หน้าที่ 114


                              สาวน้อยได้เดินมายืนพิงหน้าต่างพร้อมกับมองท้องฟ้าเหมือนกับพิเกีย เธอได้ยินทุกๆอย่างและนั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอมาอยู่ตรงนี้

                              "แอบฟังอย่างนั้นหรอ"

                              "อื้ม.."

                              "ตั้งแต่ตอนไหนล่ะ"

                              "ตั้งแต่แรกเลย" สายลมอ่อนๆได้พัดผมของเธอจนปลิวไสวไปมา ในตอนนี้ใบหน้าของเธอได้ดูเท่ขึ้นหล่อขึ้นมากกว่าเดิมซึ่งนั่นอาจจะเป็นเพราะเธอเป็นตัวของตัวเองแล้วก็ได้

                              "ฉันไม่เคยสอนให้เป็นคนแอบฟังชาวบ้านเขานะ"

                              "งั้นพิเกียก็เลิกพูดลับหลังฉันแล้วมาพูดกับฉันตรงๆสิ"

                              "นิสัยนี้ได้มาจากแม่เธอเต็มๆเลยนะ"

                              "เรื่องนั้นชั่งมันเถอะ"

                              "ช่างไม่ได้หรอกเซนะนั่นคือพ่อแม่จริงๆของเธอเลยนะ"

                              "นั่นแหละถึงบอกให้ชั่งมัน ฉันน่ะนะไม่สนใจพวกเขาหรอก"

                               ปากไม่ตรงกับใจ นกน้อยได้แต่ทำสีหน้าเอือมระอาให้กับเธอและดูเหมือนเธอจะรู้อยู่แล้วว่าเขามองออกจึงหลุดหัวเราะออกมา

                               "ฉันคงโกหกไม่เก่งสินะ"

                               "ห่วยแตกเลยล่ะ" คราวนี้เป็นตาของพิเกียที่หัวเราะออกมา

                                ทั้งสองต่างรู้ทุกอย่างของกันและกันดีสักยิ่งกว่าของตนเองเสียอีก ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะความสัมพันธ์อันแสนวิเศษที่ยิ่งกว่าของเทียร์กับเซนะเสียอีก

                               "นี่พิเกียไม่ต้องไปจากฉันหรอกนะ"

                               "ลูกผู้ชายพูดแล้วต้องไม่คืนคำสิ"

                               "ขอแค่ครั้งจะได้ไหม..."

                               "ถ้าฉันพาเธอไปหาพ่อของเธอได้สำเร็จหน้าที่ทั้งหมดของฉันก็จบลงแล้วเพราะงั้นฉันก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่กับเธอเซนะ"

                               "ฉันรักพิเกียนะ"

                               "รักแบบเพื่อนสินะ ฉันรู้ทัน"

                                มีเพียงแค่ตรงนี้เท่านั้นที่พิเกียยังไม่รู้ตัว ตลอดมาเซนะนั้นไม่เคยพูดเรื่องความรักเลยหากไม่นับรวมของโซเฟียที่เป็นรักแบบพี่น้องครอบครัว
ของพิเกียนั้นจึงเป็นรักแรกที่แท้จริง

                                เธอรักพิเกีย...

                                แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่รู้ตัว คงเพราะพิเกียรักเซนะแบบเป็นลูกสาวมากกว่าจึงทำให้ความรู้สึกของเซนะยังส่งไปไม่ถึง ซึ่งมันตรงกันข้ามกับคนอื่นๆที่อยู่ในห้องนี้

                                ยูกะนั้นเข้าใจทันทีถึงเหตุผลทุกอย่าง เซนะในตอนนี้ไม่มีความทรงจำเพราะงั้นความรู้สึกของเธอจึงไม่โกหกอย่างแน่นอน หากเป็นอย่างนั้น
การกระทำทุกอย่างของเซนะที่เอาใจใส่พิเกียจึงเป็นความรักไม่ผิดแน่ เพราะงั้นเธอจึงแต่งตั้งให้พิเกียเป็นถึงผู้พิทักษ์ตั้งแต่ตอนถือกำเนิด รวมถึงให้เป็น duo ประจำตัวของตนอีกด้วย

                                ถึงจะไม่อยากจะเชื่อแต่เธอก็ต้องฝืนเชื่อ

                                เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง....


                                ทางด้านคนอื่นๆเองก็มีไฟแห่งความอิจฉาผุดขึ้นจนอุยยังสะดุ้ง จะ ใจเย็นๆนะทุกคน...

                                (ไอเจ้าความรู้สึกช้า!,องค์หญิงเอาจริงดิ!?,เซนะม๊ายยยย~!,
นกจริงๆ...,เกมพลิกเลย,ลูกจะหน้าตาเป็นยังไงนะ???,OMG~!,...,)

                                 
                                ความรู้สึกต่างๆของคนในห้องนั้นหลากหลายแต่โดยรวมส่วนมากจะเป็นการอิจฉาพิเกียที่ได้ความรักจากสาวงามน่ารักอย่างเซนะถึงแม้ว่าจะเป็นผู้หญิงด้วยกันแต่พวกเธอก็ยังเกิดความอิจฉาพิเกียอยู่ดี ตัดมาทางเซสึนะที่เอาแต่ยิ้มให้กับเซนะความจริงคือเขาก็รู้สึกอิจฉาพิเกียอยู่นิดๆแต่เพราะเซนะมีความสุขเขาจึงยินดีกับเธอด้วย