ตอนที่ 77 The Last
หลังจากที่คลายร่างรวมเทียร์จึงเดินเข้ามาหาเซนะที่ตอนนี้ร่างเรืองแสงอยู่ส่วน duo ของโซเฟียก็ได้กระจัดกระจายกันไปอีกครั้ง ทุกๆคนได้แต่พากันยืนนิ่งราวกับกำลังจะไว้อาลัยเซนะที่กำลังจะหายไป
พวกเขาต่างพากันเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้เพื่อไม่ทำให้เซนะต้องมาเป็นห่วง บทสรุปสุดท้ายของการต่อสู้นี้ก็คือการจากไปของเซนะอย่างไม่ต้องสงสัย
โซเฟียได้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับมองมาทางเซนะทั้งน้ำตา
"พวกเราคงถูกคำสาปสินะ คำสาปที่ทำให้พวกเราต้องแยกจากกันเสมอเลย"
"ถ้าเป็นงั้นจริงคงต้องหาวิธีแก้คำสาปแล้วล่ะ"
ทั้งสองได้ตาจ้องมองกันท่ามกลางทุ่งหญ้าที่ยังมีส่วนงดงามเหลือเอาไว้อยู่ ในตอนนี้เซนะได้ยืนอยู่เบื้องหน้าของทุกคนพร้อมกับรอยยิ้มอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เธอไม่ได้คิดว่าการจากลาครั้งนี้จะเป็นเพียงการจากลาครั้งสุดท้ายเพราะงั้นเธอจึงไม่ร้องไห้หรือเสียใจใดๆเลยออกมาทั้งนั้น
ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนจะโศกเศร้าดวงตะก็ได้ค่อยๆลับขอบฟ้าลงราวกับกำลังจะแสดงถึงการจากไปของเซนะ พลังของเธอนั้นเหลืออีกไม่มากแล้วในตอนนี้ ร่างกายของเธอกำลังหายไปเร็วขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆ ความเงียบสงับสุดท้ายได้ก่อตัวขึ้นท่ามกลางความมืดมิดยามเย็น บัดนี้แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าลงไปเสียแล้ว
เมื่อพระอาทิตย์หายไปพระจันทร์จึงเข้ามาแทนที่ ณ ตรงที่พวกเขาอยู่นั้นคือช่องโหว่ขนาดยักษ์ที่เชื่อไปยังโลกแต่ละโลกได้พอดี แสงของพระจันทร์ทั้งห้าจึงส่องลงมายังพวกเขาจนทำให้พื้นรอบๆนั้นสว่างจ้าขึ้นราวกับเป็นแสงของหิ่งห้อย ภายใต้แสงนี้ร่างของเซนะก็ค่อยๆหายไปแต่แล้วก็ได้มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นซึ่งนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น เธอคือเทียร์ duo ของเซนะที่ตอนนี้กลับมาจากร่าง
มังกรทมิฬแล้ว
"มีอะไรอย่างนั้นหรอ!?"
"ฉันมีเรื่องที่อยากพูดกับนายมานานแล้วเพราะงั้นตั้งใจฟังฉันให้ดีนะ"
"ว่ามาสิ... " ถึงตรงนี้ทุกคนก็ได้แต่คิดว่าจะเป็นประโยคซึ้งๆตามแบบฉบับการ์ตูนแนวเลิฟคอมมานดี้ซึ่งทุกคนก็เล่นคิดผิดกันหมดเลย
"นายเป็นคนกินพุ้ดดิ้งที่ฉันแช่เอาไว้ตอนศึกโซดิแอคใช่ไหม"
"อ้าว~! รู้ได้ไง!?"
"วันนั้นมันมีแค่ฉันกับนายที่อยู่ที่นั่นถ้าไม่ใช่นานแล้วจะเป็นใครมิทราบ และนายก็ออกไปสู้กับพวกใต้ดินตอนศึกเวนดีเช่ใช่ไหม!"
"ก็แบบตอนนั้นเทียร์หลับอยู่ฉันก็เลยไม่กล้าปลุกอ่ะ"
"ยัง ยังไม่พอตอนที่ฉันไปทำงานนายก็แอบเล่นเกมของฉันต่อจนเคลียร์เควสทั้งหมดสินะ"
"ก็แบบมันเซ็งๆอ่ะ"
"ตอนศึกแกรนด์ซีดนายก็ยังลุยเดี๋ยวไปตบเกรียนบอสมันคนเดียวโดยไม่เหลือให้ฉันเล่นสนุกมั่งเลย"
"สงครามจะได้จบลงเร็วๆไง"
''แล้วตอนศึกของคริสโตเฟอร์นายก็ไม่มาบอกมารายงานฉันสักคำแต่นายกลับบอกลีน่าให้มาช่วยเนี่ยนะ''
''ก็ตอนนั้นเทียร์ดันปิดเครื่องไม่รับสายของฉันนี่น่า''
''จะว่าไปก็จริงแฮะ'' ตอนนั้นเทียร์ยังคงงอนเซนะเรื่องพิเกียเลยทำเป็นไม่สนใจเพิ่มเติมคือเธอขอแยกตัวออกห่างจากเซนะเพื่อเรียกร้องความสนใจสุดท้ายก็เลยปิดแม้กระทั่งช่องทางการสื่อสารทุกชนิด ทำเอาช่วงนั้นเซนะสามารถเที่ยวเล่นได้อย่างหนำใจจนรู้ตัวอีกทีก็มีงานมาให้เธอเท่ากับกองภูเขาเสียแล้ว (ใครมันโยนงานมาฟ่ะ)
ณ ตอนนี้ร่างของเซนะใกล้หายไปเต็มที โซเฟียได้แต่มองดูด้วยความเจ็บปวด
''นี่เซนะ ยังจำตอนเด็กๆที่นายชอบพูดถึงความฝันของตัวเองได้อยู่หรือเปล่า''
''ความฝันที่ชอบพูดว่าจะทำลายจักรวาลใช่ไหม ฉันจำได้แม่นเลยล่ะ''
''ตอนนี้นายเปลี่ยนใจยัง''
''ฉันยังไม่เปลี่ยนใจหรอกแค่ตอนนี้กำลังรออะไรบางอย่างอยู่''
''อะไรที่ว่านั้นคือ?''
''บอกตอนนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ รอเอาไว้ลุ้นกันดีกว่า''
''เจ้าคนหัวดื้อ''
''ก็พอกันนั่นแหละ''
ฉากสุดท้ายของทั้งสองนั้นทุกคนได้คิดเพียงแค่ว่าพวกเขาแค่หยอกล้อกันโดยยังไม่มีใครเลยที่รู้สึกไหวตัวกับคำพูดของเซนะ และมันก็เป็นตัวเริ่มของสงครามครั้งยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครคาดคิด เพียงพริบตาที่ทั้งสองยิ้มให้กันร่างของเซนะก็ได้หายไปจากตรงนั้น
ภายใต้แสงสว่างของดวงจันทร์น้ำตาของสาวน้อยก็ได้ไหลรินออกมา ท่ามกลางหมู่ดาวที่เรียงรายอย่างสวยงามได้มีแสงสว่างกลุ่มหนึ่งร่องลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า แสงเหล่านั้นได้ช่วยแต่งเติมท้องฟ้ายามค่ำคืนให้สว่างจ้าขึ้นอีก จากนั้นไม่นานก็ได้มีเสียงร้องไห้ดังขึ้นมาเป็นระยะๆ เสียงนั้นได้เริ่มต้นจากโซเฟียต่อด้วยคนอื่นๆ ทุกคนได้ก้มหน้าร้องไห้เว้นแต่เทียร์ที่คอยมองดูฉากสุดท้ายของแสงที่กำลังจะหายไปโดยแสงสุดท้ายนั้นคือแสงสว่างทั้งหมด 13 จุดซึ่งในตอนนั้นทุกคนยังไม่รู้ถึงความหมายนี้เลยแม้แต่น้อย แสงสุดท้ายจึงได้หายไปในไม่ช้า
การเดินทางของพวกเขาจึงได้จบลงทุกคนต่างก็พากันกลับมายังโลกเดิมโดยที่ๆพวกเขามุ่งไปนั้นก็คือโรงเรียนชิโอมิ พวกเขาใช้เวลาเกือบรุ่งสางกว่าจะมาถึงโรงเรียนนี้ได้และที่นั่นก็มีอุยผู้อำนวยการโรงเรียนยืนรอพวกเขาอยู่นานแล้ว เธอคอยเฝ้ามองการต่อสู้ของลูกศิษย์ตนอย่างตาไม่กระพริบและเธอก็คอยภาวนาให้พวกเขากลับมาอย่างปลอดภัย
ทุกคนต่างเงียบกริบจนกระทั่งอุยได้พูดขึ้น
''พวกเธอรู้ไหมว่ามันทำให้ใครอีกหลายคนต้องเดือดร้อนน่ะ''
''พวกเราต้องขอโทษจริงๆค่ะ'' โซเฟียได้เดินออกมาขอโทษด้วยใบหน้าอันแสนจะสำนึกผิด ทุกคนเองก็ได้แสดงสีหน้าออกมาเช่นเดียวกับเธอ แต่ยังไม่ทันไรอุยก็ได้เดินเข้ามาเพื่อที่จะพยายามโอบกอดพวกเขาทุกคนเอาไว้ เธอน่ะโกรธมากโกรธที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยได้แต่คอยเฝ้ามองลูกศิษย์ตนเองเข่นฆ่ากัน....
เพราะงั้นการที่ทุกคนกลับกันมาได้อย่างปลอดภัยจึงไม่มีอะไรที่จะน่าดีใจเท่านี้อีกแล้ว
''พวกเธอบ้าๆๆๆๆๆ บ้าที่สุด พวกเธอรู้ไหมว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนกลับการที่ได้แต่คอยเฝ้ามองแต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่างนึง แถมโรงเรียนนี้ดันมีแต่เด็กแบบนี้อยู่กันให้เพียบเลยด้วย คนเป็นอาจารย์อย่างฉันก็เลยต้องมาคอยเป็นห่วงพวกเธอยังไงล่ะ ถะ ถ้าหากว่าพวกเธอ ไม่กลับมาหาฉันล่ะก็ ฉันคง ฉันคง... ''
ต่อจากตงนั้นเธอก็ได้พูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วยทำให้คนอื่นๆฟังเธอไม่รู้เรื่องแต่ถึงงั้นทุกคนก็พอรับรู้ได้ผ่านทางน้ำตาของเธอ ทำให้มีน้ำตาไหลออกมาตามๆกัน
ณ เวลา 6:30 น. เซนะตัวจริงก็ได้ตื่นขึ้นมาท่ามกลางอ้อมกอดและหน้าอกของฮิคาริเธอตื่นขึ้นมาในสภาพโป๊เปลือยไม่ใส่เสื้อผ้าก่อนจะใช้ผ้าห่มมาคลุมร่างและเดินออกไปจากห้องนั้น ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ร่างความคิดแต่ภาพการต่อสู้ทั้งทุกอย่างก็ได้ผุดขึ้นมาในหัวของเซนะ ตัวเธอได้รีบแต่งตัวและเดินออกจากคฤหาสน์เพื่อไปยังโรงเรียน ในตอนนั้นเองเธอก็ได้เดินผ่านคนสวมผ้าคลุมสีแดงก่อนที่เขาจะหยุดแล้วหันมามองเซนะพร้อมกับถกผ้าคลุมส่วนหัวลง สายตาของเทียร์ได้จ้องมองมายังแผ่นหลังของเซนะเธอได้มองมันก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินจากไป
''Litte Nova กำลังจะเกิดขึ้นอีกสินะ''ตัวเธอได้บ่นพึมพำออกมาก่อนจะไปยังโลกถัดไป การผจญภัยครั้งใหม่ของเซนะจึงได้เริ่มต้นขึ้นจากการเดินผ่านกันครั้งนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น