ตอนที่ 64 battle soul

                         
                                  "ฉันคิดว่าสิ่งที่นายทำมันกำลังผิดอยู่ฉันเลยกะจะมาหยุด"

                                  "พออย่างนี้ล่ะทำมาเป็นห้ามเชียวนะ"เซสึนะได้กอดอกจ้องเขม็งใส่เซนะอย่างตาไม่กระพริบ

                                  "ฉันรู้ว่านายโกรธฉันเรื่องที่ฉันทิ้งนายไปแต่ว่าตอนนี้ช่วยคิดแต่เรื่องนี้ก่อนจะได้ไหม"

                                  "นี่นายได้รางวัลโนเบลสาขาโต้วาทีมาหรือไง"

                                  "อ้าว! รู้ได้ไง"

                                  "ฉันประชดนายอยู่นะ"เซสึนะได้เอามือก่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจส่วนเทียร์ก็ได้แต่ครุ่นคิดอยู่แต่ในใจ

                                  (จะว่าไปสึกุมิเอาเวลาไหนไปประกวด)

                                   ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปดึงชายเสื้อถามอย่างน่ารัก
                                   "นี่นายหาเวลาว่างไปประกวดตอนไหน"
                                   "ก็ตอนที่ให้เทียร์ทำงานแทนฉันไง"พูดจบหมัดของเธอก็ได้เสยเข้าให้ที่คางของเซนะทำเอาเจ้าตัวถึงกับลอยกระเด็นขึ้นฟ้าไปเลย และไม่นานนักร่างของตนก็ได้ตกลงมากระแทกกับพื้นเข้าอย่างจังก่อนที่จะมีเสียงต่อว่าจากเทียร์ดังขึ้น"ตูกะไว้แล้วเชียว!"

                                   "แฮ่ม... ก็ฉันอยากมีเวลาพักผ่อนบ้างนี้น่า~!"
                                   เซนะได้มองขึ้นมาอย่างน่าสงสาร

                                   "เลยต้องแลกกับการที่ฉันต้องมานั่งทำงานงกๆๆแทนนายเนี่ยนะ"

                                   "เค้าขอโตด!"
                               
                                   "คนอย่างนายไปตายได้สักก็ดีสึกุมิ~!!!"

                                   "โทษทีนะแต่งานนี้ฉันไม่ยอมโดนเล่นอยู่ฝ่ายเดียวหรอก"
                                  ทั้งสองจึงได้สู้แบบตะลุมบอลจนฝุ่นนั้นฟุ้งกระจายไปทั่วแน่นอนว่าทั้งเซสึนะและคนที่ดูอยู่ต่างก็ทำสีหน้าเอือมระอาให้กับทั้งสอง และแล้วไม่นานเหล่าพรรคพวกทั้งหมดที่ตามลงมาสมทบก็ได้เข้ามาห้ามปรามพวกเขา
                                   "ใจเย็นๆก่อนทั้งสองคน"

                                   "ตูจะฆ่ามันหลบไปฮิคาริ!"                               

                                   "หลีกไปพี่ทับทิมงานนี้ผมโคตรมั่นใจในฝีมือเลย"

                                   "เพราะแบบนั้นแหละที่พี่ถึงต้องห้ามเธอ เฮ้อ~!"

                                   "สึกุมิ~!!!"

                                   "เทียร์~!!!" ทั้งสองได้ตระโกนหากันและก็เป็นนิโครุกับโคมาริที่เข้ามาห้ามทั้งสองคนจนใจเย็นได้ในที่สุด

                                   "นี่คะท่านพี่เกม RPG รุ่นลิมิเต็ดหายากสุดๆ"

                                   "ว้าว~! ขอบใจมากนะนิโครุ!"

                                   "นี่จ่ะเทียร์จัง doujinshii แบบที่เทียร์จังชอบ"

                                   "มะ มันสวดยอดมาก!!" ทั้งสองได้รีบรับของด้วยความดีใจราวกับเด็กๆท่ามกลางสายตาเอือมระอาของทุกคน และสาเหตุที่พวกเธอต่างรู้ของชอบของเทียร์และเซนะก็เป็นเพราะพลังของพวกเธอที่เกินกว่ามนุษย์ไปแล้ว ถึงนี่จะเป็นครั้งแรกที่ทังสองได้เจอกันแบบตรงๆแต่แค่มองตากันพวกเขาก็ต่างเข้าใจกันและกันได้อย่างน่าทึ่ง

                                   "ดูท่าคุณจะเป็นพี่หนูสินะคะ"โคมาริได้พูดขึ้นมาด้วยท่าทีเขินอาย

                                   "ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะนะ"เธอได้ยิ้มให้
                             
                                   "ว่าแต่หนูมีเรื่องสงสัยมานานแล้วว่าเด็กที่ชื่อเทียร์นี่เป็นแฟนของพี่เซนะเหรอเปล่าคะ"

                                   "ฉันว่าไม่น่าใช่นะเพราะเมื่อกี้สองคนนั่นยังตีกันอยู่เลย"

                                   "ถ้าบอกว่าชอบทะเลาะกันล่ะก็พี่นิโครุเคยเห็นพี่เซนะทะเลาะกับคนอื่นนอกจากเธอไหมคะ"

                                   "จะว่าไปมันก็!"

                                   ทั้งสองได้มองหน้ากันก่อนจะหันหน้าไปหาพวกเขาที่ตอนนี้คืนดีกันแล้ว ทั้งเซนะ ทั้งเทียร์ ในบรรดาคนทั้งหมดที่จับคู่สู้ด้วยสองคนนี้คือคู่หูไร้เทียมทานที่สุดเท่าที่เคยมีมาก่อนแต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่อดีตไปแล้ว ในตอนนี้ทั้งสองได้เติบโตขึ้นจากตอนนั้นหลายต่อหลายเท่า นั่นจึงทำให้ฮิคาริเริ่มรู้สึกอยากรู้อยากเห็นการพัฒนาของทั้งสองอย่างใจจดใจจ่อ