167
นกน้อยได้เริ่มอธิบายจากข้างในตัวของมาโกโตะด้วยเสียงที่ดังกังวานไปมาอยู่ในหัว
...วิธีก็ง่ายๆคือฉันมอบสัญลักษณ์แสดงความเป็น master ของฉันให้กับนายเท่านี้นายกับฉันเราก็เป็น master และ duo ต่อจากนี้ฉันก็ทำการบังคับให้รวมร่างซึ่งนั่นจึงทำให้นายรอดตายมาได้ด้วยพลังชีวิตของฉันยังไงล่ะ!
...งั้นขอถามหน่อยว่าถ้าหากยกเลิกการรวมร่างกับนายฉันจะเป็นยังไง
...ในกรณีนี้นายก็จะตายยังไงล่ะ!
เด็กหนุ่มถึงกับเริ่มเครียดทันทีที่ได้ยิน ชีวิตของเขาขึ้นอยู่กับนกน้อยตัวนี้จริงๆ แล้วถ้างั้นเขาควรจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ
เนื่องจากในตอนนี้ทั้งสองคนกำลังรวมร่างกันอยู่เพราะงั้นความคิดของมาโกโตะกับพิเกียจึงแชร์กัน เพราะงั้นพิเกียจึงรู้ความคิดของมาโกโตะทุกอย่าง
เจ้าตัวจึงพูดให้เด็กหนุ่มคลายความกังวล
ฟังนะ! ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่านายจะหายดีก็จริงอยู่ว่าร่างกายนายนั้นตายไปแล้วแต่ด้วยพลังของฉันกับช่วงเวลาที่เซลล์ในร่างกายของนายเริ่มหยุดทำงานมันเพิ่งผ่านไปได้ไม่นานเพราะงั้นนายจึงยังมีโอกาสรักษาให้หายได้ เพราะในขณะที่ฉันกำลังรวมร่างอยู่กับนายร่างกายของนายจึงได้รับการรักษาไปด้วยแต่หากคุยกันแบบนี้สัก 10 ปีคงจะหายอ่ะเพราะงั้นฉันจะขอตัดขาดการติดต่อกับนายแล้วกันเจ้าหนู...
ฉันไม่ได้ชื่อว่าเจ้าหนูชื่อของฉันคือ มาโกโตะ
ชิราสากิ มาโกโตะ แล้วนายล่ะ!?
ฉันชื่อว่า พิเกีย นามสกุลนายเหมือนกับคนที่ฉันกำลังตามหาเปี๊ยบเลยนะมาโกโตะ
งั้นนายกำลังตามหาใครบอกฉันมาสิ ฉันจะช่วยนายตามหาเอง! ตัวเขาได้ถามสิ่งที่ไม่ควรจะถามไปเสียแล้ว และนี่จึงเป็นจุดเปลี่ยนของเด็กหนุ่ม...
พิเกียสัมผัสได้ถึงจิตใจอันแรงกล้าที่อยากจะทำประโยชน์ให้กับตนผ่านทางกระแสจิต มันชั่งทำให้เขานึกถึงเรื่องของเพื่อนคนสนิท พ่อของเซนะนั้นเอง...
มีอยู่วันหนึ่งที่พ่อของเซนะกับพิเกียได้มานั่งดื่มสาเกกันบนดาดฟ้าซึ่งมีท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวสวยๆงามๆ วันนั้นเป็นวันก่อนที่เซนะจะถือกำเนิดในอีก 7 วัน
และก็เป็นวันที่พวกเขาคิดชื่อให้กับเซนะด้วย
"จะว่าไปนายเองก็มีลูกแล้วนะจะตั้งชื่อเขาว่าอะไรดีล่ะ" นกน้อยได้หันไปถามเพื่อนสนิทขณะกำลังเมาๆอยู่
"แล้วถ้าเป็นนายจะตั้งชื่อว่าอะไรล่ะพิเกีย"
"ชิราสากิ สึกุมิ นี่แหละคือชื่อที่ฉันพอจะคิดออก"
ตัวเขานั้นได้คิดชื่อออกมาเล่นๆในขณะกำลังยกแก้วกระดกสาเกเข้าปาก
"งั้นก็เอาตามนั้น"
ปู๊ดดดดด~! พิเกียได้ถึงกับสำลักและสร่างเมาทันทีที่ได้ยินเพื่อนสนิทของตนพูดออกมาแบบนั้น มันทำให้เจ้าตัวโกรธมากกับนิสัยแบบนี้ของเขา
"เฮ้ย! นี่นายเป็นพ่อนะเพราะงั้นนายต้องเป็นคนตั้งชื่อเด็กคนนี้สิ"
"ฉันมีเหตุผลหลายๆอย่างเพราะงั้นนายนั่นแหละที่สมควรที่สุดในการตั้งชื่อให้กับเด็กคนนี้"
"นายนี่มันบ้าไปแล้ว~!"
"ใช่ๆฉันมันบ้าแต่ว่านะพิเกียคนตระกูลชิราสากิน่ะถึงจะเห็นเป็นพวกบ้าๆแต่พอเอาเข้าจริงๆแล้วล่ะก็พวกเขาก็สามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้เลยนะ... "
ตระกูลที่มีแต่ศูนย์รวมพวกบ้าๆ พิเกียได้ถึงกับยิ้มออกมาทันทีที่นึกถึงคำพูดในตอนนั้น ไหนๆก็ไหนๆแล้วเขาจึงอยากจะเดิมพันดู
กับอนาคตบทใหม่ของพวกเขา!
ชิราสากิ เซนะ นี่คือชื่อของคนที่ฉันกำลังตามหาอยู่ยัยนี่หนีออกจากบ้านมาน่ะฝากตามหาให้ด้วยละกัน ไปล่ะ!
เข้าใจแล้ว!
ความรู้สึกของเขาสามารถรับได้ถึงคำว่าไปล่ะของพิเกียได้ทันทีคงเป็นเพราะอยู้ในสถานะที่รวมร่างกันอยู่จึงทำให้เขากับพิเกียมีอะไรต่อมิอะไรที่สามารถรับได้โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องบอก
ผลพวงที่ได้จากการรวมร่างมันยังไม่หมด เนื่องจากพิเกียต้องจำศีลเพื่อทำให้ร่างของมาโกโตะฟื้นตัวได้เต็มที่เพราะงั้นสิทธ์ในการใช้พลังจึงเป็นของมาโกโตะแบบเต็มรูปแบบ
พลังในตอนนี้ของมาโกโตะนั้นจึงมีพลังเพิ่มมากกว่าแต่ก่อนจนมีพลังใกล้เคียงกับขั้นอวตารเลยก็ว่าได้
ตัวเขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีความกตัญญูเพราะงั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะตามหาเซนะซึ่งเป็นคนที่พิเกียกำลังตามหาอยู่
"พิเกียฉันจะตามหาคนที่ชื่อเซนะให้เจอให้ได้ต่อให้ฉันจะต้องเดินทางไปทั่วจักรวาลก็จะต้องตามหาเธอคนนั้นฉันสัญญา!"
ในหัวของเขาได้คิดถึงแผนการต่างๆรวมถึงแนวทางการหาคนโดยมีความคิดผุดออกมาแล้วกว่า 567 วิธี ชิราสากิ มาโกโตะ
เขาเป็นเด็กที่เรียกได้ว่าอัจฉริยะกลับชาติมาเกิด
ตัวเขานั้นมีผมสีส้มตั้งตรงซึ่งได้มาจากพ่อเต็มๆ ส่วนสิ่งที่ได้มาจากทางแม่คือดวงตาสน้ำเงินที่ตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นสีฟ้าแทน เขาสูญเสียพ่อไปตั้งแต่ตอนยังเป็นเด็กๆทำให้ถูกเลี้ยงดูมาด้วยแม่แท้ๆของตนซึ่งก็คือ ลิลิท แม่ของเธอไม่ต่างอะไรจากผู้นำของโลกในยุคนั้นเพราะงั้นลูกชายอย่างเขาจึงถูกคาดหวังเอาไว้อยู่ทุกวัน ต้องไร้ที่ติ ต้องไร้เทียมทาน!
ในระหว่างการสำรวจรอบๆป่านั้น ตัวเขาได้เลือกเดินไปตามทางที่มีรอยเท้าสัตว์ซึ่งวิธีแบบนี้มักจะใช้กันบ่อยมากในกลุ่มของเหล่าพรานนักล่า
หากเดินตรงไปเรื่อยก็มีโอกาสและตัวเลือกอยู่หลักๆสามตัวเลือก หนึ่งคือกับดัก! พวกสัตว์บางชนิดโดยเฉพาะหมีมักจะทำรอยเท้าแบบนี้เพื่อหลอกเราพรานนักล่าให้หลงไปอีกทางหากเป็นกรณีนี้เราคงจะยิ่งหลงกว่าเดิมแต่ก็นะตอนนี้เราก็หลงอยู่แล้วสถานการณ์คงจะไม่แย่ไปกว่านี้หรอกสองคือเจอกับที่อยู่ของพวกมันในกรณีนี้คือการพบที่อยู่อาศัยไม่ก็ฝูงของสัตว์ที่ทิ้งรอยเท้าเอาไว้ และสุดท้ายคือเจอกกับแหล่งน้ำขึ้นชื่อว่าสิ่งมีชีวิตหากขาดอาหารจะอยู่ได้หลายต่อหลายสัปดาห์ซึ่งทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายๆอย่างแต่ถ้าหากขาดน้ำแค่ 7 วันก็สามารถตายได้ทันทีและพวกสัตว์เองก็เช่นกัน.... การวิเคราะห์สถานการณ์อย่างใจเย็นสิ่งนี้คือสิ่งที่ลิลิทแม่ของเขาสอนมา และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้ใช้มันจริงๆตัวเขาได้นึกขอบคุณความรู้ที่ได้ร่ำเรียนมาจากแม่ของตนก็วันนี้นี่แหละ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น