หน้าที่ 149


                                      ในบรรดาสามพี่น้องโคมาริถือได้ว่าน่ารักที่สุดในหลายๆด้านส่วนเรื่องความสวยต้องยกให้เป็นพี่อย่างนิโครุและส่วนที่เรียกได้ว่างดงามคงหนีไม่พ้นเซนะในเวอร์ชั่นผู้หญิง เธอยิ่งกว่างดงามจนอีกสองคนที่เหลือยังแทบเทียบไม่ติด โคมาริจึงเทิดทูนพี่สาวของตนอย่างสุดหัวใจ

                                      แต่ถึงงั้นเธอก็ยังคงน่ารักอยู่ดี

                                      ดวงตาสีเขียวออกไปทางสีของมรกตเหมือนกับของนิโครุซึ่งเป็นพี่สาว ข้างในดวงตานั้นเป็นความสดใสที่ยิ่งกว่าสดใส มันเปล่งประกายจนทำให้คนรอบๆข้างที่เห็นถึงกับต้องยิ้มออกมา ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูเปล่งประกายที่ไม่ได้มาจากการทาลิปหรืออะไรทั้งนั้น ใบหน้าอันกลมๆมีส่วนเรียวๆอยู่นิดหน่อยดูแล้วรวมๆเหมือนไปทางเด็กสาวสดใสซึ่งเธอก็ไปทางนั้นจริงๆ ผมสีส้มอ่อนๆซึ่งอ่อนกว่าของเซนะ สไตล์การมัดผมคล้ายทรงทวินเทลแต่ไม่ยาวมากนัก ที่ด้านข้างใช้ริบบิ้นสีแดงและดาวประดับผมเอาไว้ทั้งสองด้าน ส่วนเรื่องเสื้อผ้าเธอก็มักจะใส่ชุดนักเรียนทับกับเสื้อเชิ้ตอีกทีจนเห็นได้อยู่ทุกวัน ตรงส่วนของกระโปรงนักเรียนนั้นก็สั้นอยู่ระดับนึง มีถุงน่องสีดำสวมเอาไว้อยู่เสมอ ถึงจะเห็นเธอเป็นเด็กสดใสร่าเริงแบบนี้แต่เธอก็มีขนาดหน้าอกที่ใหญ่มากจนไปถึงคัพ c ชุดนี้จึงทำให้ผู้คนเห็นขนาดของเธอได้อย่างรางๆผิดกับผู้เป็นพี่อีกสองคนลิบลับ

                                        สาวน้อยที่เห็นสะพานแล้วจึงรีบวิ่งลงมาตรงข้างใต้สะพาน สาเหตุที่เธอมาที่นี่บ่อยๆก็เพื่อที่จะมาเป็นเพื่อนเล่นให้กับหมาจรจัดตัวหนึ่ง  แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่อยู่....

                                        "ไปไหนกันนะ.. "

                                        เธอพยายามมองหาเจ้าหมาตัวนั้นแต่ก็ไม่พบ ขณะที่เธอกำลังจะหันหลังกลับอย่างถอดใจและสิ้นหวังเธอก็ได้พบกับหมาตัวที่เธอกำลังหาอยู่นั่งแลบลิ้นอยู่ข้างหลัง

                                        "เขี้ยวเงิน!"

                                        "โฮ่ง!"

                                        สาวน้อยรีบเข้าไปกอดหมาจรจัดตัวนั้นทันที เธอดีใจมากที่เจอมันพอๆกับได้เจอหน้าของพวกพี่ๆ

                                       "โธ่.. วันหลังก็ส่งเสียงด้วยนะเวลามาหาฉันน่ะ โผล่มาแบบนี้เดี๋ยวฉันก็ตกใจตายหรอก"

                                       "โฮ่ง!"

                                       "ถึงจะพูดได้แค่คำว่าโฮ่งแต่นายก็เข้าใจฉันสินะ"

                                       "โฮ่ง!"

                                       "แต่เค้าแปลไม่ออกอ่ะ!?"

                                       ( กรรม! )

                                       เจ้าหมาได้เอาขาหน้าก่ายหน้าผากด้วยสีหน้าเครียด นั่นทำให้โคมาริถึงกับหลุดขำออกมาทันที เธอกับเขี้ยวเงินเจอกันตั้งแต่ยังเด็กๆเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อดีตๆเลยก็ว่าได้ สาเหตุที่ไม่เคยมีใครเห็นเขี้ยวเงินก็เพราะมันชอบพรุ่บๆโผล่ๆแถมยังมีเรื่องเหลือเชื่ออยู่อีกว่าตอนที่เธอจะบินมายังญี่ปุ่นเธอได้ทิ้งเขี้ยวเงินเพื่อนสมัยเด็กเอาไว้ที่นั่นแต่พอเธอลงมาจากเครื่องบินจนมาถึงบ้านใหม่เธอกับได้พบเขี้ยวเงินที่มานั่งรออยู่หน้าบ้านเสียแล้ว...

                                        อันที่จริงเธอก็อยากจะเลี้ยงมันจนถึงขั้นตั้งชื่อให้ว่า เขี้ยวเงิน แต่เพราะเธอไม่ชอบเลี้ยงสัตว์นั่นจึงทำให้เธอไม่ยอมรับเขี้ยวเงินไปเลี้ยงสักที

                                        เขี้ยวเงินเองก็ดูเหมือนอยากจะมาเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอเหมือนกันเพราะงั้นมันจึงตามเธอมา

                                       "โฮ่ง!" ดูเหมือนเจ้าหมาจะนึกอะไรออกมันจึงรีบวิ่งไปใต้สะพานก่อนจะกลับมาพร้อมกับสมุดกระดาษและปากกาเมจิค ก่อนจะเริ่มละเลงเขียนอย่างคล่องแคล่วเป็นภาษาอังกฤษซึ่งโคมาริสามารถแปลได้ว่า

                                       ( ไปเรียนเป็นไงมั่ง! )

                                       "นี่ถามฉันหรอ~??" เธอได้มองมายังเขี้ยวเงิน

                                       "โฮ่ง!"

                                       "เอิ่ม... ก็สนุกดีนะถ้าได้ไปบ่อยๆ"

                                       จากนั้นมันจึงเขียนถามเธอต่อไปเรื่อยๆไม่หยุด

                                       ( มีเพื่อนบ้างไหม )

                                       "มีสิ มีเยอะด้วย!"

                                       ( เจอกับพี่สาวยัง )

                                       "เจอแล้วล่ะ"

                                       ( มีแฟนยัง )

                                       "เอิ่ม... ยัง ว่าแต่เขี้ยวเงินแสนรู้เกินไปแล้วนะ"