หน้าที่ 102

                                    สาวน้อยตรงหน้าได้จับจ้องมาที่เด็กหนุ่มอย่างไม่กระพริบตา เธอแค่สงสัยว่าเด็กหนุ่มจะตอบคำถามของเธอกลับมาอย่างไรเพราะอันที่จริงเธอรู้เรื่องทุกอย่างหมดอยู่แล้ว 

                                    "ทำไมคุณถึงต้องโกหกผมด้วยล่ะ"

                                    "ใจเย็นๆก่อนเซนะ ฉันพออธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้"

                                    ถึงจะไม่ทั้งหมดก็เถอะ  เด็กหนุ่มได้แต่พูดอยู่แต่ในใจเพราะไม่กล้าพูดต่อหน้าเธอต้นไม้ได้ปลิวไสวไปมาเพราะกระแสลม ใบไม้ที่ร่วงหล่นได้สร้างบรรยากาศอันหน้าพิศวงขึ้น 

                                     "ว่ามาสิครับผมรอฟังอยู่"

                                     "เอิ่ม... คือแบบที่ฉันต้องโกหกเธอนั่นก็เพราะ.... "

                                     \\ เพราะอะไรล่ะ! // เขาพึ่งจะฉุดคิดขึ้นมาได้เมื่อกี้นี้ว่าตนไม่มีเหตุผลหรืออะไรทั้งสิ้น และถ้าพูดความจริงออกไปมันอาจจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเราต้องพังลงก็เป็นได้  ในขณะที่ทุกอย่างกำลังตึงเครียดก็ได้มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นมา มันคือเสียงของมุเก็นกับพิเกียที่กำลังนั่งกินป๊อบคอร์นกับน้ำโคล่าอยู่บนม้านั่งราวกับกำลังนั่งชิวๆอยู่ในโรงหนังยังไงยังงั้น

                                     สาเหตุที่ไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขาก็เพราะเจ้าสองตัวนี้แอบนั่งเนียนๆอยู่ในขณะที่คนอื่นๆกำลังคุยกันอยู่นั้น และถ้าหากว่าถามว่าอยู่ตั้งแต่ตอนไหนคำตอบคือตั้งแต่เริ่มเพราะเจ้าสองตัวนี้โดนผู้อำนวยการไล่ไปเล่นนอกอาคารเรียนในข้อหาทะเลาะวิวาทกันในอาคารเรียน

                                     เมื่อรู้ว่าทุกคนรู้สึกตัวแล้วนกน้อยจึงถอดแว่นดำออกแล้วหันมามองเซนะที่กำลังทำหน้าเอ๋ออยู่  

                                     "อ้าว พิเกียมาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ"

                                     "ตูอยู่ตั้งแต่เริ่มเลย"

                                     "แล้วนี่คิดจะนั่งดูอย่างเดียวเลยเนี่ยนะ"

                                     "ก็ฉันมันคนนอกนี่น่า~!" เจ้าตัวได้นั่งใส่แว่นดำก่อนจะกินป๊อบคอร์นอย่างอเร็ดอร่อยรอดูพวกเซนะคุยกันต่อไปทำเอาบรรยากาศซีเรียสหายหมด ในจังหวะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่มุเก็นที่เห็นโอกาสจึงได้แอบกินป็อบคอร์นของนกน้อยจนเกือบหมดผลก็คือเมื่อนกน้อยมากินต่อแค่ไม่กี่ทีป๊อบคอร์นก็หมดเสียแล้ว พิเกียที่เดาได้ไม่ยากว่าใครเป็นคนร้ายจึงรีบหันหน้าไปหามุเก็นจนเกิดการทะเลาะกันเกิดขึ้น ในตอนนั้นเซนะจึงต้องเข้ามาห้ามปรามแต่ก็ถูกซัดจนน่วมแทนท้ายที่สุดโอริกามิที่ได้รับโทรศัพท์โทรตามจากเซเรน่าจึงรีบวิ่งเข้ามาจัดการทั้งสามคน

                                     เย็นของวันนั้นบนดาดฟ้าของโรงเรียนที่แสงอาทิตย์ยามเย็นได้สาดส่องลงมาได้มีชายหญิงคู่หนึ่งยืน/นั่งคุยอยู่บนนั้น

                                     เซสึนะได้ออกมาคุยในร่างของโซเฟียโดยยืนรับลมอยู่ข้างๆเซนะ

                                     "ฉันขอโทษด้วยนะเซนะคือความจริงแล้วฉันน่ะ กลัวมาก กลัวว่าเซนะจะเกลียดฉัน ตัวฉันหลอกเธอว่าตัวเองเป็นผู้หญิงอยู่ตลอดเวลาทั้งๆที่ความจริงแล้วฉันเป็นผู้ชายเพราะฉันต้องการจะตีสนิทกับเธอเพราะว่าฉัน... "

                                     สาวน้อยได้หยุดพูดก่อนจะนำมือทั้งสองมาปิดหน้าของตัวเองที่แดงจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว  เธอชอบเซนะ  เรื่องนี้ก็ยังคงเป็นเรื่องจริงไม่เคยเปลี่ยนแปลง

                                     "ผมไม่เกลียดคุณหรอกครับ"

                                     ( อ่ะเร๊ะ~! )

                                     "ในวันนั้นวันแรกที่เราเจอกันยังจำได้ไหมครับ"

                                     "อื้ม! ฉันจำได้แม่นเลยล่ะ!"

                                     เธอได้นั่งลงข้างๆเซนะราวกับถูกบรรยากาศนั้นนำพาไป

                                     "ในตอนนั้นกำลังจะถูกพวกเด็กเกเรรังแกสินะ"

                                     "ใช่ครับ และหลังจากนั้นผมก็ได้คุณโซเฟียช่วยเหลือจน
ทำให้ผมมีวันนี้ได้ คุณเป็นเหมือนพี่สาว คุณแม่ อาจารย์แล้วก็เป็นเหมือนกับคนสำคัญที่สุดในชีวิตของผมเลย"

                                     ราวกับคำสารภาพรัก......  โซเฟียที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับร้องไห้ออกมา ถึงแม้ว่าเซนะจะไม่่รู้สึกในแบบเดียวกันแต่เธอก็ยังคงคิดว่ามันเป็นคำพูดอันแสนวิเศษที่ไม่ต่างอะไรกับคำสารภาพรัก ภาพการสนทนานี้ได้ถูกฉายไปทุกจักรวาล เหล่าคู่รักทั้งหลายต่างกพากันอมยิ้มให้กับพวกเธอ

                                     พระอาทิตย์ยามเย็นได้ค่อยๆตกลงอย่างช้าๆจนเปลี่ยนเป็นความมืด แต่ราวกับโลกเป็นใจท้องฟ้าในตอนนี้จึงเต็มไปด้วยแสงสว่างจากดวงดาวนับล้านๆดวง แสงเหล่านี้ได้ทำให้ความมืดมิดยามค่ำคืนดูไม่น่ากลัวอีกต่อไป

                                     ถึงจะไม่รู้ตัวแต่ระยะห่างของทั้งสองก็ได้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มือของทั้งสองได้สอดประกบกันอย่างอ่อนโยน ในตอนนี้พวกเธอสองคนแทบจะถูกอารมณ์พาไปเสียแล้ว....

                                     เซนะ....


.                                    คุณโซเฟีย....