หน้าที่ 121


                                 ทุกๆอย่างเหมือนจะลงเอยลงด้วยดีแต่นี่ยังไม่ใช่บทสรุปที่จะทำให้เงื่อนไขในการ happy end ครบ อุยได้เริ่มปฏิบัติการต่อไปโดยเร็ว เธอได้หยิบกระเป๋าของเซนะออกมาซึ่งโดยปกติกระเป๋านี้ของเธอจะวางอยู่แถวโต๊ะตนเองตลอดจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะขโมยออกมา

                                 เธอจึงเริ่มร่ายคาถาใส่สมุดนั้น

                                 เวทย์มนตร์ในโลกนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่แปลกใหม่และหาดูได้ยากมากน้อยคนนักที่จะสามารถใช้มันได้ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คืออุย

                                 นี่เป็นคาถาระดับง่ายๆที่จะทำให้สิ่งไม่มีชีวิตนั้นมีชีวิตขึ้นมาได้โดยหากอยู่ต่างโลกหรือโลกอื่นนั้นจะเป็นสิ่งที่ธรรมดามากๆแต่หากมาอยู่โลกนี้
มันจะเป็นเรื่องที่ชวนตกตระลึงมากๆ หลังจากที่ร่ายคาถาเสร็จกระเป๋าของเซนะจึงมีชิวิตขึ้น เธอจึงสั่งให้มันลอยผ่านหน้าพวกเซนะเพื่อที่จะล่อให้พวกเขาตามมันไปที่อาคารร้างแห่งนั้น

                                 แผนการจึงได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

                                 "ไปซะเจ้ากระเป๋า"  อุยได้คอยมองผลลัพธ์อยู่ห่างๆ ทันทีที่มันลอยผ่านพวกเซนะสายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่มันกันใหญ่

                                 "ใครเสกเวทย์ใส่มันน่ะ!"

                                 "น่าจะเป็นฝีมือคุณอุยนะ ว่าแต่กระเป๋าคุ้นๆแฮะ??"

                                 "กระเป๋าใบนั้นมันของท่านไม่ใช่หรอคะ"


                                 (  ว่าไนะ~!!!! )


                                 อีกคนที่ต้องอึ้งต่อจากเซนะก็คืออุย เธอไม่คิดว่าเซนะจะสามารถรู้ได้ว่าตนเป็นคนทำแถมยังเพียงแค่ไม่กี่นาทีที่มันลอยผ่าน  ต่อมาก็มีแสงสีแดงปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขาทั้งสาม แสงนี้แสดงให้เห็นว่ามีคนกำลังจะออกมา

                                 และคนที่เดินออกมาจากในนั้นก็คือ ทับทิม หนึ่งในสมาชิกทีมราชันย์ผู้ซึ่งเป็นเพื่อนกับเซนะ

                                 "พี่ทับทิม!"


                                 "เซนะ!" 


                                  ทั้งสองตาจ้องมองกันสักพัก

                                 "นี่เซนะใครอ่ะ!?" พิเกียบินมากระซิบข้างๆหูเธอด้วยความสงสัย
                               
                                 "พี่ทับทิมเขาเป็นเอ่อ.... "

                                 "เดี๋ยวพี่พูดเองก็ได้นะจ๊ะ~!"เธอยิ้มให้กับเซนะที่เรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยจะถูก รอยยิ้มของเธอทำเอาเซนะถึงกับหน้าแดงไปจนถึงหู พิเกียจึงเริ่มอยากที่จะรู้จักกับเธอมากยิ่งขึ้น 

                                 "ฉันชื่อทับทิมเป็นเพื่อนในสมัยเด็กของเซนะที่เมื่อก่อนเซนะเคยอยู่กรุงลอนดอนประเทศอังกฤษ พวกเราได้เป็นเพื่อนกันโดยบังเอิญที่โรงเรียนแห่งหนึ่งจนหลังจากเมื่อสามปีก่อนเกิดเรื่องที่ทำให้พวกเราต้องแยกจากกันสามปีให้หลังพวกเราจึงมาพบกันอีกครั้งที่โรงเรียนแห่งนี้"

                                 "แล้วไหงเซนะถึงเรียกเธอนำหน้าว่าพี่ล่ะ"

                                 "ในอดีตเซนะได้รับความช่วยเหลือจากฉันอยู่บ่อยๆบวกกับท่าทางของฉันจึงทำให้เธอเรียกฉันแบบนี้ล่ะมั้ง"

                                 "อ๋อ~!" พิเกียบรรลุทุกอย่างได้ทันที  เธอเชื่อที่ทับทิมพูดเพราะเซนะพยักหน้าทุกครั้งที่เขาหันไปมอง เซนะก็ไม่ต่างจากเครื่องจับเท็จเพราะหากเธอโกหกเธอก็จะแสดงพิรุธออกมาให้เห็นแบบชัดๆ  แต่ก็ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เขายังคงสงสัยอยู่



                                  "เธอแข็งแกร่งมากใช่ไหม!?"

                                  คำถามนี้ทำเอาเซนะถึงกับเอือมระอา

                                  ราชันย์แห่งกาลเวลานี่คือสมญานามของเธอ เรื่องความแข็งแกร่งนั้นไม่ต้องพูดถึงเลยเธอทรงพลังมากที่สุด มากสักจนทุกคนที่เธอเคยเจอมาก็ยังเทียบไม่ติด

                                  แต่ว่าเขาไม่เคยโชว์เลยสักครั้งเดียว...