วันศุกร์ที่ 8 มิถุนายน พ.ศ. 2561

หน้าที่ 90


                                      เธอจ้องมองตุ๊กตาตัวโปรดนามว่า มุเก็น ก่อนจะลากมันมากอด ตุ๊กตาตัวนี้มีรูปร่างคล้ายมังกรแดงน่ารักซึ่งมันเป็นของขวัญที่ท่านแม่ของเธอนั้นให้เอาไว้ก่อนจะออกเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศในฐานะนางแบบสุดฮ็อตจนตอนนี้ดังระเบิดจนไม่มีเวลากลับมาบ้านเลยส่วนท่านพ่อของเธอดูเหมือนว่าเขาจะทำงานที่ไหนสักแห่ง เธอรู้แค่นั้นจริงๆ มีบ้างครั้งที่เธอเองก็รู้สึกอยากที่จะเจอกับท่านสักครั้งถึงแม้ว่าท่านจะไม่เคยมาพบกับเธอสักครั้งเลยก็ตาม
                       
                                     "ท่านพ่อ ท่านแม่ หนูควรทำยังไงดีคะ หนูรักเซนะจริงๆเข้าให้แล้วหนูในตอนนี้อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขาแต่ตอนนี้หนูเริ่มรู้สึกว่าเขาจะก้าวออกห่างจากหนูไปทุกที หนูอยากจะไล่ตามเขาให้ทัน หนูอยากจะคอยอยู่เคียงข้างกับเขา อยากจะคอยเป็นกำลังใจให้กับเขา อยากจะคอยร่วมสู้รบไปพร้อมกับเขา และที่สำคัญหนูอยากจะเป็นคนที่เขารัก" เธอกอดตุ๊กตาคู่ใจแน่นราวกับพยายามจะอดกลั้นความรู้สึกอยากจะร้องไห้นี้ไว้

                                     เธอไม่ใช่คนที่เข้มแข็ง เธอแค่แกล้งฝืนเข้มแข็งก็เท่านั้น


                                     ในตอนสมัยยังเด็กๆเธอแทบจะร้องไห้ทุกวันเพราะไม่มีใครมาเป็นเพื่อนเธอเลย เธอนั้นเป็นทั้งคุณหนูแถมยังเป็นเด็กมีความสามารถมากจึงไม่แปลกที่ทุกคนจะกีดกันเธอ เธอในสมัยนั้นถูกทุกคนเมินเฉยบ้างก็ทำเหมือนกับเธอไม่มีตัวตนและบ่อยครั้งเธอก็ถูกเพื่อนแกล้ง ทางกายนั้นไม่เท่าไหร่แต่ทางด้านจิตใจเธอนั้นเลวร้ายมาก เธอร้องไห้ทุกเย็นยามเที่ยงคืนใส่มุเก็นราวกับมันเป็นตัวแทนของท่านแม่
                                     แต่ในตอนนี้เธอโตขึ้นมามากพอที่จะเก็บกดความรู้สึกนั้นเอาไว้ได้แล้วทำให้เธอไม่ร้องไห้ออกมา ท่ามกลางเสียงความเงียบสงัด

                                     อะไรบางสิ่งก็ได้เริ่มขยับ มือสีแดงได้แตะเข้าที่แก้มของเธอก่อนจะมีเสียงคล้ายกับของเด็กผู้ชายดังขึ้น มันทั้งกังวานและสดใสจนเธอถึงกับต้องหันมามองต้นเสียง

                                     ''ข้อสุดท้ายฉันคงทำไม่ได้อ่ะแต่ที่เหลือฉันพอจะช่วยเธอได้นะโอริกามิ''

                                     
                                     ''กรี๊ดดดดด! มะ มุเก็น'' เธอถึงกับตาค้าง เธอไม่คิดว่ามุเก็นจะมีชีวิต ด้วยความไม่ได้ตั้งใจเธอจึงเผลอผลักมุเก็นกระเด็นไปชนกับโต๊ะจนมีเสียงดังด้วยความเจ็บปวดออกมา

                                     ''นะ นี่นายพูดได้..''

                                     "ใช่ฉันพูดได้แล้วฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกันน้าาาาา!''มังกรน้อยได้ลอยขึ้นพร้อมกับใช้มือชี้ไปตรงหัวที่ปู๊ดขึ้น

                                     ''ขอโต๊ด ว่าแต่นี่นายเป็นตุ๊กตาจริงดิ''

                                     ''เป็นก็บ้าแล้ว! นี่เธอเป็นลูกสาวของท่านนาเดชิโกะจริงป่ะเนี่ย"

                                     "นี่นายรู้จักกับท่านแม่ของฉันด้วยหรอ?"

                                     "แน่นอนอยู่แล้วท่านผู้นั้นในอดีตเป็นถึงรองขุนพลของ little nova เชียวนะท่านนาเดชิโกะในสมัยนั้นเรียกได้เลยว่าไร้เทียมทาน ท่านทั้งแข็งแกร่งและสง่างามจนไม่มีใครเทียบเคียงกับท่านได้เลยในยุคนั้นและฉันก็เป็น duo ของท่านและร่วมสู้กับท่านเสมอมาเรียกได้เลยว่าช่วงนั้นเป็นช่วงที่ท่านนั้นทรงพลังมากๆเลยล่ะ ก่อนที่พวกเขาทุกคนจะแยกย้ายกันไปตามทางของตนและแล้วไม่นานเธอก็ได้ถือกำเนิดขึ้นก่อนที่ท่านนาเดชิโกะจะให้ฉันมาเป็นพี่เลี้ยงของเธอนั่นเอง"

                                     "little nova รู้สึกเหมือนจะเคยได้ยินเซนะถามหาอยู่นะ"

                                     "ไม่แปลกเพราะว่าท่านเซนะคือหัวหน้าของ little nova นี่น่า"

                                     "หัวหน้า!"

                                     "เรื่องนั้นช่างมันก่อนเพราะถ้าหากเธอไม่เก่งขึ้นกว่านี้เล่าไปก็เสียแรงเปล่าเมื่อใดที่เธอแข็งแกร่งขึ้นทุกอย่างที่เธออยากรู้เธอก็จะรู้เองนั่นแหละ" มุเก็นพูดพร้อมกับจิบชาที่ไม่รู้ว่าเอาออกมาจากไหนอย่างสบายใจเฉิบ โอริกามิจึงจับหน้ามุเก็นแล้วดึงออกไปมาอย่างหงุดหงิดเธอเพิ่งนึกสิ่งนึงที่สำคัญมากๆออก

                                     ''จะว่าไปนายเป็นตัวผู้ใช่ไหม''

                                     "ชะ ใช่แว้ว มีใยหยอ..."

                                     "งั้นตอนที่ฉันทำแบบนั้นกับเซนะ(ฟิจเจอริ่ง)ตอนนั้นนายก็เห็นหมดเลยน่ะสิ(วางไว้ตรงนี้ตลอดอ่ะ)"

                                     '' HD เลยล่ะ , แอ๊ก! '' ไม่ทันขาดคำมุเก็นก็ถูกขว้างออกไปจนชนกับกระจกเนื่องจากกระจกนี้มีคุณภาพอย่างดีเยี่ยมกระจกจึงไม่มีแม้แต่รอยร้าวเพิ่มเติมมาคือหัวของมุเก็นที่ปู๊ดขึ้นมายิ่งกว่าเดิม
                                   
                                     ณ ช่วงอาหารเย็นพวกเธอจึงเดินลงมาทานอาหารพร้อมกันโดยมีอลิสคอยจัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้อย่างเพียบพร้อม ดูเหมือนว่าเขาจะรู้เรื่องของมุเก็นอยู่แล้วจึงไม่มีอาการตกใจให้กับมุเก็นเลยแม้แต่น้อย
                                     หลังจากเริ่มทานกันมาได้สักพักมุเก็นจึงสวาปามอาหารเข้าปากอย่างอเร็ดอร่อยพร้อมกับเสียงดังโหวกแหวกโวยวายอย่างไร้มารยาทชนิดที่ว่าไม่เกรงใจโอริกามิที่นั่งทานอย่างสุภาพเรียบร้อยเลยแม้แต่น้อย
                                     
                                      ....เอาจริงดิ นี่คือ duo ที่ท่านแม่เลือกอย่างงั้นหรอ ไร้ซึ่งมารยาท ขาดทั้งความสุภาพ สุขุม ออร่าความแข็งแกร่งน่าเกรงขามก็ไม่มี เจ้าตัวแบบนี้หรอที่เคยร่วมต่อสู้กับท่านแม่ของเราคิดยังไงก็ไม่เข้ากันสักติ๊ด....

                                      เธอได้พยายามจ้องมองมุเก็นที่ตอนนี้ขึ้นมานั่งกินเมล่อนถึงบนโต๊ะเพื่อมองหาข้อดีของมังกรจิ๋วสีแดงตัวนี้แต่ก็ดูจะเปล่าประโยชน์เพราะต่อให้เธอจะมองยังไงก็ไม่เห็นถึงข้อดีของมุเก็นเลยสักนิด

                                      "นี่นายพอจะมีข้อดีบ้างไหมเนี่ย"ถึงจะแค่บ่นพึมพำแต่มังกรก็คือมังกร หูของมังกรนั้นสามารถได้ยินเสียงที่ห่างไกลนับพันๆไมล์ได้ไม่ยากเพราะงั้นกับอีแค่เสียงบ่นพึมพำของเธอมุเก็นต้องได้ยินอย่างแน่นอน

                                     
                                      ''อยากเห็นอย่างงั้นหรอ... พลังของฉันและเหตุผลที่ฉันเคยเป็น duo ของท่านนาเดชิโกะน่ะ'' 


                                      สายตาของมุเก็นได่้เปลี่ยนไป duo อย่างพวกมุเก็นและพิเกียแตกต่างออกไปจาก duo ทั่วไปตรงที่พวกเขาจะปรับพลังและรูปร่างให้เข้ากับ master ของตน และสาเหตุที่มุเก็นต้องมาอยู่ในรูปร่างแบบนี้นั่นก็เพราะโอริกามินั่นเอง......








                                   

                                     

                                   
                                   
                       

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น