หน้าที่ 125


                               โยฮันเนส หากเป็นเมื่อสิบปีก่อนไม่มีใครที่จะไม่รู้จักชื่อนี้เขาคือชายที่เป็นมาสเตอร์คิงส์ราชาของยุคนั้นก่อนจะมารับตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการรุ่นที่ 9 ของโรงเรียนชิโอมิ ถึงเซนะจะไม่รู้เรื่องเพราะไม่ค่อยสนใจเกี่ยวกับประวัติของโรงเรียนแห่งนี้แต่โรงเรียนชิโอมิคือ สุดยอดของโรงเรียนเลยก็ว่าได้

                               หากไม่นับเซนะที่ยื่นใบสมัครแล้วเข้าเรียนได้เลยวิธีเดียวที่จะสามารถเข้ามาเรียนโรงเรียนแห่งนี้ได้ก็คือต้องสอบ ต้องฝึกซ้อม ต้องเก่งจริงๆถึงจะสามารถมาเรียนอยู่ที่นี่ได้ 

                               นับตั้งแต่อดีตกาลโรงเรียนนี้อยู่มาแล้วถึง 1,000 ปี โดยมีผู้อำนวยการอยู่ถึง 10 รุ่นด้วยกัน และทุกคนนั้นล้วนแต่เป็นถึงสุดยอดคนจนได้รับฉายาว่ามาสเตอร์คิงส์ราชาของโลกในช่วงนั้นๆ รุ่นล่าสุดก็คือ อุย ซึ่งเป็นรุ่นที่ 10
ในช่วงที่อุยยังเด็กเธอก็ได้ถูกรับมอบตำแหน่งผู้อำนวยการต่อจากโยฮันเนสซึ่งเป็นรุ่นที่ 9 โดยอุยในตอนนั้นอายุเพียงแค่ 3 ขวบเท่านั้น

                               ในช่วงรอยต่อจากตอนนั้นเองอาคารร้างแห่งนี้ในอดีตก็คือที่ทำงานของโยฮันเนส ก่อนที่เขาจะจากไปยังสมบูรณ์เขาได้ร่ายอาคมนับพันใส่อาคารแห่งนี้เพื่อกันไม่ให้ใครหรืออะไรมายุ่งเกี่ยวกับเอกสารสำคัญๆที่เขาทดลองเอาไว้ 

                               อุยเองถึงแม้จะสงสัยว่าทำไมเขาไม่นำเอกสารรวมถึงการทดลองที่เขาทำไปด้วยแต่เธอก็ไม่มีทางได้ถามเขาเพราะว่าตัวเขานั้นหายไปอย่างลึกลับหลังจากวันรับตำแหน่งของอุยที่อาคารร้างแห่งนี้ เธอจึงรอคอยและเฝ้ารอรุ่นที่ 9 เสมอมา และนี่จึงเป็นเหตุผลที่เธอไม่ยอมรื้ออาคารเก่าแห่งนี้ทิ้งสักที

                               ขึ้นชื่อว่าผู้อำนวยการของโรงเรียนแห่งนี้เรื่องอาคมจึงไม่ต้องพูดถึง เขาคือชายที่ชอบในเรื่องอาคมและศาสตร์การเล่นแร่เเปรธาตุเพราะงั้นอาคมที่นี่จึงรุนแรงเป็นพิเศษ

                               นับตั้งแต่ที่ทุกคนเข้ามาที่อาคารร้างแห่งนี้ เวลาได้ผ่านไปแล้ว 20 นาที ซึ่งสมาชิกทั้งสี่คน ได้แก่ พิเกีย เรเพียร์ ทับทิม และเซนะได้ถูกอาคม
ของที่นี่ทำให้แยกจากกลุ่มกันไปทีละคนๆ จนตอนนี้ทั้งสี่คนได้แยกกันไปเป็นคนละสี่ทางแทน

                               ทางด้านของพิเกียนั้นเมื่อรู้ตัวแล้วว่าตัวเองโดนแยกออกจากทุกคนจึงรีบบินหาทุกคนโดยทันที

                               "เฮ้~!!! เซนะเธออยู่ไหน~!!!"

                               ( เงียบ~! )

                               ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาเลยสักอย่าง นกน้อยจึงเปลี่ยนจากบินมาเป็นเดินแทนซึ่งเขาได้สังเกตไปที่กำแพงด้านหนึ่งพร้อมกับมองไปทางรอยข่วนที่ตนทำเอาไว้บนกำแพง หนึ่งรอบ สองรอบ สามรอบ

                               ชัดเจน! เราวนกลับมาที่เดิมแถมยังตั้งสามรอบถ้าให้เดาที่นี่คงไม่ใช่อาคารร้างธรรมดาๆสินะ ตัวเราในอดีตเพราะต้องโดนเซนะเสกคาถาใส่เล่นอยู่บ่อยๆจึงมีความสามารถต้านทานต่อเวทย์มนตร์หรืออาคมเป็นอย่างดี แต่อาคมที่นี่ถึงขั้นหรอกเราได้นี่ก็...



                               คนที่ทำอาคมเวทย์มนตร์ใส่ที่นี่คงจะมีฝีมือระดับสูงมากแน่ๆ!


                               "ชักจะเริ่มเป็นห่วงใยเอ๋อขึ้นมาสักแล้วสิ"

                               พิเกียนึกถึงใบหน้าของเซนะในสถาการณ์แบบนี้รวมเข้ากับจินตนาการอันแสนจะเข้าข้างตัวเองเข้าไปด้วยทำให้เกิดเป็นภาพของสาวน้อยที่กำลังนั่งแหวกขาร้องไห้ฟูมฟายพร้อมกับคำพูดประโยคนึง

                                แง๊~~~~!!! , พิเกียช่วยเค้าทีเค้าสัญญานะว่าจะทำตามที่พิเกียสั่งทุกอย่างเลยเพราะงั้นมาช่วยเค้าที help me~~!!!!....

                               แค่จินตนาการถึงภาพก็ทำให้เกิดความคิดอกุศลขึ้นมาในหัว
เขาทันที

                               "หึๆ คราวนี้แหละเซนะเธอเสร็จฉันแน่!!!"

                               นกน้อยจึงค่อยๆเดินไปจิ้นไปจนลืมเรื่องอาคมที่ทางเดินไปสักสนิท พิเกียจึงเดินไปเดินมาอยู่ตรงทางเดินนั้นอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะหลุดออกมาจากการจิ้นได้เลย