หน้าที่ 119


                                  "คุณเป็นใครกันแน่... " สาวน้อยได้ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที อันที่จริงเธอตามสืบมาหมดเกี่ยวกับเรื่องของทุกคนในโรงเรียนนี้แต่ที่ถามไปแบบนั้นก็เพราะเธอต้องการซื้อเวลาเพื่อปรับความเข้าใจสำหรับทุกอย่างให้เข้าที่เหมือนอย่างเดิมก่อน

                                  "ท่านก็น่าจะรู้อยู่แล้วนิคะอีกอย่างไม่ต้องแกล้งทำเป็นซื้อเวลาก็ได้นะคะถ้าหากท่านต้องการดิฉันก็ยินดีที่จะรอท่านเสมอค่ะ"

                                  ( เขารู้! )

                                  "ใช่ค่ะ ฉันรู้!" เธอรีบตอบกลับมาอย่างทันควัน

                                  เซนะถึงกับหน้าซีดอีกครั้ง หนึ่งครั้งก็แล้ว สองครั้งก็แล้วมันคงจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอนที่เขาจะเดาใจของเธอได้แบบเป๊ะๆขนาดนี้
เพราะงั้นจึงเดาได้ไม่ยาก

                                  "นี่คุณอ่านใจผมได้อย่างงั้นหรอ"

                                  "เปล่าค่ะฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก อันที่จริงถ้าท่านสังเกตุดีๆท่านก็น่าจะเห็นตรงข้อมือข้างซ้ายของท่านแล้วนะคะ" เธอจึงรีบหันไปดูทันที

                                  ( วงแหวน!!? )

                                  สาวน้อยถึงกับตาค้างเมื่อเห็นแสงสีฟ้าที่ข้อมือของเธอ มันดูคล้ายๆกับกำไลข้อมือและที่สำคัญที่สุดที่เจ้าตัวสงสัยคือ มันมาได้ยังไง

                                  ไม่นานเธอก็ได้รู้คำตอบจากการนึกย้อนไปตอนก่อนหน้านี้
ย้อนไปในตอนที่เธอถูกเรเพียร์กอดในตอนแรกนั่นเอง

                                  เธอลองสะบัดมันไปมาเพื่อที่จะทำให้มันหลุดออกแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลซ้ำยังทำให้เรเพียร์ได้เห็นภาพน่ารักๆแบบนี้อีกด้วย เขาจึงหัวเราะคิกคักออกมาเบาๆ

                                  "เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้นะคะพลังของฉันคือ link ที่แปลว่า การเชื่อมต่อ ซึ่งพลังนี้ก็เหมือนกับพลังอื่นๆทั่วไปที่สามารถประยุกต์รูปแบบการใช้งานได้ต่างๆนานา อาทิเช่นที่ท่านเห็นอยู่ตรงข้อมือคือการ link กันของความคิดโดยจะมีการมาร์คไว้ด้วยสัญลักษ์เป็นกำไลสีฟ้านั่นเอง"

                                  "ดูเป็นพลังที่ธรรมดาจัง~!"

                                  สาวน้อยได้นึกย้อนไปถึงราชันย์ทั้ง 7 แล้วก็ศัตรูอีกมากมายที่เธอเคยสู้ด้วย พวกเขาต่างมีพลังที่อลังการงานสร้างแถมยังทรงพลังมากๆอีกด้วยเมื่อเทียบกับของเรเพียร์ที่เป็นถึงรองขุนพลของ lightlord มันช่าง
แตกต่างกันอย่างลิบลับ

                                   เรเพียร์ที่ได้ยินแบบนั้นจึงอดหัวเราะไม่ได้

                                   "คิๆๆ พูดเหมือนกับท่านแม่ของท่านเลยนะคะ"

                                   "หรือว่ามันไม่จริง???"

                                   "ถูก 80% ค่ะ"

                                   "อีก 20% อ่ะ"

                                   "to be continue ค่ะ... "

                                   "พูดให้อยากแล้วจากไปเนี่ยนะ~!"
                                 
                                   "เก็บไว้เซอร์ไพรส์~!!!"

                                   ( ถึงจะไม่อยากบอกกับท่านก็เถอะ! )
                               
                                   และด้วยความที่เรื่องมันเป็นแบบนี้เธอจึงรู้สึกสนใจเรเพียร์ขึ้นมาทันที สมาธิของเธอจับจ้องไปทางเรเพียร์อย่างเดียวถึงแม้ว่าพิเกียจะปรากฏตัวขึ้นมาแล้วก็ตามที

                                   "นี่เซนะฉันหาเธอทั่วเลยรู้ไหม ฉันอยากจะรู้ว่าความรักที่เธอบอกกับฉันในห้องนั้นมันคือความรักแบบของคนรักกันใช่ไหม"

                                   "เรื่องนั้นช่างมันก่อนเตอะ"

                                 
                                   ( ชั่งมัน! )