ตอนที่ 26 go to work
ในระหว่างที่กำลังอำลากันครั้งสุดท้ายก็ได้มีเด็กหนุ่มคนนึงได้เดินออกมาพร้อมกับยื่นมือมาทางเซนะ
"ฉันขอขอบใจแทนทุกๆคนด้วยนะ"
"มะ ไม่ต้องหรอกครับ แต่ว่าหน้าคุณดูคุ้นๆนะ"
ถึงแม้เจ้าตัวจะยังไม่รู้แต่คนรอบข้างต่างก็รู้กันหมด
ผมสีเงินตั้งตรงซึ่งมาพร้อมกับดวงตาสีฟ้า ใบหน้านั้นคล้ายเซนะมากๆแต่ความเท่นั้นต้องยกให้กับทางเขา ผ้าพันคอสีน้ำตาลที่กำลังโบกสะบัดได้
ให้อารมณ์และบรรยากาศแบบแปลกๆออกมาจากตัวเขา ชุดนั้นก็ราวกับอยู่ไซบีเรีย
และที่เด่นสุดๆคือดาบขนาดยักษ์ที่อยู่ด้านหลังของเด็กหนุ่มซึ่งมันมีขนาดใหญ่กว่าตัวเขาถึงเท่านึงแต่เขาก็ยังคงขยับร่างกายได้อย่างคนปกติทั่วไปราวกับเป็นกระเป๋าสะพายหลัง
และนั่นก็ทำให้เซนะยังต้องอึ้ง ส..สุดยอดไปเลยคนๆนี้แบกดาบที่ใหญ่กว่าตัวเองเดินไปมาได้อย่างหน้าตาเฉยเลยเราเองก็อยากทำได้แบบเขาเหมือนกัน บางทีถ้าหากว่าเราทำแบบนั้นได้เราก็อาจจะดูเท่ห์ขึ้นมาบ้างก็ได้...
เธอจึงยื่นมือออกไปจับมือเขาเอาไว้เพื่อเป็นมารยาท
"ทางผมเองก็ได้เรียนรู้อะไรมากมายจากโลกใบนี้และถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไปมั่งในตอนที่ผมไม่รู้สึกตัวแต่ผมก็ดีใจนะที่ได้พอทำประโยชน์ให้กับพวกคุณบ้าง"
"เป็นคนที่ถ่อมตัวจังเลยนะ"เซนะได้หัวเราะแห้งๆ หนูยังไม่รู้เลยว่าตัวเองทำไรไปมั่งอ่ะเพ่!
"หัดภูมิใจกับตัวเองหน่อยก็ได้นะ" แล้วไอเรื่องที่ผมควรภูมิใจมันคือไรอ่ะ! เธอได้พูดขึ้นมาในใจด้วยใบหน้าที่มีเหงื่อไหลออกมาเล็กน้อย
หลังจากปล่อยมือกันได้สักพักเธอก็หาเรื่องเปลี่ยนประเด็น
"จะว่าไปคุณโซเฟียล่ะ แถมพวกนิโครุด้วยหายไปไหนกันหมด???"
"ถ้าโซเฟียล่ะก็เคสนั้นหลับลึก หลับจริง หลับเป็นตายน่ะ ฉันก็เลยไม่อยากปลุกเธอขึ้นมาส่วนพวกนิโครุหลังจากสำรวจอะไรบางอย่างเสร็จก็ไปจากโลกนี้แล้วล่ะ"
"อย่างงั้นเองหรอว่าแต่ คุณรู้จักกับคุณโซเฟียด้วยหรอครับ!?"
"แค่เพื่อนสนิทน่ะ และฉันก็ต้องขอโทษแทนโซเฟียด้วยนะที่คอยสร้างความเดือดร้อนให้น่ะ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอกครับตัวผมก็ได้เขาช่วยเอาไว้เหมือนกัน"
"เพื่อเป็นการตอบแทนช่วยรับสิ่งนี้ไปด้วยจะได้ไหม"
เขาได้เรียกชุนซุยออกมาและส่งมันไปให้เซนะ
"ดาบเล่มนี้จะดีหรอครับ???"
"หลักฐาน!"
"เอ๋... !?"
"การที่จะเลื่อนขั้นไปอยู่ห้องคิงส์ได้จำเป็นต้องมีสิ่งยืนยันคุณลีน่าได้บอกกับฉันแล้วและฉันก็คิดว่าสิ่งนี้น่าจะใช้ยืนยันมันได้อย่างแน่นอน"
"จะดีหรอ~!"
"ดีสิ!"
"แน่นะ~!"
"แน่สิ!"
"งั้นผมขอรับเอาไว้ด้วยความเต็มใจนะครับ"
หลังจากที่รับดาบนั้นมาเซนะก็ได้หันหลังให้กลับพวกเขา ลีน่าได้เปิดประตูมิติขึันอีกครั้งและหลังจากที่เซนะเดินเข้าไปในนั้นเธอก็ได้เดินตามเข้าไปแบบติดๆก่อนที่ประตูมิติจะหายไป
ท่ามกลางเสียงอำลาโซเฟียก็ได้วิ่งแหวกออกมาหลังจากที่เพิ่งตื่น
"เซฟ~!!!"
"เขาไปกันหมดแล้วยังจะเซฟอะไรอีก"
"เอ๋~!!! แล้วทำไมนายไม่ห้ามเขาเอาไว้ล่ะเซนะ ฉันอุตส่าห์ตั้งใจจะยกชุนซุยให้เขาแท้ๆ"สาวน้อยได้เข่าทรุดลงกับพื้นหลังจากที่ได้ยินคำพูดนั้นจากเพื่อนสนิท
"ถ้าชุนซุยล่ะก็ฉันยกให้เขาแทนเธอไปแล้วล่ะ"
"อ้าว~!!!"
"ไม่ต้องมาอ้าวเลย เดิมทีดาบนั่นก็เป็นของฉันเธอแค่ยืมไปเหวี่ยงเล่นเฉยๆ"
"จ้าๆ~!! ว่าแต่นายยังไม่บอกเซนะว่าตัวเองก็คือเขาจากอีกโลกใช่ไหม
"รู้ด้วยงั้นหรอ"
"ฉันคบกับนายมาตั้งนานทำไมฉันจะไม่รู้นิสัยของนายล่ะ"
"นี่เธอเริ่มจะรู้ดีพอๆกับแม่ของฉันแล้วนะ"
"ว่าที่ลูกสะใภ้นี่น่าแค่นี้น่ะจิ๊บๆ"
เธอได้ยืนขึ้นขึ้นพร้อมกับเอาหน้าเข้ามาใกล้หน้าเขาเรื่อย
"เชื่อเขาเลย!"
เจ้าตัวจึงได้เอาหน้าเข้ามาใกล้เธอบ้าง และแล้วริมฝีปากของทั้งสองก็ได้ประกบกันท่ามกลางเสียงเชียร์ของคนนับพันที่ยืนเชียร์พวกเขาสองคนอยู่
และตอนนั้นเองก็ได้มีเงาของคนสองคนได้ปรากฏขึ้นท่ามกลางผู้คนจำนวนมากพวกเขาได้เดินตรงมาหาพวกเธอด้วยรอยยิ้ม
"ไงจ่ะ พ่อลูกชาย"
ณ สถานที่หนึ่งบนโลกอื่นมุมกล้องทั้งหมดได้เปลี่ยนไปหาสาวน้อยที่กำลังนั่งทำสมาธิอยู่ที่น้ำตกแทนที่จะเป็นเซนะ
เทียร์ โรเจอร์ เธอคือเด็กสาวที่เคยมาเยี่ยมเซนะแล้วครั้งนึงก่อนที่เธอจะจากไปโดยลบความทรงจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอทิ้ง ในขณะที่เธอกำลังฝึกอยู่เธอก็ได้รู้ว่าเซนะกำลังตกอยู่ในอันตรายจึงถอดจิตของตนเพื่อไปยังร่างของ
เซนะและทำการเปลี่ยนจิตกันและเธอก็ได้สู้ในชื่อของเนเมซิส
สาวน้อยหลังจากที่ได้จิตกลับคืนมาแล้วจึงลืมตาตื่นขึ้น พร้อมกับปลดปล่อยพลังออกมาจนเหล่าสรรพสัตว์ต่างแตกตื่นกันใหญ่"ได้เวลาที่ฉันจะต้องออกโรงแล้วสินะ"
"go to work!"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น