หน้าที่ 126
อีกทางด้านหนึ่ง ที่ๆทับทิมอยู่
เธอได้เจอกับมอนส์เตอร์เวทยที่ถูกสร้างขึ้นด้วยน้ำมือของรุ่นที่ 9 ซึ่งพวกมันจะปรากฏตัวขึ้นทุกๆครั้งที่มีใครหรืออะไรรุกล้ำเข้ามายังที่ที่ใกล้ๆกับโซนสำคัญๆ
มอนส์เตอร์พวกนี้มีลักษณะเป็นโกเลมขนาดจิ๋วคาดว่าน่าจะปรับใช้ให้เข้ากับขนาดของพื้นที่ที่มีอยู่อย่างจำกัด ตัวของพวกมันนั้นถูกพันด้วยพ้าพันแผลคล้ายมัมมี่ มีดวงตาสีเขียวสองดวง เมื่อมันอ้าปากจะเผยให้เห็นฟันอันแหลมคมที่ข้างในนั้นคล้ายใบเรื่อย
ฝีมือนั้นไม่ค่อยเท่าไหร่แต่จำนวนนั้นมันมีมากเกินไป
หากเป็นไปตามปกติเธอจะพังกำแพงเพื่อออกไปสู้ข้างนอกซึ่งมีพื้นที่กว้างกว่านี้ สาเหตุก็เพราะไม่อยากทำลายที่ที่ตนอยู่ตรงนั้น พลังของทับทิมนั้นเป็นแบบวงกว้างเพราะงั้นจึงไม่แปลกหากเธอจะใช้พลังแล้วสิ่งก่อสร้างทุกอย่างที่อยู่รอบตัวจะพังลงมาอย่างง่ายดาย
นี่ยังไม่รวมถึงธนูของเธอที่สามารถยิงเพียงครั้งเดียวสามารถทำให้อาคารทั้งหลังถล่มลงมาได้ง่ายๆเลย
เธอที่เป็นนักท่องเวลาอยู่แล้วจึงไม่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรมากกว่านี้ ผลสุดท้ายเธอจึงทำได้แต่วิ่งหนีพวกมันไปเรื่อย
"ถึงจะไม่ค่อยถูกกับวิชาพละก็เถอะแต่คราวนี้ต้องขอบคุณจริงๆนะ"
"กี๊ๆๆๆๆ~!"
"แต่ฉันได้ข่าวว่าหล่อนหยุดตลอดเทอมนี้เลยนะ ขาดเรียนทุกวิชาเลยด้วย!"
ผู้อำนวยการได้นินทาทับทิมผ่านทางจอมอนิเตอร์ขนาดจิ๋วบนนาฬิกาที่กำลังฉายภาพวีรกรรมของพวกเขาอยู่ในขณะนี้ เธอได้มองขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมทั้งนึกถึงรุ่นที่ 9 ไปพลางๆ
นึกถึงในวันที่เธอได้รับตำแหน่งต่อจากเขา
ในวันนั้นเป็นวันที่บรรยากศลมแรงเหมือนวันนี้ ในตอนนั้นเธอ
ถูกนัดผมผ่านทางจดหมายเธอกับซุบารุจึงมายังที่โรงเรียนแห่งนี้ในวันหยุดที่ไร้ซึ่งผู้คน คงเพราะเป็นช่วงปิเทอมบวกกับบรรยากาศสุดมืดครึ้มทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาในโรงเรียนนี้เลยสักคนเดียว ปรากฏการณ์ในครั้งนั้นเพียงแค่เธอมองแว๊บเดียวก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเป็นฝีมือของรุ่นที่ 9 เธอกับซุบารุจึงจูงมือกันไปยังอาคารร้างที่ในตอนนั้นสำหรับอุยมันคืออาคารสุดน่าอยู่ที่เธอชอบมันมากๆ
วันนั้นเธอกับซุบารุได้เดินจูงมือกันเข้าไปถึงห้องของเขา
ที่ทำงานของโยฮันเนส! ผู้อำนวยการรุ่นที่ 9 แห่งโรงเรียนชิโอมิ!
"ป่านนี้คุณจะเป็นยังไงบ้างนะ รุ่นที่ 9"
ในระหว่างที่เธอกำลังเหม่ออยู่นั้นทางฝั่งของทับทิมก็ได้ถูกเหล่าโกเลมไล่ต้อนมาจนมาเจอกับเรเพียร์ ทั้งสองจึงพร้อมใจกันวิ่งหนีโกเลมพวกนั้นจนวุ่นวาย
"ไม่ดีเลยนะคะที่พาพวกนั้นมาด้วยน่ะ"
"อย่าพูดเหมือนหนูผิดสิคะ!"
"ก็ผิดจริงนี่น่า~!"
"เรื่องนั้นชั่งมันก่อนตอนนี้หนูใช้พลังไม่ได้คุณช่วยจัดการมันหน่อยได้ไหมคะ!"
"ไหนบอกว่าเก่งยังไงหล่ะคะของแค่นี้เธอจัดการได้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ~!"
"พลังของหนูวงกว้างเกินไป มันอาจจะทำให้ทั้งอาคารพังจนเปลี่ยนประวัติศาสตร์ไปเลยก็ได้!"
"บังเอิญจังนะคะ link ของฉันก็วงกว้างเกินไปเหมือนกันค่ะ"
"งั้นจะขอบึ้มอาคารนี้ทิ้งเลยละกัน!"
เธอเตรียมพร้อมจะสู้ด้วยการหมุนตัวหันหลังไปหาโกเลมจิ๋วที่อ้าปากแลบลิ้นน้ำลายสอก่อนจะโดนเรเพียร์หมุนเธอกลับมาท่าเดิม
"นี่คุณ!"
"ขืนเธอใช้พลังอาคารทั้งหลังมีหวังถล่มลงมาทับท่านเซนะแน่ๆ"
"จะว่าไปก็... "
เธอเพิ่งจะนึกออก สาวน้อยจึงจำใจวิ่งต่อไปเรื่อยๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น