ตอนที่ 17 my life
สายลมได้หยุดนิ่ง ทุกอย่างได้สงบลง
ด้วยพลังของชุนซุยทำให้ทุกๆอย่างเหมือนจะถูกหยุดนิ่งลง แต่ไม่นานนักทุกอย่างก็เริ่มเคลื่อนไหวขึ้นมาอีกครั้ง
มนุษย์ทั้งสองได้ปะทะกับปีศาจตนหนึ่งราวกับในหนังไซไฟ
พวกนิโครุเพียงทำได้แค่มองดูเท่านั้น พวกเขาต่างเจ็บใจที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรผู้มีพระคุณได้เลย
"นี่พี่ค่ะ... พวกเราทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆอย่างงั้นหรอ"
เธอได้มองไปที่พวกเนเมซิส ในตอนนี้พวกเขากำลังสู้กับคุมะอย่างดุเดือดชนิดที่ว่าทำให้เกิดระเบิดขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เลือดได้ไหลหลงมาจากหน้าผากของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง ชุดก็เริ่มขาดจนยับเยินจนสภาพนั้นแทบจะจำไม่ได้แล้ว มือที่พวกเขากำลังจับดาบอยู่ก็ได้มีเลือดซึมออกมาเป็นพักๆ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคงสู้ต่อไป
และเมื่อเธอมองกลับมาที่ตนเอง สภาพของเธอนั้นยังดีสักกว่าเมื่อเทียบกับพวกเขาแต่ถึงกระนั้นเธอก็มิอาจเอื้อมมือเข้าไปช่วยได้
"นี่เรามาเพื่อที่จะช่วยพวกเขาแท้ๆแต่พวกเรากลับช่วยอะไรพวกเขาไม่ได้เลยสักอย่างเดียว"
พี่ชายจึงมองไปที่ใบหน้าของน้องสาวที่ตอนนี้เหมือนกับเธออยากจะร้องไห้ออกมาเต็มทีแล้ว
"นั่นสินะ... นี่มันคือการต่อสู้ในระดับที่ว่าถ้าพวกเราเข้าไปจะไปเป็นตัวถ่วงเขาเปล่าๆเพราะงั้นพวกเราควรมองดูการต่อสู้นี้และไม่ว่าผลลัพธ์ของการต่อสู้จะเป็นยังไงก็ตามแต่เราก็ได้อยู่เป็นพยานของการต่อสู้แห่งตำนานนี้แล้ว"
"ตำนานอย่างงั้นหรอ.... "
"และถ้านับตั้งแต่เริ่มพวกเราก็ทำประโยชน์ให้พวกเขาได้บ้างแล้วนะ"
เจ้าตัวได้พูดไปพลางยิ้มไปพลางพร้อมกับมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่กำลังแปรปรวนอยู่ในขณะนี้
ท่ามกลางเมฆฝนสีดำอยู่ๆก็ได้มีเนเมซิสกับโซเฟียกำลังร่วงลงมาถัดจากนั้นร่างของคุมะก็ได้แหวกว่ายก้อนเมฆตามพวกเขาสองคนลงมาแบบติดๆ
มันได้ใช้หมัดทั้งสองชกใส่พวกเขา พวกเนเมซิสจึงหลบแล้วฟันสวนกลับใส่หน้าของมันแบบจังๆ ท่ามกลางกลุ่มควันมันได้ยิงลำแสงออกมาจากปากพุ่งใส่พวกเขาแบบไม่ทันตั้งตัวจนทำให้พวกเขาถูกดันลงไปชนกับพื้นน้ำแข็งก่อนที่มันจะระเบิด
จนพื้นน้ำแข็งรอบๆยกตัวสูงขึ้น
"ยังหรอก มันยังจบเพียงแค่นี้!"
คุมะได้พุ่งลงมากระทืบซ้ำในจุดที่พวกเขาตกลงมาทำให้บริเวณพื้นน้ำแข็งรอบๆยกตัวสูงขึ้นไปอีก
"เละ งานนี้มีเละ"
ขณะที่มันกำลังได้ใจอยู่นั้นแสงสีม่วงก็ได้พุ่งออกมาจากพื้นเป็นเส้นตรงทำให้ดวงตาข้างขวาของมันถูกเล่นงานจนตาข้างนั้นใช้การไม่ได้ ก่อนที่มันจะถอยห่างออกมาจากจุดนั้น
"พูดผิดพูดใหม่ได้นะเจ้าปลาไหล"
แผ่นน้ำแข็งรอบๆได้ถูกฟันทิ้งจนเผยร่างของเด็กสาวให้เห็น
"นี่แกทำไมยังไม่ตายๆไปสักที!"มันได้จ้องตาค้างราวกับเห็นปีศาจ
ที่เบื้องหน้าของมันก็คือเนเมซิสที่กำลังอุ้มร่างของโซเฟียที่โชกเลือดไปทั้งตัว
และเพราะการเสียสละในครั้งนี้ของเธอจึงทำให้เนเมซิสยังคงยืนอยู่ได้ถึงแม้ว่าแขนอีกข้างจะใช้การไม่ได้แล้วก็ตามที เพราะโซเฟียที่กางบาเรียน้ำแข็งด้วยพลังทั้งหมดก่อนที่การโจมตีจะพุ่งมาโดนตัวพวกเขาและอีกเหตุผลนึงที่เธอสลบและหมดสติไปรวมถึงมีเลือดชุ่มไปทั้งตัวนั่นก็เพราะเธอแบ่งพลังไปให้
เนเมซิส
และอีกอย่างที่ทำให้เธอรอดมาได้นั่นก็เพราะเลือด
ถึงจะเห็นว่าเลือดนั้นชุ่มไปทั่วร่างของโซเฟียแต่มันกลับไม่ใช่เลือดของเธอแต่เป็นเลือดของเนเมซิสที่ยอมกรีดข้อมือตัวเองในชั่วพริบตาที่โซเฟียจะโดนการโจมตี โดยเดิมทีเลือดนั้นแต่เดิมก็เป็นเลือดของเซนะที่มีพลังในการรักษา
โดยคนที่จะสั่งการให้พลังนั้นทำงานได้ก็มีแต่เจ้าตัวกับตนเองเท่านั้น
ร่างกายของโซเฟียที่รอดมาได้จึงค่อยๆฟื้นฟูตัวเองอย่างช้าๆ
เนเมซิสจึงวางร่างของเธอลงกับพื้นน้ำแข็ง ...อย่าตายนะยัยหนองโพเธอเป็นคนแรกและคนเดียวที่ทั้งฉันและสึกุมิต่างก็ชอบเพราะงั้นถ้าเธอเกิดตายขึ้นมาฉันคงไม่มีหน้าไปเจอกับสึกุมิแน่ๆ... เพื่อความปลอดภัยเขาจึงต้องวางร่างเธอทิ้งเอาไว้ตรงนี้และถ้าหากพาเธอไปหาพวกนิโครุก็อาจจะโดนคุมะรู้ทันทีเลยก็ได้ว่าพวกเขายังไม่ตายและมันอาจจะเบนเป้าไปที่พวกเขาแทนถึงแม้ว่าจะเป็นเนเมซิสแต่ในสภาพแบบนี้เขาคงจะปกป้องคนสามคนพร้อมๆกันไม่ได้แต่ถ้าเป็นโซเฟียคนเดียว
แค่เขาใช้ความเร็วสูงสุดก็สามารถแบกร่างของเธอหนีไปได้ถึงแม้ว่าจะเป็นขณะที่เขอกำลังสู้กับมันอยู่ก็ตามที
ในตอนนี้ทั้งพวกพ้องทั้งเพื่อนต่างก็โดนทำร้ายจนสภาพนั้นยับเยินนั่นจึงเป็นเหตุทำให้เนเมซิสเริ่มจะอยากเอาจริงขึ้นมาแล้ว
"ไอเจ้าปลาไหลงานนี้ฉันจะไม่ปล่อยแกกลับบ่อแน่!"
เขาได้พุ่งไปหามันด้วยความเร็วที่ทำให้เกิดโซนิคบูมเกิดขึ้น
คลื่นเสียงจากการสั่นสะเทือนนี้ได้ทำให้น้ำแข็งบริเวณรอบๆถึงกับแตกร้าว กว่าที่คุมะจะรู้สึกตัวร่างของมันก็ได้ถูกฟันเข้าซะแล้ว"อ๊ากก~!"
....เราเริ่มจำมันได้แล้ว! ทั้งความแข็งแกร่งนี้ ทั้งพลังนี้ เจ้าหมอนี่กับท่านผู้นั้นเคยรู้จักกันมาก่อน!....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น