หน้าที่ 82


                           ''เอิ่ม... ผมไม่เกี่ยวใช่ไหม''
                       
                           ''เอ็งอ่ะตัวดีเลย''

                           พิเกียตวาดใส่เซนะแบบไม่ปราณีส่วนเซนะก็หน้าเหวอไปตามบท บรรยากาศตึงเครียดเริ่มหายไปอย่างช้าๆ ทุกอย่างเริ่มค่อยๆเข้าที่เข้าทางขึ้น เฮเรน่าเองก็ไม่ดูมีจิตมุ่งร้ายใดๆเว้นแต่คนที่อยู่ด้านหลังที่เซนะรู้สึกสะกิดใจมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว
                           ...คุ้นๆอ่ะ เรารู้สึกไปเองหรือว่าเขาดูเหมือนคลับคล้ายคลับคากับใครบางคนที่เรารู้จัก ใครกันน้า....
                         
                           ''โอเคงั้นมาเข้าเรื่องกันต่อนะคะ''

                           ''ขอผมถามอะไรหน่อยจะได้ไหม''

                           ''ว่ามาเลยค่ะ''

                           ''คุณเป็นญาติกับไอจังหรือเปล่า..''
                           สายตาของทุกคนจึงมองไปาหาเด็กสาวร่างเล็กที่ตอนนี้มีน้ำตาปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าเธอคือ ไอจัง สมาชิกห้อง 5 ที่ในอดีตเคยสู้ร่วมกับเซนะ เธอเป็นเด็กสาวตัวเล็กหน้ารักร่างเล็กผมสีส้มยาวสลวย ดวงตาสีเขียวกลมโตน่ารัก ใบหน้ากลมมน สวมเสื้อหนังน่ารักนุ่มนิ่มอาวุธประจำตัวคือพลั่ว
ในศึกก่อนหน้านี้เธอเคยเป็นกำลังให้กับพวกเซนะเพื่อโค่นเบฮีมอสศัตรูตัวฉกาจที่เคยทำให้เซนะต้องตายไปครั้งหนึ่งแต่โชคดีที่ตอนนั้นได้อาวุธชิ้นนึงช่วยไว้จึงรอดมาได้พร้อมกับสามารถพลิคล็อคกลับมาชนะได้ในที่สุด
                           จากนั้นเธอจึงย้ายมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกับเซนะเป็นอันจบภาคนั้น

                           เด็กสาวตัวเล็กได้เดินมาข้างหน้าทุกคน ตัวเธอนั้นสั่นไปหมดซึ่งมาพร้อมกับความสับสน เธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี ไม่รู้ว่าเธอควรจะพูดอะไรดี เธอสับสนกลับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ในวันนั้นตอนที่เธออายุได้แค่ 7 ขวบ

                           ก็เป็นวันที่เธอต้องสูญเสียแม่ไปและเธอก็เป็นคนฝังร่างของแม่กับมือ   แต่แล้วก็ได้มีคนที่หน้าตาเหมือนกับแม่ของเธอยืนอยู่ตรงหน้า นั่นทำให้เธอรู้สึกสับสนมากๆ

                           เด็กสาวได้รวบรวมความกล้าทั้งหมดถามออกไป

                           ''คุณคือคุณแม่ของฉันใช่ไหมคะ''

                           ''ใช่แล้วจ่ะไอจัง''
                           น้ำตาของสาวน้อยจึงได้ไหลออกมาราวกับน้ำตก เธอไม่เคยรู้สึกดีใจเท่านี้มาก่อนเลย
แต่ดูเหมือนเฮเรเน่จะไม่ได้คล้อยตามอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น เธอหันไปมองเซนะด้วยใบหน้ามีความสุขมากๆ

                           ''ท่านเซนะดิฉันขอขอบคุณท่านจริงๆนะคะที่คอยดูแลไอให้"

                           "มะ ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ไม่ต้องเติมคำว่าท่านก็ได้"

                           "งั้นองค์หญิงเซนะเป็นยังไงคะ"

                           "ขอแบบเดิมเตอะ"เซนะได้ตอบไปแบบยิ้มเจื่อนๆ ตัวเลือกของเธอทำเอาเซนะถึงกับแทบไม่อยากจะเลือกกันเลยทีเดียว เธอไม่ชอบให้ใครเรียกตนในฐานะของผู้หญิงสักเท่าไหร่นั่นก็เป็นเพราะเธอชอบเป็นผู้ชายมากกว่า

                           "ว่าแต่คุณเฮเรน่ากับพิเกียเป็นอะไรกันหรอครับ"

                           "เพื่อนร่วมงานกันค่ะ" อยู่ๆก็มีเสียง เฮ๊ย! ดังแทรกขึ้นแต่เซนะก็ไม่สนใจมันและถามต่อไปอีก

                           "งานอะไรหรอครับ???"

                           "รุกรานจักรวาลค่ะ!"หญิงสาวพูดเรื่องใหญ่ๆด้วยรอยยิ้มราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาซึ่งตรงกันข้ามกับพวกอุยที่หน้าเริ่มกับมาซีดอีกครั้งเว้นแต่เซนะที่หน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอเชื่อที่เฮเรเน่พูดทุกอย่างราวกับเป็นคำพูดของโซเฟีย
                           (เขาเอาจริง!)

                         

                         

                           
                         
                             

                             

           

หน้าที่ 81

                           

                                   "ว่าแต่นี่น่ะหรอโรงเรียนธรรมดาสามัญทั่วไปน่ะ"
                                   ดีเธอเป็นลูกคุณหนูโดยแท้จริง พ่อแม่ของเธอนั้นคอยบริหารธุรกิจรายใหญ่อยู่ต่างประเทศนี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอต้องอยู่ตัวคนเดียว

บวกกับเธอเปฺ็นลูกสาวคนเดียวจึงทำให้พ่อแม่ประคบประหงมเป็นพิเศษ เพราะงั้นเธอจึงได้ทุกอย่างที่ดีที่สุดนั่นก็คือการได้รับการสอนจากโรงเรียนคุณหนูจึงเป็นเหตุให้เธอไม่เคยเรียนโรงเรียนสามัญชนทั่วไปเลย เพราะงั้นนี่จึงเป็นครั้งแรกที่เธอได้มาอยู่โรงเรียนธรรมดาเธอจึงดีใจมากจนตอนนี้เก็บอาการไม่อยู่แล้ว

                                   "นี่ๆเซนะช่วยพาฉันเดินชมที่นี่ได้ไหม"

                                   "ก็ได้อยู่หรอกครับแต่ก่อนอื่นต้องขอผู้อำนวยการก่อน"

                                   "ผู้อำนวยการ~!" เธอมองไปหาอุยก่อนจะหันมาตอบเซนะอย่างไว
                                   
                                   "โอเค อยู่ได้!"

                                   "เฮ้ย!"

                                   "เฮ้อ~!"เซนะได้เอามือก่ายหน้าผากพร้อมกับถอนหายใจยาวๆ  เพราะการมาของดีจึงทำให้ห้อง 5 ต้องวุ่นวาย อุยได้บอกกับทุกคนว่าให้ดีมาเรียนได้ในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนดีจึงกลายมาเป็นสมาชิกของห้อง 5 พร้อมกับได้ที่นั่งอยู่หลังเซนะ
                                    ที่สำคัญคือทุกคนยอมรับในตัวดีได้อย่างรวดเร็ว คงเป็นเพราะนิสัยส่วนมากของคนในห้องนี้ไม่ธรรมดาอยู่แล้วจึงทำให้ดีปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว
                                   
                                    "นี่เซสึนะชอบใครกว่ากันน่ะ" ดีได้เข้ามากระซิบข้างหูของเซสึนะในระหว่างการเดินทางไปเรียนวิชาพละที่โรงยิม ยูกะจึงแอบจ้องดีเขม็ง

                                    "นี่เธอหมายถึงใครล่ะ"

                                    "ก็ยูกะจังกับเซนะยังไงล่ะ"

                                    "ทำไมถึงเป็นสองคนนั้นล่ะ"

                                    "ยังต้องถามอีกหรอ~" ดียิ้มร่า เธอมองเซสึนะออกหมดทุกอย่าง ยัยตัวร้าย! เซสึนะได้เหยียดยิ้ม
                                 
                                    "ฉันเลือกเซนะ"

                                    "แล้วยูกะจังอ่ะ"

                                    "ฉันก็ชอบเหมือนกัน"

                                    "นี่คิดจะควบสองคนเลยหรอ"

                                    "ถ้าตอนนี้น่ะได้แต่ถ้าเซนะได้ความทรงจำกลับมานั่นก็อีกเรื่อง"

                                    "ทำไมหรอ???"

                                    "เพราะว่าเซนะเหมือนจะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"ดีได้แต่ทำสีหน้าอึ้ง เธอไม่เคยคิดว่าเซนะจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วและก็ไม่ใช่แค่ดีเท่านั้นที่อึ้ง
เหล่าเพื่อนๆที่เดินอยู่ห่างๆก็เหมือนจะได้ยินจึงต่างคนต่างพากันสีหน้าแปลกๆ หนักที่สุดคืออุยกับซุบารุที่ถึงกับหยุดเดินไปเลย ซุบารุคือรองผู้อำนวยการของโรงเรียนแห่งนี้โดยเขารับหน้าที่เป็นครูประจำชั้นควบคู่กับอุย ส่วนเซนะนั้นเพราะกำลังคุยกับพิเกียอยู่จึงไม่ได้ยิน
                                    ในขณะที่ทุกอย่างกำลังเริ่มจะเงียบลง เฮเรน่าก็ได้ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเขา
                                    เฮเรน่า รองขุนพลของ darklord องค์กรณ์ที่ชั่วร้ายที่สุดได้ปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับชายสวมผ้าคลุมคนหนึ่ง เพียงแค่การปรากฏตัวของเธอก็ทำให้บรรยากาศถูกปกคลุมด้วยความตึงเครียด
                                    เธอได้เหลือบมองมาที่เด็กสาวที่หน้าคล้ายตนซึ่งตอนนี้เด็กคนนั้นกำลังตัวสั่นเพราะความสับสนมากมายก่อนจะหันมามองเซนะที่ตอนนี้กำลังมองเธอด้วยความสนใจอยู่
                                 
                                   "ไม่ต้องตกใจไปหรอกค่ะ ฉันแค่อยากจะมาคุยกับคนๆหนึ่งก็เท่านั้นเอง"
                                     
                                   "เป้าหมายของเธอคือเซนะสินะ!" เซสึนะได้เข้ามาคุ้มกันเธออย่างไวพร้อมกับเตรียมตั้งท่าพร้อมสู้

                                   "เปล่าค่ะ"




                                   "เธอจะมาที่โรงเรียนทำไมมิทราบ!" พิเกียได้ตวาดใส่เธอแบบไม่ลังเลทำเอาสายตาของทุกคนจ้องมาที่เขากันหมดก่อนที่เซนะจะมาสกิดถามเรื่องหนึ่ง

                                   "พิเกียรู้จักเขาด้วยหรอ??"

                                   "ไปๆ ชิ๊วๆ ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน!"พิเกียได้โบกมือไล่เซนะจนเฮเรเน่ถึงกับหลุดขำออกมา

                                   "ไม่เป็นไรหรอกค่ะพิเกียท่านเซนะสมควรจะรู้ความจริงบ้างแล้วค่ะ"

                                   "เขาว่างั้นอ่ะ"เซนะหันไปมองพิเกียส่วนพิเกียได้แต่ทำใจ
พร้อมกับพูดแบบขอไปที เอางั้นก็ได้

                                   "งั้นมาเริ่มสนทนากันเลยนะคะพิเกียก่อนอื่นช่วยตอบหน่อยสิคะว่าจะไปอยู่ฝ่ายไหนระหว่าง darklord กับ lightlord พวกเราจะได้เตรียมใจถูกค่ะ"

                                   "ฉันอยู่ข้างเซนะเพราะงั้นถ้าหากเซนะเข้าร่วมกับฝ่ายไหนฉันก็อยู่ฝ่ายนั้น"

                                 

                                 
                                   

                                                                                            

คอนที่ 80 yummy


                              "คุณ เซเรน่า!?"


                              ทั้งห้องได้หันไปมองเซนะที่จู่ๆก็ลุกขึ้นมาพูดอย่างไร้เหตุผลโดยเฉพาะโอริกามิที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอถึงกับตะลึงแทนทุกคน และก็เป็นเธอที่เป็นตัวแทนของทั้งห้องถามเซนะ

                              "ปะ เป็นอะไรไปหรอเซนะ"

                              "อยู่ที่นี่ใช่ไหมคุณเซเรน่า"

                              "เซเรน่า???"



                              "แน่นอน!"
                              เสียงที่ดังก้องกังวาลขึ้นมาจากตรงไหนก็ไม่รู้ในห้องได้มาพร้อมกับการปรากฏตัวของเด็กสาวนามว่าเซเรน่าที่ตอนนี้ดันมายืนอยู่ตรงข้างๆอุยแล้ว หิวข้าวอ่ะเซนะ

                              "พอมีอะไรให้ฉันกินบ้างไหม~" ดี เซเรน่า หรือเรียกสั้นๆว่า ดี
สาวน้อยผมสีม่วงผู้มาพร้อมกับนัยตาสีแดง เธอคือสาวน้อยที่เรียนอยู่โรงเรียนฮาคุโอซึ่งครั้งนึงเซนะเคยไปเรียนอยู่ที่นั่นโดยโรงเรียนนั้นเป็นโรงเรียนหญิงล้วน เซนะที่ชอบแต่งชายจึงต้องพบกับปัญหามากมายจนผ่านพ้นมันมาได้และเธอก็ได้ตั้งชมรมขึ้นมาซึ่งชมรมนั้นมีนามว่า ชมรมนกน้อยอาสา โดยมีสมาชิกอยู่ 7 คนพร้อมกับมีคณะกรรมการนักเรียนเข้ามาป่วนอยู่เป็นระยะๆทำให้ชมรมนี้ต้องเดือดร้อน
                             ชื่อของเธอที่ทุกคนชอบเรียกกันคือ ดี แต่เซเรน่าขอให้เซนะเรียกนามสกุลตนเพราะเซนะเป็นคนสำคัญของเธอหรือเพราะเธอถูกใจเซนะก็ไม่รู้
พลังของเธอคือ soul พลังของวิญญาณคุณสมบัติคือสามารถทะลุผ่านทุกอย่างไปได้ ลอยได้ ทำให้คนมองไม่เห็นตน ซึ่งเธอก็ดูมีความลับอยู่อีกมากมายหลายอย่างที่เซนะไม่รู้ ซึ่งเธอก็เป็นคนบอกเซนะเองเลยว่าอย่าเชื่อใจตนให้มากแต่เธอก็คอยช่วยเหลือเซนะมาเสมอซึ่งในสายตาของเซนะนับว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งของตน
                             เซนะได้มองมาทางเซเรน่าพร้อมกับยกข้าวกล่องของตนส่งให้เธอ เธอจึงไม่รอช้ารีบเขมือบข้าวเข้าปากอย่างอเร็ดอร่อย

                             "นี่เซนะไหงถึงรู้ว่าฉันอยู่อ่ะ"

                             "ก็ผมเห็นนิครับ"

                             "เห็นวิญญาณเนี่ยนะ"

                         
                             "อื้ม!" ทุกคนต่างพากันอึ้งในตัวของเธอ มีแต่เซสึนะที่ยิ้มเจื่อนๆเพราะรู้อยู่แล้วกับเซเรน่าที่พูดขึ้นมาว่า สมกับเป็นเซนะ

                             "แล้วนี่ออกมาทำไมอ่ะ" โรงเรียนของพวกเธอมีกฏเคร่งขัดว่าต้องอยู่แต่ในโรงเรียนถ้าหากไม่ได้รับอนุญาติก็ห้ามออกมาเด็ดขาด แต่ดีดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้น

                             "ฉันออกมาหาเซนะอ่ะ"

                             "คุณครูเขารู้เรื่องนี้ไหม"

                             "โดดมาอ่ะ"
                           
                             "ไม่รู้สินะ"เธอได้เอามือก่ายหน้าผากก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาผู้อำนวยการโรงเรียนฮาคุโอ เซนะกับผู้อำนวยการโรงเรียนฮาคุโอนั้นสนิทกันโดยผู้อำนวยการคนนี้ไม่มีใครเคยเห็นหน้ามาก่อนเลยจนกระทั่งเซนะปรากฏตัวขึ้น เขาเรียกเซนะไปคุยอะไรสักอย่างก่อนจะได้เบอร์โทรผู้อำนวยการมา
แถมยังเคยเห็นหน้าของผู้อำนวยการอีกด้วย

                             หลังจากโทรไปสักพักก็มีคนรับสายทันทีและนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้ยินเสียงผู้อำนวยการโรงเรียนนี้

                             
                              "มาแล้วค่า~!"เสียงใสๆของสาวน้อยได้ดังขึ้น นั่นทำให้ทุกคนถึงกับอึ้งไปตามๆกัน พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้อำนวยการโรงเรียนฮาคุโอจะเป็นเด็กผู้หญิง แต่สิ่งที่ทำให้อึ้งกว่าก็ยังไม่จบเมื่อเซนะพูดสนทนากับเขาแบบห้วนๆ

                              "นี่ฉันเองเซนะ"
                       
                              "เซนะจังมีอาใยหยอ~"

                              "เด็กเธอหลุดมาอ่ะ"

                              "อ่อ~ รู้อยู่แล้วล่ะ"

                              "แล้วปล่อยมาทำไมมิทราบ~!"เขาได้ตวาดใส่ผู้อำนวยการอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ ทุกคนได้แต่อ้าปากค้าง

                              "ดีจังเขาเป็นเด็กดีเพราะงั้นฝากด้วยนะเซจัง"

                              "ฉันไม่รับฝาก!"

                              "ไปล่ะ!" ตู๊ด~! เสียงการตัดสายดังขึ้นมาทันทีที่เธอพูดจบ
เซนะได้แต่ทำใจแล้วหันมามองดีที่ตอนนี้ยิ้มแฉ่งเลย

                              "เซนะนี่สุดยอดจริงๆ"
                               
                              "เรื่องอะไรหรอ???"

                              "ก็เรื่องที่คุยกับผู้อำนวยการไงคุยกันอย่างสนิทสนมเชียวนะ"

                              "เป็นคนรู้จักน่ะ"

                              "เขาเป็นใครหรอ???"

                              "บอกไม่ได้อ่ะ เดี๋ยวเขาโกรธ"
                             
                           

ตอนที่ 79 defensive


                                 โรงเรียนชิโอมินั้นได้แบ่งคุณครูออกเป็นเฉพาะๆห้องไปเลยโดยเฉพาะห้องคิงส์คุณครูที่คุมห้องเหล่านี้จะต้องมีความสามารถมากกว่าคนอื่นๆเพราะไม่งั้นพวกเขาคงจะไม่สามารถรับมือกับเด็กห้องนี้ได้อย่างแน่นอน...
                                 ในขณะที่พวกเซนะกำลังจะเดินเข้าโรงเรียนก็ได้มีครูสาวสวยคนหนึ่งคอยยืนยิ้มให้กับพวกตนอยู่ เธอคือเรเพียร์ครูสาวประจำห้องคิงส์ที่เคยไปทำภารกิจกับเซนะมาแล้วครั้งนึงจนเป็นเหตุให้พบกับโซเฟียและเป็นชนวนไปสู่การต่อสู้ที่โลกหกภิภพ การพบพานของทั้งสองจึงเรียกได้ว่ามาพร้อมกับหายนะจริงๆ
                                 "อรุณสวัสดิ์นะคะท่านเซนะ"

                                 "เช่นกันครับว่าแต่เลิกเรียกผมว่าท่านนำหน้าเถอะครับ"

                                 "ดีใจเถอะค่ะเพราะคนที่ทำให้ฉันเรียกแบบนี้ได้มีแค่สามคนเท่านั้นและหนึ่งในนั้นก็คือท่านค่ะ"

                                 "ผมไม่เห็นจะดีใจเลยอ่ะ"เซนะได้ทำหน้าเหนื่อยใจส่วนเรเพียร์ก็ได้แต่หัวเราะร่า ทั้งสองได้มองหน้ากันก่อนจะยิ้มให้กันแล้วเดินผ่านกันไป

                                 "รู้จักเรเพียร์แล้วหรอเซนะ"พิเกียได้ชะโงกหน้าหลังจากที่เธอเดินจากไปแล้ว

                                 "ก็นิดหน่อยนะ ว่าแต่พิเกียรู้จักคุณเรเพียร์ด้วยหรอ"
                               
                                 "ไม่รู้จักอ่ะดิแปลกยัยนั่นน่ะเป็นรองขุนพลของ lightlord
ซึ่งมีคานาเลียเป็นผู้นำเชียวนะ"

                                 "เอิ่ม....???"เธอได้ทำหน้าเอ๋อขึ้นมาทันที

                                 "นี่ไม่ตั้งใจเรียนวิชาสังคมเลยสินะ"

                                 "อ้าว~ รู้ได้ไง"

                                 (จบแล้วชีวิต)
                                 หลังจากที่เข้ามานั่งในห้องเรียนพิเกียก็เริ่มสาธยายเรื่องของ lightlord ให้ฟังเผอิญว่าอุยดันเดินผ่านมาพอดีจึงช่วยสอนให้อีกแรง และนั้นจึงทำให้เซนะได้รู้เรื่องแล้วว่าเรื่องนี้มันเป็นมายังไง

                                 "สรุปง่ายๆสั้นๆได้ใจความคือคุณเรเพียร์เป็นคนที่ยิ่งใหญ่สินะ"

                                 "ใหญ่จริงๆนั่นแหละ คัพดีเลยมั้งน่ะ"

                                 "เฮ้ยๆ นั่นไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันต้องการให้เซนะรู้สักหน่อย ว่าแต่ยัยนั่นใหญ่พอๆกับเซนะเลยนี่หว่า"

                                 "ว่าแต่ทำไมคนใหญ่โตขนาดนั้นถึงมาอยู่ที่แบบนี้อ่ะ"

                                 "จะบอกว่าที่นี่มันกระจอกเกินไปสินะ ฮึ่ม!"เธอได้ใช้สายตาจ้องใส่เซนะอย่างกดดัน

                                 "ปะ เปล่านะครับ!"

                                 "งั้นก็แล้วไป คืออันที่จริงน่ะนะนอกจากเธอแล้วก็ยังมีคนอื่นอีก" โดย คานาเลีย มีผู้พิทักษ์อยู่ 6 คนซึ่งหนึ่งในนั้นก็รวมเรเพียร์เข้าไปด้วย โดยพวกเขาเหล่านี้แต่ก่อนเคยร่วมสู้ด้วยกันกับคานาเลียอย่างเกรียงไกรกับพวก darklord แต่หลังจากที่ทุกอย่าเริ่มสงบสุขข่าวคราวของพวกเขาก็เริ่มหายไปโดยใครจะไปคิดล่ะว่าพวกเขาจะมาอยู่ที่นี่แทน
                                 
                                 "คนแรกก็ครูประจำชั้นห้อง 4 เซนโอ บุรุษผมสีแดงที่เรียกได้ว่าหล่อลากกระชากใจสาวๆหลายคน ถัดมาก็ห้อง 3 อาจารย์สาวนามว่า โมนิก้า
ที่มาพร้อมกับร่มคู่ใจที่ไม่รู้ว่าจะกางทำไมเพราะอยู่ในอาคารเรียน ต่อไปก็ห้อง 2
ครูไฟแรงอย่าง เร็น ที่ชอบทำตัวแบบแมวๆ ถัดมาอีกคือห้อง 1 ซึ่งนำโดยเรเพียร์
และอีกคนภารโรงประจำโรงเรียนที่มาพร้อมชุดอัศวินนามว่า ไกอุส สุดท้ายและท้ายที่สุด ฝ่ายบริหารการเงิน โดโรธี สาวแว่นชอบใส่ชุดเมดเป็นอันครบทั้ง 6 ผู้พิทักษ์"

                                 "เย้~ แล้วสรุปว่าพวกเขามาที่นี่ทำไมอ่ะ"

                                 "คำตอบง่ายๆสั้นๆพักร้อน"

                                 (สั้นเกิ๊น!)
                                 หลังจากที่ทั้งสามกำลังคุยกันเพลินๆเด็กนักเรียนคนอื่นๆก็เริ่มทยอยกันมา ในตอนนี้เวลาได้ล่วงเลยมากว่า 7 โมงแล้ว เด็กๆเริ่มนั่งประจำที่เพื่อเตรียมเรียนคาบต่อไป และแล้วเซนะก็เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างและอะไรบางอย่างนี้ก็คอยเฝ้ามองเขามาตั้งนานแล้ว จนตอนนี้ในที่สุดเขาก็รู้ได้ถึงมัน
                                 

                                 หิวอ่ะ!....
                               

                                 



                                   

                               
                       

ตอนที่ 78 EVO

         
                           Darklord องค์กรณ์มืดที่หวังจะปกครองทั้งจักรวาลในอดีตจวบจนตอนนี้พวกเขาก็ยังรอคอยคำสั่งจากผู้เป็นหัวหน้าอยู่ตลอดเวลาและ Lightlord ก็คือองค์กรณ์ที่คอยขัดขวางพวกเขาโดยผู้นำของพวกเขามีชื่อว่า คานาเลีย เธอเป็นทั้งเจ้าหญิงและเป็นผู้นำทัพต่อสู้กับ darklord โดยผู้นำของมันก็คือ ซิริอุส ชายที่ชั่วร้ายที่สุดในทุกๆจักรวาล ซิริอุส เขาเคยเป็นผู้นำทัพอันเกรียงไกรเข้าปกครองจักรวาลแต่ก็ถูก คานาเลีย หยุดเอาไว้ได้แต่นั่นก็ไม่ทำให้ darklord ล่มสลายลงกลับกันทางด้านของ lightlord กับสูญเสียกำลังพลไปอย่างมหาศาล และในตอนนี้พวกมันก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งโดยสัญญานของการเปิดสงครามได้เริ่มต้นขึ้นจากการปรากฏตัวของ เฮเลน่า รองขุนพลของ darklord ผู้ซึ่งปรากฏตัวออกมาตอนศึกของโวเฟียกับเซนะ หลังจากการปรากฏตัวของเธอจักรวาลก็เริ่มปั่นป่วนโดยเหล่า darklord ได้บุกทำลายกองกำลังของ lightlord ตามแต่ละจักรวาล
                           เดิมที lightlord ก็เกิดจากการรวมตัวกันของตัวแทนของจักรวาลเพื่ิอสร้างเป็นองค์กรณ์นี้ขึ้นมาโดยมีเป้าหมายเพื่อคอยดูแลความสงบของโลกซึ่งก็ไม่ต่างจากตำรวจโดยมีสำนักงานใหญ่อยู่ที่จักรวาลที่หนึ่งซึ่งจักรวาลนี้คือจักรวาลที่แข็งแกร่งที่สุดตามชื่อ องค์กรณ์ศูนย์กลางที่ทำหน้าที่บริหารจัดการซึ่งขึ้นตรงต่อคานาเลียมีชื่อว่า องค์กรณ์โลก โดยมีเหล่าสมาชิกในสภาคอยบริหารอยู่เพียงแค่สิบคน ไม่นับรวมหัวหน้า
                           ท่ามกลางการประชุมที่เริ่มจะตึงเครียดผู้เฒ่าที่ไว้หนวดเครายาวสุดได้ทำการนั่งคิดไปมาอยู่หลายรอบพร้อมกับมองไปทางผู้บริหารคนอื่นๆที่ตอนนี้เริ่มมีปากเถียงกันซะแล้ว ก่อนจะเอามือมาก่ายหน้าผากแล้วเอียงหูฟัง
                           ชายรูปร่างกำยำผมสีดำนามว่า ไซโอ ได้เอามือทุบโต๊ะพร้อมกับแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างตรงไปตรงมา

                           ''นี่คือการเริ่มต้นของสงครามพวกเราควรจะจัดตั้งหน่วยค้นหาแล้วรีบตามหาที่มั่นของพวกมันโดยเร็ว'' ยังไม่ทันคาดขำหญิงสาวผมน้ำตาลยาวนัยตาสีเขียวนามว่า อีจีฟ ก็ได้พูดขึ้น ''แต่ดิฉันคิดว่าการฟื้นฟูจะต้องทำก่อนนะคะ''

                           ''หากไม่ทำให้มั่นคงครั้งต่อไปที่พวกเขาบุกมาอีกก็จะเป็นจุดจบขององค์กรณ์ได้''

                           ''ฉันขอค้านความคิดของเธอจะได้ไหมอีจีฟ'' อยู่ๆชายหนุ่มสวนฮู๊ดปิดบังใบหน้าที่นั่งตรงกันข้ามกับเธอก็ได้พูดขึ้นทำให้ทั้งโต๊ะประชุมหันมาสนใจเขากันหมด อีจีฟเองก็ได้เงียบลงไปเพื่อรอฟังความคิดเห็นของเขาอย่างว่าง่าย  เชิญว่ามาเลยค่ะ

                           ''เวน่อม''

                           ''ฉันคิดว่าความคิดของเธอนั้นก็ดีแต่ว่าฉันคิดว่าความคิดของไซโอก็ไม่เลว อีกอย่างเธอเคยได้ยินคำนี้ไหม การโจมตีคือการป้องกันที่ดีที่สุด''

                           ''คุณก็ยังคงเอาแต่ใช้ความคิดง่ายๆเหมือนเด็กๆเลยนะคะ ก็จริงอยู่ที่ว่าความคิดของคุณนั้นถูกอยู่แต่นั่นมันก็เอาไว้ใช้กับในกรณีที่กองกำลังเราสมบูรณ์ดีกว่านะคะ''

                           ''พอดีว่าฉันมันโง่เพราะงั้นช่วยขยายความให้ทีจะได้ไหม''
                           ก่อนที่อีจีฟจะเริ่มพูดขึ้นเด็กสาวดวงตาสีแดงผมสีทองซึ่งเป็นสายเลือดของแวมไพร์ชั้นสูงก็ได้ชิงตัดหน้าเธอพูดไปเสียแล้ว

                            ''นายก็ลองคิดเล่นๆสิว่าหากใช้ตัวเลขเปรียบเทียบเป็นจำนวน 100 แล้วตอนนี้ถูกเก็บไปแล้ว 50 เหลืออีก 50 หากแบ่งกำลังออกไปตามหาครึ่งนึงนั้นก็คือ 25 แล้วอีกฝ่ายกำลังมี 100 เต็มเปี่ยม ถึงจะหาฐานที่มั่นศัตรูเจออย่างน้อยที่สุดก็ไม่น่าจะมีใครเหลือดรอดกลับมา นายพอจะเข้าใจไหมเวน่อม''

                            ''แจ่มแจ้งเลยป้าอีคริฟ''

                            ''ระวังตอนนอนให้ดีเจ้าหนูเวน่อม'' อีคริฟถึงจะเห็นเป็นเด็กอายุ 13 แต่อายุจริงๆปาไปหลักร้อยแล้วเพราะงั้นเธอจึงถือได้ว่ามีอายุมากที่สุดในสภาแห่งนี้เลยก็ว่าได้ เวน่อมจึงได้ใช้จุดนั้นแซวเธอได้แบบไม่ยั้ง แต่ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังจะระเบิดพลังเพื่อสู้กัน สองคนที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆจึงปลดปล่อยพลังที่เหนือกว่านั้นออกมา

                           ''เวน่อมนายเลิกแหย่อีคริฟได้แล้ว''

                           ''เบลเซ่...'' เขาได้หันไปมองชายผู้ซึ่งสวมชุดคลุมสีน้ำเงินสายตาคมดุจเหยี่ยวผมสีฟ้าที่กำลังมองมาทางนี้ทำเอาเจ้าตัวถึงกับเหงื่อตกราวกับหนูที่ถูกเหยี่ยวจ้อง

                           ''อีคริฟเธอก็อยู่มานานยังจะใช้อารมณ์แบบเด็กๆอยู่อีกนะ''

                           ''ไกอา...''เธอได้หันไปมองแท็บสีฟ้าซึ่งนั่นก็คือไกอาซึ่งตัวจริงนั้นเป็นปริศนามีเพียงแต่ชื่อของเขาเท่านั้นที่ทุกคนรู้โดยทุกครั้งที่เริ่มการประชุมก็จะมีแท็บนี้โผล่ขึ้นมาทุกครั้งและไกอาก็จะพูดผ่านสิ่งนี้ ตัวตนของเขาไม่มีใครทราบจนต้องตั้งสมมุติฐานกันเอาเองว่าเขาเป็นผู้ชายโคตรเท่เนื่องจากสันนิษฐานจากเสียง   
                            ทั้งสองที่ถูกตักเตือนจึงนั่งลงอย่างไม่สบอารมณ์
                            ในตอนนี้อีกสี่คนที่นั่งอยู่เงียบๆมาโดยตลอดก็เริ่มพูดขึ้น
                         
                            ''หมดเรื่องสนุกสักแล้วแฮะ''ชายผู้มืดมนได้พูดพร้อมกับหมุนเก้าอี้ไปมา

                            ''แล้วนายจะหมุนเก้าอี้ทำไมมิทราบ J (joker)''

                            ''เสือกจังเลย บารอน''ชายหนุ่มสวมหมวกถือคถายังคงยิ้มกริบไม่เปลี่ยนแปลงหลังจากที่โดน j ต่อว่าเอา คงเพราะเขายังสงบได้แบบนี้จึงทำให้ บารอน ได้ชื่อว่าเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม แต่ก็มีอีกคนที่รับไม่ได้กับคำพูดแบบนั้นของ j
                            เขาคนนั้นก็คือ แอสเตอร์ คนที่สวมฮู้ดสีขาวปิดบังตัวตนอย่างมิดชิด

                            ''ฉันอยากจะรู้จริงใครเลือกนายมา j ''

                            ''ใครกันน้อ.... ''
                           
                            ''จะใครก็ช่างแต่พวกเราถูกรับเลือกมาแล้วเพราะงั้นพวกเราต้องทำหน้าทีนี้อย่าเต็มที่''
                            ชายสวมชุดเกราะสีขาวจรดเท้าได้พูดขึ้นพร้อมกับปลดปล่อยพลังออกมา พลังนั้นได้ทำให้บรรยากาศหนักแน่นจนคนอื่นๆนอกจากระดับผู้บริหารถึงกับสลบ ต่อจากนั้นผู้เฒ่าผู้ซึ่งมีอำนาจใหญ่ที่สุดก็ได้เริ่มพูดขึ้นมาบ้าง

                            ''ฉันเข้าใจในความหมายที่นายอยากจะสื่อแต่ช่วยระงับพลังหน่อยจะได้ไหม บิยอน''

                            ''ต้องขออภัยด้วยท่านโอดิน''ตัวเขาได้รีบสะกดพลังและใจเย็นลงในทันที

                            ''ฉันเข้าใจสิ่งที่พวกเธออยากจะสื่อหมดนั่นแหละแล้วฉันก็พอจะได้ข้อสรุปเรื่องนึงที่ต้องทำก่อนเป็นอันดับแรกแล้ว''

                            ''อะไรหรอคะ''

                            ''ถ้าไม่สนุกฉันขอผ่าน''

                            '' j สักวันฉันจะฆ่านาย''

                            ''ใจเย็นๆไว้ก่อนแอสเตอร์''

                            ''พวกผู้ชายทำไมชอบเป็นแบบนี้กันจังเนาะเวน่อม''

                            ''ไม่ต้องมาเนาะเลยป้า''

                            ''เงียบๆหน่อยเจ้าพวกเด็กบ้า''

                            ด้วยคำพูดของเขาเพียงแค่ประโยคเดียวห้องประชุมก็ได้กลับมาเงียบอีกครั้ง โอดิน ชายคนนี้ในอดีตตอนสมัยหนุ่มๆเคยเป็นถึงชายที่ทุกคนกล่าวขานกันว่าแข็งแกร่งที่สุดก่อนที่ซิริอุสจะเกิดขึ้นมาเสียอีก ถึงแม้จะแก่ลงไปจนอายุเข้าขั้นหลักร้อยแต่ถึงอย่างนั้นพลังของเขาก็ยังคงทรงพลังอยู่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
                            และแล้วเมื่อทุกอย่างเงียบลงโอดีนจึงได้พูดต่อ


                            ''เราต้องหาสมาชิกเพิ่ม''
                                                                   

 
                           พระอาทิตย์เริ่มฉายแสงท่ามกลางบรรยากาหมอกควันยามเช้า ปีกสีขาวได้โผบินลงมาในเมืองชิโอมิ หลังจากการหายไปของเขาทำให้เซนะต้องขาดเพื่อนคุยไปและแล้วในที่สุดเขาก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าอันไม่ค่อยสู้ดีเสียเท่าไหร่ นกน้อยได้บินร่อนลงมายังเด็กสาวที่ตอนนี้อยู่ในคราบของเด็กชายก่อนจะปรากฏตัวตรงหน้าทำเอาเด็กสาวดีใจมากจนพุ่งเข้าไปเพื่อหวังจะกอดนกน้อยตนนั้น

                           ''พิเกีย  แอ่ก'' ก่อนจะถูกบาทาอัดหน้าเข้าให้ ''เมื่อไหร่เธอจะเลิกขี้แงฟ่ะ'' หลังจากถูกถีบคว่ำเซนะก็รีบตั้งสติลุกขึ้นมาถามพิเกียที่ตอนนี้ดูเศร้าๆ

                           ''เป็นอะไรไปหรอ หน้าตาดูเศร้าๆอยู่เลยนะ''

                           ''ขอโทษนะ.... ''

                           ''ถ้าเรื่องที่โดนถีบไม่ต้องไปใส่ใจมันหรอก ฉันโดนถีบจนชินแล้วอ่ะ''

                           ''เปล่ามันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก...''

                           ''แล้วเรื่องอะไรอ่ะ?''

                           ''ฉันบอกเธอตอนนี้ไม่ได้อ่ะ บอกไปก็มีแต่จะทำให้เธอวี๊ดว๊ากเปล่าๆ'' จบจากตรงนั้นเธอรู้ว่าไม่ควรถามต่อจึงจับร่างของพิเกียเข้ามากอด งั้นฉันจะไม่ถามต่อแล้วล่ะ

                           ''เอาไว้สักวันท่าพิเกียอยากเล่าก็มาเล่าได้เลยนะ''

                           ''ก็เอาตามนั้นละกัน'' พิเกียเชื่อฟังคำพูดของเซนะอย่างง่ายดาย คงเป็นเพราะว่าเซนะในตอนนี้ช่างดูอ่อนโยนราวกับนางฟ้ามากๆเจ้าตัวจังทำการซุกอกเซนะอย่างว่าง่าย อันที่จริงถ้าหากเป็นเซนะในเวอร์ชั่นผู้หญิงก็คงจะดีกว่านี้ พิเกียได้แต่คิดแบบนั้นอยู่แต่ภายในใจโดยได้แต่จินตนาการเอาเองว่านี่คือหน้าอกสุดยิ่งใหญ่ที่เจ้าตัวซุกอกนอนอยู่ทุกวัน กลิ่นหอมที่ชวนให้เคลิ้มจากร่างกายของเธอ คำพูดอันแสนวิเศษราวกับน้างฟ้า แค่คิดถึงเซนะเวอร์ชั่นนั้นก็ทำเอาพิเกียถึงกับน้ำลายสอแล้ว  ....ทำไมเราช่างคิดอกุศลกับเซนะขนาดนี้นะขืนปล่อยไว้ฉันคงควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่แหงมๆ.... คิดได้แบบนั้นพิเกียจึงหยุดเอาหน้าซุกอกพร้อมกับกระพือปีกออกจากอ้อมกอดของเซนะ
                           ตอนที่พิเกียกระพือปีกบินออกจากอ้อมกอดของตนไปเซนะก็ได้ทำหน้าเสียดายขึ้นมาทันที แต่เมื่อพิเกียหันมาเซนะก็ได้รีบเปลี่ยนสีหน้าให้ไวทำเอาใครหลายคนรู้สึกแปลกประหลาดเล็กน้อย

                           ''จะว่าไปช่วงที่ฉันไม่อยู่ถูกแมวตัวไหนรังแกมาบ้างเปล่า''

                           ''ไม่มีนะว่าแต่ถามทำไมอ่ะ''

                           ''ก็ถ้ามีเดี๋ยวฉันจะอาสาไปอัดมันเอง''

                           (นักเลงแท้)

                            เซนะได้แต่ยิ้มเจื่อนๆให้กับพิเกียก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปโรงเรียนกันตั้งแต่เช้าตรู่






























                         

ตอนที่ 77 The Last

                     
                              หลังจากที่คลายร่างรวมเทียร์จึงเดินเข้ามาหาเซนะที่ตอนนี้ร่างเรืองแสงอยู่ส่วน duo ของโซเฟียก็ได้กระจัดกระจายกันไปอีกครั้ง ทุกๆคนได้แต่พากันยืนนิ่งราวกับกำลังจะไว้อาลัยเซนะที่กำลังจะหายไป
                               พวกเขาต่างพากันเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้เพื่อไม่ทำให้เซนะต้องมาเป็นห่วง บทสรุปสุดท้ายของการต่อสู้นี้ก็คือการจากไปของเซนะอย่างไม่ต้องสงสัย
                               โซเฟียได้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับมองมาทางเซนะทั้งน้ำตา

                              "พวกเราคงถูกคำสาปสินะ คำสาปที่ทำให้พวกเราต้องแยกจากกันเสมอเลย"

                              "ถ้าเป็นงั้นจริงคงต้องหาวิธีแก้คำสาปแล้วล่ะ"


                               ทั้งสองได้ตาจ้องมองกันท่ามกลางทุ่งหญ้าที่ยังมีส่วนงดงามเหลือเอาไว้อยู่ ในตอนนี้เซนะได้ยืนอยู่เบื้องหน้าของทุกคนพร้อมกับรอยยิ้มอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เธอไม่ได้คิดว่าการจากลาครั้งนี้จะเป็นเพียงการจากลาครั้งสุดท้ายเพราะงั้นเธอจึงไม่ร้องไห้หรือเสียใจใดๆเลยออกมาทั้งนั้น
                               ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนจะโศกเศร้าดวงตะก็ได้ค่อยๆลับขอบฟ้าลงราวกับกำลังจะแสดงถึงการจากไปของเซนะ พลังของเธอนั้นเหลืออีกไม่มากแล้วในตอนนี้ ร่างกายของเธอกำลังหายไปเร็วขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆ ความเงียบสงับสุดท้ายได้ก่อตัวขึ้นท่ามกลางความมืดมิดยามเย็น บัดนี้แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าลงไปเสียแล้ว
                               เมื่อพระอาทิตย์หายไปพระจันทร์จึงเข้ามาแทนที่ ณ ตรงที่พวกเขาอยู่นั้นคือช่องโหว่ขนาดยักษ์ที่เชื่อไปยังโลกแต่ละโลกได้พอดี แสงของพระจันทร์ทั้งห้าจึงส่องลงมายังพวกเขาจนทำให้พื้นรอบๆนั้นสว่างจ้าขึ้นราวกับเป็นแสงของหิ่งห้อย ภายใต้แสงนี้ร่างของเซนะก็ค่อยๆหายไปแต่แล้วก็ได้มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นซึ่งนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น เธอคือเทียร์ duo ของเซนะที่ตอนนี้กลับมาจากร่าง
มังกรทมิฬแล้ว
                               "มีอะไรอย่างนั้นหรอ!?"
 
                               "ฉันมีเรื่องที่อยากพูดกับนายมานานแล้วเพราะงั้นตั้งใจฟังฉันให้ดีนะ"

                               "ว่ามาสิ... " ถึงตรงนี้ทุกคนก็ได้แต่คิดว่าจะเป็นประโยคซึ้งๆตามแบบฉบับการ์ตูนแนวเลิฟคอมมานดี้ซึ่งทุกคนก็เล่นคิดผิดกันหมดเลย

                               "นายเป็นคนกินพุ้ดดิ้งที่ฉันแช่เอาไว้ตอนศึกโซดิแอคใช่ไหม"

                               "อ้าว~! รู้ได้ไง!?"

                               "วันนั้นมันมีแค่ฉันกับนายที่อยู่ที่นั่นถ้าไม่ใช่นานแล้วจะเป็นใครมิทราบ และนายก็ออกไปสู้กับพวกใต้ดินตอนศึกเวนดีเช่ใช่ไหม!"

                               "ก็แบบตอนนั้นเทียร์หลับอยู่ฉันก็เลยไม่กล้าปลุกอ่ะ"

                               "ยัง ยังไม่พอตอนที่ฉันไปทำงานนายก็แอบเล่นเกมของฉันต่อจนเคลียร์เควสทั้งหมดสินะ"

                               "ก็แบบมันเซ็งๆอ่ะ"

                               "ตอนศึกแกรนด์ซีดนายก็ยังลุยเดี๋ยวไปตบเกรียนบอสมันคนเดียวโดยไม่เหลือให้ฉันเล่นสนุกมั่งเลย"

                               "สงครามจะได้จบลงเร็วๆไง"

                               ''แล้วตอนศึกของคริสโตเฟอร์นายก็ไม่มาบอกมารายงานฉันสักคำแต่นายกลับบอกลีน่าให้มาช่วยเนี่ยนะ''


                               ''ก็ตอนนั้นเทียร์ดันปิดเครื่องไม่รับสายของฉันนี่น่า''

                               ''จะว่าไปก็จริงแฮะ'' ตอนนั้นเทียร์ยังคงงอนเซนะเรื่องพิเกียเลยทำเป็นไม่สนใจเพิ่มเติมคือเธอขอแยกตัวออกห่างจากเซนะเพื่อเรียกร้องความสนใจสุดท้ายก็เลยปิดแม้กระทั่งช่องทางการสื่อสารทุกชนิด ทำเอาช่วงนั้นเซนะสามารถเที่ยวเล่นได้อย่างหนำใจจนรู้ตัวอีกทีก็มีงานมาให้เธอเท่ากับกองภูเขาเสียแล้ว (ใครมันโยนงานมาฟ่ะ)
                               ณ ตอนนี้ร่างของเซนะใกล้หายไปเต็มที โซเฟียได้แต่มองดูด้วยความเจ็บปวด
                             
                               ''นี่เซนะ ยังจำตอนเด็กๆที่นายชอบพูดถึงความฝันของตัวเองได้อยู่หรือเปล่า''

                               ''ความฝันที่ชอบพูดว่าจะทำลายจักรวาลใช่ไหม ฉันจำได้แม่นเลยล่ะ''

                               ''ตอนนี้นายเปลี่ยนใจยัง''

                               ''ฉันยังไม่เปลี่ยนใจหรอกแค่ตอนนี้กำลังรออะไรบางอย่างอยู่''

                               ''อะไรที่ว่านั้นคือ?''

                               ''บอกตอนนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ รอเอาไว้ลุ้นกันดีกว่า''

                               ''เจ้าคนหัวดื้อ''

                               ''ก็พอกันนั่นแหละ''

                               ฉากสุดท้ายของทั้งสองนั้นทุกคนได้คิดเพียงแค่ว่าพวกเขาแค่หยอกล้อกันโดยยังไม่มีใครเลยที่รู้สึกไหวตัวกับคำพูดของเซนะ และมันก็เป็นตัวเริ่มของสงครามครั้งยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครคาดคิด เพียงพริบตาที่ทั้งสองยิ้มให้กันร่างของเซนะก็ได้หายไปจากตรงนั้น
                               ภายใต้แสงสว่างของดวงจันทร์น้ำตาของสาวน้อยก็ได้ไหลรินออกมา ท่ามกลางหมู่ดาวที่เรียงรายอย่างสวยงามได้มีแสงสว่างกลุ่มหนึ่งร่องลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า แสงเหล่านั้นได้ช่วยแต่งเติมท้องฟ้ายามค่ำคืนให้สว่างจ้าขึ้นอีก จากนั้นไม่นานก็ได้มีเสียงร้องไห้ดังขึ้นมาเป็นระยะๆ เสียงนั้นได้เริ่มต้นจากโซเฟียต่อด้วยคนอื่นๆ ทุกคนได้ก้มหน้าร้องไห้เว้นแต่เทียร์ที่คอยมองดูฉากสุดท้ายของแสงที่กำลังจะหายไปโดยแสงสุดท้ายนั้นคือแสงสว่างทั้งหมด 13 จุดซึ่งในตอนนั้นทุกคนยังไม่รู้ถึงความหมายนี้เลยแม้แต่น้อย แสงสุดท้ายจึงได้หายไปในไม่ช้า

                               การเดินทางของพวกเขาจึงได้จบลงทุกคนต่างก็พากันกลับมายังโลกเดิมโดยที่ๆพวกเขามุ่งไปนั้นก็คือโรงเรียนชิโอมิ พวกเขาใช้เวลาเกือบรุ่งสางกว่าจะมาถึงโรงเรียนนี้ได้และที่นั่นก็มีอุยผู้อำนวยการโรงเรียนยืนรอพวกเขาอยู่นานแล้ว เธอคอยเฝ้ามองการต่อสู้ของลูกศิษย์ตนอย่างตาไม่กระพริบและเธอก็คอยภาวนาให้พวกเขากลับมาอย่างปลอดภัย
                               ทุกคนต่างเงียบกริบจนกระทั่งอุยได้พูดขึ้น

                               ''พวกเธอรู้ไหมว่ามันทำให้ใครอีกหลายคนต้องเดือดร้อนน่ะ''

                               ''พวกเราต้องขอโทษจริงๆค่ะ'' โซเฟียได้เดินออกมาขอโทษด้วยใบหน้าอันแสนจะสำนึกผิด ทุกคนเองก็ได้แสดงสีหน้าออกมาเช่นเดียวกับเธอ แต่ยังไม่ทันไรอุยก็ได้เดินเข้ามาเพื่อที่จะพยายามโอบกอดพวกเขาทุกคนเอาไว้ เธอน่ะโกรธมากโกรธที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยได้แต่คอยเฝ้ามองลูกศิษย์ตนเองเข่นฆ่ากัน....

                                เพราะงั้นการที่ทุกคนกลับกันมาได้อย่างปลอดภัยจึงไม่มีอะไรที่จะน่าดีใจเท่านี้อีกแล้ว
                                ''พวกเธอบ้าๆๆๆๆๆ บ้าที่สุด พวกเธอรู้ไหมว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนกลับการที่ได้แต่คอยเฝ้ามองแต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่างนึง แถมโรงเรียนนี้ดันมีแต่เด็กแบบนี้อยู่กันให้เพียบเลยด้วย คนเป็นอาจารย์อย่างฉันก็เลยต้องมาคอยเป็นห่วงพวกเธอยังไงล่ะ ถะ ถ้าหากว่าพวกเธอ ไม่กลับมาหาฉันล่ะก็ ฉันคง ฉันคง... ''

                                ต่อจากตงนั้นเธอก็ได้พูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วยทำให้คนอื่นๆฟังเธอไม่รู้เรื่องแต่ถึงงั้นทุกคนก็พอรับรู้ได้ผ่านทางน้ำตาของเธอ ทำให้มีน้ำตาไหลออกมาตามๆกัน

                                ณ เวลา 6:30 น. เซนะตัวจริงก็ได้ตื่นขึ้นมาท่ามกลางอ้อมกอดและหน้าอกของฮิคาริเธอตื่นขึ้นมาในสภาพโป๊เปลือยไม่ใส่เสื้อผ้าก่อนจะใช้ผ้าห่มมาคลุมร่างและเดินออกไปจากห้องนั้น ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ร่างความคิดแต่ภาพการต่อสู้ทั้งทุกอย่างก็ได้ผุดขึ้นมาในหัวของเซนะ ตัวเธอได้รีบแต่งตัวและเดินออกจากคฤหาสน์เพื่อไปยังโรงเรียน ในตอนนั้นเองเธอก็ได้เดินผ่านคนสวมผ้าคลุมสีแดงก่อนที่เขาจะหยุดแล้วหันมามองเซนะพร้อมกับถกผ้าคลุมส่วนหัวลง สายตาของเทียร์ได้จ้องมองมายังแผ่นหลังของเซนะเธอได้มองมันก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินจากไป

                                ''Litte Nova กำลังจะเกิดขึ้นอีกสินะ''ตัวเธอได้บ่นพึมพำออกมาก่อนจะไปยังโลกถัดไป การผจญภัยครั้งใหม่ของเซนะจึงได้เริ่มต้นขึ้นจากการเดินผ่านกันครั้งนี้



                                   

                               





























                               

ตอนที่ 76 help me


                              "ไม่เอา!"เสียงตระโกนจากในจิตใจได้เปลี่ยนกลายมาเป็นคำพูด

                              "เซนะ... "
                           
                              "ฉันไม่ยอมพลาดเหมือนครั้งนั้นอีกแล้ว!" เซนะได้เข้ามากอดโซเฟียเอาไว้ก่อนที่ร่างของทั้งสองจะตกลงสู่พื้น

                              "ถ้าขืนเป็นแบบนี้เราได้ตายคู่แน่"

                              "ไม่หรอกฉันไม่ยอมให้เธอตายหรอกโซเฟีย ฉันอยากจะบอกเธอมาโดยตลอดเลยว่าฉันน่ะรักเธอแต่ก็ไม่กล้าสักทีจนเวลาผ่านไปฉันก็มีงานจนต้องแยกกับเธอทำให้ฉันไม่ได้บอกความในใจกับเธอสักทีนึง ฉันขอโทษเธอด้วยนะโซเฟีย"
                              เธอรู้ดีว่ามันไม่น่าให้อภัยแต่เธอก็ยังอยากจะพูดสิ่งนี้กับเธอ

                              เธอรักโซเฟีย....

                              สิ่งนี้ไม่ว่ามันจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เธอรักโซเฟียที่สุดเพราะงั้นเธอถึงจะต้องทิ้งเธอเอาไว้ที่นั่น ณ ตอนนั้น หากเป็นคนที่สำคัญก็ไม่อยากที่จะทำให้เขาต้องพบกับเรื่องร้ายๆ โลกของเซนะในตอนนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่ท่าตนไม่ฆ่าก็จะเป็นฝ่ายถูกสักเอง
                              สำหรับโซเฟียในตอนนั้นมันออกจะโหดร้ายเกินไปและบางทีเธออาจจะเป็นบ้าไปเลยก็ได้ และที่สำคัญที่สุดสำหรับการตัดสินใจทิ้งโซเฟียไปนั่นก็เป็นเพราะเธอกลัวว่าตนจะปกป้องโซเฟียเอาไว้ไม่ได้ ก็ไม่ใช่ว่าตัวเขาเองจะไม่เก่งแต่ว่าบางครั้งมันก็มีช่วงที่เธอเผลอใจอ่อนไม่ก็ลดกำลังการป้องกันลง หากเป็นแบบนั้นเข้าสักวันโซเฟียอาจจะต้องตายเพราะมาอยู่ข้างๆกายตนอย่างแน่นอน

                              โซเฟียที่ได้ยินแบบนั้นจึงสะกดความคิดของตนเอาไว้ไม่อยู่

                              "ฉะ ฉันเองก็รักเธอเหมือนกัน รัก รักมากๆ รักที่สุดเลย!!"
                              เธอได้พูดออกมาแบบไม่อายคนและทุกๆครั้งก็จะมีน้ำตาไหลออกมาราวกับอดกลั้นมานานซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริง ตลอดมาเธอได้แต่เก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ในใจ ตอนที่อยู่ด้วยกันเธอก็เอาแต่แอบเขินอายจนไม่กล้าที่จะบอกรัก (แอบมองเธออยู่นะจ่ะแต่เธอไม่รู้อะไรบ้างเลย~!) ตอนจากกันก็ไม่กล้าแม้แต่จะไปตามหา (ไม่กล้าโทรไปหาอ่ะ) ตอนเจอกันอีกครั้งเธอบอกไปหลายต่อหลายครั้งก็จริงแต่นั่นมันเหมือนกับในฐานะของพี่สาวมากกว่าคนรัก (น่าร๊าก~!) พอตอนเจอกันอีกครั้งที่ญี่ปุ่นเซนะก็ดันไม่กลับไปอยู่กลับเธออีก(อ้าว~! กรรม!)
                             แต่ตอนนี้เธอกลับคิดว่าตนนั้นสามารถพูดออกมาได้หมดทุกอย่างแล้วเธอจึงไม่รอช้าที่จะพูดมัน

                             "ฉันน่ะนะความจริงแล้วยังมีเรื่องที่อยากจะทำอะไรกับเธออีกมากมาย!" เธอได้ตระโกนออกมาสุดเสียงพร้อมกับโอบกอดร่างของเซนะเอาไว้ทั้งน้ำตา
                             ช่วงเวลาที่ทั้งสองคนกำลังตกลงมาได้เหมือนมันนานขึ้นจนเหมือนกับเวลาถูกหยุดเอาไว้ ซึ่งนี่ก็เป็นฝีมือของทับทิมราชันย์แห่งกาลเวลาที่คอยยืนดูทั้งสองสู้กันอยู่ตลอด โซเฟียได้ตระโกนออกมาราวกับอัดอั้นคำพูดมานานแสนนาน
                           
                              "ตลอดมาฉันน่ะ ฉัน.. คิดถึงเธอมาตลอดเลย~!!! คอยเฝ้ามองมาตลอด คอยเป็นห่วงเธอมาตลอด อยากจะอยู่เคียงข้างเซนะ อยากจะเป็นทุกกำลังให้กับเธอ อยากจะคอยให้กำลังใจเธออยู่ข้างๆ อยากจะสู้เคียงข้างเธอไปด้วยกัน อยากจะใช้เวลาร่วมกันมากกว่านี้ ไม่ว่าจะเป็นตอนสนุก ตอนเศร้า ตอนหัวเราะหรือจะเป็นตอนที่โกรธก็ตาม เพราะงั้นฉัน ฉันยังไม่อยากตาย~!!!"
                           
                              "แน่นอนอยู่แล้ว"

                              เซนะได้หลับตาพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนที่พวกเธอจะตกถึงพื้นทับทิมก็ได้ใช้พลังของตนเพื่อชะรอแรงจากการตกก่อนที่ทุกๆคนจะพร้อมใจกันจับมือของกันและกันเพื่อรอรับการตกของพวกเขา
                              แน่นอนว่ามันได้ผล พวกเธอรอดมาได้อย่างหวุดหวิด

                              ฮิคาริที่เป็นหมอจึงเดินเข้ามาเพื่อเตรียมจะรักษาเซนะก่อนแต่ก็ถูกเธอไล่ให้ไปรักษาโซเฟียโดยให้เหตุผลว่ามันไม่จำเป็นแล้ว

                              "อย่าบอกนะว่าเซนะ.. "

                              "ใช่แล้ว ฉันกำลังจะหายไป" ร่างของเขาได้เรืองแสงขึ้นเป็นการเริ่มสัญญาณของการหายไป ฮิคาริได้ทำตาเบิกกว้างขึ้นมาด้วยความตกใจ

                              "เธอรีบไปรักษาโซเฟียเถอะฮิคาริ"

                              "เดี๋ยวก่อนเซนะฉันพอจะทำให้นายอยู่ต่อไปได้ถ้าหากฉันเริ่มทำมันตั้งแต่ตอนนี้"

                              "ไปซะฮิคาริ!!!"คำตวาดของเธอทำให้ฮิคาริถึงกับสะดุ้ง  เธอเพิ่งจะเคยเห็นเซนะพูดแบบนี้กับตนเป็นครั้งแรก มันทำให้เธอต้องฝืนใจกัดปากตอบไป

                             

                              "รับทราบ" ฮิคาริรับคำขอร้องของเซนะอย่างง่ายดายก่อนจะเดินไปหาโซเฟียเพื่อรักษา

                             
                           
                           
                             
                             

ตอนที่ 75 oneminis


                                 ดาบที่ฟาดกันเริ่มพังลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ
                                 พลังของเซนะมีมากเกินกว่าจะรับไหวอีกต่อไปแล้ว
                                 นี่คือขีดสุดของดาบ และพลังขีดสุดของเซนะที่ตอนนี้พุ่งไปถึงจุดสุดยอด
                                 โซเฟียไม่เคยเห็นเซนะเป็นแบบนี้มาก่อนเพราะงั้นจะตกใจก็ไม่แปลก เซนะต่างจากคนทุกคน ถ้าหากเปรียบกับตัวเลขที่ทุกคนเกิดมาที่ 0 ตันที่ 100 โดย 100 นี้ต้องผ่านทุกๆการฝึกฝนหรือการเสี่ยงตายกว่าจะไปถึงได้แต่เซนะนั้นเริ่มต้นที่ infinity หรือก็คือเธอมีทุกๆอย่างที่เหนือยิ่งกว่าทุกๆคนแต่แล้วเธอก็กลับค่อยๆลดตัวเลขนั้นลงจนในที่สุดก็เหลือ 0 แล้วก็ค่อยๆเล่นเกมไต่เต้าไปให้ถึง
100 เหมือนคนอื่น
                                และในตอนนี้เธอก็ได้เริ่มใช้พลังมากกว่า 100 แล้ว

                                ดาบที่เสียบเข้ากับพื้นดินได้ถูกตวัดเสยขึ้นไปใส่โซเฟียที่ลอยอยู่ ด้วยผลพวงจากท่าพิเศษที่เซนะใส่เข้าไปในดาบนั้นจึงทำให้แผ่นดินทั้งหมดกลายเป็นของเหลวพุ่งไปยังโซเฟียราวกับคลื่นสึนามิ เธอจึงใช้พลังของตนทำให้ทุกๆอย่างกลายเป็นน้ำแข็งก่อนจะฟันมันทิ้งไปอย่างง่ายดาย
                                "มีดีแค่นี้สินะ"

                                "เธอคิดแบบนั้นอย่างงั้นหรอ~!"
                                ลำแสงสีม่วงจากท่าพิเศษของเซนะจึงพุ่งตรงมายังเธอถัดจากตอนที่เธอฟันน้ำแข็งเพียงไม่นาน

                                (โจมตีซ้อน!)

                                การโจมตีนั้นจึงโดนเธอแบบเต็มๆซึ่งผลก็คือแขนของเธอข้างหนึ่งนั้นใช้การไม่ได้เลย

                                แต่เธอก็ไม่มีเวลาจะพักเมื่อระลอกที่สามกับที่สี่ดันตามมาติดๆวงแหวนเวทย์ทั้งเจ็ด อุกกาบาตนับร้อย พายุนับสิบๆลูก เซนะได้ใส่ทุกๆอย่าง
ออกไปจนทำให้ตัวเธอนั้นขาดสติไปเสียแล้ว
                                ผลจากการขาดสตินั้นเองเธอจึงไม่คิดจะออมพลังเอาไว้อีกต่อไป มันทำให้เธอโจมตีโดยไม่สนใจพวกราชันย์
                                " 'ระเบิดมาแล้ว!' 'นั่นอุกกาบาต อุกกาบาตกำลังตกลงมาแล้ว~!' 'คราวนี้พายุอ่ะ ว๊าย~!!!! ' 'พี่ค่ะ~!' 'เซนะ~!' "

                                "Protect star!" โซเฟียได้ทำการสร้างบาเรียให้กับพวกราชันย์ทุกคนก่อนที่เจ้าตัวจะยืนหยัดลุกขึ้นสู้กับเซนะในสภาพชุ่มเลือด ท่ามกลางความมึนงงของเหล่าราชันย์

                                .....เซนะขาดสติไปแล้วสินะ! ตัวเธอได้กัดปากตัวเองจนเลือดไหลออกมาด้วยความเจ็บใจ ก่อนที่เธอจะพุ่งไปหาเซนะที่กำลังรวบรวมพลังเพื่อที่จะใช้ท่าพิเศษสุดยอดจนตอนนี้ดาบของเธอเริ่มแตกหักทีละน้อยๆ
                               
                                "เซนะ~!!!!"

                                ดาบของเซนะจึงได้ฟาดลงมาที่ร่างของเธอก่อนที่โซเฟียจะใช้สุดยอดท่าไม้ตายของตนบริ้งข้ามมิติหลบการโจมตีนั้นพร้อมกับพุ่งออกมาจากมิติและฟันใส่เซนะด้วยพลังทั้งหมดที่มี

                                "คมดาบดาราสวรรค์!!!"

                               
                                ประกายแสงจากท่าของเธอได้เปลี่ยนเป็นเขี้ยวทั้งเก้าพุ่งผ่านร่างของเซนะก่อนที่ร่างของเธอนั้นจะมีเลือดกระเซ็นออกมาจากปากแผล ทางด้านโซเฟียเองหลังจากที่ใช้ท่านี้จบมืออีกข้างก็ถูกพลังของตนทำลายมือของตนเองจนตอนนี้แขนอีกข้างของเธอมีรอยแผลนับไม่ถ้วน
                                ก่อนที่ร่างของทั้งสองจะร่วงลงมาจากฟากฟ้า

                                ....เซนะ ฉันน่ะดีใจมากเลยนะที่ได้เจอกับเธอ

                                โซเฟียได้หลับตาลงทั้งน้ำตา

                                ....เพียงแค่นี้ก็เกินพอแล้วสำหรับชีวิตของฉัน 

                               
                                "ลาก่อนนะเซนะ... "

                             
                                "ฉันไม่ยอมหรอกน่า!" เสียงของเซนะได้ทำให้โซเฟียถึงกับลืมตาตื่น ในตอนนี้เซนะได้ค่อยๆเข้ามาหาเธอในขณะที่พวกเขากำลังตกลงไปเรื่อยๆ เธอได้พยายามเอื้อมมือมาทางนี้

                                "มากับฉันสิโซเฟีย!"

                                "พอแล้วล่ะเซนะ... "

                                "ทำไมล่ะ!"

                                "ฉันทำร้ายทุกคน ทำร้ายน้องสาวนายและที่สำคัญฉันทำร้ายนายเพราะงั้นที่ๆฉันจะกลับไปน่ะมันไม่มีอีกต่อไปแล้ว"

                                "โซเฟีย... "

                                "ฉันขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง"

     
                                "ไม่นะ มันต้องไม่ใช่แบบนี้!"
                                ตาของเซนะเบิกกว้าง อยู่ๆภาพของคนสำคัญที่สุดของเซนะก็ผุดขึ้นมา
                                ...เธอน่ะช่วยใครไม่ได้หรอก!

                                เซนะในตอนนั้นได้แต่ร้องไห้เพราะคำพูดนั้น  เธอช่วยใครไม่ได้จริงๆตามที่เขาพูดเอาไว้จนมันฝังใจเธอมาจนถึงทุกวันนี้เลย
                               
                               

ตอนที่ 74 overlove~!

     
                                   ทุกๆอย่างได้กลับมาเคลื่อนไหวต่ออีกครั้ง เซนะได้ฟื้นขึ้นมาจากสติที่ถูกแช่แข็งไปพร้อมกับอาการที่มึนๆอยู่นิดหน่อย ก่อนจะนึกทุกอย่างออกและหันกลับไปมองที่โซเฟียที่ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าตนด้วยรอยยิ้ม
                                   เหล่าคนที่ถูกหยุดเวลาจะเห็นสถานการณ์นี้เป็นเพียงแค่เซนะถูกกอดจากนั้นก็ได้หนีออกมาได้อย่างฉิวเฉียดเท่านั้น รวมกระทั่งโซเฟียและเซนะด้วย

                                   ....นี่เรารอดมาได้ยังไงกัน
                                 
                                   ....เซนะหนีจากเราไปได้ยังไง


                                   ทั้งสองได้มองหน้ากันราวกับอยากจะถามเรื่องชวนมึนงงนี้ และก็มีเพียงแค่สองคนนั้นเท่านั้นที่รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ  แต่แล้วทั้งสองก็ต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งไปเพราะไม่ว่าเรื่องนั้นมันจะเป็นยังไงแต่บทสรุปสุดท้ายก็ยังคงไม่เปลี่ยน
                                    เทียร์ได้กลับคืนเป็นร่างเด็กสาวพร้อมกับรีบวิ่งมาคุ้มกันเซนะอย่างร้อนรน
                                 
                                    '' ไม่เป็นไรนะเจ้าบ้า ''

                                    '' พูดจาไม่ได้มีความเป็นมงคลเลยนะ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ที่หลังก่อน ''

                                    '' ยัยนั่นมันเก่งจริงๆนายคงไม่คิดจะสู้คนเดียวได้แล้วมั้ง ''

                                    '' ก็ไม่อยากยอมรับหรอกนะแต่งานนี้ต้ัองขอยืมแรงเธอแล้วล่ะ ''

                                    ถึงจะฟังดูเป็นบทสนทนาที่ชวนจะตีกันอยู่ตลอดแต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น  ในบรรดาคนทั้งหมดที่เซนะรู้จักมีเพียงแค่เทียร์เท่านั้นที่กล้าเถียงอย่างนี้กับตน  และสาเหตุที่เธอต้องทำแบบนี้ก็เพื่อกระตุ้นเซนะให้มีความกระตือรือล้นและไม่เล่นจนเกินตัวเพราะปกติเจ้าตัวจะชอบเล่นอยู่เสมอจนบางครั้งดูเหมือนกับคนไม่ได้ความ แต่พอเซนะเอาจริงเอาจังทุกๆอย่างก็จะสำเร็จแบบชนิดที่ว่าเธอเองยังต้องอึ้งไปเลย
                                     ย้อนกลับไปเมื่อตอนเด็กๆพวกเขาไม่ได้กัดกันแบบนี้แต่กลับรักกันมากจนเรียกได้ว่าไม่ต่างกับพี่สาวน้องสาว แต่เพราะการที่พิเกียเกิดมาเซนะจึงต้องสละเวลาไปดูแลทำให้ช่วงเวลาที่ทั้งสองคนนั้นได้อยู่ร่วมกันนั้นน้อยลง เป็นปกติของน้องสาวที๋จะต้องรู้สึกอ้างว้างเมื่อคนที่รักนั้นไม่ค่อยมาเอาใจใส่ตน
                                     และเพราะแบบนั้นเธอจึงทำนิสัยแบบนี้เพื่อต้องการความสนใจจากเจ้าตัวซึ่งผลลัพธ์ก็ออกมาตรงกันข้ามสักอย่างงั้น อันเนื่องมาจากเธอเก่งอยู่แล้วพอทำตัวให้แปลกแยกไปอีกผลสุดท้ายก็ทำให้เธอเป็นที่ไว้ใจของทุกคน ยกตัวอย่างๆง่ายก็ถ้าหากมีสงครามเกิดขึ้นและมีเทียร์อยู่ตรงนั้นทุกคนก็ไม่ต้องไปช่วยเธอเพราะยังไงๆเธอก็เอาอยู่
                                    แค่มองตากันก็รู้ใจรวมร่างต้องปะทะกับรวมร่าง ทั้งเทียร์และเซนะต่างใช้แขนคนละข้างชนกันก่อนจะพูดคำว่า รวมร่างขึ้น
                                    อันที่จริงแค่พูดเฉยๆก็ได้แต่เจ้าตัวอยากให้มันดูเหมือนขบวนการเรนเจอร์ที่เด็กๆชอบดูก็เลยนัดแนะกับเทียร์ผลก็เลยออกมาเป็นท่านี้
                                    ชุดสีน้ำเงินได้แปรเปลี่ยนเป็นชุดสีขาวสักส่วนใหญ่ ตรงขอบชุดเป็นสีน้ำเงินตัดกับสีขาวได้ดูเย็นสบายต่อสายตา ชายเสื้อได้ยาวขึ้นอีกทำเอาดูเท่ขึ้นอีกขั้น ดวงตาสีน้ำเงินได้แปรเปลี่ยนเป็นสีรุ้งสุดงดงามราวกับอัญมณี
ทุกๆอย่างได้ถูกแปรเปลี่ยนขึ้นจนทุกคนยังต้องตะลึง
                                    แต่ไหนแต่ไรแล้วเซนะก็อยากเป็นผู้ชายเพราะงั้นนี่จึงเป็นโอกาสดีที่เจ้าตัวจะได้สมกับเป็นผู้ชายมากขึ้น
                                   
                                    "เอาล่ะนะโซเฟีย"

                                    "เข้ามาสิเซนะ"

                                    ทั้งสองได้จ้องมองหน้ากัน ก่อนการต่อสู้จะขึ้น....

                                    ดาบของพวกเขาได้ปะทะกันจนเกิดเป็นคลื่นแสง การฟาดฟันของพวกเขาได้ทำให้พื้นที่รอบๆพังลงไปเรื่อยๆ กลีบดอกไม้ถูกทำลายลง ใบหญ้าสีเขียวชอุ่มถูกทำลายลงอย่างต่อเนื่อง พวกเธอไม่แม้แต่จะสนใจสิ่งรอบข้างใดๆเลย
                                    ดาบของโซเฟียได้ส่องประกายเจิดจ้าขึ้นด้วยพลังแห่งดวงดาวทำให้สปีดการฟันนั้นอัพขึ้นเป็นความเร็วแสงเพิ่มเติมมาก็คือพลังน้ำแข็งที่ปิดท้ายทุกการโจมตีทำเอาแขนของเซนะชาทุกๆครั้งที่รับดาบ
                                    ส่วนดาบของเซนะเองก็ไม่แพ้กัน ทุกๆดาบของเขานั้นใส่กันที่ความแม่นยำถึงแม้ว่าเขานั้นจะไม่มีพลังแต่ศักยภาพร่างกายนั้นเกินพอสำหรับ
การเป็นนักกีฬาไม่ก็นักฆ่า เนื่องจากตอนเด็กๆเธอนั้นออกไปฝึกฝนลับๆกับเทียร์อยู่ตลอดเวลาจึงไม่เปลกที่ร่างกายเธอนั้นจะเก่งเกินคนไปแล้ว
                                    และสิ่งที่เซนะได้มาจากการรวมร่างกับเทียร์ก็คือ พลัง!


                                    พลังธรรมดาๆที่ใครๆก็สามารถใช้ได้.....



                                    โซเฟียที่ฟาดดาบใส่ก็ได้ถูกเซนะจับแขนข้างที่ฟันเอาไว้ก่อนจะปาไปไกลๆทำให้ร่างของเธอนั้นพุ่งไปชนกับภูเขาจนพังไม่เป็นท่า ซ้ำยังถูกเซนะตามไปฟันซ้ำอีกจนตอนนี้ตัวเธอนั้นมีเลือดไหลออกมาจากที่หัว
                                   
                                    (ทำไมกัน ทำไมเซนะถึงได้เก่งขนาดนี้!?)

                                    ความสงสัยเริ่มถาโถมเข้าใส่เธออยู่เรื่อยๆ ทั้งที่ตนก็มีทุกๆอย่างเหนือกว่าแต่กลับถูกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งๆที่เธอก็มีพลังมากกว่าแต่ก็ถูกเซนะกดดันอยู่เรื่อยๆ ทั้งๆที่เธอใช้ร่างจริงๆสู้แท้ๆ

                                   
                                 

ตอนที่ 73 emergency

       
                                    ผมสีทองได้ถูกทำให้ยาวขึ้นอีกขึ้นพร้อมกับส่งกลิ่นหอมที่ยิ่งกว่าคนฉีดน้ำหอมมาเสียอีก กลิ่นนั้นได้หอมฟุ้งออกไปในอากาศจนเซนะยังต้องรู้สึกเคิบเคลิ้มไปกับกลิ่นนี้ ดวงตาของเธอได้เปลี่ยนจากสีน้ำเงินสดใสเป็นสีน้ำเงินเนียนๆที่ดูใจเย็นและสงบนิ่งทำเอาเซนะที่จ้องไปที่ตาของเธอถึงกับเผลอคิดไปเลยว่ากำลังถูกเธอดูดกลืนเข้าไปยังไงยังงั้น
                                    ริมฝีปากสีชมพูของเธอมาพร้อมกับรอยยิ้มอันเต็มเปี่ยมไปด้วยชัยชนะผุดขึ้น ใบหน้านั้นดูเนียนและขาวยิ่งกว่าเดิม ชุดนั้นได้เปลี่ยนเป็นชุดรัดรูปโชว์สัดส่วนแบบจัดเต็มทำเอาผู้ชายหลายคนที่ดูอยู่ถึงกับดีใจจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ ต้นขาขาวๆเนียนกับกระโปรงสั้นๆที่พลิ้วไหวไปมา กลิ่นกายของเธอก็หอมไม่แพ้กลิ่นผม
                                    แต่เนื่องจากการรวมร่างนั้นยังคงรักษาสถานะบาดเจ็บต่างๆเอาไว้อยู่จึงทำให้บาดแผลที่ถูกเซนะแทงยังคงอยู่บนเรือนร่างแต่ด้วยพลังของร่างนี้จึงทำให้อาการของเธอทุเลาลงไปเยอะ
                                    เซนะที่รับรู้ได้เลยว่าเธอในตอนนี้นั้นแข็งแกร่งขึ้นมากจึงได้พยายามดึงดาบกลับมาแต่นั่นก็ไม่ได้ผลเพราะโซเฟียได้จับมันเอาไว้แน่นซึ่งแม้แต่เซนะที่ออกแรงดึงสุดชีวิตก็ยังดึงไม่ออก

                                    "เป็นอะไรไปแค่นี้ก็ดึงไม่ออกอย่างงั้นหรอ"

                                    โซเฟียได้เขยิบเข้ามาใกล้ๆเซนะก่อนจะปล่อยมือออกจากดาบและเข้ามาโอบกอดเซนะอย่างนุ่มนวลจนชายใดที่เห็นยังต้องอิจฉาเซนะ แต่ถึงจะเห็นว่าเธอมีช่องโหว่แต่เซนะกับขยับร่างกายใดๆไม่ได้ทั้งสิ้นราวกับร่างกายตนกลายเป็นน้ำแข็งแต่มันกลับเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อยิ่งกว่านั้นเพราะสิ่งที่เธอแช่แข็งนั้นไม่ใช่ร่างกายแต่เป็นจิตใจ
                                    จิตใจของเซนะเริ่มถูกแช่แข็งไปเรื่อยๆซึ่งถ้าหากว่าเป็นแบบนี้ต่อไปเธอก็จะไม่ต่างจากคนที่มีแต่ร่างแต่ไร้ซึ่งวิญญาณ
                                   
                                    "ไม่ต้องขัดขืนไปมากกว่านี้แล้วเซนะแผนการที่ฉันทำทั้งหมดก็เพื่อพวกเราสองคน เพื่อให้พวกเราได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันชั่วนิรันดร์ ต่อจากนี้และตลอดไป ส่วนคนอื่นๆนั้นจะเป็นยังไงฉันก็ไม่สน ทั้งโลก ทั้งจักรวาล ทุกๆอย่างขอเพียงแค่ฉันกับเธอได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันแค่นั้นมันก็เกินพอแล้ว... "

                                    ...อย่างนั้นเองหรอ โซเฟียทำไปเพื่อฉันงั้นสินะ ถ้าพวกเรา win win กันทั้งคู่พวกเราก็คงจะมีความสุข ฉันเองก็ได้ทำผิดพลาดกับเธอถ้าหากว่านี้คือการชดใช้บาปของฉันล่ะก็ ฉันก็ยินดี....

                                    ร่างกายของเซนะได้เริ่มชาด้านขึ้นอีก

                                    "พวกเราจะอยู่ด้วยกันทั้งจากนี้และตลอดไป"

                                    ....ชั่วนิรันดร์....

                                    สิ้นสุดความคิดทั้งร่างกายและจิตใจของเซนะก็ถูกแช่แข็งโดยสมบูรณ์ อนาคตของจักรวาลกำลังเดินไปในทิศทางที่เลวร้ายที่สุด โซเฟียกำลังจะเป็นผู้เริ่มประวัติศาสตร์โฉมใหม่ของมวลมนุษย์
                                   
                                    ทุกๆอย่างกำลังจะจบสิ้น

                                    ผู้กล้าเพียงหนึ่งได้จมลงสู่คุกน้ำแข็งอันเย็นยะเยือก

                                    และแล้วกาลเวลาและทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนั้นก็ได้ถูกหยุดลงชั่วขณะพร้อมกับการปรากฏตัวของคนๆหนึ่งที่เดินออกมาจากรอยแยกของมิติ ผมสีส้มอันยาวสลวยได้มาพร้อมกับดวงตาสีเขียวอันเปล่งประกาย รูปร่างหน้าตาของเธอนั้นคล้ายคลึงกับเพื่อนร่วมห้องของเซนะ หากเพียงแต่ว่าเธอดูเหมือนกับมาจากอนาคต
                                    หนึ่งในสมาชิกของ darklord ที่เป็นองค์กรณ์ช่วยร้ายที่สุดซ้ำร้ายเธอยังเป็นถึงมือขวาของ ซิริอุส ชายผู้ซึ่งถูกกล่าวขานว่าชั่วร้ายที่สุดในจักรวาล
                                    เฮเรน่า แอสทิน ได้ปรากฏขึ้นมา ณ การต่อสู้ที่เวลาถูกหยุดลง มีเพียงคนอื่นๆที่ไม่ได้อยู่บนโลกนี้เท่านั้นที่สามารถทำทุกอย่างได้อย่างปกติ เหล่าผู้คนทั้งหลายถึงกับเหงื่อตกไม่ก็หน้าซีดเมื่อเห็นเธอปรากฏขึ้นมาในภาพเว้นแต่เด็กสาวที่หน้าตาคล้ายกับเธอที่เป็นเพื่อร่วมชั้นของเซนะเท่านั้นที่ถึงกับน้ำตานอง น้ำตาไหล ไม่ก็สับสนไปหมด

                                    เธอคนนั้นได้เดินเข้ามาหาเซนะก่อนจะจับร่างของเธอดึงออกมาจากอ้อมกอดของโซเฟียก่อนจะมองหน้าของเธออย่างอบอุ่นราวกับเป็นคุณแม่ที่กำลังจ้องมองลูก

                                    "ตอนนี้ภาพของฉันคงจะถูกฉายไปทั่วทุกจักรวาลแล้วสินะ" เธอได้บ่นพึมพำออกมาท่ามกลางสีหน้าของทุกคนที่หวาดกลัวไม่ก็กลืนน้ำลายลงกันยกใหญ่

                                    "ท่านเซนะฉันมีอะไรที่อยากจะบอกกับท่านอีกหลายต่อหลายอย่างแต่ตอนนี้เวลานี้คงไม่เหมาะสักเท่าไหร่" เธอได้พูดให้กับเซนะฟังถึงแม้ว่าเธอจะรู้อยู่แล้วว่าเจ้าตัวไม่ได้ยิน

                                    "ท่านผู้นั้นกำลังรอท่านอยู่และฉันก็คิดว่าอีกไม่นานแล้วที่ท่านจะได้พบกับท่านผู้นั้นและถึงท่านจะไม่รู้ตัวแต่ท่านก็คือสมาชิกของ darklord
ท่านได้ช่วยเราจัดการปัญหาตั้งหลายต่อหลายอย่างเรื่องนั้นดิฉันต้องขอกล่าวขอบคุณจากใจจริง อีกไม่นานสงครามของ darklord กับ lightlord จะเกิดขึ้นอีกครั้งถึงตอนนั้นท่านจะเลือกเข้ากับฝ่ายไหนกันนี่แหละคือสิ่งที่ฉันกำลังกังวลอยู่
และถึงแม้ท่านจะเลือกเป็นศัตรูกับพวกเราดิฉันก็ขอสัญญาเลยว่าฉันจะไม่ทำร้ายท่านอย่างแน่นอน"

                                    เธอได้จูบลงไปบนหน้าผากของเซนะทำให้จิตใจของเธอที่ถูกแช่แข็งเอาไว้ได้ละลายลงก่อนที่ร่างของเธอจะหายไปและเวลาได้กลับมาเริ่มเดินอีกครั้ง....
                                 
                                 


                                 





                                   

ตอนที่ 72 wether storm

                 
                              ระบำดาบนับพัน grandstars(แกรนด์สตาร์) คือชื่อท่าของโซเฟียที่เกิดจากการใช้พลังทั้งสองของเธอโดยปกติการควบคุมสิ่งใดสิ่งหนึ่งนั้นก็ทำได้ยากยิ่งอยู่แล้วแต่ของเธอนั้นกลับควบคุมดาบนับร้อยที่เรียกได้ว่าเหนือมนุษย์ แต่ถ้าแค่นี้ก็ยังถือว่ายังอยู่แค่ระดับยากแต่โซเฟียนั้นเหนือขึ้นไปอีกขั้น
                              ตัวดาบของเธอนั้นทุกเล่มสามารถเคลื่อนไหวแตกต่างกันออกไปราวกับมีคนคอยใช้มันอยู่ ถ้าหากจะให้อธิบายว่ามันสุดยอดยังไงข้อแรกคือการโจมตีในทิศทางของเธอจะไม่ใช่เพียงแค่การโจมตีตรงๆรูปแบบเดียวจึงทำให้ยากแก่การรับมือและข้อที่สองก็คือการโจมตีนั้นมีประสิทธิภาพและความแม่นยำสูงมากๆอีกด้วยเนื่องจากดาบทุกเล่มนั้นมีความคิดเป็นของตนเอง
                             
                              ทางด้านของเซนะเองก็ไม่ยอมน้อยหน้า
                             
                              เธอได้ใช้ดาบทั้งสองของตนฟันไปมาในขณะที่กำลังพุ่งไปหาโซเฟียทำให้เกิดเป็นคลื่นสีรุ้งอยู่รอบๆตัว โดยปกตินั้นการฟันแต่ละทีจะมีคอมโบและลิมิตการโจมตีของมัน ยกตัวอย่างก็คือ การเหวี่ยงไม้เบสบอลซึ่งหากทำการเหวี่ยงไปต่อเนื่องเรื่อยๆในที่สุดกล้ามเนื้อแขนก็จะไม่ไหวจนต้องหยุดพักซึ่งคอมโบการฟันที่ถูกบันทึกไว้สูงสุดอยู่ที่ 368 คอมโบซึ่งเรียกได้ว่าเยอะมากๆโดยคนที่ทำมันนั้นคือผู้อำนวยการรุ่นที่สองของโรงเรียนชิโอมิผู้ซึ่งถูกขนานามว่าเป็นนักดาบที่เก่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของจักรวาลนามว่า มิคางามิ โทคิยะ
                             เซนะในตอนเด็กๆที่ได้อ่านประวัติของเขาจึงได้แรงบันดาลใจที่อยากจะทำคอมโบการฟันแบบเขาบ้างเธอจึงได้ฝึกฝนจนในที่สุดก็ทำได้ถึง 137
คอมโบก่อนจะต้องหยุดฝึกเพื่อออกเดินทาง
                           
                             และสุดยอดท่าคอมโบจึงได้เริ่มขึ้น

                             การฟาดดาบของเซนะทุกๆครั้งนั้นได้ทำให้พลังทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นแต่ก็ต้องแลกกับการใช้พลังทั้งหมดของตนและด้วยความที่ตนเป็นแค่ร่างความคิดไม่ใช่ร่างจริงนั่นจึงเป็นการเร่งเวลาการหายไปของตนแบบช้าๆ โดยตอนนี้เวลาของเซนะเหลืออีกไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเท่านั้นก่อนที่ตนจะหายไป
                             ทุกอย่างๆของพวกเขาได้พุ่งใส่กันด้วยการโจมตีครั้งนี้

                             ไร้ซึ่งความลังเล  ไร้ซึ่งความเมตตา ทั้งสองได้คิดแต่เพียงจะเข่นฆ่ากันเพียงเท่านั้น

                              "ลาก่อนนะโซเฟีย... "

                              เมื่อทั้งสองได้ปะทะกันดาบกว่าครึ่งของโซเฟียก็ถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว เธอได้เบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ

                              "ท่าพิเศษ Unmessty Univers!"

                              ด้วยการปะทะครั้งนั้นจึงทำให้ดาบทั้งหมดถูกทำลายลงเรื่อยๆจนมันมาถึงตัวของโซเฟีย เธอจึงได้ปล่อยมือออกจากดาบของตนพร้อมกับหลับตาและยิ้ม
                              "The end!"

                              "มันจะใช่อย่างนั้นแน่หรอเซนะ... "

                              เธอไม่ได้คิดที่จะยอมแพ้และรอยยิ้มนั้นก็ไม่ได้จะสื่อความหมายออกมาด้วยว่าตัวเธอนั้นพอใจและยินดีที่จะตายไปด้วยฝีมือของเซนะ แต่มันคือรอยยิ้มแห่งชัยชนะ!

                              รวมร่าง! หลังจากที่โซเฟียพูดจบร่างของ duo ของตนที่นอนสลบอยู่ก็ได้กลายเป็นแสงและมารวมตัวกลับร่างของเธอจนร่างนั้นเรืองแสงตาม และด้วยความเจิดจ้าของมันทำให้ทุกคนถึงกับมองไม่เห็นร่างของเธอ

                              เซนะที่ได้เห็นแบบนั้นจึงรีบพุ่งเข้าไปแทงเธอด้วยสีหน้าที่ร้อนรน
                              แต่ยังไม่ทันที่การโจมตีจะถึงตัวปลายนิ้วทั้งสองของโซเฟียก็ได้ยื่นออกมารับการโจมตีนั้นเอาไว้อย่างง่ายดาย ก่อนที่แสงจะดับลง


                              พร้อมกับการเปิดตัวของโซเฟียในร่างใหม่

                              "รู้สึกได้ถึงความอันตรายมากเลยค่ะ"สาวน้อยในกลุ่มของราชันย์ได้พูดขึ้น เธอคือโคมาริที่มีพลังระดับเดียวกับพระเจ้า
                              เหล่าราชันย์ทุกคนต่างพากันทำสีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
พวกเธอได้เปรียบให้โคมาริเป็นพระเจ้าและถ้าหากโซเฟียคือมนุษย์ที่พระเจ้ายังบอกได้ถึงขนาดนี้แสดงว่าตอนนี้ตัวของโซเฟียนั้นอันตรายจริงๆ

                               "แล้วท่านพี่จะเอาชนะได้ยังไงกันล่ะ"
                             

                               "นิโครุรักเซนะสินะ"
                             
                               "ปล่าวสักหน่อยค่ะคุณฮิคาริล่ะก็!"แต่เธอก็ได้ทำหน้าแดงไปด้วยทำเอาทุกคนเชื่อได้ไม่เต็มปาก

                               "ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะพี่ของเธอน่ะต้องชนะได้อย่างแน่นอนที่สุด"

                               "มีอะไรมารับประกันหรอค่ะ!?"

                               "ก็ถ้าหากเรื่องนี้ตัวเอกดันแพ้แล้วแมวตัวไหนมันจะดำเนินเรื่องต่อกันล่ะ"

                               (อย่างนี้ก็ได้หรอ... )
                               เธอได้ยิ้มเจื่อนๆให้กับฮิคาริก่อนจะมองไปยังพี่สาวของตนพร้อมกับอธิษฐานให้กับเขาอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ

                               

ตอนที่ 71 timebom

           
                                "นั่นสินะ งั้นเรามาเริ่มการเข่นฆ่าที่แท้จริงกันเลย!"

                                "สำหรับฉันมันคือการเล่นกันของเด็กๆมากกว่า"

                                "คนเราแนวคิดมันไม่เหมือนกันหรอกนะ"

                                "แต่ฉันว่าพวกเราน่ะเหมือนกันแบบเป๊ะๆเลยนะ"

                                หมัดประกายแสงจากดวงดาวได้ตามมาด้วยผลึกน้ำแข็งติดลบกว่า 1000 องศาได้อัดเข้าให้ที่เบ้าหน้าของเซนะจนร่างนั้นกระเด็นไปไกล ตามด้วยผลจากไอเย็นจึงทำให้บริเวณที่ถูกต่อยตายด้านสนิท
                                 .....แค่ครั้งเดียวยังทำได้ถึงขนาดนี้เราคงต้องหลบมันให้ได้หมดเลยสินะ
                                 โซเฟียได้ใช้พลังดวงดาวบริ้งมาเหนือหัวเซนะก่อนจะซัดอีกหมัดเข้าใส่แต่คราวนี้เซนะกลับใช้ดาบฟันเสยขึ้นจนเกิดลมพัดร่างของโซเฟียขึ้นไปก่อนที่หมัดจะโดนตัวเซนะ
                                 กลางอากาศ นี่แหละคือสถานการณ์ที่ได้เปรียบที่สุดเพราะเป้าหมายไม่สามารถหนีได้เซนะจึงพุ่งขึ้นไปหาเธอพร้อมกับเตรียมจะฟันเธอ
                               
                                  "ฉลาดดีนะแต่ว่า"

                                  เธอได้ใช้ปลายเท้าย่ำเข้าที่กลีบดอกไม้ที่ลอยอยู่ก่อนจะกระโดดหลบออกจากตรงนั้นทำให้การโจมตีของเซนะพลาดไป ซ้ำยังถูกโซเฟีย
พุ่งเข้ามาตลบหลังอีกแต่แล้วเหตุการณ์ดันพลิคล็อคเมิื่ออยู่ๆเซนะดันหายไปจากตรงหน้าเธอก่อนจะปรากฏขึ้นอีกครั้งที่กลีบดอกไม้ที่ตนเคยเหยียบเอาไว้
                                  และเพราะเหตุนั้นเองเซนะจึงได้ใช้ดาบพุ่งเข้ามาแทงเธอจากทางข้างหลังได้สำเร็จก่อนที่เจ้าตัวจะดึงดาบออกและพุ่งตัวหนีจากการโจมตีของโซเฟียทำเอากระแสลมจากตอนแรกถูกแช่แข็งจนดูเป็นประติมากรรมที่สวยงามมากๆ ก่อนที่เธอจะร่วงลงมายังพื้นพร้อมกับแสดงสีหน้าเจ็บใจออกมา
                                  "ทำมาคกิ้ง(สัญลักษณ์)ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่!"

                                  "ตั้งแต่ตอนที่ฉันสร้างลมน่ะ"
                                  เซนะได้อาศัยจังหวะที่ฟันจนเกิดลมทำมาคกิ้งเอาไว้เพื่อเตรียมเทเลพอร์ตตัวเองมายังบนกลีบดอกไม้ที่ทำเอาไว้ ความเร็วในตอนนั้นของเขาเร็วมากๆจนต้องใช้ภาพย้อนหลายต่อหลายครั้งกว่าจะเห็นมือของเซนะที่กำลังทำมาคกิ้งอยู่
                                  แต่ถึงเซนะจะดูเหนือชั้นกว่ามากแต่โซเฟียก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลยแม้แต่น้อย
                                  เพียงแค่วินาทีสั้นๆเธอก็สามารถมองกลยุทธของเซนะออก
จนหมดทะลุปรุโปร่งแถมยังสามารถไขปริศนาได้ด้วยตัวคนเดียวกลับกันพวกเหล่าคนดูกว่าล้านๆคนกับไม่รู้ถึงเรื่องนี้จนกระทั่งเมื่อกี้นี้เลยแม้แต่น้อย
                                 
                                  ตัวเธอได้กัดฟันลุกขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับโยนดาบขึ้นสู่ฟ้า
ถ้าเป็นคนปกติคงคิดได้แค่ว่าเธอนั้นบ้าไปแล้วที่โยนอาวุธของตนทิ้งไป แต่เซนะไม่ได้คิดแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย

                                  ....เบนความสนใจไม่ก็เตรียมใช้ท่าหรือเตรียมต่อคอมโบ!

                                  เจ้าตัวจึงไม่รอช้าพุ่งเข้าไปขัดมันก่อนที่โซเฟียจะทำสำเร็จ
โดยการใช้ทวนกระหน่ำโจมตีใส่เธอแบบไม่หยุดซ้้ำยังสร้างบอลแสงเตรียมจะอัดใส่เธอ
                                  แต่แล้วโซเฟีนก็ได้เอามือเข้ามาแย่งบอลนั้นไปจากมือของเซนะก่อนจะอัดมันใส่ร่างของเธอทำให้มีเลือดกระอั่กออกมาจากปากพร้อมทั้งยังโดนแรงระเบิดซัดปลิวไปชั่วขณะหนึ่งก่อนที่เจ้าตัวจะหนีมาได้ด้วยการเทเลพอร์ทมายังกลีบดอกไม้ที่ตนทำมาคกิ้งเอาไว้
                               
                                  พริบตานั้นเองดาบที่โซเฟียปาขึ้นฟ้าไปในตอนแรกก็ได้พุ่งลงมายังเซนะ
                                  แต่โชคดีที่เธอสามารถหลบมันได้ก่อนจะถูกโซเฟียพุ่งเข้ามาชกใส่ที่ท้องพร้อมกับหยิบดาบของตนขึ้นมาฟันอย่างเป็นคอมโบ ด้วยไหวพริบของเซนะจึงหลบมันได้ไม่ยากแต่ก็ถูกฟันที่คางจนเกิดแผลเป็นที่คาง

                                  "เกือบตายแล้วแฮะ"
                               
                                  "โชคดีจริงๆนะ"

                                  "เขาเรียกว่าไหวพริบดีต่างหาก"

                                  "ช่างมัน!"

                                  ตัวเธอได้พุ่งมาอีกครั้งพร้อมกับดาบน้ำแข็งนับร้อยเซนะจึงแยกดาบออกจากกันเพื่อเตรียมใช้คอมโบสองดาบ

                                  "โซเฟีย~!"

                                  "เซนะ~!"


                                  ทั้งสองได้ตระโกนใส่กันดังๆราวกับจะเข่นฆ่ากันให้ตายไปข้าง เสียงของทั้งสองดังกึกก้องราวกับฟ้าที่ผ่าลงมา