หน้าที่ 100

                                       พูดถึงดีที่โดนจับโยนออกนอกหน้าต่างตอนนี้เธอได้ตระเกียดตระกายลุกขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับความแค้นที่มีแต่โอริกามิ ในตอนนี้สถานที่ที่เธออยู่นั้นคือตรงแถวๆพุ่มไม้ในส่วนของสวนซึ่งใกล้ๆนั้นก็มีม้านั่งอยู่ตัวนึง อาจจะเป็นเพราะแถวๆนี้ไม่ค่อยมีคนผ่านจึงไม่แปลกที่จะไม่มีคนมาเห็นเธอในตอนที่ตกลงมา

                                         

                                       สาวน้อยได้ลุกขึ้นพร้อมกับปัดกระโปรงไปมาเพื่อปัดฝุ่นที่ติดอยู่ออก เธอที่กำลังทำแบบนั้นได้บ่นพึมพำออกมาด้วย

                                       "หนอยแน่แค่หยอกนิดหน่อยก็ไม่ให้ขี้งกจริงๆ" สาวน้อยที่ปัดฝุ่นเสร็จจึงยืนเท้าเอวมองไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนท่าที

                                       ''ออกมาได้แล้วมั้ง ซาวานางิเซสึนะ"

                                       หลังจากที่โดนจับได้เด็กหนุ่มผมทองก็ได้เดินออกมาจากหลังต้นไม้ 

                                       "เธอรู้ได้ยังไง" เซสึนะได้ถามเธอกลับไปด้วยความสงสัย เขาเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าตนเองจะถูกจับได้เร็วขนาดนี้

                                       "พลังของฉันคือ soul สิ่งที่ฉันสัมผัสได้จึงไม่ใช่แค่พลังอย่างเดียว"

                                       

                                       ''เธอสัมผัสจากวิญญาณของฉันสินะ"

                                        

                                       "ถูกต้อง"

                                       บางทีที่มาของสัมผัสที่ 6 อาจจะเป็นคนที่มีพลังแบบนี้ก็เป็นได้ เซสึนะได้เผลอคิดแบบนั้นขึ้นมาทันที ต่อหน้าต่อตาสาวน้อยที่มีพลังแปลกประหลาดสุดหายากตัวเขาจึงต้องระมัดระวังและทิ้งระยะห่างเอาไว้เป็นพิเศษ  ดีที่รู้เรื่องนั้นดีจึงเอ่ยถามขึ้น

                                       "ว่าแต่นายตามฉันมาทำไม"

                                       "ฉันกลัวเธอหลงทางเพราะว่าเธอเพิ่งจะมาใหม่ เธอคงยังไม่ค่อยคุ้นชินกับที่นี่ใช่ไหม"

                                       "ฉันต้องการเหตุผลจริงๆไม่ใช่เรื่องโกหก!" เธอจ้องไปหาเซสึนะราวกับจะกลืนกิน ดวงตาสีอเมทิสต์ของเธอทำเอาเซสึนะถึงกับตัวสั่น คนแรกที่เขาเคยโดนแบบนี้ก็คือเซนะในตอนที่ยังมีความทรงจำอยู่ ในตอนนั้นตัวเขาในร่างของโซเฟียได้เดินไปแบบเนียนๆเพื่อหวังที่จะหยิบหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งเซนะพกติดตัวอยู่ตลอดเวลา และแน่นอนว่ามันไม่สำเร็จเพราะเซนะดันรู้ทันและตื่นขึ้นมาห้ามเอาไว้ได้ทันพอดิบพอดี
                               
                                       สายตาในตอนนั้นของเซนะถึงกับทำให้เธอซึมไปหลายต่อหลายวัน  เมื่อถูกดีจับได้เจ้าตัวจึงเดาะลิ้นก่อนจะบอกความจริงออกไป

                                       "เอางั้นก็ได้ ฉันอยากให้เธอเข้าร่วมกับเซนะในการแข่งตัวแทนจักรวาล!"
                                       สาเหตที่เขานั้นต้องมาขอร้องดีนั่นก็เพราะราชันย์คนอื่นๆต่างพากันติดภารกิจ ยูกะเองก็เป็น duo ของตนจึงไม่สามารถแทนจำนวนคนในสามชิกภายในทีมได้เนื่องจากงานนี้นั้นจะนับเอาจำนวนของ master เป็นหลักซึ่งตอนนี้ก็มีสมาชิกที่ลงแน่นอนอยู่แล้ว 4 คน นั่นก็คือ เซนะ ฮิคาริ โอริกามิและก็เขา และเพราะเหตุนี้ตำแหน่งของสมาชิกในทีมจึงว่าอยู่ถึง 3 คน
                                       ในส่วนของคนที่ขาดไปนั้นเขาก็ต้องการที่จะให้ดีมาอยู่ในทีมนี้ด้วยเพราะเนื่องจากดีเป็นคนที่เก่งกาจอยู่แล้วเขามองแว๊บเดียวก็สามารถรู้ได้ทันทีแถมดียังเคยร่วมงานกับเซนะมาก่อนในตอนที่เจ้าตัวย้ายไปเรียนที่โรงเรียนสตรี จึงไม่แปลกหากทั้งสองจะประสานงานกันได้
                                       หากขึ้นชื่อว่าเป็นทีมสิ่งสำคัญก็ไม่ใช่แค่พลังอย่างเดียวแต่เป็นทีมเวิร์ค ความเข้ากันได้และความสัมพันธ์กันของคนในทีมจึงเป็นตัวแปรสำคัญสู่ชัยชนะ

                                       "แล้วฉันจะได้อะไรจากการแข่งครั้งนี้"

                                       "ไม่มี"

                                       "แล้วโอกาสชนะล่ะ!"

                                       "ต่ำกว่าศูนย์"

                                       "ไร้ซึ่งโอกาสชนะแถมยังไม่มีรางวัลด้วยแบบนี้ไม่มีใครที่ไหนเขาไปลงให้ขายหน้าประชาชีหรอกนะ"

                                       "แล้วคำตอบของเธอล่ะ"


                                       "ฉันตกลง~!!!" เธอรีบตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว


                                       เรื่องนี้ก็เป็นสิ่งที่เจ้าตัวพอจะคาดการได้อยู่แล้ว ดี เธอเป็นคนที่ชอบเรื่องสนุกๆแถมท่าได้ทำร่วมกับเพื่อนๆเธอไม่มีทางที่จะปฏิเสธอย่างแน่นอน


                                       "ถ้าเซนะลงฉันก็ลงแต่ฉันขอพาอีกคนไปได้หรือเปล่า?!"
                                       "ใครกันล่ะ"

                                       "คนที่เก่งที่สุดในโรงเรียนของฉัน อามาเนะ น่ะ"
                                       
                                        "งั้นก็มาสิหัวหน้าทีมของเราคงไม่เกี่ยงอะไรอยู่แล้วล่ะ"
                                        "นั่นสิเนาะ" สาวน้อยถึงกับอดหัวเราะไม่ได้เมื่อนึกถึงใบหน้าของหัวหน้าทีมของตน ปกติเธอก็ไม่รู้เรื่องอยู่แล้วไม่งั้นเธอคงจะไม่ทำตัวตามสบายแบบนี้ตอนนี้หรอก  
                                        "ว่าแต่คุณหัวหน้าเรารู้เรื่องนี้อ่ะเปล่า"
                                        "ไม่รู้!"
















































                                        เด็กหนุ่มจึงได้ครุ่นอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจตอบกลับไป