หน้าที่ 110
คำพูดของเขาทำเอาเซนะถึงกลับตัวสั่น ไม่ตายก็เข้าสู่ด้านมืด ทางเลือกไหนๆก็มีแต่แย่ๆทั้งนั้น แล้วเธอจะทำยังไงดี.....!
"นี่ผมทำอะไรไม่ได้เลยหรือไงกัน!"
"ถ้าตอนนี้ล่ะก็ไม่!"
เขาตอบตามความเป็นจริงราวกับเป็นดาบทิ่มแทงอกของเธอ เธอจับอกตัวเองราวกับถูกดาบแทงจริงๆ หายใจเริ่มถี่ขึ้น เร็วขึ้น ราวกับรอบๆมีอากาศอยู่แค่นิดเดียว
เขาแทบจะถอดใจแล้วตอนนี้
"ผมอยากจะช่วยเขา"
"เธอช่วยใครไม่ได้ทั้งนั้นนี่คือความจริงอันโหดร้าย"
"ผมไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก!"
"คนที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้จึ้นก็คือเธอนั่นแหละ"
"ผม!" สมองเธอแทบจะระเบิด ปริศนามากมายของเธอมันทำให้เธอแทบจะบ้าไปแล้ว เด็กหนุ่มที่รู้ดีจึงเดินไปสะกัดจุดเพื่อทำให้เซนะนั้นหลับไป ชายหนุ่มได้อุ้มเซนะในท่าอุ้มเจ้าสาวก่อนจะหันไปทางเด็กสาวคนหนึ่ง
"ฝากจัดการต่อด้วยนะฮิคาริ"
"รับทราบ!"
เธอรีบเข้ามารับร่างของเซนะจากชายหนุ่มอย่างทะนุถนอมก่อนจะมองมาหาชายหนุ่ม
"ตายแล้วยังมาทางนี้ได้อีกนะเคียวสุเกะ"
"ก็ฉันมันเก่งนี่น่า!"
"ไม่ชมเลยนะ" เธอได้พูดประชดใส่
"จะยังไงก็ช่างต่อจากนี้ก็คอยดูแลเซนะให้ดีๆด้วยนะขออย่าให้เซนะกลับมาเป็นเหมือนเหตุการณ์นั้น"
"นั่นสินะ..." เธอได้คิดตามเมื่อวันนั้นมาถึง เมื่อ 8 ปีก่อนตอนที่พวกเขาออกเดินทางร่วมกัน ในวันนั้น....
\\\ เซนะอาละวาด!! ///
ทุกคนในทีมจะต้องช่วยกันเพื่อหยุดเซนะและเพราะแบบนั้นจึงทำให้เกิดการสูญเสียเกิดขึ้น ยิ่งคิดยิ่งคนลุกเธอจึงส่ายหน้าออกเพื่อสลัดความคิดนั้นออกไป
"โอเค ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ"
"ไม่ไปเยี่ยมเรนเดียร์ก่อนหรอ~!"
"ฉันไปมาแล้วล่ะ"
"พลังนายสะดวกดีแท้"
"ไปล่ะ!" พูดจบร่างของเขาก็ได้หายไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าแสง ฮิคาริจึงได้แต่เหยียดยิ้มให้กับการจากลาอันแสนรวดเร็วในครั้งนี้
หลังจากเคียวสุเกะจากไปฮิคารอก็ได้พาเซนะไปนอนที่ห้องพยาบาลและเนื่องจากเซนะมาที่นี่สมาชิกทีมใหม่จึงรีบมาเฝ้าเซนะ ตามมาด้วยราชันย์ทุกคนกับอาจารย์ประจำชั้นอย่างอุยและซุบารุ
ทุกคนที่เห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมดจึงมองมาที่ฮิคาริกันใหญ่
"มองเค้าทำไมอ่ะ???"
\\\ ยังจะต้องถามอีกหรอ!!! ///
ทุกคนต่างพูดกันเป็นเสียงเดียวราวกับนัดกันมายังไงบังงั้น
"เธอรู้จักกับคนเมื่อกี้นี้ใช่ไหม"
"yes"
"แล้วเขาเป็นใครกัน!?"
"ม่ายบอก~!!!"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น