู้เสื้อผ้าออกมาจากในกระเป๋า นี่คือสิ่งที่คนทุกคนต้องมีในอนาคต

                                           กระเป๋า 4 มิติ

                                           มันเป็นกระเป๋าที่ข้างในนั้นเป็นมิติสมชื่อโดยมันจะสามารถบรรจุของต่างๆได้มากมายอย่างน่าเหลือเชื่อซึ่งมันจะถูกคิดค้นขึ้นมาในอีก 150 ปีหลังจากนี้

                                           เขาได้ลุกขึ้นเดินไปยังตู้เสื้อผ้าพริบตาที่เดินเข้ามาตู้ก็ได้เปิดประตูออกทันที เด็กหนุ่มจึงมองชุดอยู่นานก่อนจะหยิบชุดนอนน่ารักออกมา

                                           "ok ชุดนี้เธอชอบไหมเซนะ"

                                           "ไม่เอา!"

                                           "งั้นนี่ล่ะ!"

                                           "ไม่เอา"

                                           "งั้นก็นี่ๆๆ แล้วก็นี่ล่ะ ชุดนี้ด้วย!"

                                           ถึงแม้จะหยิบชุดน่ารักๆออกมาจนหมดตู้เธอก็ยังไม่พอใจกับชุดอยู่ดีจนเด็กหนุ่มถึงกับหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

                                           "งั้นฉันขอถามเหตุผลที่เธอไม่เอาหน่อยสิ"

                                           "เพราะว่ามันเป็นชุดของผู้หญิงยังไงล่ะ!"

                                           "เธอก็เป็นผู้หญิงไม่ใช่หรอ~!"

                                           "ผู้ชายต่างหากกก~!"

                                           และนี่ก็เป็นครั้งที่สองที่มาโกโตะต้องเอามือก่ายหน้าผาก เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมพิเกียถึงเป็นห่วงเธอขนาดนี้

                                           แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม...

                                           "งั้นฉันขอถามหน่อยว่าทำไมเธอถึงต้องยึดติดกับเรื่องแบบนี้ด้วย"

                                           "ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองจะปฏิเสธการเป็นผู้หญิงอย่างถึงที่สุด คงเพราะว่าผมคิดว่าผู้ชายเข้มแข็งกว่าผู้หญิงก็ได้"

                                           "งั้นหรอ.. แต่ว่านะฉันจะบอกอะไรให้อย่างหนึ่งผู้หญิงไม่ได้อ่อนแอแต่แค่ถูกมองว่าบอบบางก็เท่านั้นยกตัวอย่างก็แม่ของฉัน เขาแข็งแกร่งจนถูกขนานามว่าวีรสตรีสงครามเลยล่ะ"

                                           "งึ่มม..แล้ว.. " เธอได้ทำหน้าตายเมินคำพูดของมาโกโตะ เขาเองก็รู้ดีว่าเพราะอะไร

                                           เธอไม่อยากยอมรับ! หากเธอยอมรับก็เท่ากับว่าเธอแพ้เพราะงั้นเธอถึงต้องปฏิเสธต่อไปเรื่อยๆ

                                           เซนะในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเขาในตอนเด็กๆ

                                           มันเหมือนกับว่าเขากำลังยืนคุยกับตัวเองในอดีตไม่มีผิด...

                                          "เซนะสิ่งที่เธอต้องการคือความแข็งแกร่งสินะ แข็งแกร่งในแบบของผู้ชาย"

                                          "ใช่แล้ว!"

                                          "อ่อนหัด!"

                                          "ว่าไงนะ!?"

                                          "ฉันบอกว่าอ่อนหัดยังไงล่ะ! ถ้าหากเธอคิดว่านั่นคือความแข็งแกร่งที่สุดยอดแล้วเธอก็ไม่ต่างจากพวกมือสมัครเล่น ถ้าหากว่าเธอจะแข็งแกร่งจริงๆล่ะก็เธอควรจะแข็งแกร่งให้เหนือกว่าผู้ชายไปเลยสิ!"

                                          "เหนือกว่าผู้ชาย.. !"

                                          ใช่แล้ว ถึงจะน่ารำคาญไปหน่อยแต่ก็ต้องขอขอบคุณจริงๆนะครับแม่! เด็กหนุ่มได้นึกถึงวันที่ตนอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเซนะ ในวันนั้นเป็นวันที่เขาต้องไปงานใหญ่ๆที่มีแต่ผู้คนมากมายแถมเขายังเป็นตัวหลักของงานอีกด้วย

                                          แรงกดดันมากมาย ความคาดหวังที่ได้รับ ตัวเขาได้แบกรับทุกอย่างเอาไว้บนหลัง ต้องทำให้เป๊ะๆ ห้ามทำผิดพลาดสถานเดียว นี่ไม่ใช่เพื่อตัวของเขาแต่เป็นเพื่อแม่!

                                          แม่ที่ต้องเลี้ยงดูเขามาโดยตลอด!