ตอนที่ 49 II

                    "มันมีกฏของมันอยู่น่ะว่าหากผู้มีพลังของ พาลาด็อก(ผู้ควบคุมเวลา/นักท่องเวลา) เกิดใช้พลังใส่สิ่งมีชีวิตจะต้องถูกคำสาปโดยมีอยู่สองกรณีหนึ่งก็คือกลายเป็นฝุ่นผงและสลายหายไปหรือไม่ก็ได้รับชีวิตอันอมตะแล้วฉันก็ฝ่าฝืนมันจนได้กรณีที่สองมาน่ะ"
                    "งั้นพี่คงจะเหงามากเลยสินะที่ต้องอยู่คนเดียวน่ะ"
                    "ไม่หรอกๆเพราะฉันมีมาสเตอร์คิงส์คอยคุยเป็นเพื่อนเล่นด้วยกันน่ะ"
                    "คุยกับวิญญาณเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว"
                    "ฉันไม่อยากได้ยินคนที่คุยกับนกมาว่าฉันหรอกนะ"
                    ทั้งสองได้มองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาก
                    เซนะนับถือทับทิมเหมือนพี่สาวเพราะว่าเธอนั้นคอยทำอาหารอร่อยๆให้แถมยังชอบให้เซนะทำอะไรตามใจอยู่เสมอๆส่วนทับทิมก็คิดกับเซนะเหมือนเป็นน้องสาวสุดจะเอ๋อๆที่ชอบสร้างปัญหาต่างๆขึ้นมาอย่างต่อเนื่องซึ่งตรงนั้นเองที่ทำให้เธออยากจะเป็นพี่สาวของเซนะ เธอเพียงแค่อยากจะช่วยเหลือเซนะอยู่ตลอดเวลาและเพราะนิสัยแบบนี้เองทั้งสองคนจึงเข้ากันได้
                   แต่ในเมื่อมาถึงจุดที่ทั้งสองคิดต่างกันซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยจึงทำให้พวกเขาต้องมาสู้กันอย่างเลี่ยงไม่ได้
                   ....พลังของพี่ทับทิมคือ ควบคุมกาลเวลาเพราะงั้นจึงเสกอุกกาบาตที่เคยตกลงมายังโลกนี้ได้แต่นั่นก็ต้องมาจากการศึกษาประวัติศาสตร์ของโลกนี้อย่างละเอียดและถ่องแท้เท่านั้นถึงจะทำได้ แถมยังมีการสร้างอาณาเขตเพื่อหยุดทุกการเคลื่อนไหวรวมถึงเร่งเวลาของตัวเองให้เร็วขึ้นจนดูเหมือนกับว่าทุกสิ่งถูกหยุดเวลาแถมยังย้อนเวลาวัตถุทุกชนิดได้อีกด้วย ขอเพียงเป็นสิ่งไม่มีชีวิตเธอก็สามารถควบคุมเวลาของมันได้หมดทุกๆอย่างถือว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่รับมืยากมากๆ
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดคือตอนนี้เธอเป็นอมตะอีกด้วยเพราะงั้นโจมตีทางกายภาพก็ไม่มีผลเท่าไหร่ ถ้าหากมาแนวนี้ก็มีแต่ต้องผนึกสถานเดียว...
                    ทับทิมที่มองอยู่จึงพูดขึ้นมาราวกับอ่านใจเซนะได้
                    "ถ้าคิดจะผนึกพี่ล่ะก็เสียแรงเปล่าๆเพราะว่าผนึกก็คือพลังงานสรุปก็คือเป็นสิ่งไม่มีชีวิตเพราะงั้นพี่ก็สามารถย้อนเวลามันกลับไปได้ด้วย"
                    "งั้นผมต้องทำไงอ่ะ!?"
                    "เล่นถามตรงๆเลยรึ!"
                    "ก็มันคิดไม่ออกนี่น่า~!!!"
                    ทับทิมจึงเอามือก่ายหน้าผากด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ
                    ....น้องฉันแท้ๆเลย.... ก่อนจะบอกวิธีเอาชนะตนเองให้เซนะฟัง"ฟังให้ดีนะเซนะ"
                    "ถึงจะเห็นว่าพลังของฉันมันดูโกงๆแต่มันมีจุดอ่อนอยู่ซึ่งอย่างแรกคือตัวผู้ใช้จะอ่อนแอมากตามสไตล์ผู้มีพลังนี้ซึ่งตรงนี้นั้นของฉันก็ถูกลบออกไปแล้วเนื่องจากความเป็นอมตะเพราะงั้นจะขอพูดไปถึงข้อสองเลยซึ่งนั่นก็คือการย้อนเวลาสิ่งมีชีวิตไม่ได้หรือถ้าให้พูดก็คือถ้าทำแล้วจะมีความเสี่ยงสูงในกรณีนี้ถ้าหากว่าใช้เลือดราดทั้งร่างเอาไว้ล่ะก็จะกันความสามารถของพี่ได้เนื่องจากเลือดเป็นสิ่งมีชีวิต"
                    "อันนั้นรู้แล้วแต่ไม่ทำอ่ะ"
                    "ทำไมอ่ะ???"
                    "ก็ผมกลัวเจ็บนี่น่า ขอวิธีอื่นที่ไม่เจ็บตัวหน่อยจิ"
                    "เรื่องมากจังเลยนะเรา งั้นก็วิธีสุดท้ายคือทำให้เวลาหายไปเข้าใจไหมเซนะ"
                    "ม่ายเข้าจาย???"
                    "งั้นก็นั่งฟังพี่เล่าให้เข้าใจนะเวลานั้นก็คือ...บลาๆๆๆ"
                    หลังจากนั้นผ่านไปสามชั่วโมงทับทิมก็ได้เล่าจบ
                    "เอาล่ะเข้าใจแล้วใช่ม๊า~!"
                    "ผมขอไปดำนาตอนนี้เลยได้ป่ะ รู้สึกมีเขางอกออกมาที่หัวแล้วดิ๊"เซนะพูดพร้อมกับเก็บข้าวของเตรียมกลับโลกเดิมเพื่อไปทำนา ทับทิมจึงหยุดเอาไว้ทันที
                    "เดี๋ยวสิ~! ใจเย็นๆน๊า~! เดี๋ยวพี่ช่วยคิดด้วยนะ"
                    "จะดีหรอ~???"
                    "ดีสิ!"
                    "งั้นก็ได้!"
                    พวกเธอสองคนจึงนั่งจับเข่าคุยกันกว่าสองชั่วโมงโดยที่ขนาดพวกอิซาโยอิมาถึงที่นั่นแล้วก็ยังถูกพวกเขาไล่ไปโลกชั้นต่อไปก่อนเลย
                    "ขอใช้สมองแป๊บ!"
                    "ไปกันก่อนเลยจ่ะทุกคน!"
                    พวกเขาจึงไปกันต่อโดยทิ้งสองคนนั้นให้อยู่กันตามลำพัง