ตอนที่ 29 angry bird
"จะว่าไปอายุจริงๆของเทียร์น่าจะ 30 ขึ้นสินะ"
"แล้วมันจะทำไมหรอ???"
"เตี้ย!"
หลังจากจบบทสนทนานั้นเธอก็ได้อาละวาดจนสึกุมิได้แผลมาเต็มตัว
พวกเขาทั้งสองจึงได้เริ่มออกเดินทางกันอีกครั้งโดยมีเป้าหมายเดิมคือโลกหกภิภพซึ่งที่นั่นออกจะแปลกจากโลกธรรมดาทั่วไปสักนิดหน่อย
ตัวโลกนั้นมีขนาดเล็กกว่าโลกของพวกเขาซะอีก โดยที่โลกนั้นคือการนำโลกทั้งหกมาซ้อนทับกันท่าจะให้เปรียบเทียบก็คือในกล่องเมื่อเปิดมาก็จะมีกล่องและเมื่อเปิดออกอีกก็จะมีกล่องอีกกล่องไปเรื่อยๆจนครบหกกล่องมันคือโลกที่มีโลกอีกโลกและอีกโลกซ้อนทับกันจนดูเหมือนเป็นโลกๆเดียวโดยแต่ละโลกนั้นก็จะมีเส้นทางลับที่จะสามารถไปยังโลกอีกโลกนึงได้ซ่อนอยู่และที่โลกในสุดนั้นมีร่างของมาสเตอร์คิงส์ถูกผนึกเอาไว้อยู่
และอีกสาเหตุนึงที่เขาเลือกที่จะผนึกร่างของตนเอาไว้ที่นั่นนั่นก็เพราะ
ที่โลกแห่งนั้นต่างเต็มไปด้วยอันตรายมากมายถึงขนาดที่ว่าต่อให้มีสักกี่ชีวิตก็ไม่พอ ในอดีตเคยมีทหารจากโลกหนึ่งบุกเข้าไปเพื่อหวังจะครอบครองโลกนี้และพวกเขาซึ่งมีจำนวนคนถึงหนึ่งแสนคนก็ได้ตายลงจนหมดในโลกแห่งนั้นเพียงในเวลาไม่นาน
ในขณะที่พวกเขากำลังเดินทางผ่านประตูมิติก็ได้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาจากของสึกุมิการเดินทางของพวกเขาจึงถูกหยุดลงชั่วขณะ"ห้ามโทรขณะเดินทางเข้าใจนะ"
"ฮัลโหลว~! ผมเซนะพูดครับ"
"ฉันเซสึนะเอง"
พริบตานั้นเธอได้ใช้มือปิดโทรศัพท์เอาไว้เพื่อที่จะทำให้เขาไม่ได้ยินเสียงที่หลุดออกไป
"เดี๋ยวก่อนนะฉันได้ใช้ eye the future ดูอดีตก็ไม่เห็นว่าตัวเองจะไปสนิทกับคุณเซสึนะเลยนี่น่าแล้วไหงเขาถึงมีเบอร์ฉันได้ล่ะ"
"ถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครล่ะ!"
"ถามนกที่อยู่ข้างๆได้ป่ะ!"
"เพ้อเจ้อน่า~! แถวนี้มันจะไปมีนกได้ไง"
พูดจบเจ้าตัวก็หันไปรอบๆจนไปเจอกับนกเป็นฝูงเลย"มีด้วยหรอ!!!"
หลังจากตลกกันพอแล้วเธอจึงคุยสายต่อ
"เอิ่ม.. ไม่ทราบว่าคุณต้องการอะไรหรอครับ"
"ที่ปลายทางข้างหน้าอาจจะมีอันตรายรอเธออยู่ฉันขอเตือนให้เธอรีบกลับมาซะ"
"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับแต่ถึงงั้นผมก็ต้องไปให้ได้"
"ถ้างั้นปลายทางข้างหน้าของเธอก็จะมีแต่ความเจ็บปวดรอเธออยู่"
"ถ้าเพื่อช่วยเพื่อนแล้วแค่นั้นจิ๊บๆครับ"
"ทั้งๆที่เธอเป็นฝ่ายทิ้งเขาไปเนี่ยนะ"
ต่อจากนี้คือบทสนทนาที่คนหลายคนยังต้องงง
"ผมเชื่อว่าเพื่อนคนนั้นต้องเข้าใจและให้อภัยผมอย่างแน่นอน"
"แล้วถ้าหากเพื่อนคนนั้นยังโกรธอยู่อีกล่ะ"
"งั้นผมก็จะใช้เหตุผลเข้าปะทะกับเขา"
"คนจะโกรธน่ะมันไม่ต้องมีเหตุผลหรอกนะ"
"งั้นผมจะโกรธยิ่งกว่าเขาเอง"
"วะ ว่าไงนะ!"
เธอได้ผุดยิ้มขึ้นมา
"ผมจะโกรธที่เขาร้องไห้ในตอนที่พวกเราจะจากกัน ผมจะโกรธที่เขาไม่ยอมเข้ามาหาผมเหมือนในอดีต ผมจะโกรธเขาเรื่องที่เขาทำเป็นเมินผมและที่ผมจะโกรธยิ่งกว่าก็คือตัวผมที่ไม่สามารถช่วยเพื่อนคนนั้นเอาไว้ได้!"ถึงมันจะดูเป็นเหตุผลที่ไร้สาระแต่เขาก็รู้ว่าเธอพูดจริงทำจริง และเพราะเธอเป็นแบบนั้นแหละทำให้เขาต้องยอมแพ้ที่จะเกลี่ยกล่อมเธอ
"ถ้างั้นเราก็คงต้องเป็นศัตรูกันสินะสึกุมิ!"
"ก็ดูท่าจะเป็นอย่างนั้นแหละครับมาสเตอร์คิงส์!"
สิ้นคำพูดนั้นทำให้ทุกคนที่มองและฟังอยู่ถึงกับอึ้งไปตามๆกัน
บทสนทนาที่เมื่อกี้นี้พวกเขายังไม่ค่อยเข้าใจในตอนนี้พวกเขาเริ่มจะเข้าใจมันขึ้นทีละนิดแล้ว
"แล้วฉันจะรอที่ชั้นลึกสุดละกัน"
"เดี๋ยวผมจะไปหาแน่ๆครับช่วงที่ว่างๆอยู่ก็เดินเล่นรอผมไปก่อนเลย"
เธอได้วางสายและหันไปหาเทียร์ที่กำลังชกกับนกฝูงนึงอยู่"ไปต่อกันเถอะเทียร์"
"อ่า.. ก็ได้!"เธอจึงหยุดทะเลาะแล้วเริ่มเดินทางต่อ
"เชื่อเขาเลย! เทียร์ไปทะเลาะกับพวกคุณนกเขาทำไมล่ะ"
"ก็พวกนั้นมันกวนฉันอ่ะ!"เธอได้นึกภาพตอนที่พวกมันต่อตัวกันจนสูงกว่าเธอซะอีก แถมพวกมันยังมองด้วยใบหน้าเยาะเย้ยเธออีกด้วย
"ถ้าเรื่องส่วนสูงล่ะก็พยายามดื่มนมมากๆเข้าไว้รับรองสูงแน่ๆ"
"ฉันไม่อยากได้ยินจากคนที่กินแต่บะหนี่กึ่งสำเร็จรูปทุกวันหรอกนะ"
"หึ! เทียร์ไม่รู้อะไรสักแล้วบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปน่ะเป็น!"
"อ๋อ... อย่างนี้นี่เอง!"
"ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยเลย~!!!"
"ฉันเบื่อที่จะฟังการสาธยายของนายเต็มทนแล้วพวกเรารีบไปกันต่อเถอะ"
"หนูจ่ะฟ้องแม่~!!! แง้~!!!
"หนวกหู! เงียบๆหน่อย!"
"ครับ!" หลังจากโดนตวาดไปทีนึงทุกอย่างก็ดูเหมือนจะกลับมาจริงจังขึ้นอีกครั้ง เป็นเวลาเดียวกับที่โรงเรียนชิโอมิหยุดอุยที่นั่งอยู่บนโต๊ะผู้อำนวยการและกำลังดูเซนะผ่านทางจอมอนิเตอร์อยู่ก็ได้หันไปมองภาพถ่ายรวมของห้องห้าที่พวกเซนะกำลังเรียนอยู่"ขอร้องล่ะทุกคนอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น