หน้าที่ 89
เธอเคยคิดมาตลอดเลยว่าตัวเองมีอาวุธประจำตัวเป็นดาบแน่หรอ... เธอตั้งคำถามนี้หลังจากที่ตัวเองตื่นขึ้นมาจากความฝันอันน่ากลัวนั่น เพราะความฝันนั่นเธอจึงเริ่มมั่นใจแล้วว่าอาวุธที่เหมาะสมกับตนนั้นไม่ใช่ดาบ แต่โซ่มันก็ออกจะไม่ใช่วิถีของตนเองสักเท่าไหร่ ในความทรงจำเลือนรางของเธอก็เห็นเพียงแต่ดาบสามเล่มที่ผุดขึ้นมาจากเศษเสี้ยวของความทรงจำแต่เขารู้แล้วว่าดาบนั้นไม่ใช่แต่ทว่าอีกความรู้สึกหนึ่งก็บอกกับเธอว่าดาบทั้งสามก็คืออาวุธประจำตัวของตน ความขัดแย้งนี้ได้ก่อตัวเพิ่มขึ้นจนเกิดเป็นความรู้สึกหงุดหงิดทำให้คนรอบข้างเธอถึงกับยิ้มแช่ม ตัวเธอในสีหน้าที่แก้มป่องอยู่แบบนี้ช่างน่ารักเกินจะห้ามใจ
ผู้คนมากมายไหว
หลังจากคาบพละจบลงเธอที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วจึงเดินตรงไปยังห้องประจำของตนพร้อมกับโอริกามิ
"อันที่จริงคุณโอริกามิไม่ต้องตามมาก็ได้นะครับ"
"ไม่เป็นไรๆ ฉันชอบเดินเล่นอ่ะ" เธอโกหก เธอแค่อยากจะใช้เวลาอยู่ร่วมกันกับเซนะก็เท่านั้น เพราะช่วงหลังๆเซนะเหมือนจะมีเรื่องที่จะต้องออกห่างจากตนอยู่บ่อยๆ
แต่ถึงงั้นเซนะก็ยังไม่สนใจเธอเลย เธอไม่รู้อะไรบ้างเลย~!
"นี่ๆเซนะเดี๋ยววันหยุดนี้พวกเราไปเที่ยวกันไหม เอาเป็นที่ธรรมดาๆอย่างฮาวายเป็นไง"
(ธรรมดาตรงไหน!)
"มะ ไม่ดีกว่าครับ"
"งั้นพวกเราไปทำการบ้านวิชาดาราศาสตร์กันบนดวงจันทร์ดีไหม"
(เวอร์เกิ๊น!)
"ผมว่าไม่ต้องไปไกลๆก็ได้นะครับ"
"งั้นพวกเราไปศึกษาประวัติศาสตร์เทพกันที่กรีกดีไหม เทพโอลิมปัสอ่ะ"
(ลงทุนแท้~!)
"คะ คือผมมีธุระที่ต้องไปทำช่วงวันหยุดนี้น่ะครับ" เธอโกหก อันที่จริงเธอไม่มีอะไรทำในช่วงนี้เลยสักนิด เธอแค่ต้องการเวลาก็เท่านั้น
โอริกามิที่รู้เจตนาจากคำพูดของเซนะจึงหยุดทาบถามเธอแต่เพียงเท่านี้.... เธอแคร์ต่อความรู้สึกของเซนะ เธอรักเซนะยิ่งกว่าใครๆ
เธอจะทำทุกอย่างเพื่อเซนะ
ความตั้งใจทั้งหมดนี้มันเริ่มมาจากในวันนั้น วันที่เธอกลับเซนะพบกัน...
เธอรู้จักกับเซนะผ่านทางจอภาพที่ฉายตามติดแชมป์งานแข่ง ในตอนนั้นเซนะเป็นเพียงแค่เด็กที่ทุกคนต่างพากันมองว่าเป็นแค่เด็กธรรมดาๆทั่วไปที่เผลอฟลุ๊คเอาชนะงานประลองได้(แชมป์ของผู้แพ้) โอริกามิในตอนนั้นเพียงแค่เห็นเซนะปรากฏตัวขึ้นเธอก็รู้สึกสนใจเขาแล้ว เธอรู้สึกเหมือนกับเซนะเป็นคนที่ตนเคยรู้จัก เธอรู้สึกอบอุ่นเมื่อมองภาพของเซนะ มันเป็นความรู้สึกประหลาดที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังงงๆ ทั้งๆที่ไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่ไม่ใช่คนที่เธอเคยเจอเหรอเป็นคนในเครือญาติแต่เธอกับรู้สึกว่าเซนะนั้นมีอะไรบางอย่างที่เชื่อมโยงกับตน เธอเริ่มมั่นใจขึ้นมาเมื่อได้อยู่ใกล้กับเซนะบางครั้งก็ทำให้ตัวเธอเห็นภาพของตัวเธอในสมัยเด็กพร้อมๆกับคนๆหนึ่งที่ทำยังไงเธอก็นึกภาพไม่ออกพุดขึ้นมาเรื่อยๆ
เธอพอจะประติดประต่อเรื่องราวทั้งหมดได้ทีละนิดๆ
และเธอก็พอเดาได้แล้วว่ามีใครบางคนทำอะไรกับความทรงจำของเธอมาก่อน เธอเคยโทรไปถามแม่ของเธอที่อยู่ต่างประเทศและเขาก็ยอมรับว่ารู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับโอริกามิแต่เธอก็ไม่ยอมเล่าเรื่องของคนๆนั้นให้โอริกามิฟังเลยแม้แต่น้อย หากเป็นคนที่ท่านแม่ของตนยังยอมรับก็แสดงว่าคนๆนั้นต้องทำไปด้วยความหวังดี บางทีตัวเธอในอดีตอาจจะไปรู้ความลับที่ไม่ควรรู้เข้าก็ได้ตัวเธอจึงถูกเขาลบความทรงจำ
ข้อสันนิษฐานของเธอหลายต่อหลายข้อเริ่มจะเป็นจริงขึ้น เธอเริ่มรู้สึกแล้วว่าอีกไม่นานตัวเธอกำลังจะใกล้ได้รู้ความจริงแล้ว~!
"จะว่าไปคุณโอริกามิผมมีเรื่องอะไรจะบอกคุณด้วยล่ะ"
"เรื่องอะไรก็บอกฉันมาได้เลยจ้า~!"
"ผมจะขอไม่กลับไปนอนคืนนี้นะครับ"
"อ่ะเร๊ะ!?" มันเหมือนกับประโยคบอกเลิก ในตอนนั้นราวกับฟ้าดินจะแปรปรวน พื้นดินโคลงเคลงไปมา ท้องฟ้าค่อยๆถล่มลงมาอย่างช้าๆ
ในตอนนี้โลกของเธอนั้นได้พังลงมาแล้ว....
หลังจากที่กลับบ้านมาโอริกามิก็โยนตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง ยิ่งเธอเข้าใกล้ความจริงเข้าไปทุกทีเธอก็เริ่มแคร์เซนะมากขึ้นมันเจ็บปวดมากที่เธอต้องจากกลับเซนะ ถึงแม้จะแค่คืนเดียวก็เถอะ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น