หน้าที่ 115
"หน้าที่ของฉันมันแทบไม่เหลืออีกแล้วล่ะ" มันคือความจริงอันแสนเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความดีใจ เซนะนั้นจากตอนเด็กจนมาถึงตอนนี้ได้ต่อสู้มานับครั้งไม่ถ้วน เธอได้พัฒนาฝีมือขึ้นจนอาจารย์อย่างพิเกียแทบจะไม่จำเป็น
ยิ่งเธอเติบโตมากยิ่งขึ้นเท่าไรหน้าที่ของพิเกียก็จะค่อยๆหมดลงจนในที่สุดเขาก็จะไม่จำเป็นสำหรับเซนะอีกต่อไป
เพราะงั้นเขาถึงจะไปจากเซนะเองซึ่งมันอาจจะดีกว่าการถูกเซนะบอกว่าไม่จำเป็นในภายภาคหน้าสักเอง แต่ก่อนหน้านั้นเขาต้องบรรลุภารกิจสุดท้ายนั่นก็คือการส่งเซนะไปให้ถึงพ่อของเธออย่างปลอดภัยเสียก่อน
"เวลาของฉันคงเหลืออีกไม่มากแล้วล่ะเธอรีบไปเตรียมตัวสำหรับศึกตัวแทนจักรวาลดีกว่านะเซนะ"
"พิเกียจะไปจริงๆอย่างนั้นหรอ... "
"ใช่แล้ว ฉันไปแน่" เธอถึงกับกำหมัดแน่น เธออยากจะห้ามพิเกียแต่ก็รู้อีกว่าห้ามไม่ได้เพราะงั้นตอนนี้เธอจึงต้องถอย ถอยไปก่อน
"เข้าใจแล้วฉันขอตัวก่อนนะ"
เธอเดินออกมาจากตรงนั้น เดินผ่านอุย ผ่านยูกะ...
จนออกจากห้องนั้นไปในที่สุด
ในระหว่างที่เดินผ่านเธอไม่แม้แต่จะสบตากับใครทั้งสิ้นภายใต้ผมที่บังอยู่นั้นอุยได้เหลือบไปเห็นน้ำตาของสาวน้อยไหลปริ่มออกมาเพียงเสี้ยววิ ในฐานะอาจารย์เธอเจ็บปวดไม่น้อยกับการที่เห็นลูกศิษย์ตัวเองต้องมาเจ็บปวดขนาดนี้ เธอเป็นเพียงแค่เด็กอายุ 13 เองแท้ๆ และที่สำคัญเซนะคือลูกศิษย์คนพิเศษของเธอเพราะงั้นเธอจึงเริ่มทำอะไรสักอย่างเพื่อเปลี่ยนผลลัพธ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น นี่ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงเธอแต่เป็นเพราะความรักอีกเช่นกัน
พลังในการมองเห็นอนาคต Eyes the future พลังนี้มีเพียงผู้สืบสายเลือดแท้ของมิโกะเท่านั้นที่จะมีได้ซึ่งก่อนหน้านี้เซนะในเวอร์ชั่นร่างความคิดก็ได้โชว์ไปแล้วในศึกของเหล่าราชันย์ อุยเองก็ตกใจอยู่นิดนึงเหมือนกันตอนที่รู้ว่าเซนะเองก็มีเหมือนกันเพราะว่าเธอเองก็ไม่เคยจะเห็นผู้สืบสายเลือดแท้นอกจากเธอมาก่อนเลยสักคนเดียว
ช่วงเวลาที่เซนะเดินผ่านพลังของเธอก็ได้ทำงานมันแสดงให้เห็นถึงผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เธอที่เห็นมันจึงหาอนาคตใหม่จากอนาคตนับล้านๆที่ยังพอมีความเป็นไปได้
หากปัจจุบันคือตรงลำต้นของต้นไม้อนาคตใหม่ก็คือกิ่งก้านของต้นไม้ซึ่งจากกิ่งก้านทั้งหมดนั้นจะมีอยู่กิ่งนึงที่จะเป็นเส้นทางที่เธอต้องการ ในไม่ช้าเธอก็ได้พบกับมันจนได้
อนาคตแบบ happy ที่เธอต้องการมัน
แต่ก่อนที่จะได้ผลลัพธ์นั้นเธอจะต้องเตรียมการมันก่อนซึ่งในที่นี้คือการเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงนี้ให้ได้เสียก่อน
"นายคงจะไม่ได้ซื่อบื้อขนาดนั้นหรอกใช่ไหมพิเกีย เด็กคนนั้นรักนายในฐานะของคนรักนะ แค่นี้นายก็น่าจะดูออกใช่ไหม"
อุยได้บ่นเสียงดังก่อนจะเอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะอีกครั้ง
"หมายความว่าไงอ่ะ!?" นกน้อยได้หันตัวมาทางอุยด้วยสีหน้าตกตระลึง อุยที่เห็นใบหน้านั้นจึงถอนใจเฮือกใหญ่ดังๆก่อนจะตอบคำถามนั้น
เฮ้อ~! ผู้ชายนี่ก็ซื่อบื้อกันจัง
"เซนะรักนายไง"
"จริงอ่ะ???"
"จริงสิ ไม่มีผู้หญิงคนไหนมองไม่ออกหรอกนะฉันว่าที่เซนะเดินจากเธอไปเมื่อกี้นี้ไม่ใช่เพราะว่าถอดใจแต่ตรงกันข้ามเธอถอยไปตั้งหลักเพื่อเตรียมพร้อมจะหยุดนายยังไงล่ะ"
"นี่เซนะรักกับฉันเนี่ยนะบ้าไปแล้ว~!"
"รสนิยมคนเราก็ไม่เหมือนกันเอาเป็นว่านายเตรียมใจให้ดีละกันเพราะในเวลาที่สาวน้อยกำลังทำอะไรสักอย่างเพื่อความรักเธอจะแข็งแกร่งขึ้นมากจนน่ากลัวเลยล่ะ"
อุยได้พูดทิ้งท้ายก่อนจะสลบเหมือดไป ดูเหมือนว่าเมื่อคืนเธอจะไม่ได้นอนเพราะปั่นเอกสารจนโต้รุ่งเพราะงั้นในช่วงงานเทศกาลที่ไม่ได้สอนเนี่ยแหละเธอถึงแอบเนียนๆหลับได้แต่นั่นก็แค่ส่วนหนึ่งอีกส่วนก็คือการที่ทำให้พิเกียสงสัยแต่ก็ไม่สามารถถามต่อไปได้ และในไม่ช้าพิเกียก็จะบินออกไปจากห้องนี้...
พวกเธอโชคดีนะที่มีฉันเป็นอาจารย์....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น