หน้าที่ 108


                                    หลังจากผ่านอะไรมาตั้งมากมายในที่สุดเซนะกับโซเฟียก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งโดยคราวนี้มียูกะเพิ่มมาด้วยทำให้การใช้ชีวิตในบ้านหลังเล็กๆกันสามคนจึงเริ่มต้นขึ้น หลังจากที่แต่งตัวกันเสร็จทั้งสามจึงเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นโดยมีพิเกียบินมาเกาะไหล่ของเซนะหลังจากที่ไม่รู้ไปอยู่ไหนมา

                                    เซนะจึงถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

                                   "ไปไหนมาอ่ะพิเกีย"

                                   "ทำงานๆฉันเองก็มีงานทำนะเฟ้ย!"

                                   "จริงอ่ะ!"

                                   "จริงดิ!"

                                   แต่เซนะไม่เชื่อจึงเตรียมถามต่อ

                                   "แล้วทำงานอะไรอ่ะ"

                                   "เด็กๆไม่ต้องรู้หรอก"

                                   แง่ม~!  เธอถึงกับทำแก้มป่องเมื่อถูกพิเกียปฏิเสธที่จะตอบ
ส่วนอีกสองคนที่ตามมาด้วยกันจึงได้แต่หัวเราะออกมา อันที่จริงหน้าตอนงอนของแต่ละคนนั้นส่วนมากจะไม่ค่อยน่าดูแต่สำหรับเธอยิ่งงอนมากยิ่งน่ารัก

                                   มันทำให้พิเกียถึงกับพลอยยิ้มตามไปด้วยเลย

                                   "งอนอยู่หรอเซนะ~!"

                                   "เปล่านิ!"

                                   "งอนอยู่สินะ"

                                   "ก็บอกว่าไม่ใช่่ไง!"

                                   "งอนอยู่จริงๆด้วย" เธอที่ถูกจับได้จึงหน้าแดงขึ้นพร้อมกับพูดปฏิเสธด้วยท่าทีลนลานแต่ก็เท่านั้นเพราะมันยิ่งเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองมากขึ้น สุดท้ายฝ่ายที่แพ้ก็คือเซนะ เธอในตอนนี้หน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว พิเกียจึงบินเข้ามาใกล้พร้อมกับใช้ปีกลูบหัวเธอเบาๆ

                                    สำหรับพิเกียเซนะก็เปรียบได้กับลูกสาวคนนึงเลย จึงไม่แปลกที่เจ้าตัวจะเอาใจใส่เซนะอยู่เสมอ

                                    "ไม่เป็นไรหรอกเซนะ เธอจะงอนกลับฉันบ้างก็ได้ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก"

                                    "อื่อ...!"

                                    หน้าของเด็กสาวค่อยๆกลับมาสู่สภาวะปกติอีกครั้ง ในตอนนั้นเองสายตาของเซนะที่มองพิเกียก็ได้แปลกไป คนที่สังเกตุเห็นถึงเรื่องนี้ก็มีแค่เซสึนะคนเดียวเท่านั้น

                                     ....อะไรกัน! สายตาแบบนั้นมันอะไรกัน เราตั้งแค่อยู่ด้วยกันกลับเซนะก็ยังไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย!!?

                                     ในไม่ช้าเซนะก็ได้พูดขึ้น

                                     "นี่พิเกียสำหรับฉันแล้วพิเกียเป็นอะไรอย่างงั้นหรอ.."

                                     "ลูกของเพื่อนที่ฉันต้องดูแล ก็แค่นั้นแหละ"

                                     สาวน้อยถึงกับหน้าเปลี่ยนสี เธอตกใจในหลายๆอย่างที่พิเกียพูดขึ้นมาจนเธอต้องเงียบลงไปเพื่อขอเวลาในการคิด เธอคิดจนเดินมาถึงหน้าโรงเรียนแล้วเธอก็ยังคิดไม่ออก

                                     ในขณะที่กำลังคิดอยู่เธอก็เหลือบไปเห็นโอริกามิกับมุเก็นกำลังตะลุมบอนตีกันอยู่ เธอจึงหยุดคิดแล้วรีบวิ่งไปแยกทั้งสองออกจากกันแต่เนื่องจากเพราะเป็นเธอจึงไม่สามารถห้ามสองคนนี้ได้สุดท้ายยูกะกับเซสึนะก็ต้องมาห้าม

                                     ช่วงเช้าของวันจึงจบลงด้วยประการนี้ 

                                     เข้าสู่ช่วงบ่ายซึ่งเป็นตอนพักกลางวันพอดี

                                     เมื่อคืนของวันเซสึนะได้เล่าเรื่องสมาชิกของทีมที่ตนไปเลือกมาให้กับเซนะได้ฟังซึ่งก็มี เซนะ เซสึนะ ฮิคาริ โอริกามิ ดี อามาเนะ รวม 6 คน ซึ่งยังขาดอีกคนนึงถึงจะครบทีม ในตอนแรกเซนะก็ไม่คิดที่จะลงแต่เพราะการโน้มน้าวของยูกะจึงทำให้เซนะเปลี่ยนใจได้สำเร็จ
                                     สาเหตุที่เซสึนะอยากจะให้เซนะลงให้ได้ก็เพราะเขาเห็นว่าเธอยังคาดประสบการณ์อีกเยอะเมื่อเทียบกับตัวเองในอดีต ในตอนนั้นเซนะแทบจะเทพจนเขายังต้องชิดซ้ายไปเลย พลังในตอนนั้นของเธอมากมายจนเหนือยิ่งกว่ามนุษย์ทั่วๆไปสักอีก พอคิดแบบนั้นเซสึนะจึงอยากให้เธอลงแข่งเพื่อให้เซนะกลับมาเก่งเท่าเดิมให้ได้

                                     เซนะจึงขอตัวแยกไปคนเดียวบนดาดฟ้าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน เมื่อสายถูกรับเธอจึงไม่รีรอที่จะพูดคุยกับเขา

                                     "ฮัลโหลครับคุณโครโน่"

                                     "มีอะไรหรอครับอาจาย์"

                                     "ผมอยากขอให้คุณมาร่วมสู้ไปกับผม!"