ตอนที่ 158
สถานการณ์การแข่งเริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ เหล่าทีมที่พ่ายแพ้จนถูกส่งมาที่นั่งคนดูต่างพากันจับจ้องการแข่งนี้แบบตาไม่กระพริบ พวกเขาหลังจากที่ถูกตัดสินว่าสู้ไม่ได้แล้วจึงถูกพาตัวมาที่นี่ด้วยการเทเลพอร์ตซึ่งตรงที่นั่งขอบเวทีน้้นจะมีการร่ายเวทย์ฟื้นฟูไว้รอบๆทำให้เหล่าคนที่ถูกพามาได้รับการรักษาจนหายเป็นปลิดทิ้ง
ในตอนนี้ที่สนามประลองมีเพียงสองทีมที่เป็นเป้าสายตาของทุกๆคน จักวาลบ๊วยอย่างพวกเซนะ กับ จักรวาลที่ 50 ของพวกซิก ทั้งสองจักรวาลได้เข้าประชันกันโดยไร้ซึ่งคนขัดขวาง
นอกจากสองทีมนี้ที่ยังอยู่ในสนามแข่ง ทีมอื่นๆต่างพากันมองดูการต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้นจากสองผู้นำของสองจักรวาล พวกเขาต่างมีเกียรติของตนเพราะงั้นเรื่องการเข้าแทรกในการต่อสู้นี้จึงไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
สองผู้นำได้จ้องตากันอย่างตาไม่กระพริบ ทั้งสองได้เรียกอาวุธของตนออกมาเพื่อเตรียมการสำหรับการต่อสู้
อาวุธของเซนะก็คือเรเพียร์ดาบเบาสีขาวคู่ใจ นี่เป็นอาวุธประจำตัวของเธอที่เรียกได้ว่าห็นได้บ่อยมาก เป็นเพียงดาบที่เซนะเจอมาแบบงงๆในงานประลองสมัยยังอยู่ที่อังกฤษ เธอมักจะสู้ไปพร้อมกับมันอยู่เป็นประจำๆจนกลายเป็นอาวุธคู่ใจไปในที่สุด...
ตัวดาบนั้นเป็นสีขาวน้ำเงินอันบริสุทธิ์งดงามตระการตายิ่งกว่าอัญมณีทั้งปวง รูปทรงของดาบถูกประณีตอย่างงดงามและดูวิจิตศิลมาก มันชั่งเหมาะสมกับเซนะที่เป็นเด็กสาวอันบริสุทธิ์ยิ่งกว่าสิ่งใด
แต่น้อยคนนักที่จะได้เห็นเซนะใช้มันในโหมดของสาวน้อยที่คู่ควร เธอในโหมดนั้นเท่าที่ทุกคนจินตนาการกันต่างๆนานามันช่างเป็นภาพที่ทั้งงดงามและเข้ากันได้ดีมากๆ
ส่วนของซิกนั้นเป็นดาบยักษ์สีดำตรงข้ามกับดาบของเซนะอย่างสิ้นเชิง
ทั้งรูปร่าง ทั้งพลัง ไม่ผิดแน่!
"ดาบสังหารพระเจ้า เซโร่!"
เซนะกับเรเพียร์ได้พูดออกมาพร้อมๆกันราวกับนัดกันมาคนรอบข้างเองก็ต่างพากันตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่พวกเธอพูด
"ตัวดาบสีดำทมิฬยิ่งกว่ารัตติกาล มีตรงส่วนของด้ามจับที่เป็นสีทองอร่าม มันมีขนาดใหญ่ซึ่งมาพร้อมๆกับพลังอันมหาศาล แถมมันยังเป็นอาวุธระดับโกลด์คลาสซึ่งมีพลังเกือบไปถึงขั้นเรเจนซึ่งห่างกันอยู่เพียงเล็กน้อย... "
สองสาวได้พูดขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง
ซิกเองก็ถึงกับมีรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก
"ดาบนี่ฉันได้มันมาตอนที่รอดจากเหตุการณ์ในตอนนั้นมาได้น่ะนะ"
"ฉันก็คิดไว้แล้วล่ะ ถ้าหากมาโกโตะคุงรอดมาได้นายก็ต้องรอด "
"ในวันนั้นวันที่ฉันเจอกับเธอและมาโกโตะเป็นครั้งแรกเป็นตอนที่ฉันฆ่าคนในเมืองๆหนึ่งทั้งเมืองเมื่อหนึ่งปีก่อนหน้านี้ เจ้ามาโกโตะมันได้เข้ามายุ่งในแผนการของข้าในตอนนั้นมันได้จัดการลูกน้องของข้าจนเกือบหมดแถมยังช่วงชิงเอาชิ้นส่วนสำคัญแผนการของข้าไปอีก ข้าจึงไล่ตามมันไปจนมาพบเจอกับเจ้าในที่สุด ในนตอนนั้นข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงแค่คนไร้ค่านอกสายตาแต่แกก็มีประโยชน์สำหรับการล่อมันมาหาข้า ข้าจึงจับตัวแกมาและมันก็เป็นไปตามแผนข้ากับมันเราต่างสู้กันอย่างดุเดือดจนข้ายังจดจำถึงความรู้สึกในตอนนั้นได้เป็นอย่างดี
หลังจากที่มันช่วยเจ้าและหนีรอดจากข้ามาได้สำเร็จข้าก็ได้สาบานว่าจะต้องฆ่ามันให้ได้!"
มันได้หยุดเพื่อหายใจก่อนจะเล่าต่อ...
"และในรอบที่สองของการต่อสู้ในตอนที่ฉันกำลังสู้กับเจัามาโกโตะอีกครั้งแกก็ได้ทำสิ่งที่เหลือเชื่อขึ้นมา แกพุ่งเข้ามาด้วยพลังอันไม่ธรรมดาและต่อสู้ร่วมกับมาโกโตะที่กำลังจะแพ้ข้าอยู่แล้วในตอนนั้นข้าดันประมาทแกจนเกินไปเพราะเห็นว่าเจ้าอ่อนแอโดยวัดจากครั้งแรกที่ข้าจับเจ้ามาจนทำให้ข้าต้องเสมอกับพวกเจ้าทั้งสองท้ายที่สุดในตอนที่ข้าจะฆ่าแกเจ้ามาโกโตะก็ได้เข้ามาขวางจนทำให้ข้าและมันต้องหายเข้าไปในห้วงมิติ หากในตอนนั้นข้าฆ่าเจ้าซะตั้งแต่ตอนแรกป่านนี้ทั้งแกทั้งเจ้านั่นก็คงไม่ได้มีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้แล้ว"
"นายก็เลยมาเพื่อฆ่าฉัน"
"ถูกต้องและแน่นอนว่าถ้าหากแฟนสาวเกิดเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็มันต้องรีบเบิ่งมายุคนี้แน่ๆ!"
"ฉันกับเขาเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ยอมให้เขาต้องมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกแล้วเพราะว่าฉันจะล้มนายเองซิก!"
"กลัวตายล่ะ!"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น