172
"แต่ถึงจะว่างั้นก็เถอะนะ.. แล้วไหงต้องหันหน้ามาทางนี้ขณะที่เปลี่ยนชุดด้วยล่ะ!" เด็กหนุ่มได้ตระโกนใส่เด็กสาวขณะที่กำลังถอดเสื้อคลุมออก
มันเป็นเรื่องที่ต่อให้เป็นเด็กก็รู้เลยว่ามันไม่ถูก
"กะ..ก็แบบมันอุ่นใจกว่านิ!"
"อุ่นใจของเธอทำฉันหัวใจจะวายเลยนะรู้ไหม!"
"ไม่รู้วววว~!"สาวน้อยได้พูดออกมาจากใจจริงขณะที่กำลังปล่อยผม แต่มาโกโตะดันคิดว่าเป็นการยั่วโมโหบวกกับอารมณ์ที่พรุ่งพล่านจึงทำให้เจ้าตัวพุ่งเข้าใส่เซนะจนล้มลงไปนอนคร่อมกันในที่สุด
"ว๊ายยย~ จะทำอะไรน่ะมาโกโตะคุง" แค่ปล่อยผมทุกอย่างก็เปลี่ยน ทั้งคำพูด ทั้งกลิ่นหอม ทั้งใบหน้า มันทำให้เธอดูเป็นสาวขึ้นมาทันที
"นี่เธอรู้ไหมว่าที่ทำอยู่มันก็ไม่ต่างจากการเอาน้ำมันไปราดกองไฟหรอกนะ ที่นี่มีแค่ฉันกับเธออยู่สองต่อสองเข้าใจไหมว่าฉันกำลังจะทำอะไรกับเธอต่อจากนี้"
"ไม่เข้าใจนะ" เธอได้แสดงสีหน้าเอ๋อๆออกมาอีกครั้งซึ่งมันยิ่งทำให้กองไฟที่ลุกอย่าแล้วลุกขึ้นไปอีก
"งั้นคืนนี้ฉันจะสอนเธอเอง จะสอนแบบไม่มีวันลืมเลย~!!!"
"กรี๊ดดดดดด~!!!!"
เสียงร้องของสาวน้อยได้ดังขึ้นมาอีกเป็นระยะๆ ค่ำคืนแห่งการพบกันครั้งแรกของทั้งสองคนมันได้ฝังใจของกันและกันจนไม่มีวันลืมเลือนอย่างแน่นอน
หลังจากพระอาทิตย์ยามเช้าขึ้นก็เป็นเวลาออกเดินทางที่ดีสำหรับการหาทางออกไปจากป่าแห่งนี้ ทั้งสองได้เดินเคียงคู่กันไปอย่างกับคนรัก ก่อนออกเดินทางพวกเขาก็ได้ทานอาหารและอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยเพราะความช่วยเหลือจากหมีตัวเมื่อวานจึงทำให้การเดินทางดูสมกับเป็นการเดินทางผจญภัยมากขึ้น
ชุดของทั้งสองได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงจากเมื่อวานฝั่งของมาโกโตะยังคงคอนเซปเป็นชุดนักเรียนเอาไว้แต่ที่เปลี่ยนมาคือเปลี่ยนจากเสื้อคลุมเป็นเสื้อทับ ฝั่งของเซนะก็ได้เปลี่ยนจากชุดของผู้ชายมาเป็นชุดของผู้หญิงแบบเต็มตัว
ผมยาวสลวยสีส้มได้ทำให้มีกลิ่นกายรอยฟุ้งไปทั่ว รอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ได้ทำให้อหล่าสัตว์ที่ถูกจ้องถึงกับเป็นลมหงายเก๋ง ชุดที่เธอสวมก็เป็นชุดนักเรียนที่แม่ของมาโกโตะเคยใส่ตอนเรียนเรื่องการบินและการบริการโดยสาเหตุที่ดันมีชุดพวกนี้ในคลังก็เพราะแม่ของตนแอบยัดเข้ามาโดยแฝงไปด้วยความคิดอกุศลอย่างเต็มเปี่ยม
แต่ในระหว่างการเดินทางก็ได้เกิดการสนทนาจิกกัดระหว่างสองคนนั่นขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
"ว่าแต่เรื่องเมื่อคืนทำไมเธอถึงต้องร้องลั่นขนาดนั้นด้วยล่ะ"
"ไม่ร้องน่ะสิแปลก!"
"แห่ม.. ฉันแค่จับเธอเปลี่ยนชุดเองนะ"
"ก็ฉันทำเองได้นี่น่า~!"
"แล้วตอนเช้าที่ยืนจ้องชุดกว่าสองชั่วโมงคือ!"
"กะ..ก็แบบขอทำใจแป๊บนึง"
"จนกว่าเธอจะสามารถใส่มันได้เองฉันคงต้องจัดการเรื่องการแต่งตัวให้กับเธอแล้วล่ะเพราะไม่งั้นมันคงจะเป็นการเสียเวลามากมายหากเธอจะแต่งตัว"
"ไม่น่าาาา~! แง๊~!!!"
สาวน้อยได้พุ่งเข้ามากอดแขนข้างหนึ่งเพื่อเป็นการอ้อน
"พักเรื่องนั้นแล้วเข้าเรื่องกันดีกว่า ตอนนี้พวกเราต้องหาที่อยู่"
"ในป่าไม่ได้หรอ~"
"นี่แม่คุณมาจากยุคหินหรอ..."
สิ่งที่เขาคิดเอาไว้ทั้งหมดได้พังไม่เป็นท่า เป้าหมายที่เพิ่งได้รับกับทำสำเร็จอย่างรวดเร็วจนไม่น่าเชื่อแต่ถึงจะเจอกับเซนะแล้วก็ตามแต่ปัญหาที่ตามมาก็คือพิเกียที่กำลังรักษาร่างของเขาอยู่ เขาไม่สามารถคุยกับพิเกียได้เลยซึ่งก็หมายความว่าเขาจะต้องปกป้องเซนะเอาไว้จนกว่าจะถึงตอนที่พิเกียออกมา
พอถึงตอนนั้นพันธะทั้งหมดของเขาก็จะหายไปครึ่งนึง
"เอาเป็นว่าฉันจะปกป้องเธอเองเพราะงั้นห้ามอยู่ห่างจากฉันเข้าใจไหมเซนะ"
"งื้ม~" สาวน้อยได้พยักหน้ารับคำของมาโกโตะ
แต่เด็กหนุ่มกับสัมผัสได้เลยว่าเรื่องที่เขาขอไว้จะต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ไม่ช้าก็เร็ว....
"นี่เซนะเธอพอสู้ได้ไหม"
"ถามทำไมหรอ?"
"ก็เดี๋ยวฉันจะได้ฝึกให้เธอยังไงล่ะ!"
"เอ๋~!!!"
มาโกโตะเขาเป็นเด็กอัจฉริยะของแท้ เพราะงั้นความรู้ของเขาจึงมีมากพอๆกับระดับศาตราจารย์เลยก็ว่าได้ ในอนาคตเขายังถูกทาบทามจากองค์กรณ์ดังๆทั่วโลกเพราะงั้นการที่เขาจะสอนอะไรให้กับใครสักคนจึงเป็นเรื่องที่สุดยอดมากๆ
แต่ทว่าเซนะกับไม่สนใจมันเลยแม้แต่นิดเดียว..
"ไม่เอา ฉันไม่อยากต่อสู้"
"ฉันเข้าใจเพราะพวกผู้หญิงส่วนมากมักจะไม่ชอบในเรื่องการใช้กำลังฉันได้รู้มาจากเพื่อนสนิทคนหนึ่งแต่ว่าในตอนนี้เธอควรจะมีมันเอาไว้สำหรับยามฉุกเฉิน มันจะต้องมีประโยชน์มากสำหรับอนาคตต่อจากนี้ของเธออย่างแน่นอน"
"ฉันรู้แต่ว่าฉันกลัว.."
"กลัวที่จะต่อสู้สินะ ในตอนแรกฉันก็เป็นแต่เดี๋ยวมันก็ชินไปเอง" เขาได้พูดปลอบใจสาวน้อยที่กำลังตัวสั่น
"ไม่ใช่..."
"ว่าไงนะ"
"มันไม่ใช่ความกลัวแบบนั้น"
"แล้วมันคือความกลัวแบบไหนกัน?" เสียงหอบได้ดังขึ้นมาเรื่อยๆ สาวน้อยในตอนนี้กำลังยืนกอดอกอย่างทรมาณ ความกลัวของเธอได้ทำให้เด็กหนุ่มเริ่มหน้าซีด มันส่งผ่านมาทางท่าทีของเธอหมดแล้ว...
"ความกลัวของฉันคือ ความกลัวที่จะฆ่าคน!"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น