หน้าที่ 134

 
                                 หลังจากเรื่องวุ่นในห้องครัวจบลงก็ถึงคราวรับประทานอาหารค่ำ ทั้งสองได้รีบทำจนทำราเม็งฉบับรีบเสร็จสิ้นและถึงแม้ว่าจะรีบทำแต่รสชาตินั้นเทียบไม่ติดกับราเม็งทั่วๆไป

                                 ทั้งสองได้ทำสุดยอดราเม็งขึ้นมาก่อนจะกินมันอย่างอเร็ดอร่อย

                                 "เส้นนี้นุ่มดีจัง สมกับเป็นเซนะ"

                                 "เพราะน้ำซุปของคุณโซเฟียนั่นแหละที่ไหลซึมผ่านเส้นเข้าไปจนมีรสชาติขนาดนี้" สาวน้อยได้พูดก่อนจะดูดเส้นราเม็งเส้นหนึ่งเข้าปาก

                                 "ชมเกินไปแล้วนะ จะว่าไปเซนะเรียกฉันว่าโซเฟียเฉยๆก็ได้นะ"

                                 "ไม่เอาอ่ะ!"

                                 ( กรรม! )

                                 พูดจบไม่ถึงวิดันได้รับคำตอบกลับมาเร็วสักจนหายใจเข้ายังไม่ทันทั่วท้องเลย โซเฟียจึงเริ่มถามเซ้าซี้ขณะกินราเม็ง

                                 "ฮึ่ม... ทีกับทับทิมยังเรียกพี่ได้เลย!"

                                 "ก็เพราะพี่เขาช่วยเหลือผมเอาไว้มากมายเลย! , ง่ำๆ"

                                 ( อิจฉาทับทิมอ่ะ! )

                                 ในใจของเธอได้มีเสียงแบบนี้ตระโกนออกมาจากในส่วนลึกของหัวใจ เธอเองก็อยู่มากับเซนะนานมากแล้วแต่ก็ยังไม่มีคำพูดนำหน้าสุดวิเศษเหมือนกับคนอื่นเลย

                                 เธอนึกย้อนกลับไปตอนอดีตที่เธอเคยถามเรื่องแบบนี้กับเซนะ แล้วก็ได้คำตอบจากเธอกลับมาว่า

                               
                                 ....เธอก็คือเธอ ไม่จำเป็นต้องมีคำนำหน้าอะไรทั้งนั้นแหละตราบเท่าที่เธอยังเป็นโซเฟียเธอก็อย่าหวังว่าฉันจะเรียกแบบที่เธอต้องการ....

                               
                                 เซนะในตอนนั้นถึงจะดูกวนๆแต่มันก็ทำให้เขาดูเท่มาก เท่จนเธอถึงกับหลงไหลหัวปักหัวปลำ แต่พอเธอมองกลับมายังปัจจุบันเซนะในตอนนี้ช่างต่างกันราวกับฟ้ากับเหวเลย

                                 "จะว่าไปสิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนไปเลยก็คือนั่นเนาะ"

                                 เธอพึมพำออกมา พร้อมกับจ้องมายังยางมัดผมสีน้ำเงินที่ดูเหมือนจะหาซื้อได้ทั่วไป เซนะที่ได้ยินจึงถามเธอขึ้นมา

                                  "อะไรหรอครับที่ว่าไม่เปลี่ยนน่ะ???"

                                  "ก็ยางมัดผมของเซนะน่ะสิ"

                                  "อ๋อ... นั่นดิ!?"

                                  ( ทำไมถึงยังอยู่อีกอ่ะ!??? )

                                  เธอเพิ่งชุดคิดขึ้นมาได้เมื่อกี้นี้  ทุกครั้งที่สู้เธอก็จะสวมมันอยู่ตลอดและเพราะเหตุนั้นขนาดเสื้อผ้ายังขาดนับประสาอะไรกับยางเส้นบางที่จะไม่ขาด แต่มันก็ไม่เคยขาดสักที!?

                                  "สงสัยเซนะจะมีสำรองเยอะนะเนี่ย"

                                  "เปล่านะผมมีอันนี้อันเดียว"

                                  "จริงอ่ะ!?"

                                  "จริงสิ"

                                  "ดูท่าจะถูกทำขึ้นเป็นพิเศษเลยนะ ชักอยากจะลองตัดสักแล้วสิ!" โซเฟียหยิบกรรไกรออกมาเตรียมจะพุ่งเข้าไปตัดแต่เซนะกับพูดักเธอเอาไว้ก่อน

                                  "ผมว่าอย่าดีกว่านะ , ซู๊ด~!" เสียงซดน้ำซุปได้ดังขึ้น

                                  "ทำไมอ่ะ???"

                                  "ร่างกายของผมมันบอกว่าถ้าตัดมันจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น"

                                  "ง่า~! ก็ได้ๆ!"

                                  เธอได้กลับมานั่งกินราเมงเหมือนเดิม แต่ดวงตาของเธอนั้นได้จับจ้องไปที่รัดผมของเซนะอยู่ตลอดเวลา....