หน้าที่ 147
ฮิคาริได้ใช้มือของตนจับแก้มของเซนะเอาไว้ไม่ให้สามารถขยับไปไหนได้ทั้งนั้น เธอพยายามที่จะทำให้เซนะจ้องตาของเธอนานที่สุด สิ่งที่เซนะรู้มานั้นก็คือตนได้เสียความทรงจำไปจากอะไรสักอย่างแต่ความจริงนั้นมันยิ่งกว่าที่เจ้าตัวคิดเอาไว้
เพราะว่าอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอสูญเสียความทรงจำนั้นก็คือ ตัวเธอนั่นเอง
และกุญแจที่จะทำให้ความทรงจำของเซนะกลับคืนมาก็มีเพียงแค่สองคนเท่านั้นซึ่งหนึ่งในสองคนนั้นก็คือเธอ
เอาล่ะ! อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น!
เธอไม่มีความลังเลที่จะทำอีกแล้ว ในตอนนี้ไม่มีใครจะมาหยุดเธอเอาไว้ได้
เซนะ!ช่วยกลับมาทีเถอะ!
( หยุดนะคะ )
เสียงปริศนาที่ดูแกร่งกล้าได้ดังขึ้นมาในหัวของฮิคาริอย่างก้องกังวานจนเธอต้องหยุดทุกการกระทำของตนและนั่นจึงทำให้เซนะรอดมาจากการดึงความทรงจำ
เธอที่หลุดมาได้จึงเดินโซเซไปจับกับกำแพงพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งแตะตรงใบหน้าเหมือนกับคนที่กำลังสับสน
ทั่วทั้งร่างของเธอมีเหงื่อไหลพลั่กออกมาเต็มไปหมด
มะ เมื่อกี้นี้มันอะไรกัน!
เธอพยายามทำความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องเมื่อตะกี้ที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบของเรื่องสุดพิศวงเมื่อกี้นี้ได้เลย นี่ไม่ใช่เพราะว่าเธอกำลังสับสนอยู่ แต่เธอไม่รู้ถึงมันจริงๆ
เช่นเดียวกับฮิคาริที่กำลังสงสัยเรื่องเสียงปริศนา
( เสียงใครกัน!? )
เธอพยายามจะใช้ทั้งความทรงจำและพลังทั้งหมดของเธอ เพื่อเค้นหาเหล่าคนที่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้แต่ก็ยังไม่พบ
"ชิส์! ใครกันนะ!"
"คุณฮิคาริ.. "
เสียงของเซนะนั้นทำให้เธอต้องหันกลับมามอง สาวน้อยในตอนนี้อาการดูแย่มากจนเธอต้องรีบเข้าไปประคอง
"เป็นอะไรมากไหมเซนะ!?"
"พะ พอไหวครับ แต่เมื่อกี้นี้มัน.."
"อ๋อ.. คือแบบว่าอยากลองตรวจสภาพของจิตใจน่ะก็เลย.."
เธอพยายามที่จะแถเรื่องนี้ต่อไป เธอไม่อยากให้เซนะต้องรับรู้ความจริง...
เซนะเองหลังจากที่ได้ฟังเธอก็ค่อยคลายความตึงเครียดลง
เธอเชื่อที่ฮิคาริพูดทุกอย่าง
"ขอโทษนะครับที่ผมสงสัยขึ้นมา"
"ไม่เป็นไรๆ ฉันเองก็ผิดเหมือนกันที่ไม่ได้บอกเซนะก่อนล่วงหน้า!"
"จะว่าอะไรไหมครับถ้าผมจะขออนุญาตินอนพักที่นี่หน่อย"
"ได้สิ! นอนได้เลยนะเดี๋ยวฉันจะแจ้งผู้อำนวยการให้เอง!"
ฮิคาริได้ค่อยๆพยุงร่างของเซนะไปยังเตียงนอนก่อนจะจับเธอลงนอนไปในท่าที่สบายๆ เธอพยายามจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเซนะเธอก็พร้อมที่จะรับความผิดทุกๆอย่าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น