หน้าที่ 116


                               นกน้อยได้พยายามเซ้าซี้ถามเธออยู่เรื่อยๆจนกระทั่งเขายอมแพ้ในที่สุด   ก็ได้!

                               "ฉันจะไปหาคำตอบเอง!"

                               นกน้อยได้บินออกไปจากห้องนั้นตามความคิดของอุยแบบเป๊ะๆ เธอจึงได้เริ่มแผนการขั้นต่อไป

                               ทางด้านของเซนะนั้นหลังจากเดินออกมาจากห้องเธอได้เดินมานั่งตรงมานั่งที่ดูอ้างว้าง ที่รอบๆนั้นไม่มีแม้แต่ผู้คนที่จะเดินผ่านคงเพราะตรงส่วนนี้เป็นทางเดินสู่อาคารเก่าที่มีข่าวลือเรื่องผีสิงจนตอนนั้นทำให้เหล่าเด็กๆถึงกับหวาดกลัวจนต้องถูกปิดอาคารไปในที่สุด แต่จวบจนถึงทุกวันนี้ข่าวลือนี้ก็ยังคอยหลอกหลอนพวกเด็กๆสืบต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่นทำให้ไม่มีใครกล้าคิดที่จะลองย่างกายเข้าไปที่นั่นอีกเลย
                           
                               เว้นแต่เซนะ...  เธอดูเหมือนจะรับรู้ถึงความจริงบางอย่างของอาคารเก่านี้จึงไม่มีความเกรงกลัวต่อมันเลยแม้แต่น้อย

                               กลับกัน เธอกับชอบมันแทน!

                               บรรยากาศดำมืดสุดเย็นยะเยือก สายลมที่พัดพาใบไม้ที่ตายแล้วปลิวไสวไปมากลางอากาศ เมฆดำทมิฬที่ปกคลุมอาคารร้างนี้ไว้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันแต่เธอกับชอบมัน 

                               "มาทำอะไรตรงนี้หรอคะ ท่านเซนะ"

                               "คุณเรเพียร์... " เธอหันไปหาอาจารย์สาวสวยที่ยืนอยู่ข้างๆ

                                ความจริงแล้วคาบนี้เป็นคาบสอนของเธอและเธอก็ควรจะสอนอยู่แท้ๆ ความผิดปกตินี้เซนะรับรู้ถึงมันได้ทันที เธอหันไปตรงต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีอุยแอบยืนอยู่ เซนะรู้ตั้งแต่แว๊บแรกที่ได้เจอกับอุยตอนงานปฐมนิเทศ อุยกับเธอมีอะไรคล้ายกัน!

                                เจ้าตัวทำเป็นไม่เห็นแล้วนั่งซึมต่อไป "ช่วยอยู่ห่างๆจากผมเถอะครับ" เธอไม่อยากจะให้ใครมาอยู่ใกล้ตัวเองตอนนี้ เธออยากใช้ความคิด

                                แน่นอนว่าคนเป็นอาจารย์อย่างเรเพียร์นั้นไม่ยอมไป เธอได้เข้าไปนั่งบนม้านั่งใกล้ๆกับเซนะ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้สอนเซนะ จะไม่ได้เป็นอาจารย์ประจำชั้นของเธอแต่ในฐานะของอาจารย์แล้วเธอไม่ยอมปล่อยให้เซนะในตอนนี้อยู่คนเดียวอย่างแน่นอน

                                "เสียใจด้วยนะคะคนที่จะออกคำสั่งกับฉันได้มีเพียงแค่ท่านคานาเลียกับท่านผู้นั้นเท่านั้นนอกนั้นฉันไม่ยอมรับคำสั่งแน่ค่ะ!"

                                "อย่างงั้นหรอ..."

                                "ตะ แต่ว่าถ้าหากเป็นท่านเซนะล่ะก็ฉันเชื่อนะคะว่าท่านจะเติบโตเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ซึ่งถ้าหากตอนนั้นมาถึงล่ะก็ท่านก็จะสามารถสั่งฉันได้เลยค่ะ~!"เธออธิบายด้วยท่าทีลนลานเพราะกลัวเซนะจะเข้าใจผิด

                                "ผมจะทำได้อย่างงั้นหรอ"

                                "ทำได้สิคะฉันเชื่อมั่นแบบนั้นค่ะ" เธอยิ้มตอบ

                                "แต่ว่าผมทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างช่วยคุณชินโดก็ไม่ได้!ห้ามพิเกียก็ทำไม่ได้! ไม่มีทั้งพลังทั้งความสามารถ! เพราะงั้นผมคงไม่มีทางเป็นคนแบบที่คุณคิดได้หรอก... "

                                เธอมองมือทั้งสองข้างที่ไม่มีอะไรเลยเป็นการเปรียบเทียบให้กับตัวเองตอนนี้ น้ำเสียงที่เธอพูดนั้นสั่นๆจนรับรู้ได้ถึงความเสียใจผ่านออกมาทางคำพูดได้เลย
                               
                               
                                ท่านเซนะ....