ตอนที่ 76 help me
"ไม่เอา!"เสียงตระโกนจากในจิตใจได้เปลี่ยนกลายมาเป็นคำพูด
"เซนะ... "
"ฉันไม่ยอมพลาดเหมือนครั้งนั้นอีกแล้ว!" เซนะได้เข้ามากอดโซเฟียเอาไว้ก่อนที่ร่างของทั้งสองจะตกลงสู่พื้น
"ถ้าขืนเป็นแบบนี้เราได้ตายคู่แน่"
"ไม่หรอกฉันไม่ยอมให้เธอตายหรอกโซเฟีย ฉันอยากจะบอกเธอมาโดยตลอดเลยว่าฉันน่ะรักเธอแต่ก็ไม่กล้าสักทีจนเวลาผ่านไปฉันก็มีงานจนต้องแยกกับเธอทำให้ฉันไม่ได้บอกความในใจกับเธอสักทีนึง ฉันขอโทษเธอด้วยนะโซเฟีย"
เธอรู้ดีว่ามันไม่น่าให้อภัยแต่เธอก็ยังอยากจะพูดสิ่งนี้กับเธอ
เธอรักโซเฟีย....
สิ่งนี้ไม่ว่ามันจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เธอรักโซเฟียที่สุดเพราะงั้นเธอถึงจะต้องทิ้งเธอเอาไว้ที่นั่น ณ ตอนนั้น หากเป็นคนที่สำคัญก็ไม่อยากที่จะทำให้เขาต้องพบกับเรื่องร้ายๆ โลกของเซนะในตอนนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่ท่าตนไม่ฆ่าก็จะเป็นฝ่ายถูกสักเอง
สำหรับโซเฟียในตอนนั้นมันออกจะโหดร้ายเกินไปและบางทีเธออาจจะเป็นบ้าไปเลยก็ได้ และที่สำคัญที่สุดสำหรับการตัดสินใจทิ้งโซเฟียไปนั่นก็เป็นเพราะเธอกลัวว่าตนจะปกป้องโซเฟียเอาไว้ไม่ได้ ก็ไม่ใช่ว่าตัวเขาเองจะไม่เก่งแต่ว่าบางครั้งมันก็มีช่วงที่เธอเผลอใจอ่อนไม่ก็ลดกำลังการป้องกันลง หากเป็นแบบนั้นเข้าสักวันโซเฟียอาจจะต้องตายเพราะมาอยู่ข้างๆกายตนอย่างแน่นอน
โซเฟียที่ได้ยินแบบนั้นจึงสะกดความคิดของตนเอาไว้ไม่อยู่
"ฉะ ฉันเองก็รักเธอเหมือนกัน รัก รักมากๆ รักที่สุดเลย!!"
เธอได้พูดออกมาแบบไม่อายคนและทุกๆครั้งก็จะมีน้ำตาไหลออกมาราวกับอดกลั้นมานานซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริง ตลอดมาเธอได้แต่เก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ในใจ ตอนที่อยู่ด้วยกันเธอก็เอาแต่แอบเขินอายจนไม่กล้าที่จะบอกรัก (แอบมองเธออยู่นะจ่ะแต่เธอไม่รู้อะไรบ้างเลย~!) ตอนจากกันก็ไม่กล้าแม้แต่จะไปตามหา (ไม่กล้าโทรไปหาอ่ะ) ตอนเจอกันอีกครั้งเธอบอกไปหลายต่อหลายครั้งก็จริงแต่นั่นมันเหมือนกับในฐานะของพี่สาวมากกว่าคนรัก (น่าร๊าก~!) พอตอนเจอกันอีกครั้งที่ญี่ปุ่นเซนะก็ดันไม่กลับไปอยู่กลับเธออีก(อ้าว~! กรรม!)
แต่ตอนนี้เธอกลับคิดว่าตนนั้นสามารถพูดออกมาได้หมดทุกอย่างแล้วเธอจึงไม่รอช้าที่จะพูดมัน
"ฉันน่ะนะความจริงแล้วยังมีเรื่องที่อยากจะทำอะไรกับเธออีกมากมาย!" เธอได้ตระโกนออกมาสุดเสียงพร้อมกับโอบกอดร่างของเซนะเอาไว้ทั้งน้ำตา
ช่วงเวลาที่ทั้งสองคนกำลังตกลงมาได้เหมือนมันนานขึ้นจนเหมือนกับเวลาถูกหยุดเอาไว้ ซึ่งนี่ก็เป็นฝีมือของทับทิมราชันย์แห่งกาลเวลาที่คอยยืนดูทั้งสองสู้กันอยู่ตลอด โซเฟียได้ตระโกนออกมาราวกับอัดอั้นคำพูดมานานแสนนาน
"ตลอดมาฉันน่ะ ฉัน.. คิดถึงเธอมาตลอดเลย~!!! คอยเฝ้ามองมาตลอด คอยเป็นห่วงเธอมาตลอด อยากจะอยู่เคียงข้างเซนะ อยากจะเป็นทุกกำลังให้กับเธอ อยากจะคอยให้กำลังใจเธออยู่ข้างๆ อยากจะสู้เคียงข้างเธอไปด้วยกัน อยากจะใช้เวลาร่วมกันมากกว่านี้ ไม่ว่าจะเป็นตอนสนุก ตอนเศร้า ตอนหัวเราะหรือจะเป็นตอนที่โกรธก็ตาม เพราะงั้นฉัน ฉันยังไม่อยากตาย~!!!"
"แน่นอนอยู่แล้ว"
เซนะได้หลับตาพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนที่พวกเธอจะตกถึงพื้นทับทิมก็ได้ใช้พลังของตนเพื่อชะรอแรงจากการตกก่อนที่ทุกๆคนจะพร้อมใจกันจับมือของกันและกันเพื่อรอรับการตกของพวกเขา
แน่นอนว่ามันได้ผล พวกเธอรอดมาได้อย่างหวุดหวิด
ฮิคาริที่เป็นหมอจึงเดินเข้ามาเพื่อเตรียมจะรักษาเซนะก่อนแต่ก็ถูกเธอไล่ให้ไปรักษาโซเฟียโดยให้เหตุผลว่ามันไม่จำเป็นแล้ว
"อย่าบอกนะว่าเซนะ.. "
"ใช่แล้ว ฉันกำลังจะหายไป" ร่างของเขาได้เรืองแสงขึ้นเป็นการเริ่มสัญญาณของการหายไป ฮิคาริได้ทำตาเบิกกว้างขึ้นมาด้วยความตกใจ
"เธอรีบไปรักษาโซเฟียเถอะฮิคาริ"
"เดี๋ยวก่อนเซนะฉันพอจะทำให้นายอยู่ต่อไปได้ถ้าหากฉันเริ่มทำมันตั้งแต่ตอนนี้"
"ไปซะฮิคาริ!!!"คำตวาดของเธอทำให้ฮิคาริถึงกับสะดุ้ง เธอเพิ่งจะเคยเห็นเซนะพูดแบบนี้กับตนเป็นครั้งแรก มันทำให้เธอต้องฝืนใจกัดปากตอบไป
"รับทราบ" ฮิคาริรับคำขอร้องของเซนะอย่างง่ายดายก่อนจะเดินไปหาโซเฟียเพื่อรักษา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น