247


                                                           "รู้สึกว่าการกระทำมันดูขัดๆกับคำพูดนะ..."

                                                           "พูดมากน่า!" แรงบีบอัดได้เพิ่มขึ้นไปอีกเท่าตัวจนหน้าตาของเบลด้าเริ่มบูดเบี้ยวตามรูปร่างที่กำลังโดนบีบอัด

                                                           "นี่เซนะฉันว่าน่าจะเอาเจ้านี่ไปทำเป็นอาหารมื้อเช้าสักเลยนะ เนื้อดูท่าทางแน่นดีด้วย"

                                                           "ไม่น้า~ !" สัญชาตญาณของมันบอกว่าขืนเป็นแบบนี้ไม่น่ารอดแน่มันจึงรีบพุ่งไปอ้อนเซนะ สาวน้อยตรงหน้าผู้ที่เป็นความหวังเดียวของมันอย่างสุดชีวิต

                                                           "เซน้า~! ช่วยด้วย~!"

                                                           "โอ๋ๆ~ ไม่ต้องกลัวไปนะเบลด้า นี่มาโกโตะคุงก็อย่าไปแกล้งเบลด้าเขามากสิ ดูสิตัวสั่นใหญ่เลย" แล้วก็เป็นไปตามคาดเธอพร้อมที่จะช่วยเหลืออย่างที่คิด เซนะได้อุ้มเบลด้าขึ้นมากอดราวกับแม่ที่กำลังกอดปลอบใจลูกชาย ทว่าก็มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนจะไม่ถูก

                                                           ในระหว่าที่เบลด้ากำลังนอนกอดหน้าอกของเซนะอยู่นั้นมันก็ได้แอบแหงนหน้ามามองเขาด้วยรอยยิ้มอันแสนชั่วร้ายที่ยิ่งกว่าปีศาจเสียอีก

                                                            ไอเจ้าหมอนี่~! สายตาอาฆาตแบบสุดๆได้จ้องไปทางมันพร้อมๆกับปล่อยออร่าสุดน่าสะพรึงกลัวออกมา

                                                            จากค่ำคืนที่แสนจะโรแมนติกจึงจบลงด้วยความแค้นของมาโกโตะที่มีต่อเบลด้าและก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ทั้งสองไม่ถูกกัน เบลด้าเองหลังจากที่กินอิ่มแล้วจึงบินไปนอนบนเตียงของอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ข้างๆกับห้องของพวกเซนะ

                                                            เด็กหนุ่มได้มองขึ้นไปบนท้องฟ้าผ่านทางหน้าต่างของห้องเพื่อแก้เซ็งขณะที่กำลังรอเซนะที่เข้าไปอาบน้ำอยู่นานกว่าครึ่งชั่วโมง