หน้าที่ 107


                                หลังจากที่สนทนากันอามาเนะก็เตรียมจะไปอาบน้ำแต่แล้วอยู่ๆโทรศัพท์ตนก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงรีบวิ่งมากดรับสายแล้วตวาดใส่มันอย่าง
ฉุนเฉียว

                               "เดี๋ยวแม่ตบดิ้นเลยจะโทรมาอีกทำไมมิทราบ"

                               "จะตบแม่อย่างงั้นหรอ~!"

                               เธอถึงกับหน้าซีดทันทีที่ได้ยินเสียงของคนโทรและเพื่อความชัวร์เธอจึงมองไปดูรายชื่อคนโทรเข้า  ชัดเจน ท่านแม่!!!... สาวน้อยจึงรีบปรับอารมณ์อย่างไว

                               "ข..ขอโทษค่ะท่านแม่หนูนึกว่าเป็นเพื่อนของหนูหนูก็เลย..."

                               "เพื่อนรักทักกันแรงจังนะ"

                               เธอถึงกับเถียงไม่ออก แม่ของอามาเนะนั้นเป็นแค่คนธรรมดาที่ทำธุรกิจเล็กๆอย่างการเดินเรือข้ามสมุทรข้ามทวีปจนรวยเป็นอันดับสองรองจากแม่ของโอริกามิ
                               ในตอนเด็กๆเธอกับแม่อาศัยอยู่ด้วยกันและท่านก็คอยสอนสั่ง
เธออยู่เสมอสำหรับเธอนั้นชื่นชมในตัวของท่านแม่จนหมดใจ เธออยากเป็นแบบท่าน เธออยากจะเก่งได้แบบท่าน อยากทำได้แบบท่าน เธออยากจะเป็นเหมือนกับท่าน

                               และที่สำคัญเธอไม่อยากทำให้ท่านแม่ผิดหวัง

                               "หนูผิดเองคะ" เธอสำนึกผิดหมดใจ

                               "วันหลังอย่าทำอีกนะจ่ะอามาเนะ"

                               "ค่า~!"

                               "เอาล่ะเข้าเรื่องนะจ่ะที่แม่โทรมาวันนี้ก็เพราะอยากจะให้ลูกช่วยเพื่อนลูกสู้ด้วยนะจ่ะ"

                               "ให้สามัคคีกับเพื่อนสินะคะ หนูได้ยินคุณแม่พูดจนหนูจำได้ขึ้นใจแล้ว" ตอนเด็กๆเธอได้รับการสั่งสอนมาแบบจัดเต็มยิ่งกว่าอาหารสามมื้อสักอีกแต่เธอก็ไม่ได้ไม่ชอบและฝึกฝนจนสำเร็จวิชาได้ในที่สุด

                               และเพราะผลลัพธ์ของมันจึงทำให้เธอได้รับสมญานามว่าแข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียนฮาคุโอตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียน

                               "ขอบใจมากนะจ่ะที่จำได้"

                               "แค่นี้ใช่ไหมคะ"

                               "แค่นี้แหละ" สายได้ถูกตัดอีกครั้ง ในครั้งนี้มันทำให้เธออยากเอาจริงขึ้นมานิดนึงเพราะการได้คุยกับท่านแม่ของตน

                                อีกทางด้านหนึ่งที่โรงเรียนชิโอมิเพราะเมื่อคืนมีเรื่องของเซนะกับโซเฟียจึงทำให้เซนะไม่กลับมาบ้านของโอริกามิเพิ่มเติมมาคือเธอไปอยู่กับเซสึนะแทนเพราะงั้นเช้าของวันนี้โอริกามิจึงเดินมาโรงเรียนคนเดียวกับมุเก็นแทน

                                ไหล่ของเธอได้ตกลงพร้อมกับไหล่ของมุเก็น

                                "เอาน่าๆ ยังไงก็ได้เจอกันที่โรงเรียนอยู่ดี"

                                "ก็มันไม่ใช่นี่น่า~!" สาวน้อยได้ตระโกนใส่มังกรจิ๋วด้วยความเสียใจ
             
                                "ฉันอยากอยู่กับเซนะตลอดเวลานี่น่า"
 
                                "ชั่งมันเตอะ!"

                                \\ ชั่งไม่ได้นะ! //   สาวน้อยตระโกนลั่นออกมาใกล้ๆกับหูของมุเก็นทำเอาเจ้าตัวถึงกับร่วงลงมาร้องโอดครวญ

                                "หูช๊าน~!"

                                เธอไม่สนใจมุเก็นแล้วเริ่มบ่นความในใจของตนเองออกมา

                                "เค้าอยากอ้อนเซนะอ๊า~!"

                                "ก็อ้อนอยู่ทุกวันไม่ใช่หรอ~!!!"

                                "เค้าอยากอาบน้ำให้เซนะอ๊า~!"

                                "ปล่อยเค้าอาบเองเตอะ!"

                                "เค้าอยากทำอย่างนู้นอย่างนี้กับเซนะอ๊า~!"

                                "สุดท้ายเธอก็คิดแต่เรื่องแบบนั้นนี่หว่า~!!!"

                                มุเก็นถึงกับแยกเขี้ยวตวาด นั่นจึงทำให้เกิดการชกต่อยกันเกิดขึ้นโดยมุเก็นกับโอริกามิทะเลาะกันตรงหน้าทางเข้าประตูโรงเรียน ทำเอาคนที่เดินผ่านไปผ่านมาถึงกับเอือมระอา