หน้าที่ 124
"เดี๋ยวพี่ซื้อกระเป๋าใบใหม่ให้นะเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนเซนะไม่ต้องเข้าไปหรอก" เธอพยายามพูดโน้มน้าวแบบสุดชีวิต แต่พิเกียก็พอจะรู้คำตอบที่จะออกมาจากปากของเซนะอยู่แล้วจึงได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ
"ผมไม่เอาหนอกครับ!"
"น้า~!!! เห็นแก่พี่เถอะนะ"
"พอเถอะทับทิมเซนะเขาเป็นคนอย่างงี้แหละ เธอเปลี่ยนใจเขาไม่ได้หรอก"
จากประสบการณ์ตอนเด็กๆที่ต้องคอยเลี้ยงดูเซนะทำให้พิเกียเข็ดจนไม่กล้าที่จะทำแบบนั้นอีกเลย เพราะว่าผลมันก็ออกมาแต่เดิมๆคือไม่สำเร็จ เซนะนั้นตอนว่าง่ายก็ง่ายจริงแต่พอตอนที่หัวรั้นแม่แต่เขาก็ยังเอาไม่อยู่ซึ่งตรงจุดนี้เองก็เหมือนกับทางฝั่งของพ่อแม่เปี๊ยบ
พ่อแม่ของเซนะมักจะไม่ลงรอยอยู่บ่อยๆซึ่งส่วนมากนั้นพวกเขามักจะทะเลาะกันในเชิงโต้วาทีที่เรียกได้ว่าเงียบมาก ซึ่งมีอยู่ครั้งนึงที่พิเกียต้องนั่งทานอาหารกับทั้งสองคนนั่นทำให้ได้เห็นการโต้วาทีที่รู้สึกแปลกใหม่แหวกแนวดี
พอมาคิดดูแล้วบางทีนิสัยหัวรั้นของเซนะอาจจะมากกว่ารุ่นพ่อแม่สักอีก
"ยัยนี่น่ะหัวรั้นจนฉันยังต้องยกนิ้วให้เลยล่ะ"
"พิเกียมีนิ้วด้วยหรอ~!"
( ยัยเอ๋อนี่~!!!! )
พิเกียได้เข้าไปอัดเซนะ ภายในไม่กี่สิบวิเธอก็ได้ลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมกับยกธงขาวขึ้น เค้ายอมแล้ว~!
"เอาเป็นว่ายัยนี่ยังไงก็ไปแน่นอนชัวร์ป๊าบเพราะงั้นเข้าใจ๊!"
"ห้ามไม่ได้เลยหรอ~!" ทับทิมได้ถามอิกไปเพื่อจะมีความหวัง
"ไม่มีทาง~!"
คำตอบของพิเกียทำเอาเธอไหล่ตก
เซนะที่ลงไปนอนกองกับพื้นจึงลุกขึ้นมาพร้อมกับค่อยๆเดินเข้าไปในอาคารร้างพร้อมๆกับพิเกีย สายตาของเธอดูจริงจังขึ้นราวกับคนละคน
"รอด้วยสิค่ะท่านเซนะ~!!"
อาจารย์สาวได้รีบวิ่งตามไปคุ้มกันพวกเขา เหลือเพียงทับทิมที่โดนทิ้งเอาไว้
"ไม่ดีเลยนะคะผู้อำนวยการวันหลังหากจะมีการทำอะไรที่ยุ่งเกี่ยวกับกาลเวลาอย่างน้อยๆก็ช่วยมาปรึกษาฉันก่อนนะคะ... "
หลังจากที่เธอพูดจบ ตัวเธอจึงได้รีบวิ่งตามพวกเซนะไป
คำพูดทิ้งท้ายของทับทิมนั้นต้องการจะสื่อให้กับอุยที่อยู้ด้านหลังของต้นไม้ ทับทิมรู้ตัวตั้งแต่ที่ปรากฏตัวขึ้นแล้วแต่เพราะเห็นว่าเป็นถึงผู้อำนวยการเธอจึงไม่อยากเอาเรื่องหรือสั่งสอนอะไรมากนัก
"ขอโทษด้วยนะทับทิม"
สาวน้อยซึ่งอยู่หลังต้นไม้ได้สำนึกผิดพร้อมกับกล่าวขอโทษเธอเบาๆ แต่หารู้ไม่ว่าเธอ(ทับทิม)ได้ยิน....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น