หน้าที่ 127


                                 ทางด้านของเซนะนั้น เธอสามารถดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดีซึ่งผิดกับอีก 3 คนก่อนหน้านี้ลิบลับ

                                 ถึงแม้จะมีกับดักอยู่มากมายหลายต่อหลายอย่างแต่เมื่อมันมาเจอกับสาวน้อยคนนี้ก็เท่านั้น  เธอแค่เดินตรงไปเรื่อยๆโดยที่กับดักทั้งหลายไม่ยอมทำงาน         

                                 เหล่าโกเลมที่ปรากฏตัวขึ้นเพื่อจัดการผู้บุกรุกในตอนนี้ พวกมันกลับยืนตรงทางเดินทั้งสองข้างปล่อยให้เซนะเดินผ่านไปอย่างง่ายดาย พวกมันทั้งหลายบางตัวก็หน้าซีด บางตัวก็สั่นๆ 

                                 พวกมันกำลังหวาดกลัว!


                                 เซนะในยามปกตินั้นจะมีท่าทางและสีหน้าที่เอ๋อๆและซุ่มซ่ามจนถูกแกล้งได้ง่ายๆ แต่หากเธอจริงจังขึ้นมาเธอจะดูน่ากลัวและหล่อเหลา
ขึ้นมาทันที  หากเธอเป็นแบบนี้ตลอดเวลาทุกคนคงจะเกรงกลัวเธออย่างแน่นอนซึ่งเพราะเหตุผลนี้เองเธอจึงพยายามแสดงละครอยู่ตลอดเวลา

                                 สายตาอันคมกริบ ผมสีส้มอันพลิ้วไหว ชุดคลุมที่เธอสวมมาถูกลมพัดจนลอยสะบัดไปมา เธอหล่อขึ้น เท่ขึ้นจนอุยที่ดูผ่านทางจอมอนิเตอร์จิ๋วที่ติดอยู่บนนาฬิกายังอึนๆ
 
                                 "ถ้าจะหล่อขนาดนี้ไปเกิดใหม่เป็นผู้ชายก็ได้นะ สาวๆคงจะฟินน่าดู"

                                 สาวน้อยค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ เธอก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเลราวกับเธอจะรู้ทางอยู่แล้ว พื้นไม้ที่ผุดขึ้นมาจากพื้นเพราะกาลเวลาต่างพากันยุบลงไปจนทางเดินนั้นเรียบ

                                  เธอเดินอยู่นานกว่า 30 นาที ทั้งขึ้นบันได ลงบันได เข้าห้องนู้น เข้าห้องนี้จนในที่สุดเธอก็ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องๆหนึ่ง

                                  ทันทีที่เธอแตะบานประตู สาวน้อยก็ได้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

                                  "ที่นี่สินะ!"

                                  เธอเปิดประตูออกทีละนิดๆด้วยความลังเล

                                  "ถ้ามีคุณผีออกมาล่ะก็ต้องโกยสถานเดียว"

                                  เธอใส่แรงเข้าไปอีกนิดนึง

                                  "ถ้ามีคนอยู่เดี๋ยวค่อยว่ากัน"

                                  มือนั้นมีเหงื่อแตกออกมา

                                  "ถ้าเจอทุกคนพุ่งไปกอดเลย"

                                  เธอคิดถึงใบหน้าของทุกคนจนในที่สุดก็ตัดสินใจเปิดมันอย่างไม่เกรงกลัวอะไรอีกต่อไป สิ่งที่เธอพบหลังจากเปิดประตูก็คือห้องที่ดูคุ้นหูคุ้นตา

                                  เธอจำได้ดีเพราะเธอเดินเข้าๆออกๆที่นั่นอยู่บ่อยๆ


                                  มันคือห้องของ ผู้อำนวยการ!..

                                 
                                  เอกสารสุดหนาที่มีมากกว่าร้อยๆแผ่น ชั้นหนังสือที่ล้นออกมาจนตกลงมากองกันอยู่ที่พื้นเต็มไปหมด ที่แตกต่างจากห้องของอุยคือห้องนี้มีเอกสารเวทย์มนตร์และวงแหวนเวทย์อยู่เต็มไปหมด

                                  เธอได้เดินกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะเดินตรงไปยังแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ถูกปักหมุดเอาไว้ตรงผนัง ทุกคนต่างพากันเพ่งมองไปยังเอกสารนั่นซึ่งมันเป็นภาษาที่แสนจะพิลึกและแน่นอนว่าพวกเขาอ่านไม่ออก


                                  ( ภาษาอะไรเนี่ย!!! )

                                  สาวน้อยได้ฉีกกระดาษที่ทุกคนอ่านไม่รู้เรื่องนั้นออกมาจากหมุดที่ปักอยู่ก่อนจะพึมพำขึ้นมา

                                  "การปั่นป่วนของกระแสเวลา , โรงเรียนชิโอมิ , รุ่นที่หนึ่ง.."

                                  เธออ่านมันมากกว่าสิบรอบก่อนจะหันไปมองทางโต๊ะที่ทำงาน สาเหตุที่เธอต้องอ่านหลายๆรอบไม่ใช่เพราะอ่านไม่ออกแต่เธอกำลังพยายามเรียบเรียงเรื่องทุกอย่าง

                                  "อย่างนี้นี่เอง ที่นี่คือโต๊ะทำงานของรุ่นที่ 9.. "