168


                                          สิ่งที่มักจะเกิดขึ้นตอนหลงป่าคือความวิตกกังวล ความกังวลที่จะไม่ได้ออกไปจากที่นี่ ความกังวลที่จะเจอกับภัยอันตรายภายในป่า ความกังวลต่างๆกำลังถาโถมเข้ามาหาเด็กหนุ่มอยู่เรื่อยๆ ทว่า...

                                          มาโกโตะไม่ใช่เด็กที่จะกลัวเพราะกับเรื่องเพียงเท่านี้ ตัวเขาได้จัดการกับงูที่พุ่งเข้ามากัดอย่างง่ายดายรวมทั้งสู้กับหมีตัวที่ตนเดินตามรอยเท้ามาได้สำเร็จ ก่อนจะถูกล้อมเอาไว้ด้วยหมีนับสิบๆตัว

                                          มันคือสถานการณ์แบบที่หนึ่งที่ออกจะเกินคาดไปหน่อยสำหรับเขา

                                          "สรุปว่าเป็นกับดักอย่างไม่ต้องสังสัยเลยสินะ"

                                          ด้วยความที่มาจากอนาคตเขาจึงเลี่ยงการเปลี่ยนแปลงอดีต ตัวเขาได้จัดการกับหมีเหล่านั้นโดยไม่ให้ถึงตายทั้งหมดก็เพื่อที่จะให้อนาคตไม่เปลี่ยนไปมากนัก

                                          สมมุติว่าหมีพวกนี้กำลังจะรวมกลุ่มกันเพื่อโจมตีคนของหมู่บ้านใกล้ๆแล้วคนพวกนั้นจึงต้องย้ายไปยังในเมืองจนทำให้เมืองๆนั้นมีการพัฒนาและเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ถ้าหากเราฆ่ามันซะที่นี่ผู้คนในหมู่บ้านก็จะไม่ถูกโจมตีทำให้เมืองๆนั้นไม่ได้เติบโตขึ้นจนเป็นเหตุให้อนาคตเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเพราะงั้นการไม่ฆ่ามันจึงเป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุด

                                          หมีตัวสุดท้ายได้ถูกไล่ต้อนจนยืนหลังติดกับกอไผ่ มันกำลังหวาดกลัวให้กับมาโกโตะที่สามารถเอาชนะพวกของมันนับสิบๆตัวลงไปได้อย่างรวดเร็ว

                                          "กรร!"

                                          "ไม่ต้องมากรรเลยอย่างน้อยๆฉันขออัดแกสักหมัดหน่อยเถอะ"

                                          "แง๊~!!!" เสียงร้องของใครบางคนได้ดังขึ้นมาในป่าทั้งมาโกโตะและหมีจึงมองไปรอบๆ ทางฝั่งของมาโกโตะนั้นยังแยกไม่ออกว่าเสียงนั้นมาจากไหนจึงมองหันไปรอบๆอย่างไม่หยุด

                                          เสียงนี้มันคนแน่ๆ แต่ดันมาใกล้กับที่ๆเรากำลังสู้กับหมีพวกนี้อีกแถมถ้าฟังดูจากเสียงมันฟังออกมาในแนวผู้ชายก็ได้ผู้หญิงก็ใช่แต่ยังไงกัตามเราต้องหยุดเจ้าหมีพวกนี้ไม่ให้ไปหาเขา! ก่อนที่จะคิดจบหมีตัวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็ได้งับคอเสื้อของเขาแบบไม่ทันตั้งตัว อ่ะเร่ะ! ซวยแล้ว... เจ้าหมีตัวนั้นได้วิ่งไปทางต้นเสียงพร้อมกับคาบมาโกโตะไปด้วย ปล่อยช๊านนนน~!!!

                                          "กรร~!!!"

                                          "หน่อยแน่ถ้าแกยังไม่ปล่อยฉันไปรับรองแกได้เป็นซุปหมีในอาหารเย็นแน่ๆ!"

                                          "กรร~!!!" หลังจากพูดจบหมีตัวนั้นก็ได้หยุดวิ่งก่อนจะเหวี่ยงร่างของมาโกโตะลอยขึ้นสู่ฟ้าอย่างสวยงาม...

                                          "ดูมันทำ.. , แกน่ะแก~!!!!" ร่างของเขาค่อยๆตกลงมาจากความสูงที่ไม่มากนัก ก่อนจะหล่อนใส่ทับร่างของเจ้าของเสียงจนมีเสียงหลุดออกมา แอ๊ก!

                                          ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นเขาก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดทันที  เจ้าหมีนั่นเพราะว่ารู้พิกัดของเสียงคนจึงพาเรามาหาเขาก่อนจะโยนส่งออกมาเพื่อกันไม่ให้เขาเห็นมัน หากคนปกติเห็นหมีคงมีการช็อคไม่ก็กลัวอย่างแน่นอน
เพราะงั้นมันถึงต้องทำวิธีนี้เองสินะ...  การคำนวณอย่างใจเย็นของเขาได้ใช้เวลาอยู่ช่วงเวลาหนึ่งก่อนที่จะมีเสียงโอดครวญดังขึ้นมาจากข้างล่างตัวเขา

                                           "หนักน้า~!"

                                           "โอ๊ะ! โทษทีๆพอดีฉันคิดอะไรเพลินๆไปหน่อย"

                                           เขาได้ลุกออกมาจากร่างของคนที่เขาทับและแน่นอนว่าคนๆนี้คือคนที่ร้องออกมาตอนที่เขากำลังสู้กับหมีอย่างแน่นอนเมื่อได้ฟังจากเสียงที่พวกเขาสนทนากัน

                                           มือของเขาได้ยื่นมือมาให้กับคนที่ตนหล่นมาทับก่อนที่เขาคนนั้นจะจับมือที่ยื่นให้แล้วลุกขึ้นมา การสัมผัสมือ น้ำเสียง จึงทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นเด็กผู้หญิง ถึงแม้ว่าจะใส่ชุดของผู้ชายอยู่ก็ตามที

                                           "ฉัน ชิราสากิ มาโกโตะ ยินดีที่ได้รู้จักแล้วเธอล่ะชื่ออะไร"

                                           "ชิราสกิ เซนะ ถ้าหากว่าจำไม่ผิดน่ะนะ"

                                           เด็กหนุ่มได้ทำหน้ามึนงงขึ้นมาทันทีที่ได้ฟัง มันไม่น่าเชื่อว่าเขาจะสามารถหาคนที่พิเกียตามหาได้เร็วขนาดนี้ มันราวกับเรื่องเหลือเชื่อที่แทบจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้นเลย 

                                           สาวน้อยที่เข้าใจผิดในสีหน้าอันมึนงงนั้นจึงได้อธิบายต่อ

                                           "คือแบบผมสูญเสียความทรงจำน่ะ แฮะๆๆ~!"

                                           "อย่างนี้นี่เองฉันคิดว่ามันคงจะเป็นผลมาจากการต่อสู้อย่างแน่นอนเมื่อดูจากสภาพชุดของเธอ"

                                           เขาได้มองมายังชุดที่เธอใส่ รอยขาดที่ได้จากของมีคมฟัน รอยเลือดที่ติดเต็มชุดไปหมด รองเท้าที่หายไป รอยแผลตามร่างกายนั้นอีกสิ่งเหล่านี้ได้แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ของสมมุติฐานที่เขาตั้งขึ้นและมันก็มีโอกาศที่จะถูกกว่า 95%

                                           เธอได้ยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม

                                           "ดูท่าว่าจะเป็นแบบนั้นแหละ"

                                           "ในสถานการณ์แบบนี้ยังยิ้มได้อีกนะ"

                                           "ไม่ได้หรอ~!?"

                                           "มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้แต่ประเด็นหลักคือเราหลงป่าน่ะเข้าใจไหม"

                                           "แล้วทำไมอ่ะ!?" เธอได้ทำหน้าตาเอ๋อๆออกมาซึ่งมันก็ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับเอามือก่ายหน้าทันที

                                           เอ๋อ! ไม่ก็พวกติ้งต๊อง! ไม่ผิดแน่ ฉันพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมพิเกียถึงเป็นห่วงขนาดหนัก

                                           แค่มองเพียงแว๊บเดียวตัวเขาก็มองออกหมดทุกอย่างของสาวน้อย แต่ยังมีสิ่งนึงที่สงสัยมากสำหรับเขา

                                           ถึงจะมองไม่เห็นแต่ตัวเขาก็สัมผัสได้ถึงมัน ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะชุดที่ขาดๆหรือรอยแผลตามตัวของเธอแต่มันก็ทำให้มีออร่าความเก่งกาจผุดขึ้นมาอยู่รอบๆ สิ่งนี้อยู่ในจุดที่เหนือยิ่งกว่าพลัง มันคือสิ่งที่ต้องใช้เวลาอย่างยาวนานเพื่อสั่งสมมันมา การต่อสู้อันนับไม่ถ้วน ความพ่ายแพ้หลายต่อหลายครั้ง ออร่านี้มันกำลังจะบอกถึงประสบการณ์ต่างๆของเธอ