นกน้อยถึงกับช๊อคทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ถึงจะไม่ได้บ่อยแต่สำหรับนกน้อยที่คอยเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ยังเด็กเขาคิดว่าเธอนั้นเป็นเด็กว่าง่ายที่เชื่อฟังทุกอย่างที่เขาสอน ถึงจะรู้อยู่หรอกว่าอายุประมาณนี้จะเป็นช่วงอารมณ์แบบวัยรุ่นแต่เขาก็ยังเจ็บปวดอยู่ดีกับการที่เธอพูดต่อต้านแบบนี้
ตัวเขาจึงไปนั่งซึมและบ่นพึมพำอยู่ข้างๆเธอ
"เธอไม่รู้อะไรบ้างเลย~!"
ฝั่งของสาวน้อยจึงทำเป็นไม่สนใจพร้อมกับจ้องมองไปยังอาจารย์สาวที่อยู่ตรงหน้า
ตามปกติเธอไม่เคยจะสนใจใครขนาดนี้มาก่อนเลยเธอจึงจ้องเธอแบบตาแทบไม่กระพริบ
ทางด้านของอาจารย์สาวหลังจากที่โดนจ้องอยู่นานเธอจึงพูดขึ้น
"นกน้อยที่อยู่ข้างหลังกำลังซึมอยู่นะคะ ไม่หันไปให้กำลังใจเขาเลยหรอ~!"
"ช่างเขาไปก่อน"
เธอพูดจบก็ได้มีเสียงแทรกจากนกข้างหลังดังขึ้นมาทันที ช่างเลยหรอ~!
"งั้นชั่งมันก่อนนะคะ"
โว๊ย~~!!! ตูไม่อยู่แล้ว!!! นกน้อยที่รู้สึกน้อยใจจึงรีบวิ่งใส่เกียร์ 4 หนีไปจากตรงนั้นแต่พอผ่านไปสักพักเขาก็วิ่งกลับมาหาสาวน้อยเพราะไม่เห็นมีใครวิ่งตามเขามาเลยสักคน สาวน้อยจึงบอกให้นกน้อยเงียบๆก่อน นกน้อยเชื่อแบบนั้นจึงนั่งเงียบๆฟังทั้งสองคนคุยกัน
"เข้าเรื่องนะคะสาเหตุที่ฉันกับพรรคพวกทุกคนมาอยู่ที่นี่ก็เพราะคนๆหนึ่งสั่งฉันมาซึ่งเขาเป็นห่วงท่านมากเลยนะคะ"
"เขาคอยดูผมอยู่ตลอดเลยหรอ?"
"ใช่ค่ะ!"
เธอรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ อย่างน้อยๆพ่อกับแม่ของเธอก็ยังไม่ทิ้งเธอไปแต่อีกใจหนึ่งก็กังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์แปลกๆของครอบครัวเธอ มันชัดเจนแล้วว่าพ่อของเธอนั้นเป็นคนไม่ดีส่วนแม่ของตนนั้นก็ดูเหมือนจะเป็นคนมีอิทธิพลและน่าจะเป็นคนดี
งั้นเธอควรจะเป็นอะไรดี...
"คุณคิดว่าผมควรจะทำยังไงต่อไปดีครับ"
เธอไม่รู้ และเธอก็คิดไม่ออกด้วย
เธออยากได้ความเห็นจากคนอื่นบ้าง...
อาจารย์สาวเองก็ไม่ได้ทำให้เธอต้องผิดหวัง เธอชี้ทางตามสิ่งที่เธอได้เห็นจากสาวน้อย
"ไปพบเขาสิคะ"
"จะดีหรอ~!"
"ดีจิ!"
เพราะเธอเองก็ไม่รู้จะตอบคำถามเธอยังไงดีเหมือนกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องของคนในครอบครัวเพราะงั้นต้องให้คนในครอบครัวจัดการกันเอง พวกเขาจะต้องมีคำตอบของเรื่องพวกนี้อยู่แน่ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น