ตอนที่ 47 hevan blue
เธอได้รวบรวมพลังใส่ไปที่เคียวจนขนาดนั้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
เงาของมันได้ค่อยๆบดบังทุกแสงสว่าง เธอได้สร้างเคียวยักษ์ขนาดเท่าตึกขึ้นมาตรงหน้าพวกมัน
"จงหายไปซะ อบิสโซเร่ เดธไซด์!!!"
เคียวแห่งความตายได้พุ่งลงมายังร่างของพวกมัน พวกมันจึงต้องรับมันไว้อย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะผลอันเนื่องมาจากการสูดลมจากปรโลกมากเกินไปจนทำให้ร่างกายนั้นตายด้านลงทุกๆขณะ
แล้วเมื่อเคียวนั้นฟาดลงมา ทั้งบาเรียลมทั้งพื้นที่ยืนต่างก็ถูกทำลายลงจนหายเกลี้ยงเหลือเพียงแต่ลาวาที่กำลังไหลมารวมกันใหม่กับอิซาโยอิที่สร้างบาเรียมากันเอาไว้เท่านั้น
....นี่ขนาดยังไม่ใช้อีกร่างยังทำได้ถึงขนาดนี้เธอนี่มันจะเก่งเกินมนุษย์ไปแล้ว
เขาได้นึกไปถึงตอนที่เธอใช้อีกร่าง
แม้แต่คนในระดับเดียวกับเธอยังต้องหวั่นเกรง อสูรร้ายที่มีพลังของเทพมารสิงสถิตอยู่ในร่าง
หลังจากกำจัดพวกมันได้สำเร็จฮิคาริก็ได้วิ่งตามมาสมทบ
และเมื่อเทียร์กับฮิคาริได้พบกันทั้งสองก็ได้ชี้นิ้วใส่กันไปตามระเบียบคู่กัด
"ยัยปอดบวมฮิคาริ!!!"
"ยัยอกแบนเทียร์!"
"ทำไมยังไม่ตายไปอีกล่ะ!!!"พวกเธอต่างพูดพร้อมกันราวกับนัดกันมา ถึงแม้ว่าจะเห็นแบบนี้แต่ทั้งสองก็สนิทกันอยู่ในระดับหนึ่งนี่จึงเป็นการทักทายตามประสาเพื่อนที่เหมือนจะเป็นการสาปแช่งสักมากกว่าการทักทายในสายตาของคนนอกอย่างอิซาโยอิ
หลังจาดลปทักทายกันเสร็จพวกเขาก็ถูกฮิคาริทำแผลไปด้วยชวนคุยไปด้วย
"นี่เทียร์ได้บอกรักเซนะไปยัง"
"แล้วทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายไปบอกรักหมอนั่นกันล่ะ! ไอเจ้าคนเฮงซวยที่ไม่ค่อยสนใจฉันแถมยังชอบเอาสาวๆคนอื่นมาเข้าฮาเร็มเป็นว่าเล่นแถมล่าสุดก็ยังหาเรื่องมาให้ฉันต้องปวดหัวแล้วยังจะลบความทรงจำทั้งหมดของตัวเองทิ้งราวกับจะผลักภาระมาให้พวกฉัน ไอเจ้าบ้านั่นน่ะนะที่ฉันสมควรจะต้องไปบอกรักมันด้วย!!!"
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ในใจของเธอกับพูดสิ่งที่ขัดกันออกมา
....ถ้าเป็นนิยายตาหวานล่ะก็สึกุมิคงเป็นเด็กผู้ชายที่ไม่สนอะไรเลย
นั่นแหละที่เป็นเสน่ห์ของเขาล่ะ ทั้งเท่ ทั้งไม่สนใจคนรอบตัว ทำทุกอย่างเพื่อเป้าหมายให้สำเร็จ เขาช่างเป็นคนที่ถูกใจของสาวๆหลายคนเหลือเกิน กรี๊ดด~! คิดแล้วก็ฟินค่า~!!!
ในขณะที่กำลังมโนอยู่นั้นหน้าเธอก็แดงก่ำราวกับสีของมะเขือเทศ
ตามประสาสาวน้อยใสๆน่ารัก ทำเอาฮิคาริถึงกับหัวเราะคิๆ
"ถ้าหากว่าเธอซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองหน่อยล่ะก็ เธอคงจะเป็นเด็กสาวที่ดูน่ารักขึ้นกว่านี้แน่ๆ"
"ของแบบนั้นฉันไม่ต้องการหรอกย่ะ!"
แต่ในใจ.. มันแน่นอนอยู่แล้วด้วยรูปร่างหน้าตาสุดโลลิของฉันถ้าหากฉันซื่อตรงเหมือนกับที่เธอบอกมาล่ะก็พวกสาวกหมีๆทั้งหลายคงจะฟินสุดๆไปเลยและหนึ่งในนั้นก็คือสึกุมิ แต่ก็นะ คาแลกเตอร์ของฉันมันเป็นแบบนี้เพราะงั้นถ้าให้ทำท่าออดอ้อนแบบนั้นล่ะก็ฉันขอบายล่ะ!!!
และอีกเหตุผลนึฝที่ทำให้เธอไม่อยากทำแบบนั้นก็เพราะว่ารอบๆตัวของเซนะมักจะมีพวกชอบทำแบบนั้นอยู่แล้ว เธอจึงคิดว่าถ้าหากทำแบบนั้นก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆจึงทำสิ่งที่ตรงข้ามกันนั่นก็คือนิสัยแบบที่เธอกำลังทำอยู่นี้และผลก็คือเขาก็มักจะทะเลาะกับเซนะอยู่ประจำ
แล้วเมื่อมันถอยกลับไม่ได้แล้วเขาจึงแถไปให้ถึงที่สุด
"ว่าแต่ฮิคาริเธอมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ???"
"อ๋อ... คือว่าแบบนี้นะ..."
หลังจากเล่าจบเทียร์ก็ได้ใช้เคียวที่เสกมาจ่อใส่หน้าฮิคาริ
"อย่างนี้นี่เอง~! เธออยากจะตายแบบไหนล่ะสั่งมาได้เลยนะ"
เทียร์พูดพร้อมรอยยิ้มสุดแสนจะชั่วร้าย
"จะ ใจเย็นๆก่อนเทียร์ เราคุยกันได้นะ!"
"ไม่เย็นแล้วโว๊ย~!!! เล่นหลอกทั้งฉันทั้งมิ(สึกุมิ)แถมยังอาศัยตอนที่มิหลับอยู่แอบลักหลับเธออีกงานนี้แม่ต้องเชือดทิ้ง~!!!"
"อิซาโยอิคุงช่วยที~!!!" ขณะที่เธอจะหันไปพึ่งพิงเขาอิซาโยอิก็รีบชิ้งหนีออกไปก่อนแล้ว"พอดีผมมีธุระน่ะเพราะงั้นท่านฮิคาริช่วยตัวเองไปก่อนนะครับ"
พูดจบเขาก็กระโดดจากหินด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่งซึ่งแต่เดิมมันเคยเชื่อมต่อกันแต่เพราะเทียร์เส้นทางจึงถูกตัดขาดกันเป็นวงกว้าง และเมื่อไม่มีอะไรมาหยุดเทียร์ได้แล้วเธอจึงลงมือทรมาณฮิคาริจนเสียงร้องของเธอนั้นดังลั่นออกมา "อิย๊า~!!!"
และในขณะเดียวกันกับที่อิซาโยอิกำลังมุ่งหน้าไปที่ชั้นต่อไป เซนะก็มาได้มาเจอกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่โลกชั้นใหม่ โดยโลกชั้นนี้นั้นคือโลกที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพังของเมืองซึ่งแต่ก่อนเคยมีมนุษย์อาศัยอยู่ที่นี่
"คุณเป็นใครกัน"
เซนะได้ถามออกไปขณะที่พวกเขากำลังยืนจ้องตากันที่ถนนร้างแห่งหนึ่ง เด็กหนุ่มจึงเสยผมก่อนจะตอบออกไปว่า
"ฉันชื่อ ดัน เป็นนักเรียนห้องสี่ของโรงเรียนชิโอมิในระดับชั้นเรียนเดียวกับเธอแถมยังเป็นหนึ่งในราชันย์ผู้พิชิตอีกด้วย!"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น